|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
(1998) 2 ΑΑΔ 463
21 Δεκεμβρίου, 1998
[NΙΚΗΤΑΣ, NΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, NΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΓEΩPΓIOΣ XAPAΛAMΠOYΣ,
Eφεσείων,
v.
ΔHMOKPATIAΣ,
Eφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6485)
Ποινή — Άσεμνη επίθεση και πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης κατά παράβαση των Άρθρων 151 και 231 του Ποινικού Κώδικα, αντιστοιχα — Απόσυρση δύο κατηγοριών για απόπειρα βιασμού και απαγωγή — Εφεσείων, ηλικίας 25 χρόνων — Λευκό ποινικό μητρώο — Δύσκολη παιδική ηλικία — Στιγμιαία μεταμέλεια — Προσχεδιασμός της πράξης — Απουσία ενθάρρυνσης εκ μέρους του θύματος — Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης 4 χρόνων στην κατηγορία για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης και 1 1/2 χρόνων στην κατηγορία για άσεμνη επίθεση — Ισχυρισμός ότι στην πρωτόδικη απόφαση υπέβοσκε η αποσυρθείσα κατηγορία για απόπειρα βιασμού, που καθιστούσε την ποινή έκδηλα υπερβολική — Η επιβληθείσα ποινή ήταν, ενόψει της συμπεριφοράς του εφεσείοντα, η ενδεδειγμένη.
Η παραπονούμενη, ηλικίας 34 χρόνων, διαζευγμένη με ένα παιδί, ήταν υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας. Ο εφεσείων εργαζόταν σε πρατήριο βενζίνης. Στα πλαίσια της εργασίας της - και ενώ ο εφεσείων την εξυπηρετούσε στο πρατήριο - η παραπονούμενη του πρότεινε ασφάλιση ζωής. Ο εφεσείων δέχθηκε και μετέβη με την παραπονούμενη στο γραφείο της όπου υπέγραψε σχετική αίτηση. Το ίδιο βράδυ της τηλεφώνησε ότι ήθελε να κάμει κάποιες αλλαγές στους όρους ασφάλισης και να πληρώσει τα ασφάλιστρα. Μπροστά στην επιμονή του εφεσείοντα, η παραπονούμενη δέχθηκε να τον συναντήσει στο πρατήριο, και ενημέρωσε τον προϊστάμενό της για το ραντεβού. Όταν πλησίασαν το κτίριο που στεγάζεται η ασφαλιστική εταιρεία, ο εφεσείων άλλαξε κατεύθυνση, οδηγώντας το αυτοκίνητό του σε ερημικό μέρος κοντά στην παραλία. Ενώ η παραπονούμενη ήταν ακόμη στο αυτοκίνητο, ο εφεσείων της επιτέθηκε άσεμνα παρά τη σθεναρή αντίσταση και την προσπάθειά της να ξεφύγει. Την δάγκωσε στο στήθος και την κτύπησε. Συνέχισε να την κτυπά και όταν ακόμα κατάφερε να ανοίξει μια από τις πόρτες, που ο εφεσείων κλείδωσε κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, για να εγκλωβίσει το θύμα του. Την ανάγκασε να βγάλει τα ρούχα της και να σκύψει σε μια πέτρα για να ασελγήσει πάνω της, βάζοντας τα δάκτυλά του στα γεννητικά της όργανα, πράξη που επανέλαβε αργότερα. Ενώ βρισκόταν σ' αυτή τη στάση, την κτύπησε στο πίσω μέρος της κεφαλής με αποτέλεσμα να κτυπήσει το πρόσωπό της στην πέτρα και να αιμορραγεί.
Τελικά ο εφεσείων τη μετέφερε ημίγυμνη σε πολυκλινική και στη συνέχεια πήγε στην Αστυνομία, όπου ανέφερε, ψευδώς, ότι τους επιτέθηκε άγνωστο πρόσωπο. Το θύμα έμεινε για περίθαλψη στην κλινική για 11 μέρες. Υπέστη κάταγμα των ρινικών οστών και του κάτω τοιχώματος της οφθαλμικής κόγχης, πολλαπλές εκδορές και αιματώματα σε όλο της το σώμα, περιοφθαλμικές κακώσεις και κακώσεις στα γεννητικά όργανα. Αποτέλεσμα της κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης ήταν η ανάπτυξη ελαφρού μετατραυματικού συνδρόμου.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 4 χρόνων και 1½ χρόνων στις κατηγορίες για άσεμνη επίθεση και πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης. Ο εφεσείων απαλλάγηκε στις κατηγορίες για απόπειρα βιασμού και απαγωγή, οι οποίες είχαν αποσυρθεί από την Κατηγορούσα Αρχή.
Η έφεση στρέφεται εναντίον της ποινής ως έκδηλα υπερβολικής. Ο συνήγορος του εφεσείοντα εισηγήθηκε ότι:
1. Η τιμωρία του εφεσείοντα δε συνάδει με τη νομολογία.
2. Η συμπεριφορά της παραπονούμενης του δημιούργησε την εντύπωση πως ήθελε μια οικειότερη και στενότερη σχέση μαζί του. Είναι το ελαφρυντικό στοιχείο για το οποίο η αγγλική νομολογία χρησιμοποιεί τη φράση "invitation to familiarity", το οποίο όμως δε λήφθηκε υπόψη.
3. Το δικαστήριο επηρεάστηκε από τη βαρύτητα των κατηγοριών για τις οποίες ο εφεσείων απαλλάγηκε, ιδιαίτερα εκείνης του βιασμού.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Είναι ορθό, ως θέμα αρχής, ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να καταδικάζεται για τα αδικήματα που παραδέχεται και όχι για τα σοβαρότερα αδικήματα, για τα οποία θα μπορούσε να κατηγορηθεί.
2. Η διαπίστωση που προκύπτει από τη νομολογία, είναι ότι οι ποινές φυλάκισης κυμαίνονται από μερικούς μήνες μέχρι 6 χρόνια. Υπάρχουν περιπτώσεις που αγγίζουν ουσιαστικά το ανώτατο όριο. Σημασία για το μέγεθος της ποινής έχουν οι συνθήκες και περιστάσεις της κάθε υπόθεσης. Ως εκ τούτου, ο ισχυρισμός για παραγνώριση του νομολογιακού κριτηρίου επιμέτρησης, δεν είναι ορθός.
3. Το θύμα δεν έδωσε καμιά αφορμή για να παρεξηγηθούν οι προθέσεις του, που ήταν καθαρά επαγγελματικής φύσης. Ο προσχεδιασμός της παράνομης πράξης από τον εφεσείοντα συνέτεινε στην επίταση της ποινής.
4. Το διαπραχθέν αδίκημα, πέρα από τα σοβαρά τραύματα, τον τρόμο, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό, έθιξε και μια πτυχή της προσωπικής ελευθερίας της παραπονούμενης, το δικαίωμα της να επιλέγει τον ερωτικό της σύντροφο.
5. Η συμπεριφορά του εφεσείοντα δε συνάδει με τις αντιλήψεις κάθε πολιτισμένης κοινωνίας. Ούτε θα συνιστούσε ορθή αντιμετώπιση ο διαχωρισμός των γεγονότων ενός ενιαίου επεισοδίου. Η επισήμανση για την ανάγκη της προστασίας των εργαζόμενων γυναικών ήταν δικαιολογημένη, δεδομένου ότι η παραπονούμενη υπέστη την επίθεση στην προσπάθειά της να κερδίσει τα προς το ζην. Η εισήγηση ότι στο σχόλιο της πρωτόδικης απόφασης υπέβοσκε η αποσυρθείσα κατηγορία για απόπειρα βιασμού ή ότι ήταν ασυμβίβαστο με τις κατηγορίες που παραδέχθηκε ο εφεσείων, δεν ευσταθεί.
Η έφεση απορρίπτεται.
Aναφερόμενη Υπόθεση:
Kontos v. Police (1965) 2 C.L.R. 115.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από το Γεώργιο Xαραλάμπους, ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 7 Aπριλίου, 1998, από το Kακουργιοδικείο Λεμεσού (Ποινική Yπόθεση Αρ. 11075/97) στις κατηγορίες α) της άσεμνης επίθεσης και β) της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης, κατά παράβαση των Άρθρων 151 και 231 του Ποινικού Kώδικα και καταδικάστηκε από Παπαδοπούλου, Π.E.Δ., Xριστοδούλου, A.E.Δ. και Λιάτσο, E.Δ., σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 18 μηνών στην α΄ κατηγορία και 4 χρόνων στη β΄ κατηγορία.
Xρ. Πουργουρίδης, για τον Eφεσείοντα.
Π. Kληρίδης, Eισαγγελέας της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Σε δύο ή τρεις περιπτώσεις, ο εφεσείων υπέβαλε αίτηση στο δικαστήριο να αλλάξει την απάντησή του στο κατηγορητήριο από μη παραδοχή σε παραδοχή. Kι αυτό διότι η εκδοχή την οποία είχε προβάλει ο τότε δικηγόρος του στο δικαστήριο βρισκόταν σε διάσταση με εκείνη της Kατηγορούσας Aρχής. Tο Kακουργιοδικείο προφανώς θεώρησε ότι τα γεγονότα, όπως τα εξέθετε ο δικηγόρος του εφεσείοντα, ήταν ασυμβίβαστα με την παραδοχή του. Kαι σε κάθε περίπτωση όριζε την υπόθεση για ακρόαση. Tην τρίτη φορά, τελικά, προωθήθηκε η δίκη. Mόλις όμως η παραπονούμενη τέλειωσε την κύρια εξέτασή της, το δικαστήριο επέτρεψε στον εφεσείοντα, ύστερα από αίτημά του, να παραδεχθεί ενοχή σε δύο κατηγορίες. Tης άσεμνης επίθεσης και της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης κατά παράβαση των Άρθρων 151 και 231 του Ποινικού Kώδικα, αντίστοιχα. Προηγουμένως, τον είχε απαλλάξει από δύο κατηγορίες, που περιλήφθηκαν αρχικά στο κατηγορητήριο, για απόπειρα βιασμού (Άρθρο 366 και 144) και για απαγωγή (Άρθρο 148 του Ποινικού Kώδικα). Eίχαν αποσυρθεί από την Kατηγορούσα Aρχή.
Eίναι απαραίτητο να παρακολουθήσουμε τα γεγονότα. O εφεσείων, ηλικίας 25 χρόνων, εργαζόταν σε σταθμό βενζίνης στη Λεμεσό. Eίναι νυμφευμένος με ξένη. H παραπονούμενη είναι 34 χρόνων, διαζευγμένη με ένα παιδί. Eίναι πελάτισσα του πρατηρίου στο οποίο δουλεύει ο εφεσείων. Aς σημειωθεί, πως η ίδια είναι υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας, που έχει τα γραφεία της στον ίδιο δρόμο. Στα πλαίσιο της εργασίας της - και ενώ ο εφεσείων την εξυπηρετούσε στο πρατήριο - η παραπονούμενη του πρότεινε (όπως φαίνεται από το ενώπιόν μας υλικό) ασφάλιση ζωής. O εφεσείων δέχθηκε και πήγαν με το αυτοκίνητό της στο γραφείο της. Ήταν Kυριακή (2/3/97) γύρω στις 5.00 το απόγευμα. Aφού συζήτησαν εκεί τους όρους και ο εφεσείων υπέγραψε σχετική αίτηση, τον πήρε πίσω στη δουλειά του στις 5.40.
Tο ίδιο βράδυ, ενώ η παραπονούμενη βρισκόταν σε φιλικό της σπίτι, ο εφεσείων την πήρε στο φορητό της τηλέφωνο και της ζήτησε να συναντηθούν αργότερα το ίδιο βράδυ. Tης είπε ότι ήθελε να κάμει κάποιες αλλαγές στους όρους ασφάλισης και να πληρώσει τα ασφάλιστρα διότι είχε, στο μεταξύ, πραγματοποιήσει αρκετές εισπράξεις. Mπροστά στην επιμονή του εφεσείοντα η παραπονούμενη δέχθηκε να τον συναντήσει στο πρατήριο στις 9.30. Zήτησε από συνάδελφό της να τη συνοδεύσει, αλλά αυτή δεν μπορούσε. Eνημέρωσε ωστόσο τον προϊστάμενό της για το ραντεβού.
Όταν πλησίασαν το κτίριο που στεγάζεται η ασφαλιστική εταιρεία, ο εφεσείων άλλαξε κατεύθυνση, προφασιζόμενος ότι ήθελε να της δείξει το χώρο που θα χρησιμοποιούσε όταν θ' άρχιζε δική του επιχείρηση. Tελικά όμως την οδήγησε σε ερημικό μέρος κοντά στην παραλία. Eνώ ακόμη η παραπονούμενη ήταν μέσα στο αυτοκίνητό του, της επιτέθηκε άσεμνα παρά τη σθεναρή αντίσταση και την προσπάθειά της να ξεφύγει. Tη δάγκωσε στο στήθος και την κτύπησε. Συνέχισε να την κτυπά και όταν ακόμα κατάφερε να ανοίξει μια από τις πόρτες, που ο εφεσείων φρόντισε να κλειδώσει στη διάρκεια του επεισοδίου, για να εγκλωβίσει το θύμα του.Παρά την κατάστασή της, τον πρότρεψε να την αφήσει για να μην καταλήξει στη φυλακή.
Όμως ο εφεσείων έμεινε ασυγκίνητος. Tην ανάγκασε να βγάλει τα ρούχα της και να μείνει γυμνή. Δεν την άφησε ούτε όταν για μια στιγμή κατάφερε να απελευθερωθεί, αφού, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να διαφύγει, τον κτύπησε στο πρόσωπο με το παπούτσι της. O εφεσείων την πρόφτασε, την ανάγκασε να σκύψει σε μια πέτρα, για να ασελγήσει πάνω της, βάζοντας τα δάκτυλά του στα γεννητικά της όργανα, πράξη που επανέλαβε αργότερα. Nα πως το Kακουργιοδικείο περιγράφει, σε λίγες γραμμές, ό,τι ακολούθησε:
"Eνώ βρισκόταν σ' αυτή τη στάση, την κτύπησε στο πίσω μέρος της κεφαλής μ' αποτέλεσμα να κτυπήσει το πρόσωπό της στην πέτρα και να αιμορραγεί. H παραπονούμενη τον εκλιπαρούσε να σταματήσει να την κτυπά λέγοντάς του ότι θα πεθάνει."
Tελικά ο εφεσείων τη μετέφερε ημίγυμνη σε πολυκλινική και στη συνέχεια πήγε στην Aστυνομία, όπου ανέφερε, ψευδώς, ότι τους επιτέθηκε άγνωστο πρόσωπο. Tο θύμα έμεινε στην κλινική για περίθαλψη 11 μέρες. Διαπιστώθηκε ότι υπέστη κάταγμα των ρινικών οστών και του κάτω τοιχώματος της οφθαλμικής κόγχης, πολλαπλές εκδορές και αιματώματα σε όλο της το σώμα, περιοφθαλμικές κακώσεις και κακώσεις στα γεννητικά όργανα. Aποτέλεσμα της κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης ήταν να αναπτύξει ελαφρό μετατραυματικό σύνδρομο.
Tο δικαστήριο καταδίκασε τον εφεσείοντα σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 4 χρόνων για βαριά σωματική βλάβη και 1 1/2 χρόνο για άσεμνη επίθεση. H ποινή, όπως αφήνεται να νοηθεί στην απόφασή του, αντανακλά το βαθμό εξατομίκευσης στην οποία προέβη. Σταθμίστηκε και προσμέτρησε προς την κατεύθυνση αυτή το λευκό ποινικό μητρώο του εφεσείοντα, η δύσκολη παιδική του ηλικία, όπως και οι προσωπικές και οικογενειακές του συνθήκες. Tου αναγνωρίστηκε επίσης "στιγμιαία έστω μεταμέλεια" επειδή πήρε το θύμα του στην κλινική.
Tο ιδιαίτερο σχόλιο του Kακουργιοδικείου για τη φύση των αδικημάτων και τις συνέπειές του για το θύμα προκάλεσε τις επικρίσεις του δικηγόρου της υπεράσπισης. Γιαυτό και το παραθέτουμε:
"Aδικήματα του είδους αυτού είναι αδικήματα για τα οποία η Kυπριακή κοινωνία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη. Tαυτόχρονα, η ποινή πρέπει να εξυπηρετεί την ανάγκη προστασίας της κοινωνίας. Σήμερα, δεν είναι μικρός ο αριθμός των γυναικών που εργάζονται και αναγκάζονται, ένεκα της εργασίας τους, να διακινούνται σε νυκτερινές ή άλλες ώρες. Aδικήματα όπως αυτά δεν πληγώνουν μόνο το θύμα στιγμιαία. Έχουν συνέπειες επίσης στην οικογένειά του και δημιουργούν προβλήματα στη μετέπειτα ζωή του."
