|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1999) 2 ΑΑΔ 113
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 6614
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/ΣΤΩΝ
Χρίστος Ιωάννου από το Μοσφίλι
Εφεσεί ων
ν
Αστυνομίας
Εφεσίβ λητης
-----------------
19 Μαρτίου, 1999
.Για τον εφεσείοντα: Λ. Γεωργίου.
Για την εφεσίβλητη: Π. Κληρίδης, Εισαγγελέας της Δημοκρατίας.
-------------------
Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δώσει ο Δικαστης Γ. Κωνσταντινίδης.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της καταδίκης του για οδήγηση αυτοκινήτου χωρίς τη δέουσα προσοχή και φροντίδα. Εισηγείται πως ακόμα και στη βάση των διαπιστώσεων του πρωτόδικου δικαστηρίου, δεν αποδεικνυόταν αμέλειά του. Ο ευπαίδευτος συνήγορος για την κατηγορούσα αρχή συμφώνησε και δεν υποστήριξε την πρωτόδικη απόφαση. Δικαίως, όπως θα δούμε.
Ο πεζός μπήκε από το κράσπεδο στο δρόμο μέσα στην πορεία του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο εφεσείων και κρίθηκε ως στοιχείο αμέλειας, η ταχύτητά του. Δεν του επέτρεψε, όπως εκτιμήθηκε, να αντιδράσει με αποτέλεσμα το δυστύχημα. Επιπλέον, όφειλε να είχε προειδοποιήσει τον πεζό με τη σειρήνα του.
Το δυστύχημα έγινε στο δρόμο Παχύαμμου - Π. Χρυσοχούς. Κατά τις διαπιστώσεις του πρωτόδικου δικαστηρίου
(α) ο πεζός περπατούσε κατά μήκος του κρασπέδου,
(β) ο εφεσείων οδηγούσε το αυτοκίνητό του προς την ίδια κατεύθυνση,
(γ) όταν το αυτοκίνητο πλησίασε το πεζό σε απόσταση μόλις ενός μέτρου, αυτός άλλαξε πορεία και εισήλθε στο δρόμο, μπροστά από το αυτοκίνητο και,
(δ) το αυτοκίνητο τοu εφεσείοντα τον κτύπησε, πριν αυτός προλάβει να αντιδράσει με οποιοδήποτε τρόπο.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα αμφισβήτησε την κρίση ως προς την ταχύτητα του αυτοκινήτου αλλά, κυρίως, τόνισε το σταθερό πως η ταχύτητα δεν στοιχειοθετεί αμέλεια αφ΄εαυτής. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Δεν ήταν δυνατό να συνδεθεί αιτιωδώς προς το ατύχημα. Ιδίως δεν μπορούσε να αποδοθεί σ΄αυτή η ανυπαρξία αντίδρασης προς αποφυγή του δυστυχήματος. Η απόσταση που χώριζε το αυτοκίνητο από τον πεζό όταν εκδηλώθηκε η απρόσεκτη κίνηση του δεύτερου προς το δρόμο ήταν τόσο μικρή που δεν άφηνε περιθώριο οποιασδήποτε αντίδρασης.
Είναι ορθή και η εισήγηση αναφορικά με την ανυπαρξία καθήκοντος προειδοποίησης στην περίπτωση. Οι υποθέσεις Soteriou v. Kyprianidou and Others (1981) 1 CLR 61 και Μurrel v. Αστυνομίας (1994) 2 ΑΑΔ 217 που αναφέρθηκαν, είναι άμεσα σχετικές. Ο πεζός περπατούσε κατά μήκος του κρασπέδου. Δεν υπήρχε οτιδήποτε το ιδιαίτερο που θα μπορούσε εύλογα να δημιουργήσει την αίσθηση κινδύνου από ενδεχόμενη απότομη είσοδο στο δρόμο και, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν γεννήθηκε καθήκον προειδοποίησης ή λήψης άλλων προληπτικών μέτρων.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η καταδικαστική απόφαση και η ποινή που επιβλήθηκε παραμερίζονται. Ο εφεσείων αθωώνεται και απαλλάσεται. Επίσης παραμερίζεται η διαταγή για πληρωμή των εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας από τον εφεσείοντα. Τα έξοδα θα πληρωθούν από τη Δημοκρατία.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
/Μσι.