CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2001) 2 ΑΑΔ 279

Α. ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Υστερα από έλεγχο που διενήργησε η αστυνομία σε εργοτάξιο ανεγειρόμενης οικοδομής στη Λεμεσό, διαπιστώθηκε ότι ένας Ιρανός εργαζόταν παράνομα στην οικοδομή. Ο Ιρανός ήρθε στην Κύπρο ως επισκέπτης και η προσωρινή άδεια παραμονής που του χορηγήθηκε ήταν ληγμένη.

Η εταιρεία Ανδρέας Γιούππης Developments ήταν οι εργολάβοι του έργου της οικοδομής. Ο εφεσίβλητος, ο οποίος εργαζόταν στην εταιρεία ως επιστάτης, ομολόγησε σε θεληματική κατάθεση που έδωσε στην αστυνομία ότι ήταν υπεύθυνος για την πρόσληψη εργατών και υπό αυτή την ιδιότητα, προσέλαβε τον Ιρανό στην υπηρεσία της εταιρείας. Για την πρόσληψη του αλλοδαπού δεν ενημέρωσε προηγουμένως τους διευθυντές της εταιρείας και ο ίδιος δε γνώριζε ότι ο Ιρανός βρισκόταν παράνομα στο έδαφος της Δημοκρατίας.

Εναντίον του Ιρανού και του εφεσίβλητου ασκήθηκε ποινική δίωξη. Κατηγορούμενοι και οι δύο στο ίδιο κατηγορητήριο, αντιμετώπισαν κατηγορίες θεμελιωμένες στις προσήκουσες διατάξεις του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου Κεφ. 105 όπως τροποποιήθηκε από τους νόμους 50/88 και 101(1)/96. Συγκεκριμένα, ο Ιρανός κατηγορήθηκε για παραμονή στη Δημοκρατία της Κύπρου μετά τη λήξη της άδειας παραμονής του (1η κατηγορία) και για διεξαγωγή επαγγέλματος χωρίς τη γραπτή άδεια του λειτουργού Μεταναστεύσεως (2η Κατηγορία). Ο εφεσίβλητος κατηγορήθηκε για παράνομη εργοδότηση αλλοδαπού.

Η διαβάθμιση της σοβαρότητας των αδικημάτων προσδιορίζεται βασικά από το ύψος των ποινών που προβλέπει ο νόμος. Το αδίκημα που διέπραξε ο εφεσίβλητος είναι πιο σοβαρό από τα αδικήματα που διέπραξε ο αλλοδαπός. Το αδίκημα της παράνομης εργοδότησης αλλοδαπού τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι τρία χρόνια ή και πρόστιμο μέχρι £5000 ενώ τα αδικήματα της παράνομης παραμονής στη Δημοκρατία της Κύπρου και η διεξαγωγή επαγγέλματος χωρίς τη γραπτή άδεια του Λειτουργού Μεταναστεύσεως τιμωρούνται αντίστοιχα με ποινή φυλάκισης μέχρι 12 μήνες ή και πρόστιμο μέχρι £1000.

Το άρθρο 14Β(1) του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου Κεφ. 105, όπως έχει τροποποιηθεί, αποτελεί ρυθμιστική διάταξη το λεκτικό της οποίας, υποδηλώνει ότι η εργοδότηση αλλοδαπού κατά παράβαση των προνοιών του εν λόγω άρθρου συνιστά αδίκημα αυστηρής ευθύνης (strict liability). Αυτό σημαίνει πως δεν απαιτείται απόδειξη της υποκειμενικής υπόστασης (mens rea) του αδικήματος.

Το άρθρο 20^* του Ποινικού Κώδικα προβλέπει τη δυνατότητα να κατηγορηθεί ο συνεργός ως αυτουργός. Ορθά λοιπόν διατυπώθηκε η συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον του εφεσίβλητου. Επομένως δεν υπάρχει ο,τιδήποτε το οποίο να κλονίζει το θεμέλιο της καταδίκης που θα μπορούσε να μας απασχολήσει. Ωστόσο, οι λεπτομέρειες του αδικήματος θα ήταν πληρέστερες αν περιείχαν εξειδίκευση του ρόλου του εφεσίβλητου. Στην Maxwell v. DPP for Northern Irland, 68 Cr.A.R. αρ. 128 (HN), υπογραμμίστηκε ότι παρόλο που η εξειδίκευση είναι επιθυμητή εκεί όπου είναι δυνατή, εντούτοις δεν είναι απαραίτητη και η έλλειψή της δεν αναιρεί την ετυμηγορία εφόσον ο ίδιος ο νόμος επιτρέπει τη μεταχείρηση συνεργού ως αυτουργού. Βλ. Ajini και άλλος ν. Αστυνομίας (1996) 2 ΑΑΔ 319.

Οπως έχουμε προαναφέρει, ο ρόλος που διαδραμάτισε ο εφεσίβλητος στη διάπραξη του αδικήματος ήταν δευτερεύων. Σκοπός της παράνομης εργοδότησης του αλλοδαπού στην εταιρεία ήταν η εξυπηρέτηση του οικονομικού της συμφέροντος. Ο εφεσίβλητος ήταν απλός υπάλληλος της εταιρείας με χαμηλές εβδομαδιαίες απολαβές. Αυτή η πτυχή της υπόθεσης παραγνωρίστηκε από την Αστυνομία με αποτέλεσμα η εταιρεία, ως υποκείμενη κατά τα ανωτέρω σε ποινική δίωξη, να παραμείνει τελικά στο απυρόβλητο, μακριά από το χέρι του νόμου. Ζητείται ωστόσο η αυστηρότερη τιμωρία του εφεσίβλητου.

Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται.