CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 2 ΑΑΔ 465

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων αντιμετώπιζε κατηγορία ότι, στις 27.1.1997, στη Λευκωσία, στο σφαιριστήριό του με την επωνυμία «LUCKY SPOT», είχε υπό την κατοχή ή τον έλεγχό του δύο μηχανές τυχερού παιγνιδιού κατά παράβαση των άρθρων 2, 4(1)(α), 2(γ) του περί Μηχανών Παιγνίου και Μηχανών Ψυχαγωγίας Νόμου 32(Ι)/96 (ο Νόμος). Μετά από ακροαματική διαδικασία, και αφού έκρινε ότι η απαγόρευση κατοχής ή ελέγχου, και μόνο, μηχανής τυχερού παιγνιδιού συνιστά πρόνοια αντιβαίνουσα το Άρθρο 23(1) του Συντάγματος, ο πρωτόδικος δικαστής αθώωσε τον εφεσείοντα. Στη συνέχεια, και αφού έκρινε ότι συνέτρεχαν όλες οι προϋποθέσεις εφαρμογής του άρθρου 85(4) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155, ο πρωτόδικος δικαστής προχώρησε στην τροποποίηση του κατηγορητηρίου με την προσθήκη δεύτερης κατηγορίας ότι, κατά την ίδια πιο πάνω ημερομηνία, και στον ίδιο τόπο, ο εφεσείων έθεσε σε λειτουργία δύο μηχανές τυχερού παιγνίου κατά παράβαση των άρθρων 2, 4(1)(α), 2(α) του ίδιου Νόμου. Ακολούθως βρήκε τον εφεσείοντα ένοχο στη δεύτερη κατηγορία.

Προβάλλεται, μεταξύ άλλων, ως λόγος έφεσης ότι λανθασμένα ο πρωτόδικος δικαστής έκρινε ότι η τροποποίηση του κατηγορητηρίου, με την προσθήκη της δεύτερης κατηγορίας, δεν θα επηρέαζε δυσμενώς τον εφεσείοντα στην υπεράσπισή του. Σύμφωνα με το δικηγόρο του εφεσείοντα η πρώτη και μόνη κατηγορία που αντιμετώπιζε ο εφεσείων ήταν εκείνη της κατοχής ή ελέγχου μηχανής τυχερού παιγνιδιού, γεγονός που ήταν παραδεκτό από την υπεράσπιση, με αποτέλεσμα η αντεξέταση των μαρτύρων κατηγορίας, όπως και η εξέταση του εφεσείοντα, να επικεντρωθούν στα σημεία που είχαν σχέση με την ακολουθούμενη γραμμή υπεράσπισης στη συγκεκριμένη αυτή κατηγορία, χωρίς να δίδεται ιδιαίτερη σημασία στη μαρτυρία που αναφερόταν στις οποιεσδήποτε άλλες διαπιστώσεις των αστυνομικών κατά την επίσκεψή τους στο υποστατικό του εφεσείοντα. Συγκεκριμένα, η υπεράσπιση επικεντρώθηκε σε τρία σημεία, ήτοι (α) κατά πόσο οι συγκεκριμένες μηχανές ενέπιπταν στην έννοια του όρου «μηχανή τυχερού παιγνιδιού» στο άρθρο 4(2) του Νόμου, (β) κατά πόσο υπήρχε κώλυμα για την κατηγορούσα αρχή να ισχυρίζεται ότι οι μηχανές ήσαν μηχανές τυχερού παιγνιδιού καθ΄ η στιγμή, με την έγκριση της εγγραφής τους ως μηχανών παιγνιδιού από την διοίκηση, είχε αναγνωρισθεί σ΄ αυτές το καθεστώς της μηχανής παιγνιδιού, και (γ) κατά πόσο η απόλυτη απαγόρευση κατοχής ή ελέγχου, και μόνο, μηχανής τυχερού παιγνιδιού προσέκρουε στο Άρθρο 23(1) του Συντάγματος.

