|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 2 ΑΑΔ 26
27 Ιανουαρίου, 1997
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
GEOFFREY R. GUNSON,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Εφεσίβλητου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6229)
Άδεια Οδηγού — Αμελής οδήγηση και εγκατάλειψη του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας — Η ζημιά που προκλήθηκε αφορούσε μόνο ζημιά στο άλλο αυτοκίνητο — Στέρηση δικαιώματος κατοχής ή απόκτησης άδειας οδηγού για περίοδο ενός χρόνου — Προβολή λόγων για μείωση της περιόδου τον διατάγματος για στέρηση της άδειας — Κρίθηκε ότι δεν συνιστούσαν "ειδικούς λόγους" μέσα στο πνεύμα του Άρθρου 4 του περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικού) Νόμου του 1989.
Ο Εφεσείων που είναι αλλοδαπός κατηγορήθηκε για αμελή οδήγηση και εγκατάλειψη του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας. Παραδέχθηκε και καταδικάστηκε σε πρόστιμο ΛΚ30 και ΛΚ200 αντίστοιχα καθώς και σε στέρηση του δικαιώματος κατοχής άδειας οδήγησης για περίοδο ενός χρόνου. Η έφεση στρέφεται μόνο κατά της χρονικής διάρκειας του διατάγματος στέρησης της άδειας οδήγησης.
Ο εφεσείων κάλεσε το Δικαστήριο να μειώσει την περίοδο του διατάγματος λόγω κάποιων εξελίξεων που συνέβηκαν μετά την καταδίκη του και συγκεκριμένα λόγω του ότι συνήψε γάμο με αλλοδαπή η οποία δεν οδηγεί, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η κοινωνική τους ζωή. Περαιτέρω η στέρηση του δικαιώματος για κατοχή άδειας δημιουργούσε κώλυμα στην εκτέλεση της εργασίας του. Τέλος τονίστηκε ότι αμέσως μετά το δυστύχημα ο εφεσείων πήγε στην ασφαλιστική εταιρεία η οποία και τελικά έχει διευθετήσει τη ζημιά που προκάλεσε.
Αποφασίστηκε ότι:
(α) Η διευκόλυνση της κοινωνικής ζωής δεν μπορεί να θεωρηθεί "ειδικός λόγος". Είναι εντελώς έξω από το πνεύμα και τους στόχους του νομοθέτη που, με την τροποποίηση που επέφερε το Άρθρο 4 του περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικού) Νόμου του 1989, θέλησε να πατάξει το φαινόμενο.
(β) Ο εφεσείων διεξάγει την εργασία του μέσω προσωπικού που εργοδοτεί. Η επιτόπου επίβλεψη δε φαίνεται να είναι απαραίτητη. Η επιθυμία του για επίβλεψη ασφαλώς δε συνιστά "ειδικό λόγο".
(γ) Η επίσκεψή του στην ασφαλιστική εταιρεία δε συνιστά, ενόψει των συνθηκών της παρούσας υπόθεσης, καλή δικαιολογία.
Η έφεση απορρίπτεται.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Stylianou v. Police, 1962 C.L.R. 152,
Lazarou v. Police (1970) 2 C.L.R. 18.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από τον Geoffrey R. Gunson ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 18 Σεπτεμβρίου, 1996 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού (Ποινική Υπόθεση Αρ. 14027/96) στις κατηγορίες της αμελούς οδήγησης και της εγκατάλειψης του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας, κατά παράβαση των Άρθρων 8 και 19 του Περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κίνησης Νόμου και καταδικάστηκε από Πογιατζή, Ε.Δ. σε πρόστιμο £30 και £200 αντίστοιχα και στέρηση του δικαιώματος κατοχής άδειας οδήγησης για περίοδο ενός χρόνου.
Ρ. Μιχαηλίδης, για τον Εφεσείοντα.
