|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 2 ΑΑΔ 22
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 6294
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΝΙΚΗΤΑ, ΚΑΛΛΗ, ΗΛΙΑΔΗ, ΔΔ.
Σέργιος Σεργίου,
Εφεσείοντας
ν.
Συμβούλιου Βελτιώσεως Αμαθούντας,
Εφεσιβλήτων
---------------------------------
19 Φεβρουαρίου 1998
Για τον Εφεσείοντα: κ. Σ. Φασουλιώτης για κ. Χρ. Πουργουρίδη.
Για τους Εφεσιβλήτους: κ. Π. Δημοσθένους.
------------------------------
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί
από το Δικαστή Ηλιάδη.
------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ
.: Ο εφεσείων ήταν ιδιοκτήτης ενός τεμαχίου γης στον Αγιο Τύχωνα Λεμεσού πάνω στο οποίο ανήγειρε μια πολυκατοικία. Σύμφωνα με τους όρους της άδειας οικοδομής ο εφεσείων έπρεπε να παραχωρήσει τμήματα του πιο πάνω τεμαχίου και να τα διαμορφώσει έτσι που να αποτελούν μέρος του δημόσιου δρόμου για τη δημιουργία πρόσβασης προς την πολυκατοικία. Ο εφεσείων ανήγειρε την οικοδομή αλλά παρέλειψε να προχωρήσει στην κατασκευή του δρόμου. Κατόπιν παραδοχής του σε κατηγορία παράβασης των όρων της άδειας οικοδομής για την κατασκευή του δρόμου κατά παράβαση των άρθρων 2, 3, 3(1)(β), 9, 9(1)(β), 20, 20(1)(β), 20(2) και 20(3) του περί Ρύθμισης Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96 και σε κατηγορία κατοχής οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό έγκρισης κατά παράβαση των άρθρων 10, 10(1), 20, 20(1)(α), 20(2), 20(3), 20(3)(α) και 20(3)(β) του Κεφ. 96, το πρωτόδικο Δικαστήριο του επέβαλε πρόστιμο £70 στην πρώτη κατηγορία και πρόστιμο £70 στη δεύτερη κατηγορία με διάταγμα κατεδάφισης της σχετικής οικοδομής. Η έφεση στρέφεται κατά του διατάγματος κατεδάφισης.
Η ποινή σε περίπτωση διάπραξης των πιο πάνω αδικημάτων προβλέπεται από το άρθρο 20(1) του Κεφ. 96. Ομως εκτός από την πιο πάνω ποινή το άρθρο 20(3)(α) του Νόμου προνοεί ότι,
"(3) Επιπρόσθετα με οποιαδήποτε άλλη ποινή που καθορίζεται από το άρθρο αυτό, το Δικαστήριο, ενώπιον του οποίου καταδικάζεται πρόσωπο για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα δυνάμει του εδαφίου (1), δύναται να διατάξει -
(α) όπως η οικοδομή ή οποιοδήποτε τμήμα αυτής, ανάλογα με την περίπτωση, σε σχέση με την οποία το ποινικό αδίκημα διαπράχτηκε κατεδαφιστεί ή μετακινηθεί εντός τέτοιου χρόνου ως ήθελε καθοριστεί σε τέτοιο διάταγμα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες, εκτός αν στο μεταξύ ληφθεί άδεια σε σχέση με αυτή από την αρμόδια αρχή."
Είναι η κύρια θέση του εφεσείοντος ότι σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 20(3)(α) η διακριτική ευχέρεια έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης περιορίζεται στις περιπτώσεις όπου οι παραβιάσεις των σχετικών όρων παρατηρούνται στην ίδια την οικοδομή και δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης με όρους της άδειας οικοδομής όπως η παραχώρηση γης ή η κατασκευή δρόμου. Διαζευκτικά υποβάλλεται
η εισήγηση ότι αν το Δικαστήριο είχε τέτοια διακριτική εξουσία, τότε η παραβίαση που σημειώθηκε ήταν ασήμαντη σε βαθμό που δεν δικαιολογούσε την έκδοση του σχετικού διατάγματος.Διαφωνούμε με την εισήγηση του ευπαίδευτου συνήγορου του εφεσείοντος. Εχουμε την άποψη πως η ορθή ερμηνεία του άρθρου 20(3)(α) του Νόμου είναι ότι η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου για έκδοση διατάγματος κατεδάφισης της οικοδομής ενεργοποιείται μετά την καταδίκη για διάπραξη οποιουδήποτε από τα ποινικά αδικήματα που περιλαμβάνονται στο άρθρο 20(1) του Νόμου. Αυτό που έχει σημασία είναι η καταδίκη για τη διάπραξη του συγκεκριμένου αδικήματος. Τα επίδικα αδικήματα συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο 20(1) και έχουν διαπραχθεί σε σχέση με την οικοδομή και αποτελούν το αντικείμενο της κατηγορίας. Επεται πως η σχετική εισήγηση δεν ευσταθεί.
