Με την έφεση του ο εφεσείων αμφισβητεί την εγκυρότητα της πιο πάνω απόφασης. Ενώ δέχεται ότι η μαρτυρία για τον εφεσίβλητο είχε παραμείνει αναντίλεκτη, με τους λόγους έφεσης του ο εφεσείων ουσιαστικά ισχυρίζεται ότι η μαρτυρία αυτή δεν ήταν αρκετή για να αποδείξει όλα τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.

Συγκεκριμένα, ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, σε συνάρτηση με τις πρόνοιες του Νόμου και του Κανονισμού 134, επιχειρηματολόγησε ότι δεν αποδείχθηκε ούτε ότι ήταν ο ιδιοκτήτης ή κάτοχος του συγκεκριμένου ακινήτου ο εφεσείων, ούτε η φύση του υποστατικού ούτως ώστε να φαίνεται ότι το υποστατικό υπόκειτο σε φόρο σκυβάλων και περαιτέρω ισχυρίστηκε ότι το ποσό που του επιβλήθηκε υπερέβαινε εκείνο που προνοούσε ο σχετικός κανονισμός.

Η ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσιβλήτων επιχειρηματολόγησε ότι τα συστατικά του αδικήματος είναι (α) η επιβολή του τέλους σκυβάλων και (β) η μη πληρωμή του. Ότι άλλο αναφέρει στην έφεση του ο εφεσείων, αφορά την εκγυρότητα διοικητικής πράξης που εφόσον δεν προσβλήθηκε με προσφυγή εντός της προνοούμενης προθεσμίας δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο ποινικής διαδικασίας, όπως η παρούσα.

Προτού εξετάσουμε τα πιο πάνω θα θέλαμε να επισημάνουμε πως το αδίκημα δημιουργείται με το άρθρο 129 του Περί Δήμων Νόμου και όχι το 126(1), όπως αναφέρει στο περίγραμμα αγόρευσής του ο συνήγορος του εφεσείοντα. Το άρθρο 126 απλώς δίδει επιπρόσθετες εξουσίες στο Δικαστήριο να διατάζει την καταβολή των οφειλόμενων τελών επιπροσθέτως προς οποιαδήποτε ποινή.

Είναι νομολογημένη αρχή του Κυπριακού Διοικητικού Δικαίου, ασχέτως των επικρατούντων επί του προκειμένου στην Ελλάδα, ότι εν όψει των προνοιών του άρθρου 146 του Συντάγματος, με το οποίο δίδεται αποκλειστική δικαιοδοσία στο Ανώτατο Δικαστήρο να εξετάζει την εγκυρότητα διοικητικών πράξεων, η εγκυρότητα αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο, άμεσα ή έμμεσα, οποιασδήποτε άλλης διαδικασίας ενώπιον άλλου δικαστηρίου, πολιτικής ή ποινικής. Τούτο θα έδιδε παράλληλη δικαιοδοσία σε άλλα δικαστήρια, κάτι το ανεπίτρεπτο εν όψει των ρητών προνοιών του άρθρου 146. Ο θεσμικός διαχωρισμός των δικαιοδοσιών είναι κάθετος και απόλυτος.

Πολύ διαφωτιστική επί του θέματος είναι η απόφαση στις Ποινικές Εφέσεις 6539 και 6540, Κυριακίδης ν. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και Αβρααμίδης ν. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, ημερ. 18.2.99, όπου γίνεται αναφορά και σε άλλη σχετική νομολογία. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από τις σελ. 11-12 (Πικής, Π.):

(Δέστε και Μηλιώτης Λτδ & άλλος ν. Αστυνομίας (1995) 2 Α.Α.Δ. 12 και Ζήνων Χρίστου ν. Επιστημονικό Τεχνικό Επιμελητήριο Κύπρου, Π.Ε. 10127, ημερ. 14.10.98).

Θέματα όπως αυτά που εγέρθηκαν από το συνήγορο του εφεσείοντα, δηλαδή ιδιοκτησία ή κατοχή, το είδος του υποστατικού και το ύψος των τελών, είναι σαφώς θέματα που αφορούν την εγκυρότητα της διοικητικής πράξης επιβολής του τέλους και έτσι δεν μπορούν να αμφισβητηθούν στην παρούσα διαδικασία. Η εγκυρότητα της διοικητικής πράξης παραμένει ως δεδομένο, εφόσον αυτή δεν έχει αμφισβητηθεί εντός της προνοούμενης από το Σύνταγμα προθεσμίας με αίτηση ακυρώσεως.

Κατά συνέπεια και εφόσον ήταν αδιαμφισβήτητη η μαρτυρία για την επιβολή του τέλους και την παράλειψη πληρωμής της, η έφεση απορρίπτεται. Δεν εκδίδουμε διάταγμα για έξοδα.

Δ. Δ. Δ.

/Χ.Π