|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 2 ΑΑΔ 27
23 Φεβρουαρίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑOY, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΘΟΥΛΗΣ ΛΟΥΠΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Eφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Aρ. 6421)
Ποινή — Επίθεση που προκάλεσε πραγματική σωματική βλάβη κατά παράβαση του Άρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154 — Απαγωγή κατά παράβαση του Άρθρου 148 του ιδίου Κώδικα — Προηγούμενες καταδίκες — Eφεσείων, άτομο επιρρεπές σ' αυτού του είδους το έγκλημα — Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης 8 και 14 μηνών αντίστοιχα — Επικυρώθηκαν από το Εφετείο.
Ο εφεσείων, 24 ετών, είχε ερωτικό δεσμό με την παραπονούμενη για 4 χρόνια και για 1,5 περίπου χρόνο έμεναν μαζί, όταν είχαν αρραβωνιαστεί. Η παραπονούμενη διέκοψε τη σχέση και έδιωξε τον εφεσείοντα από το σπίτι της. Ο εφεσείων όμως επέμενε στην επαναδημιουργία της σχέσης. Την ημέρα της διάπραξης των αδικημάτων, η παραπονούμενη πήρε τον εφεσείοντα με το αυτοκίνητό της για να δουν αυτοκίνητα. Ενώ επέστρεφαν, της ζήτησε να έλθουν σε ερωτική επαφή. Αυτή αρνήθηκε και ο εφεσείων, ο οποίος οδηγούσε, οδήγησε το αυτοκίνητο σ' ένα χωματόδρομο και επέμενε να έλθει σε σεξουαλική επαφή μαζί της. Όταν αυτή αρνήθηκε, αυτός την άρπαξε από το λαιμό με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της. Στη συνέχεια ο εφεσείων τηλεφώνησε σε ασθενοφόρο που τη μετέφερε στο Νοσοκομείο. Ο εφεσείων παραδέχθηκε ενοχή σε δύο κατηγορίες : (α) επίθεση προκαλούσα πραγματική σωματική βλάβη, κατά παράβαση του Άρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, και (β) απαγωγή, κατα παράβαση του Άρθρου 148 του ιδίου Κώδικα. Του επεβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 8 και 14 μηνών αντίστοιχα. Ο εφεσείων προσβάλλει την ποινή ως έκδηλα υπερβολική.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάνθηκε ότι:
1. Η αξιολόγηση του Δικαστηρίου σε ό,τι αφορά τα γεγονότα της υπόθεσης και η κρίση του για την επιμέτρηση της ποινής είναι άμεμπτη.
2. Tο ύψος της επιβληθείσας ποινής δεν είναι υπερβολικό, δεδομένου ότι ο εφεσείων βαρύνεται με προηγούμενες καταδίκες, που δείχνουν ότι είναι επιρρεπής σ' αυτού του είδους το έγκλημα.
H έφεση απορρίπτεται.
Aναφερόμενη Yπόθεση:
Γενικός Εισαγγελέας v. Αεροπόρου (1997) 2 A.A.Δ. 17.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από τον Aνθούλη Λούπη, ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 17 Nοεμβρίου, 1997, από το Eπαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (Ποινική Yπόθεση Aρ. 38641/97) στις κατηγορίες της επίθεσης προκαλούσας πραγματική σωματική βλάβη και απαγωγής, κατά παράβαση των Άρθρων 243 και 148 του Ποινικού Kώδικα και καταδικάστηκε από Mαλαχτό, E.Δ., σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης 8 μηνών στην 1η κατηγορία και 14 μηνών στη 2η κατηγορία.
Γ. Ιωάννου, για τον Eφεσείοντα.