Εχει νομολογιακά καθιερωθεί ότι η έκδοση ενός διατάγματος κατεδάφισης που έχει ως απώτερο σκοπό τη διασφάλιση της εφαρμογής της πολεοδομικής νομοθεσίας επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. (Ιδε μεταξύ άλλων
Improvement Board of Kaimakli v. Sevastides (1967) 2 C.L.R. 117, Salamis Holdings Ltd. v. Municipality of Famagusta (1973) 2 C.L.R. 239, The Municipality of Nicosia v. Anna Antoniou and Others (1978) 2 C.L.R. 451, Golden Sea-Side Estate Co. Ltd. v. The Municipal Corporation of Famagusta (1973) 2 C.L.R. 58, Municipality of Larnaca v. Petros Madellas (1982) 2 C.L.R. 177, The Vine Products Board v. Demetra Touttoula (1982) 2 C.L.R. 112, The Municipality of Nicosia v. Nikos Pierides (1976) 7 J.S.C. 1160 και Αφοί Λαμπριανίδη ν. Συμβουλίου Βελτιώσεως Γερίου (1984) 2 Α.Α.Δ. 391). Οταν η καταστρατήγηση των όρων της άδειας είναι ουσιώδης το Δικαστήριο δεν μπορεί παρά να προχωρήσει στην έκδοση του σχετικού διατάγματος. Οταν όμως η παραβίαση των όρων είναι μικρής σημασίας σε βαθμό που η έκδοση διατάγματος κατεδάφισης ολόκληρης της οικοδομής θα συνιστούσε τιμωρία δυσανάλογη προς τη βαρύτητα του αδικήματος, τότε το Δικαστήριο μπορεί, μέσα στα πλαίσια της διακριτικής του ευχέρειας, να αρνηθεί να εκδώσει διάταγμα κατεδάφισης.Στην παρούσα περίπτωση ο εφεσείων προχώρησε στην ανέγερση της οικοδομής και παρέλειψε να συμμορφωθεί με τους όρους που του επιβλήθηκαν για την κατασκευή του δρόμου που θα πρόσφερε πρόσβαση στην πολυκατοικία. Εχουμε εξετάσει το θέμα και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μη συμμόρφωση του εφεσείοντος προς τους σχετικούς όρους δεν είναι τυπική ή επουσιώδης. Η δημιουργία δρόμου που θα πρόσφερε πρόσβαση στην πολυκατοικία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τυπικός όρος. Η μετάβαση από και προς την πολυκατοικία είναι ένα θέμα που επηρεάζει και συνδέεται άμεσα με τη λειτουργία της πολυκατοικίας, σε βαθμό που να θεωρείται εξίσου σημαντικός όρος με εκείνους τους όρους που σχετίζονται άμεσα με τις διαστάσεις και τη μορφή του οικοδομήματος. Συνεπακόλουθα έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι ο όρος κατασκευής του δρόμου ήταν ουσιώδης σε βαθμό που δικαιολογούσε την έκδοση του διατάγματος κατεδάφισης.
Εχει υποβληθεί διαζευκτικά εκ μέρους του εφεσείοντος ότι σε περίπτωση που το Ποινικό Εφετείο κατέληγε σε συμπέρασμα ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε την εξουσία να διατάξει την κατεδάφιση, το διάταγμα δεν έπρεπε να εκδοθεί αφού υπήρχαν περιστατικά που δικαιολογούσαν την άρνηση έκδοσης του. Ειδικότερα υποβλήθηκε ότι ο λόγος καθυστέρησης κατασκευής του δρόμου εκ μέρους του εφεσείοντος οφειλόταν στο ότι το Συμβούλιο Αποχετεύσεως Λεμεσού θα τοποθετούσε σωλήνες για τους σκοπούς του αποχετευτικού συστήματος στο συγκεκριμένο χώρο που θα είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση καταστροφών στο δρόμο που θα κατασκευαζόταν από τον εφεσείοντα. Ενας άλλος λόγος για τον οποίο ο εφεσείων δεν είχε προχωρήσει στην κατασκευή του δρόμου ήταν και το ότι ο ίδιος είχε υποβληθεί σε μεγάλες οικονομικές δαπάνες για τη θεραπεία του γιού του στο εξωτερικό,
που είχε υποστεί παράλυση. Και να ήταν σωστό αυτό, δεν είναι λόγος που ασκεί επίδραση στην άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου.Συνεπακόλουθα η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΔΓ