CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

(2000) 2 ΑΑΔ 339

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΠΙΚΗ, Π., ΗΛΙΑΔΗ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ/στών

ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσείων αντιμετωπίζει 15 κατηγορίες ενώπιον του Κακουργιοδικείου για αδικήματα κλοπής, πλαστογραφίας, κυκλοφορίας πλαστού επισήμου εγγράφου, πλαστοπροσωπίας και απόσπασης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις. Εμφανίστηκε ενώπιον του Κακουργιοδικείου στις 5 Ιουνίου, 2000, και αρνήθηκε τις κατηγορίες. Η δίκη του ορίστηκε στις 5, 6 και 7 Ιουλίου, 2000. Η Κατηγορούσα Αρχή ζήτησε την κράτηση του κατηγορουμένου μέχρι τη δίκη, ενώ η υπεράσπιση την απόλυσή του επί εγγυήσει. Για τους λόγους που εκθέτει στην απόφασή του, το Κακουργιοδικείο έκρινε το αίτημα της Κατηγορίας δικαιολογημένο και διέταξε την κράτηση του υποδίκου μέχρι τη δίκη.

Ο κ. Κανναουρίδης, εκ μέρους της εφεσίβλητης, υπέβαλε ότι η έφεση είναι απαράδεκτη. Δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης, υποστήριξε, κατά ενδιάμεσων αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενων την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Προς τούτο παρέπεμψε στην Αναστασίου ν. Αστυνομίας, Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6783, 31/8/99.

Στην Αναστασίου, (ανωτέρω), όντως, διαπιστώνεται, μετά από θεώρηση των σχετικών συνταγματικών και νομοθετικών διατάξεων καθώς και της νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου επί του θέματος, ότι δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, ως προς την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Ανάλογη θέση υιοθετείται ευθέως στην προγενέστερη απόφαση Georghios Lazarou and Others v. The Police (1973) 2 C.L.R. 81. Και σε δύο μεταγενέστερες υποθέσεις όμοια υπήρξε η θέση του Ανωτάτου Δικαστηρίου - στη Γρηγορίου ν. Αστυνομίας, Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6779, 8/10/99 και στην Αναστασιάδης ν. Αστυνομίας, Ποινική ΄Εφεση Αρ. 6823, 19/11/99.

Μας προβληματίζει η απουσία δικαιώματος έφεσης κατά αποφάσεως επαγόμενης την κράτηση προσώπου πριν την καταδίκη του. Το Σύνταγμα, όπως έχει επανειλημμένα λεχθεί, δεν κατοχυρώνει δικαίωμα έφεσης κατά απόφασης πρωτοδίκων ποινικών δικαστηρίων - (βλ. Attorney-General v. Georghiou (1984) 2 C.L.R. 251^. Γεν. Εισαγγελέας ν. Λαζαρίδη & ΄Αλλου (1992) 2 Α.Α.Δ. 8). Δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικών δικαστηρίων προβλέπεται από το ΄Αρθρο 14(5) του Διεθνούς Συμφώνου περί Αστικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων - (βλ. Κυρωτικό Νόμο 14/69)^. περιορίζεται, όμως, σε καταδικαστικές αποφάσεις.

Δικαίωμα έφεσης παρέχεται από το νόμο - (βλ. περί Δικαστηρίων Νόμο του 1960, (Ν. 14/60)). Κατανοητή είναι η απουσία δικαιώματος έφεσης κατά ενδιάμεσων αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, άλλων από εκείνων που αφορούν την κράτηση του κατηγορουμένου. Τέτοιες αποφάσεις δεν έχουν άμεσες συνέπειες για τον κατηγορούμενο, είναι δε συνυφασμένες με την εξέλιξη της δίκης. Περαιτέρω έχουν αντίκτυπο στην τελική απόφαση του Δικαστηρίου και μπορεί να ελεχθούν στο πλαίσιο έφεσης κατά της τελικής απόφασης. Το ίδιο δεν ισχύει για αποφάσεις που αφορούν την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Αποφάσεις αυτής της κατηγορίας είναι, ουσιαστικά, αποσυνδεδεμένες από τη δίκη. Με αυτές τις διαπιστώσεις υπόψη και αναλογιζόμενοι τις συνέπειες της στέρησης της ελευθερίας του ατόμου εκτός του πλαισίου καταδικαστικής απόφασης, ενδείκνυται η παροχή δικαιώματος έφεσης κατ' αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενων την κράτηση του υποδίκου εκκρεμούσης της δίκης. Η παροχή τέτοιου δικαιώματος θα καθιστούσε πληρέστερες τις εγγυήσεις του τεκμηρίου της αθωότητος - (΄Αρθρο 12.4 του Συντάγματος) - και περιεκτικότερη την προστασία της ελευθερίας. Δεν παραγνωρίζουμε τα ένδικα μέσα, που παρέχουν τα προνομιακά εντάλματα, ιδίως εκείνα του habeas corpus, certiorari και mandamus, όμως αυτά περιορίζονται στον έλεγχο της νομιμότητας απόφασης στερητικής της ελευθερίας. Η ορθότητα της απόφασης μπορεί να ελεχθεί με έφεση. Δικαίωμα έφεσης μπορεί να παρασχεθεί μόνο με νόμο. Σύστασή μας είναι όπως θεσμοθετηθεί δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου για την κράτηση υποδίκου εκκρεμούσης της δίκης.

Η έφεση απορρίπτεται.