Κρίνουμε ότι ο προβαλλόμενος λόγος έφεσης ευσταθεί. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η άμεση μαρτυρία των αστυνομικών ως προς το κατά πόσο οι μηχανές λειτουργούσαν ήταν ασαφής και συγκεχυμένη, με αποτέλεσμα ο πρωτόδικος δικαστής να καταλήξει «συμπερασματικά αλλά πέραν από κάθε λογική αμφιβολία» ότι ο εφεσείων «τις εγκατέστησε εκεί και τις έθεσε σε λειτουργία», για χρήση από το κοινό, το γεγονός ότι ο εφεσείων «δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη και λειτουργία των μηχανών» (κατ΄ ακρίβεια δεν αμφισβήτησε την περιστατική μαρτυρία στη βάση της οποίας ο πρωτόδικος δικαστής κατέληξε «συμπερασματικά αλλά και πέραν από κάθε λογική αμφιβολία» ότι ο εφεσείων εγκατέστησε εκεί και έθεσε τις μηχανές σε λειτουργία), δεν ήταν αρκετό για να οδηγήσει, άνευ ετέρου, στην τροποποίηση του κατηγορητηρίου και στην καταδίκη του εφεσείοντα στη δεύτερη κατηγορία. Ούτε, βέβαια, ήταν αρκετό το γεγονός ότι, όπως αναφέρει ο πρωτόδικος δικαστής, «η υπεράσπισή του έγκειτο αλλού». Εφόσον η πρώτη και μόνη κατηγορία που αντιμετώπιζε ήταν εκείνη της κατοχής ή ελέγχου μηχανών τυχερού παιγνιδιού, ο εφεσείων δεν είχε υποχρέωση, ούτε και κανένα λόγο, να αμφισβητεί ή αντικρούει την οποιαδήποτε, έστω άμεση, μαρτυρία της κατηγορούσας αρχής αναφορικά με την εκ μέρους του λειτουργία των μηχανών, πολύ ολιγότερο την οποιαδήποτε περιστατική μαρτυρία από την οποία θα μπορούσε, έστω εύλογα, να συναχθεί τέτοιο συμπέρασμα. Ο εφεσείων είχε κάθε δικαίωμα, και ορθά έπραξε, να περιορίσει την υπεράσπισή του στα σημεία που, κατά την κρίση του δικηγόρου του, αντέκρουαν τη μόνη κατηγορία που αντιμετώπιζε. Ακριβώς δε για το λόγο ότι «η υπεράσπισή του έγκειτο αλλού», αφού στόχευε την πρώτη και μόνη κατηγορία, χωρίς να καλύπτει, ταυτόχρονα, και τα περιστατικά που στοιχειοθετούσαν τη δεύτερη κατηγορία, ο πρωτόδικος δικαστής δεν μπορούσε να τροποποιήσει το κατηγορητήριο, με την προσθήκη της δεύτερης κατηγορίας και, ακολούθως, να βρει ένοχο τον εφεσείοντα, χωρίς ο τελευταίος να επηρεαστεί δυσμενώς στην υπεράσπισή του, εφόσον, σε τέτοια περίπτωση, θα καταδικαζόταν χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία να στρέψει την προσοχή του, να εγκείψει, με άλλα λόγια, και κατευθύνει την υπεράσπισή του, στη δεύτερη αυτή κατηγορία.

Ενόψει της κατάληξής μας ότι ο πιο πάνω λόγος έφεσης ευσταθεί, δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε στους υπόλοιπους λόγους έφεσης που προβάλλονται.

Η έφεση επιτρέπεται. Η καταδίκη του εφεσείοντα, όπως και η ποινή που του επιβλήθηκε, παραμερίζονται.

Ο δικηγόρος του εφεσείοντα ζήτησε να επιδικάσουμε έξοδα υπέρ του πελάτη του. Κάτι τέτοιο δεν μας επιτρέπεται. Σύμφωνα με τα άρθρα 167, 168 και 169 της Ποινικής Δικονομίας, Κεφ. 155, όπως ερμηνεύθηκαν από τη νομολογία, ούτε τα πρωτόδικα δικαστήρια ούτε το Εφετείο έχει εξουσία να επιδικάζει έξοδα σε αθωωθέντα κατηγορούμενο, πληρωτέα από το Δημόσιο Ταμείο. (Βλέπε Pishorn v. Police (1973) 9 J.S.C., p. 1132).

Δ.