ANΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Ποινική Έφεση αρ. 6779.

Η έφεση ασκήθηκε από τον ίδιο τον εφεσείοντα ο οποίος την υποστήριξε ενώπιόν μας αυτοπροσώπως. Υπέβαλε, όπως είχε υποβάλει και νωρίτερα στο Επαρχιακό Δικαστήριο μέσω του δικηγόρου του, σειρά λόγων προς υποστήριξη του δικαιολογημένου του αιτήματός του για την απόλυση επί εγγυήσει. Στην απόφαση του Δικαστηρίου γίνεται, κατά το πλείστο αναφορά στα δικαιολογητικά που προβλήθηκαν υπέρ της απόλυσης του εφεσείοντος και τις αρχές που διέπουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας που παρέχεται στο Δικαστήριο επί του προκειμένου. Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας ο οποίος εκπροσώπησε τους εφεσίβλητους υποστήριξε ότι δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί επέμβαση με την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Συγχρόνως αμφισβήτησε το παραδεκτό της έφεσης επικαλούμενος προς τούτο την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην Αναστασίου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση αρ. 6783 - 31.8.1999.

(α) Το Σύνταγμα δεν παρέχει δικαίωμα έφεσης κατ΄ αποφάσεων ποινικών ή πολιτικών δικαστηρίων (Attorney-General v. Georghiou (1984)2 C.L.R. 251^. Γεν. Εισαγγελέας ν. Λαζαρίδη & Άλλου (1992)2 Α.Α.Δ. 8.). Οι μόνες αποφάσεις για τις οποίες το Σύνταγμα προβλέπει έφεση, είναι αποφάσεις επαγόμενες την κράτηση υπόπτων για τους σκοπούς ανακρίσεων. (Βλ. Άρθρο 11.6 του Συντάγματος^. Ευαγγέλου ν. Αστυνομίας, Ποινική Έφεση αρ. 6355 - 15.7.1997.)

(β) Το δικαίωμα έφεσης κατ΄ αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου το οποίο παρέχει το άρθρο 25(2) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60), τελεί υπό την αίρεση του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155. Το δικαίωμα έφεσης περιορίζεται στις περιπτώσεις που προβλέπονται από τις σχετικές διατάξεις του Κεφ. 155, άρθρα 131-137. (Βλ. επίσης τροποποιητικό νόμο Ν.54(1)/98.)

(γ) Η ανάγκη για την εξασφάλιση άδειας προς άσκηση έφεσης όπου τούτο προβλεπόταν από τις σχετικές διατάξεις του Κεφ. 155 ατόνησε ενόψει του όρου «δύναται» που απαντάται στο πλαίσιο του άρθρου 25(2) του Ν.14/60. (Βλ. Τheodoros Panayioti Shourris v. The Republic and Gregoris N. Kazantzis v. The Police (1961) C.L.R. 11.) 'Oπως διαπιστώνεται, στην Αναστασίου, «Δικαίωμα έφεσης παρέχεται σε κάθε περίπτωση όπου προβλέπεται τέτοιο δικαίωμα από το Κεφ. 155 χωρίς να παρίσταται ανάγκη εξασφάλισης άδειας για την άσκησή του.»

Στις σχετικές διατάξεις του Κεφ. 155 προσδιοριστικές των αποφάσεων ποινικών δικαστηρίων που υπόκεινται σε έφεση, δεν περιλαμβάνονται αποφάσεις επαγόμενες την κράτηση υποδίκου εκκρεμούσης της εκδίκασης της υπόθεσης εναντίον του από το Κακουργιοδικείο. Η διαπίστωση αυτή σηματοδοτεί και το απαράδεκτο της παρούσας έφεσης. Ό,τι χρήζει διασάφησης είναι ότι το άρθρο 157(1) του Κεφ. 155, πραγματεύεται στην άσκηση πρωτογενούς δικαιοδοσίας για την απόλυση υποδίκου επί εγγυήσει από ποινικό δικαστήριο αρμόδιο να επιληφθεί της υπόθεσης. Η απόφαση η οποία έχει εφεσιβληθεί αποτελεί απόρροια της άσκησης της εξουσίας αυτής. Πρωτογενής εξουσία για την απόλυση καταδικασθέντος σε φυλάκιση επί εγγυήσει εκκρεμούσης της έφεσης παρέχεται βάσει του άρθρου 157(1) και στο Ανώτατο Δικαστήριο. (Βλ. μεταξύ άλλων Michael Antoni Petri v. The Police (1968)2 C.L.R. 1^. Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας (1991)2 Α.Α.Δ. 227^. Νίκου Ευαγγέλου ν. Αστυνομίας Ποινική Έφεση αρ. 6758 - 29.9.1999.) Η πρωτογενής εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου βάσει του άρθρου 157(1) δεν πρέπει να συγχέεται με έφεση κατ΄ αποφάσεων του Επαρχιακού Δικαστηρίου κατά την άσκηση των εξουσιών του βάσει του άρθρου 157(1) του Κεφ. 155.