CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 2 ΑΑΔ 404

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, Π.ΚΑΛΛΗ, Μ.ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ.Δ.

Πρέπει να έχουμε υπόψη από την αρχή πως ο εφεσείων δεν παραδέκτηκε ενοχή και πως, αφού βρέθηκε ένοχος, η αναφορά στη νοημοσύνη και στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ήταν γενική, όχι δηλαδή ειδικά συσχετισμένη προς οτιδήποτε θα μπορούσε να αναφέρεται στη διάπραξη των εγκλημάτων. Συνοδεύτηκαν δε με την τελική δήλωση πως είναι αθώος.

Τα πιο κάτω αποτελούν τις βασικές διαπιστώσεις πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε η ποινική ευθύνη του εφεσείοντα. Στις 22.11.99 ταξίδευσε αεροπορικώς από την Κύπρο στο ΄Αμστερνταμ, μέσω Βουδαπέστης. ΄Οταν επέστρεφε την επομένη, είχε στην κατοχή του μια τσάντα που περιείχε περίπου 10 κιλά φυτικής κάνναβης, με σκοπό την εμπορία της. Τις συνθήκες της απόκτησης τους μπορούσε να τις ξέρει μόνο ο ίδιος και δεν τις αποκάλυψε. Παρέδωσε την τσάντα με τα ναρκωτικά για μεταφορά στο χώρο αποσκευών του αεροδρομίου. Επομένως, κατά τη διέλευση από το αεροδρόμιο και κατά το ταξίδι του δεν υπήρχε κίνδυνος ανακάλυψης του. ΄Οταν έφτασε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας στις 23.11.99 αφού διήλθε με ασφάλεια από τον έλεγχο των διαβατηρίων, κατευθύνθηκε προς τον ιμάντα των αποσκευών. Κρατούσε στον ώμο του δεύτερη τσάντα, παρόμοια με την πρώτη και τις αντικατέστησε. ΄Αφησε την μια στο πάτωμα και κρατώντας τη δεύτερη προχώρησε προς την έξοδο όπου και το Τελωνείο. Είχε αφαιρέσει από την τσάντα με τα ναρκωτικά την ετικέττα αναγνώρισης την οποία και πέταξε σε σκυβαλοδοχείο και εισήλθε στο Τμήμα "Ουδέν προς Δήλωσιν". Η ετικέττα αναγνώρισης τοποθετείται στις αποσκευές που μεταφέρονται στο χώρο αποσκευών του αεροδρομίου. Επομένως, εμφανίστηκε ως να μετέφερε την τσάντα μαζί του καθ΄όλην τη διάρκεια του ταξιδιού του. Προφανώς αντένδειξη για μεταφορά παράνομου περιεχομένου. Ο Τελωνειακός Λειτουργός όμως τον κάλεσε να ανοίξει την τσάντα και ο εφεσείοντας έθεσε σε εφαρμογή το εναλλακτικό σχέδιο. Προσπάθησε να την ανοίξει με ορισμένα κλειδιά που κρατούσε, δεν τα κατάφερε και υποτίθεται ότι αντιλήφθηκε τότε πως δεν ήταν η δική του. Είπε στο Λειτουργό να επιστρέψουν στον ιμάντα "γιατί θα την γυρεύουν". Υπολόγιζε δηλαδή πως θα ανευρισκόταν εκεί η παρόμοια τσάντα που εγκατέλειψε και θα επιβεβαιωνόνταν ο ισχυρισμός του. Το πρόβλημα για τον εφεσείοντα ήταν πως η Αστυνομία τον παρακολουθούσε από την αρχή ως ύποπτο και, βεβαίως, είχαν γίνει αντιληπτές όλες οι κινήσεις του με λεπτομέρεια. Στη συνέχεια δε επιβεβαιώθηκε με κατάλληλη μαρτυρία και το γεγονός της μεταφοράς από τον ίδιο στο αεροδρόμιο του ΄Αμστερνταμ της τσάντας με τα ναρκωτικά.

