"Θα εξετάσουμε στη συνέχεια αν η Κατηγορούσα Αρχή έχει θέσει ενώπιον μας τέτοια γεγονότα ώστε να μπορούμε να καταλήξουμε σ΄ένα τέτοιο συμπέρασμα. Θα το κάμουμε μάλιστα υπό το φως του ευρήματος μας ότι το αυτοκίνητο του κατηγορουμένου οδηγείτο και όντως οδηγήθηκε το απόγευμα της 11.12.98 και από άλλο πρόσωπο και υπό το φως του ευρήματος μας ότι ο κατηγορούμενος συνήθιζε να αφήνει το αυτοκίνητο του ανοικτό. Τα πιο πάνω δύο γεγονότα θα μπορούσαν να δημιουργούν στο μυαλό μας τουλάχιστο κάποιες υποψίες ή αμφιβολίες ότι ο εκρηκτικός μηχανισμός τοποθετήθηκε στο όχημα του κατηγορουμένου όχι από τον ίδιο αλλά από κάποιους τρίτους, παρόλο ότι και εδώ γεννώνται ερωτηματικά για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας. Από τη στιγμή όμως που θα εντοπίσουμε στοιχεία στη συμπεριφορά του κατηγορούμενου ότι την κρίσιμη ώρα που οδηγούσε το αυτοκίνητο γνώριζε θετικά την ύπαρξη του μηχανισμού ή οποιαδήποτε δυνατότητα τρίτων να τοποθετήσουν το μηχανισμό είναι πλέον μόνο θεωρητική και δεν οδηγεί την υπόθεση του κατηγορουμένου πουθενά. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν ενώπιον μας στοιχεία από τα γεγονότα που έχουμε δεχθεί τα οποία μας οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο κατηγορούμενος είχε γνώση της ύπαρξης των εκρηκτικών υλών. Πριν τα απαριθμήσουμε όμως θα θέλαμε να σχολιάσουμε κάποια σημεία της μαρτυρίας τα οποία έχουμε δεχθεί και τα οποία κατά την υπεράσπιση θα πρέπει να ερμηνευθούν υπέρ του κατηγορουμένου, ότι δηλαδή δείχνουν άγνοια εκ μέρους του.

Έχουμε κληθεί να σημειώσουμε ότι ο κατηγορούμενος με πολλή ευκολία και φυσικότητα δέχθηκε όπως γίνει η έρευνα στον ίδιο και το αυτοκίνητο του. Δεν νομίζουμε ότι αυτό είναι στοιχείο το οποίο μπορεί να μας εμβάλει σε προβληματισμό. Ο κατηγορούμενος ήταν ήδη μπροστά σε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει. Δεν είχε επιλογή. Μπορούσε ακόμη να ελπίζει ότι δεν θα εντοπίζονταν τα εκρηκτικά. Έχουμε βεβαίως ήδη απορρίψει τη θέση του ότι είπε "γύρτε και τη μαξιλάρα" διότι δεν τον πιστεύουμε. Ήταν μια εκ των υστέρων σκέψη του.

Τα πιο κάτω με ασφάλεια μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κατηγορούμενος γνώριζε τι μετέφερε.

(α) Ενώ ο κατηγορούμενος ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν ασφάλιζε τις πόρτες του αυτοκινήτου του η πόρτα του συνοδηγού κατά την ώρα της έρευνας ήταν ασφαλισμένη και μάλιστα μόνο από μέσα ήταν δυνατή η απασφάλιση της.

Αυτή η ασυνήθιστη για τον κατηγορούμενο ενέργεια οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κατηγορούμενος εκείνο το βράδυ πήρε κάποια ιδιαίτερα μέτρα προφύλαξης. Ο κατηγορούμενος ήθελε να προστατέψει αυτό που έκρυβε στο αυτοκίνητο του, και να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση στο αυτοκίνητο. Ασφαλώς αν ήταν αναγκαίο είχε τη δυνατότητα να κλειδώσει και την πόρτα του οδηγού όπως ήταν το εύρημα μας.

(β) Μόλις υποδείχθηκε στον κατηγορούμενο ο εκρηκτικός μηχανισμός αντέδρασε λέγοντας "εν χειροβομβίδα". Αναγνώρισε αμέσως το τι ήταν. Εδώ δεν είναι θέμα αν ήταν όντως σε θέση ν΄αναγνωρίζει μια χειροβομβίδα ή όχι αλλ΄ έχει σημασία η άμεση αναφορά του χωρίς σκέψη, χωρίς έκπληξη και χωρίς διαμαρτυρία για την ανεύρεση της. Θ΄αναμέναμε διαφορετική αντίδραση από κάποιο που δεν γνωρίζει ότι στο αυτοκίνητο του μεταφερόταν ένας επικίνδυνος μηχανισμός. Ήταν κάτι που θα μπορούσε να έθετε την ίδια τη ζωή του σε κίνδυνο αλλ΄αντιδρά με το ν΄αναγνωρίσει απλώς τη χειροβομβίδα.

