Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα καταδικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας για αμελή οδήγηση κατά παράβαση των άρθρων 8 και 19(1), (4) του Περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου του 1972. Με την παρούσα έφεση της προσβάλλει την καταδίκη της.

Στις 14.2.98, στον αυτοκινητόδρομο Λάρνακας-Λευκωσίας, η εφεσείουσα ξεκίνησε το αυτοκίνητο της που ήταν σταματημένο στο κράσπεδο του αυτοκινητόδρομου και μπήκε στην αριστερή λωρίδα προς Λευκωσία, με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία του οχήματος του παραπονουμένου, που οδηγείτο στον αυτοκινητόδρομο με την ίδια κατεύθυνση, με συνέπεια τη σύγκρουση του αυτοκινήτου του με το πίσω μέρος του οχήματος της εφεσείουσας.

Ήταν η εκδοχή του παραπονούμενου ότι, ενώ οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο κατά τη διάρκεια της νύκτας, πρόσεξε το αυτοκίνητο της εφεσείουσας να είναι σταθμευμένο στο κράσπεδο του δρόμου με τα φώτα του να αναβοσβήνουν και ενώ βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από αυτό η εφεσείουσα το οδήγησε εντός του δρόμου και σταμάτησε, με αποτέλεσμα να συγκρουσθεί ο παραπονούμενος με αυτό, παρόλον ότι εφάρμοσε το σύστημα τροχοπεδήσεως του. Από τη μαρτυρία του αστυνομικού που ετοίμασε το σχεδιάγραμμα φαίνεται ότι το όχημα του παραπονούμενου άφησε ίχνη τροχοπεδήσεως μήκους 29 μέτρων.

Η εκδοχή της εφεσείουσας φαίνεται στην κατάθεση της στην Αστυνομία, την οποία και υιοθέτησε χωρίς όρκο κατά τη διάρκεια της δίκης. Είναι ο ισχυρισμός της ότι αφού κοίταξε και αντελήφθη οχήματα να έρχονται, αλλά σε μεγάλη απόσταση, που κατά την κρίση της της επέτρεπε να μπει στο δρόμο, μπήκε στον αυτοκινητόδρομο και ενώ είχε προχωρήσει για 300 περίπου μέτρα και η ταχύτητα της ήταν 90 χιλ. την ώρα, ένοιωσε το κτύπημα στο πίσω μέρος του οχήματός της.

Ο παραπονούμενος υπέθεσε ότι ο λόγος που σταμάτησε το αυτοκίνητο μόλις μπήκε στο δρόμο ήταν για να δώσει την ευκαιρία σε άλλο όχημα συναδέλφου του συζύγου της, που βρισκόταν και εκείνο σταθμευμένο μπροστά της στο κράσπεδο και δεν είχε φώτα, για να προχωρήσει πριν απ΄αυτό.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού ανέλυσε με λεπτομέρεια τη μαρτυρία, έκαμε τις παρατηρήσεις του και κατέληξε στο να απορρίψει την εκδοχή της εφεσείουσας και να δεχθεί εκείνη του παραπονούμενου και του μάρτυρα του, βρίσκοντας την κατηγορούμενη ένοχη αμέλειας, γιατί εισήλθε στον αυτοκινητόδρομο ενώ δεν ήταν ασφαλές να πράξει τούτο, προκαλώντας έτσι το ατύχημα.

Η εφεσείουσα μέσω του συνηγόρου της προσβάλλει τα ευρήματα αξιοπιστίας και γεγονότων του Δικαστηρίου, εισηγούμενη ότι υπήρχαν ανακρίβειες στη μαρτυρία του παραπονούμενου, Μ.Κ.4 και του άλλου μάρτυρα, Μ.Κ.2, καθώς και αντιφάσεις που έπρεπε να οδηγήσουν το Δικαστήριο στην απόρριψη της εκδοχής τους.

Ανέφερε βασικά ο συνήγορος της εφεσείουσας ότι οι αντιφάσεις αναφέρονται στις αποστάσεις στις οποίες αναφέρθηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας, υποδεικνύοντας ότι η μαρτυρία τους για απόσταση από το αυτοκίνητο της εφεσείουσας 25-35 μέτρα, δεν είναι δυνατόν να είναι ορθή, έχοντας υπόψη το μήκος των ιχνών τροχοπεδήσεως. Περαιτέρω, θεώρησε ως αντίφαση τη μαρτυρία του παραπονούμενου που ανέφερε ότι το αυτοκίνητο της εφεσείουσας σταμάτησε μπροστά του και εκείνης του Μ.Κ.2, που είπε ότι προχωρούσε μπροστά του πολύ σιγά.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο επελήφθη των θεμάτων αυτών και ορθά κατά τη γνώμη μας, θεώρησε τις "αντιφάσεις" αυτές ως επουσιώδεις.

Ήταν επίσης εισήγηση του συνηγόρου της εφεσείουσας ότι η Κατηγορούσα Αρχή δεν έδωσε καμμιά μαρτυρία αν τα φώτα του οχήματος του παραπονούμενου ήταν αναμμένα κατά τη στιγμή του ατυχήματος, ούτως ώστε να μπορεί να κριθεί η δυνατότητα της εφεσείουσας να αντιληφθεί την παρουσία του στο δρόμο. Βρίσκουμε την εισήγηση αυτή εντελώς ανεδαφική. Δεν αναμένεται από την Κατηγορούσα Αρχή να αποδεικνύει τέτοια στοιχεία που δεν αμφισβητούνται, γιατί με αυτή τη λογική θα έπρεπε να αποδεικνύεται χωρίς οποιοδήποτε λόγο η καλή κατάσταση οχημάτων, η καλή λειτουργία φώτων και τόσοι άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συμβαίνει ένα ατύχημα. Ήταν καθήκον της κατηγορούμενης, αν η εκδοχή της ήταν ότι δεν είχε φώτα το όχημα του παραπονούμενου, να θέσει τούτο στους μάρτυρες, κάτι που απέτυχε να πράξει και το ήγειρε μόνο στά στάδιο των αγορεύσεων.

Κατά συνέπεια κρίνουμε ότι ούτε αυτός ο λόγος έφεσης δεν μπορεί να ευσταθήσει.

Καταλήγοντας, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι η έφεση αυτή ήταν εντελώς αδικαιολόγητη και επαναλαμβάνουμε το τι λέχθηκε στην υπόθεση Halil v. Κλεάνθους και Άλλου (1992) 1 (Β) C.L.R. 739, στη σελ. 741:

Κάτω από το φως των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος της εφεσείουσας.

Δ. Δ. Δ.

/Χ.Π.