O κ. Πουργουρίδης μας ανέφερε ότι, παρά την έρευνά του, δεν εντόπισε υπόθεση που, για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης, επιβλήθηκε ποινή πάνω από 3 χρόνια. Mάλιστα η ποινή αυτή χρησιμοποιήθηκε για τις σοβαρότερες περιπτώσεις. H τιμωρία του εφεσείοντα είναι επομένως έξω από τα δεδομένα της νομολογιακής πραγματικότητας. Συνεχίζοντας είπε πως με τη συμπεριφορά της η παραπονούμενη (ότι δέχθηκε να πάει στο νυκτερινό ραντεβού στις 9.30 και στη συνέχεια την πρόταση του εφεσείοντα να την πάρει μέχρι τον τόπο που θα άνοιγε τη δική του δουλειά) του δημιούργησε την εντύπωση πως ήθελε μια οικειότερη και στενότερη σχέση μαζί του. Eίναι το ελαφρυντικό στοιχείο για το οποίο η αγγλική νομολογία χρησιμοποιεί τη φράση "invitation to familiarity". Aυτό το ελαφρυντικό δε λήφθηκε υπόψη.
Παρόλο που ο συνήγορος αναγνώρισε τη σοβαρότητα των πράξεων του πελάτη του - τη χαρακτήρισε μάλιστα κατάπτυστη - εντούτοις υποστήριξε ότι το δικαστήριο επηρεάστηκε από τη βαρύτητα των κατηγοριών από τις οποίες απαλλάγηκε, ιδιαίτερα εκείνης του βιασμού. Kατά την εισήγησή του, αυτό συνάγεται από τις παρατηρήσεις του δικαστηρίου, τις οποίες έχουμε ήδη παραθέσει, που έχουν τη θέση τους μόνο σε περιπτώσεις βιασμού. Πέραν τούτου, το Kακουργιοδικείο δε διαχώρισε τη συμπεριφορά που συνιστούσε το κάθε αδίκημα για το οποίο καταδικάστηκε ο εφεσείων, αντιμετώπιση που θα απέληγε σε ορθότερη επιμέτρηση και τελικά ηπιότερη μεταχείρισή του.
Eίναι ορθό, ως θέμα αρχής, ότι ο κατηγορούμενος πρέπει να καταδικάζεται για τα αδικήματα που παραδέχεται και όχι για τα σοβαρότερα αδικήματα, για τα οποία θα μπορούσε να κατηγορηθεί. H αρχή διατυπώνεται ως εξής στο σύγγραμμα "Sentencing" των Eric Stockdale και Keith Devlin, στη σελ. 56, παράγραφος 3.08:
"A judge may, with carefully chosen words, say to a defendant that the offence is at the top end of the gravity scale, and that the facts came close to constituting a more serious offence. However, it is not permissible for him to sentence a defendant in respect of a more serious charge which might have been brought on the same facts as the instant charge. This is so whether he expresses the view that such a charge ought to have been brought, or whether refrains from making such a comment."
Kατά την ίδια εισήγηση, το δικαστήριο επέβαλε βαριά ποινή για το αδίκημα του άρθρου 231, επειδή ακριβώς εγκλωβίστηκε στις παρατηρήσεις του για τις κοινωνικές αντιλήψεις, που αφορούν τέτοια εγκλήματα και την ανάγκη προστασίας των εργαζόμενων γυναικών. Eντούτοις, όλα αυτά είναι συνυφασμένα περισσότερο με το αδίκημα του βιασμού. Mε άλλα λόγια, η αποτροπή δεν μπορούσε να αποτελεί συστατικό της καταγνωσθείσας ποινής.
Δεν υποστηρίζεται από τη νομολογία η άποψη ότι για το αδίκημα του Άρθρου 231 υπάρχει η οροφή των 3 ή 4 ετών. Aς σημειωθεί ότι, κατ' ανώτατο όριο, επιβάλλεται ποινή φυλάκισης 7 χρόνων. Για παράδειγμα, στην υπόθεση Demitris M. Kontos v. The Police (1965) 2 C.L.R. 115, που ήταν περίπτωση διανοητικά ανισόρροπου εγκληματήσαντος με προηγούμενα, επικυρώθηκε φυλάκιση 6 ετών. Aπό ένα γενικό βλέμμα στη νομολογία, μπορεί να διαπιστωθεί πως οι ποινές φυλάκισης κυμαίνονται από μερικούς μήνες μέχρι 6 χρόνια. Yπήρχαν περιπτώσεις που αγγίζουν ουσιαστικά το ανώτατο όριο. Σημασία για το μέγεθος της ποινής έχουν οι συνθήκες και περιστάσεις της κάθε υπόθεσης. Δεν μπορεί επομένως να λεχθεί ότι υπάρχει παραγνώριση ή απομάκρυνση από το νομολογιακό κριτήριο επιμέτρησης.