Στ. Τσιβιτανίδου - Κίζη, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων παραδέκτηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας δυο κατηγορίες: (α) επίθεση προκαλούσα πραγματική σωματική βλάβη κατά παράβαση του άρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, και (β) απαγωγή, κατά παράβαση του άρθρου 148. Το Δικαστήριο επέβαλε στον εφεσείοντα ποινές φυλάκισης 8 και 14 μηνών αντίστοιχα. Οι ποινές συντρέχουν. Στην πολυσέλιδη απόφαση το Δικαστήριο αιτιολογεί την επιλογή του για το είδος και ύψος της ποινής. Σ' αυτή παρατίθενται με περισσή ενάργεια όλα τα στοιχεία που αξιολογήθηκαν στη διαμόρφωση της σκέψης του. Ειδικώτερα, γίνεται λεπτομερής αναφορά στα γεγονότα των αδικημάτων, στις προσωπικές συνθήκες και χαρακτήρα του εφεσείοντα και στη μακρά αγόρευση του συνηγόρου του, στην οποία παρουσιάστηκε η διάσταση την οποία ο ίδιος προσδίδει στην υπόθεση.
Τα γεγονότα συνοψίζονται ως εξής: Ο εφεσείων, που είναι 24 ετών, είχε ερωτικό δεσμό με την παραπονούμενη για 4 χρόνια. Για 1.5 περίπου χρόνο έμεναν μαζί, όταν είχαν αρραβωνιαστεί. Η σχέση κατέρρευσε και η παραπονούμενη αποφάσισε να τη διακόψει τελεσίδικα, διώχνοντας τον εφεσείοντα από το σπίτι της. Ο εφεσείων όμως συνέχισε να τηλεφωνά στην παραπονούμενη επιμένοντας στην επαναδημιουργία της σχέσης. Η τελευταία ήταν αρνητική. Την ημέρα της διάπραξης των αδικημάτων, η παραπονούμενη πήγε η ίδια με το όχημά της και πήρε τον εφεσείοντα για να δουν αυτοκίνητα, με σκοπό να αγοράσει άλλο. Στο τιμόνι καθόταν ο εφεσείων. Ενώ επέστρεφαν από το χωριό Γέρι, της ζήτησε να έλθουν σε ερωτική επαφή. Η τελευταία αντιστάθηκε και του ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι της. Αυτός όμως οδήγησε το αυτοκίνητο σε παρακείμενο χωματόδρομο και επέμενε να έλθει σε σεξουαλική επαφή μαζί της. Ακολούθησε συζήτηση ενώ η παραπονούμενη αρνείτο να ενδώσει στην επιθυμία του εφεσείοντα. Αυτός θύμωσε και την άρπαξε από το λαιμό με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της. Επειδή δεν ανακτούσε τις αισθήσεις της, ο εφεσείων οδήγησε το αυτοκίνητο σ' ένα περίπτερο στην Αγλαντζιά απ' όπου τηλεφώνησε ασθενοφόρο που τη μετέφερε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Η απώλεια των αισθήσεων της παραπονούμενης οφειλόταν στο σιοκ, και όχι στο σφίξιμο του λαιμού.
Στο νοσοκομείο ο εφεσείων αρχικά ισχυρίστηκε πως ενώ βρισκόταν με την παραπονούμενη, κάποιοι κουκουλοφόροι την απήγαγαν και της επιτέθηκαν. Αργότερα όμως παραδέχθηκε τα εγκλήματά του στην Αστυνομία και στη γραπτή του κατάθεση έδωσε πλήρεις λεπτομέρειες των γεγονότων.
Δώσαμε την ευκαιρία στο συνήγορο του εφεσείοντα να τροποποιήσει τους λόγους έφεσης ώστε να συμπεριλάβει σ' αυτούς όλες τις εισηγήσεις που άρχισε να προτείνει στο Δικαστήριο, ενόψει του γεγονότος πως στο εφετήριο αναφερόταν απλώς ότι η επιβληθείσα ποινή ήταν έκδηλα υπερβολική. Τέτοιος λόγος έφεσης επιτρέπει μόνο την πρόταση ότι η ποινή είναι έκδηλα υπερβολική στη βάση όμως του παραδεκτού όλων των γεγονότων και του σκεπτικού της απόφασης. Ο συνήγορος προχώρησε να αμφισβητήσει την ορθότητα ορισμένων στοιχείων που αναφέρονται στην απόφαση, ενώ ταυτόχρονα διατεινόταν πως άλλα, σοβαρής σημασίας, δεν περιέχονται σ' αυτή. Είπε επίσης πως, αν διαβαστεί η απόφαση στο σύνολό της, διαφαίνεται πως το Δικαστήριο προσέδωσε υπερβάλλουσα σοβαρότητα στην υπόθεση.
Κρίνουμε πως οι αιτιάσεις που εξέθεσε ενώπιόν μας ο συνήγορος εναντίον της πρωτόδικης απόφασης είναι ολωσδιόλου αβάσιμες. Δε θα ασχοληθούμε εκτενώς με την αγόρευσή του γιατί γενικά οι λόγοι που πρόβαλε κατά της απόφασης είναι ατεκμηρίωτοι. Θα επικεντρωθούμε όμως σε δύο σημεία των εισηγήσεών του για να πούμε τη δική μας άποψη. Κάνοντας αναφορά ο συνήγορος σε κάποια παρατήρηση του Δικαστή, που αφορούσε τη σοβαρότητα των αδικημάτων, είπε λίγο ή πολύ, πως ο δικαστής είδε την υπόθεση ως περίπτωση βιασμού. Στη δική μας αντίληψη δε συνέβηκε κάτι τέτοιο. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το Δικαστήριο αξιολόγησε ορθά τα γεγονότα της υπόθεσης και η κρίση του ως προς την ποινή υπήρξε ζυγιασμένη. Ισχυρίστηκε επίσης ο συνήγορος πως το Δικαστήριο δεν έλαβε σοβαρά υπόψη την πρόκληση που δημιουργήθηκε στον εφεσείοντα ως εκ της συμπεριφοράς της παραπονούμενης. Επικέντρωσε δε την επιχειρηματολογία του στο γεγονός πως αυτή, μολονότι είχε διακόψει σχέσεις με τον εφεσείοντα, πήγε και τον πήρε με το αυτοκίνητό της για να κάνουν από κοινού κάποια εργασία, συμπεριφορά που έδωσε στον εφεσείοντα την εύλογη εντύπωση αναθέρμανσης της ερωτικής σχέσης, την οποία όμως απέρριψε όταν της ζητήθηκε. Πολύ ορθά το Δικαστήριο δε θεώρησε τη συμπεριφορά της παραπονούμενης ως συνιστώσα πρόκληση, είτε μέσα στην έννοια του νόμου (βλ. Γενικός Εισαγγελέας v. Αεροπόρος, ποινική έφεση αρ. 6137, 21.1.97) ή ακόμα και στην ευρύτερη διάσταση της λειτουργίας των ανθρωπίνων σχέσεων, και ειδικώτερα των δύο φύλων. Επειδή η παραπονούμενη είχε κάποια κοινωνική επαφή με τον εφεσείοντα, δε σημαίνει πως επεδίωκε και τη σεξουαλική συναναστροφή, εφόσον μάλιστα αντέδρασε έντονα στις ερωτικές χειρονομίες του εφεσείοντα.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η αξιολόγηση του Δικαστηρίου σε ό,τι αφορά τα γεγονότα της υπόθεσης και η κρίση του για την επιμέτρηση της ποινής είναι άμεμπτη. Για το ύψος της επιβληθείσας ποινής ας υποδείξουμε πως ο εφεσείων βαρύνεται με προηγούμενες καταδίκες που δείχνουν άτομο επιρρεπές σ' αυτού του είδους το έγκλημα. Στις 14.7.86 καταδικάστηκε, μεταξύ άλλων, για απαγωγή θήλεως κάτω των 16 και στις 22.1.92 για απόπειρα φόνου. Για το τελευταίο έγκλημα του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης δύο ετών.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.