|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1999) 2 ΑΑΔ 113
19 Μαρτίου, 1999
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6614)
Αμέλεια — Τροχαίο ατύχημα — Πεζός ο οποίος περπατούσε στο κράσπεδο του δρόμου εισήλθε απότομα στο δρόμο, μέσα στην πορεία του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο εφεσείων — Κατά πόσο η ταχύτητα του εφεσείοντα συνιστούσε αμέλεια — Κατά πόσο ο εφεσείων είχε καθήκον να προειδοποιήσει τον πεζό ή να λάβει άλλα προληπτικά μέτρα προς αποφυγή του ατυχήματος.
Το δυστύχημα έγινε στο δρόμο Παχύαμμου - Π. Χρυσοχούς. Ο πεζός ο οποίος περπατούσε κατά μήκος του κρασπέδου του δρόμου, ακολουθώντας την ίδια κατεύθυνση με το όχημα του εφεσείοντα, σε απόσταση μόλις ενός μέτρου πριν τον πλησιάσει το όχημα, άλλαξε πορεία και εισήλθε στο δρόμο με αποτέλεσμα να κτυπηθεί από το όχημα του εφεσείοντα, πριν ο εφεσείων προλάβει να αντιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε τον εφεσείοντα ένοχο αμέλειας, λόγω της ταχύτητας με την οποία οδηγούσε το όχημά του.
Ο συνήγορος του εφεσείοντα υποστήριξε ότι η ταχύτητα από μόνη της δε στοιχειοθετεί αμέλεια.
Αποφασίστηκε ότι:
Η ταχύτητα από μόνη της δεν μπορούσε να συνδεθεί αιτιωδώς προς το ατύχημα. Ιδίως δεν μπορούσε να αποδοθεί σ' αυτή η ανυπαρξία αντίδρασης προς αποφυγή του ατυχήματος. Η απόσταση που χώριζε το αυτοκίνητο από τον πεζό, όταν εκδηλώθηκε η απρόσεκτη κίνηση του δεύτερου προς το δρόμο, ήταν τόσο μικρή που δεν άφηνε περιθώριο οποιασδήποτε αντίδρασης.
Η έφεση επιτράπηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Soteriou v. Kyprianidou a.o. (1981) 1 C.L.R. 61,
Murrel v. Αστυνομίας (1994) 2 Α.Α.Δ. 217.
Έφεση εναντίον Kαταδίκης.
Έφεση εναντίον της καταδίκης από τον Xρίστο Iωάννου, ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 21 Oκτωβρίου 1998, από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Πάφου (Ποινική Yπόθεση Aρ. 1488/96) στην κατηγορία για αμελή οδήγηση κατά παράβαση του Άρθρου 8 του Περί Mηχανοκινήτων Oχημάτων και Tροχαίας Kινήσεως Nόμου 86/72, όπως έχει τροποποιηθεί και καταδικάστηκε από Ψαρά-Mιλτιάδου, E.Δ., σε £40 πρόστιμο και £117 έξοδα.
Λ. Γεωργίου, για τον Eφεσείοντα.
Π. Κληρίδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Γ. Κωνσταντινίδης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της καταδίκης του για οδήγηση αυτοκινήτου χωρίς τη δέουσα προσοχή και φροντίδα. Εισηγείται πως ακόμα και στη βάση των διαπιστώσεων του πρωτόδικου δικαστηρίου, δεν αποδεικνυόταν αμέλειά του. Ο ευπαίδευτος συνήγορος για την κατηγορούσα αρχή συμφώνησε και δεν υποστήριξε την πρωτόδικη απόφαση. Δικαίως, όπως θα δούμε.
Ο πεζός μπήκε από το κράσπεδο στο δρόμο μέσα στην πορεία του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο εφεσείων και κρίθηκε ως στοιχείο αμέλειας, η ταχύτητά του. Δεν του επέτρεψε, όπως εκτιμήθηκε, να αντιδράσει με αποτέλεσμα το δυστύχημα. Επιπλέον, όφειλε να είχε προειδοποιήσει τον πεζό με τη σειρήνα του.
Το δυστύχημα έγινε στο δρόμο Παχύαμμου - Π. Χρυσοχούς. Κατά τις διαπιστώσεις του πρωτόδικου δικαστηρίου
(α) ο πεζός περπατούσε κατά μήκος του κρασπέδου,
(β) ο εφεσείων οδηγούσε το αυτοκίνητό του προς την ίδια κατεύθυνση,
(γ) όταν το αυτοκίνητο πλησίασε το πεζό σε απόσταση μόλις ενός μέτρου, αυτός άλλαξε πορεία και εισήλθε στο δρόμο, μπροστά από το αυτοκίνητο και,
(δ) το αυτοκίνητο του εφεσείοντα τον κτύπησε, πριν αυτός προλάβει να αντιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα αμφισβήτησε την κρίση ως προς την ταχύτητα του αυτοκινήτου αλλά, κυρίως, τόνισε το σταθερό πως η ταχύτητα δεν στοιχειοθετεί αμέλεια αφ' εαυτής. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Δεν ήταν δυνατό να συνδεθεί αιτιωδώς προς το ατύχημα. Ιδίως δεν μπορούσε να αποδοθεί σ' αυτή η ανυπαρξία αντίδρασης προς αποφυγή του δυστυχήματος. Η απόσταση που χώριζε το αυτοκίνητο από τον πεζό όταν εκδηλώθηκε η απρόσεκτη κίνηση του δεύτερου προς το δρόμο ήταν τόσο μικρή που δεν άφηνε περιθώριο οποιασδήποτε αντίδρασης.
Είναι ορθή και η εισήγηση αναφορικά με την ανυπαρξία καθήκοντος προειδοποίησης στην περίπτωση. Οι υποθέσεις Soteriou v. Kyprianidou and Others (1981) 1 C.L.R. 61 και Μurrel v. Αστυνομίας (1994) 2 Α.Α.Δ. 217 που αναφέρθηκαν, είναι άμεσα σχετικές. Ο πεζός περπατούσε κατά μήκος του κρασπέδου. Δεν υπήρχε οτιδήποτε το ιδιαίτερο που θα μπορούσε εύλογα να δημιουργήσει την αίσθηση κινδύνου από ενδεχόμενη απότομη είσοδο στο δρόμο και, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν γεννήθηκε καθήκον προειδοποίησης ή λήψης άλλων προληπτικών μέτρων.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η καταδικαστική απόφαση και η ποινή που επιβλήθηκε παραμερίζονται. Ο εφεσείων αθωώνεται και απαλλάσεται. Επίσης παραμερίζεται η διαταγή για πληρωμή των εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας από τον εφεσείοντα. Τα έξοδα θα πληρωθούν από τη Δημοκρατία.
Η έφεση επιτρέπεται.