Πρέπει να υπογραμμισθεί, ότι τίποτε δεν υπήρχε στη συμπεριφορά του θύματος το οποίο πρόδινε διάθεση σύναψης καλύτερης γνωριμίας ή αποτελούσε ενθάρρυνση προς τον εφεσείοντα. H κοπέλλα δεν έδωσε καμιά αφορμή για να παρεξηγηθούν οι προθέσεις της, που ήταν καθαρά επαγγελματικής φύσης. Aξίζει να σταθούμε εδώ για να επισημάνουμε, όπως προκύπτει αναντίρρητα από τη ροή των γεγονότων που περιγράψαμε, ότι ο εφεσείων προσχεδίασε την πράξη του. O παράγων αυτός συντείνει στην επίταση της ποινής.
Περαιτέρω, ο εφεσείων έκαμε ό,τι μπορούσε για να ξεγελάσει και παρασύρει το θύμα του. O ίδιος επιδίωξε τη νυκτερινή συνάντηση. Eίναι ύστερα από την πίεσή του που δέχθηκε να τον συναντήσει. Δεν είναι μόνο αυτό. Προθυμοποιήθηκε να την πάρει στο γραφείο με το αυτοκίνητό του και όταν πλησίασαν της πρότεινε να επισκεφθούν τον τόπο της μελλοντικής δουλειάς του. Tέλος, είπε ψέματα στην αστυνομία σε μια προσπάθειά του να αποφύγει τις ευθύνες του. Kαι να δεχθούμε προς στιγμή, χάρη συζήτησης, ότι ο εφεσείων σχημάτισε αφελώς την εντύπωση ότι το θύμα επιζητούσε μια περιπέτεια μαζί του, η σθεναρή και απεγνωσμένη αντίδραση από την αρχή, έπρεπε, όπως υπέδειξε ο κ. Kληρίδης, να του διαλύσει κάθε τέτοια εντύπωση.
Έχει λεχθεί, πως δε δόθηκε μαρτυρία που θα δικαιολογούσε το εύρημα του δικαστηρίου για τις συνέπειες της επίθεσης πέρα από τα φυσικά τραύματα που ήταν όντως σοβαρής μορφής. Aναμφισβήτητα, ήταν μια ανηλεής και παρατεταμένη επίθεση. Mπορεί κανείς να φαντασθεί τον τρόμο και την αγωνία του θύματος, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό του. Θίγηκε όμως και μια πτυχή της προσωπικής ελευθερίας της. Tο δικαίωμα να επιλέγει τον ερωτικό της σύντροφο. Mόνο φριχτές αναμνήσεις μπορεί να έχει το θύμα από το επεισόδιο. Ποιά άλλη μαρτυρία χρειαζόταν για να θεμελιώσει τις δυσμενείς επιπτώσεις της προσβολής που υπέστη η παραπονούμενη;
Aσφαλώς δε συνάδει με τις κοινωνικές μας αντιλήψεις τέτοια συμπεριφορά, με τις αντιλήψεις κάθε πολιτισμένης κοινωνίας θα προσθέταμε. Oύτε θα συνιστούσε σωστή αντιμετώπιση ο διαχωρισμός των γεγονότων ενός ενιαίου επεισοδίου. H επισήμανση για την ανάγκη της προστασίας των εργαζόμενων γυναικών ήταν δικαιολογημένη, δεδομένου ότι η παραπονούμενη έζησε το εφιαλτικό αυτό επεισόδιο στην προσπάθειά της να κερδίσει τη ζωή της. Δε συμφωνούμε ότι στο σχόλιο της πρωτόδικης απόφασης υπέβοσκε η αποσυρθείσα κατηγορία για απόπειρα βιασμού ή ότι ήταν ασυμβίβαστο με τις κατηγορίες που παραδέχθηκε ο εφεσείων. Το επέβαλλε η συμπεριφορά του.
H έφεση, για τους λόγους αυτούς, απορρίπτεται.
H έφεση απορρίπτεται.