(γ) Η αντίδραση του σε προτροπή ν΄απομακρυνθεί ότι "εν παίζει" είναι άλλο στοιχείο που δείχνει τη γνώση του κατηγορουμένου. Δείχνει πρόσωπο εξοικειωμένο με το μηχανισμό. Η εξήγηση του ότι "τόση ώρα δεν έπαιζε, εν να παίξει τωρά" καίτοι προβάλλεται σαν δικαιολογία της πρώτης αντίδρασης του, δηλαδή του "εν παίζει", και πάλι αποκαλύπτει βεβαιότητα ανθρώπου που είναι ενήμερος της κατάστασης και δεν ανησυχεί. Αυτός που δεν έχει γνώση της ύπαρξης και των λεπτομερειών του μηχανισμού θα έπρεπε να ανησυχεί με μια χειροβομβίδα στο αυτοκίνητο του διότι μπορούσε να προορίζεται για τον ίδιο και θα μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ήταν βέβαιος ότι δεν ήταν για τον εαυτό του και γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να τεθεί σε λειτουργία χωρίς περαιτέρω εργασία όπως μας εξήγησε ο Σιακαλλής. Κάποιος που για κλάσματα δευτερολέπτου βλέπει όχι απλά μια χειροβομβίδα αλλά ένα εκρηκτικό μηχανισμό στο αυτοκίνητο του δεν λέγει με βεβαιότητα "δεν παίζει" αν δεν ξέρει λεπτομέρειες του εκρηκτικού μηχανισμού. Πρέπει να γνωρίζει γιατί "δεν παίζει" για να λέγει "δεν παίζει" και "τόση ώρα εν έπαιζε, εν να παίξει τωρά".

(δ) Θεωρούμε τον χρόνο κατά τον οποίο ο κατηγορούμενος μετέφερε τον εκρηκτικό μηχανισμό σαν χρόνο που βοηθούσε κάποιον ο οποίος εκινείτο παράνομα ν΄αποφύγει να γίνει αντιληπτός. Όπως έχουμε επισημάνει ήταν ακόμη σκοτάδι και ευνοούσε κάποιον ο οποίος εκινείτο προωθώντας κάποιο παράνομο σκοπό. Όπως έχουμε πει απορρίπτουμε τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου ότι εκοιμάτο μέχρι εκείνης της στιγμής στο κατάστημα του. Και ενώ δεν χρησιμοποιούμε την απόρριψη αυτής της εκδοχής του κατηγορουμένου σαν στοιχείο εναντίον του όσον αφορά τη "γνώση" λέμε ότι δεν είναι φυσιολογικό κάποιος να φεύγει από το κατάστημα του η ώρα 5.00 π.μ. μέσα στο σκοτάδι εκτός αν κινείται ύποπτα και παράνομα."

"Επειδή βέβαια το στοιχείο της γνώσης συνήθως ανάγεται αποκλειστικά στην πνευματική λειτουργία του κατηγορουμένου, η Κατηγορούσα Αρχή μπορεί να το αποδείξει με την τεκμηρίωση στοιχείων και περιστατικών που περιβάλλουν την υπόθεση, και που αποδεικνύουν πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας τη γνώση. Οποιαδήποτε εξήγηση του κατηγορουμένου που δημιουργεί αμφιβολία στο Δικαστήριο για την ύπαρξη αυτού του στοιχείου, δηλαδή της γνώσης, οδηγεί στην αθώωση του."

"There is, indeed, no judicial predisposition against circumstantial evidence. The feature that distinguishes it from direct evidence is that though individual parts of it are not in themselves conclusive of the guilt of the accused, this may be the cumulative effect of pieces of circumstantial evidence strung together; provided always its causative effect is incompatible with any basis other than that of guilt of the accused.

Where cogent, it must be stressed, circumstantial evidence may provide a basis for the conviction of the accused that eliminates the possibility of a conviction founded on human error."

"Ξεχωριστά (individual) μέρη της περιστατικής μαρτυρίας συχνά παρομοιάζονται με τους κρίκους αλυσίδας. Όπως οι κρίκοι της αλυσίδας πρέπει να είναι συνεκτικοί και αλληλένδετοι με τους υπόλοιπους κρίκους, έτσι και τα ιδιαίτερα τμήματα της περιστατικής μαρτυρίας πρέπει να συναρτώνται μεταξύ τους ως θέμα λογικής συνέπειας ώστε να συγκροτούν ένα αδιάσπαστο σύνολο. Άλλες αποφάσεις παρομοιάζουν την περιστατική μαρτυρία με δίκτυ στερεά συνδεδεμένο, ώστε να συγκρατεί χωρίς κίνδυνο πτώσης το περιεχόμενο του."