Το Κακουργιοδικείο τόνισε τη σοβαρότητα των αδικημάτων και αναφέρθηκε στην ποινή της ισόβιας φυλάκισης που προβλέπεται. Επεσήμανε την έξαρση της διάπραξης τους και αναφέρθηκε στην υπόθεση Λουκάς Μιχαήλ v. Δημοκρατίας, Ποινική έφεση 6645 ημερ. 25.11.99 στην οποία τονίστηκε ότι "η αυξητική τάση του εγκλήματος θα έχει και την ανάλογη αντιμετώπιση από τα Δικαστήρια, με την ανύψωση δηλαδή των ποινών". Χαρακτήρισε την εμπορία των ναρκωτικών ως διάδοση αργού θανάτου και ως αιτία καταστροφής των νεαρών ανθρώπων προς τους οποίους οι έμποροι ναρκωτικών συνήθως στρέφονται. ΄Εκρινε πως με την επιβολή αυστηρής ποινής εκφράζει την καθολική απαίτηση της κοινωνίας να τεθεί φραγμός στη διάδοση των ναρκωτικών και να δοθεί το μήνυμα πως υπάρχει αποφασιστικότητα στην καταπολέμηση της μάστιγας των ναρκωτικών. Παρέπεμψε σε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε σχέση με τις ποινές που πρέπει να επιβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις, αποτρεπτικές όπως σταθερά τονίζεται. (Βλ. Sultan v. Republic (1983) 2 C.L.R. 121, Rahma v. Republic (1984) 2 C.L.R. 363, Marco v. Republic (1987) 2 C.L.R. 188, Khalifeh v. Police (1987) 2 C.L.R. 161, Ahmad & others v. Δημοκρατίας (1993) 2 Α.Α.Δ. 35, Ghοli v. Δημοκρατίας, Ποιν.Εφ. 6223 ημερ. 30.1.97). ΄Εστρεψε την προσοχή του προς τις προσωπικές περιστάσεις του εφεσείοντα τονίζοντας ταυτόχρονα πως η εξατομίκευση της ποινής δεν θα πρέπει να οδηγεί σε εξουδετέρωση της μέριμνας για την προστασία της κοινωνίας και παρέπεμψε στο πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του Αρτεμίδη Δ. στην υπόθεση Λουκά Μιχαήλ v. Δημοκρατίας (ανωτέρω):

Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως δικαιολογείται παρέμβαση μας για τέτοιο λόγο. Το Κακουργιοδικείο, αφού επισήμανε, μάλιστα ως επιβαρυντικό παράγοντα, τον μελετημένο και μεθοδευμένο τρόπο με τον οποίο έδρασε ο εφεσείοντας, πρόσθεσε την επίμαχη εκτίμηση. ΄Ηταν αυτόδηλο πως υπήρχε σχέδιο δράσης που ακολούθησε ο εφεσείοντας και δεν τέθηκε ποτέ θέμα άλλων εμπλεκομένων σε σχέση προς τους οποίους αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχε δευτερεύοντα ρόλο. Ο,τιδήποτε ανέφερε το Κακουργιοδικείο ήταν στην ουσία απλή περιγραφή των πράξεων του ίδιου του εφεσείοντα. Εκείνος ήταν που εφάρμοσε το σχέδιο για την εισαγωγή της σημαντικής ποσότητας των ναρκωτικών με σκοπό τη διάθεση τους σε άλλα πρόσωπα και δεν υπήρχε οτιδήποτε που να επιτρέπει ευνοϊκό γι΄αυτόν συσχετισμό αναφορικά με το ρόλο άλλων. ΄Ενας μπορεί να συμπεράνει πως υπήρχαν συνεργάτες, τουλάχιστον εκείνοι που προμήθευσαν τα ναρκωτικά στον εφεσείοντα. Ο εφεσείοντας δεν συνεργάστηκε με τις αρχές, δεν θέλησε να αποκαλύψει οτιδήποτε και δεν είναι νοητό να αντλεί επιχειρήματα από την απόκρυψη στοιχείων τα οποία μόνο εκείνος θα μπορούσε να δώσει.

Τώρα, ως προς το δεύτερο παράπονο του. ΄Εχουν και ως προς αυτό τη θέση τους οι προηγούμενες παρατηρήσεις μας. Οι διαταραχές στη συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας είναι παράγοντας που μπορεί να διαδραματίσει ρόλο κατά την επιμέτρηση της ποινής. ΄Οχι όμως οποιοδήποτε προδιαγεγραμμένο ρόλο. Αυτά δεν μπορεί παρά να είναι συναρτημένα και προς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαπράχθηκε το αδίκημα και, περαιτέρω, τη συσχέτιση της διάπραξης του προς αυτά. Στην υπόθεση El-Beyrouty & another v. Δημοκρατίας (1991) 2 ΑΑΔ 543, λέχθηκε αυτό ακριβώς. Εκεί το θέμα αφορούσε στο ψυχικό κλονισμό και τη συναισθηματική ένταση που προκάλεσαν στον εφεσείοντα τραυματικές εμπειρίες. Εξηγήθηκε ότι αυτά ενώ αναγνωρίζονται ως παράγοντες που επενεργούν προς μετριασμό της ποινής, ο βαθμός της επενέργειας τους διαφέρει και ανάλογα με την προδιάθεση που προκαλούν για τη διάπραξη του αδικήματος. (Βλ. και Sentencing in Cyprus Γ.Μ. Πική σελ. 28 και 29 και Ψύλλας v. Δημοκρατίας (1991) 2 ΑΑΔ 430).