Γ. Γιωργαλλής, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Νικήτας.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Ο εφεσείων, που είναι αλλοδαπός, αντιμετώπισε δύο κατηγορίες: για αμελή οδήγηση και εγκατάλειψη του τόπου . ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας. Τις παραδέχθηκε. Και καταδικάστηκε σε πρόστιμο £30 και £200 αντίστοιχα. Περαιτέρω στερήθηκε του δικαιώματος κατοχής άδειας οδήγησης για περίοδο ενός χρόνου. Διευκρινίζεται ότι, σύμφωνα με το άρθρο 235 Α(3), η περίοδος αυτή είναι η μικρότερη περίοδος αφαίρεσης της άδειας που μπορεί να επιβληθεί για τα αδικήματα των εδαφίων (1) και (2). Το δικαστήριο όμως μπορεί να διατάξει διαφορετικά για ειδικούς λόγους "αφού λάβει υπόψη όλες τις συνθήκες της υπόθεσης". Διευκρινίζεται περαιτέρω ότι η κατηγορία έγινε με βάση το εδάφιο (2) που αφορά εμπλοκή σε ατύχημα το οποίο προκάλεσε μόνο ζημιά σε περιουσία. Στην προκείμενη περίπτωση έπαθε ζημιές άλλο αυτοκίνητο με το οποίο συγκρούστηκε το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσείων.
Η έφεση στρέφεται μόνο κατά της χρονικής διάρκειας του διατάγματος. Διάταγμα αυτής της φύσεως θεωρείται μέρος της ποινής: Stylianou v. The Police (1962) C.L.R. 152 και Lazarou v. The Police (1970) 2 C.L.R. 18. Πρέπει να λεχθεί ότι η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο τότε δικηγόρος του εφεσείοντα δεν έθεσε μπροστά του ειδικούς λόγους για μείωση της περιόδου είναι ορθή. Ωστόσο στην ειδοποίηση έφεσης, που έχει συντάξει ο ίδιος ο εφεσείων, υπέβαλε στοιχεία που, κατά την άποψή του, καθιστούν την ποινή υπερβολική και αδικαιολόγητη. Μεταξύ άλλων, ανέφερε πως διαμένει κυρίως στα Μαντριά και εργάζεται στη Λεμεσό, όπου έχει την έδρα της υπεράκτια εταιρεία που συνέστησε. Η άδεια οδήγησης του είναι απαραίτητη για να μεταβαίνει στη Λεμεσό και αλλού για επαγγελματικούς λόγους.
Πρέπει να λεχθεί ότι ο κ. Ρ. Μιχαηλίδης, που εμφανίστηκε σήμερα για τον εφεσείοντα, μας κάλεσε να αγνοήσουμε όσα ο εφεσείων εκθέτει στην ειδοποίηση έφεσης. Και να μειώσουμε την περίοδο του διατάγματος λόγω κάποιων εξελίξεων που συνέβηκαν μετά την καταδίκη του εφεσείοντα. Συγκεκριμένα ότι συνήψε γάμο με αλλοδαπή, η οποία δεν οδηγεί. Με αποτέλεσμα η αποστέρηση άδειας να δυσχεραίνει την κοινωνική τους ζωή στη Λεμεσό, όπου μετοίκησαν και να τους κρατά σε απομόνωση. Περαιτέρω η αντιπροσώπευση ξένου οίκου, που εξασφάλισε στο μεταξύ, δημιουργεί την ανάγκη να επιβλέπει την εκτέλεση παραγγελιών που αφορούν την τροφοδοσία των Ηνωμένων Εθνών. Τέλος, ο συνήγορος τόνισε ότι αμέσως μετά το δυστύχημα ο εφεσείων πήγε στην ασφαλιστική εταιρεία, όπως συνηθίζεται σε άλλες χώρες, η οποία και τελικά έχει διευθετήσει τη ζημιά που προκάλεσε. Αυτά λέχθηκαν στο πρωτόδικο δικαστήριο σε μια προσπάθεια υποβάθμισης της σοβαρότητας του αδικήματος.
Η διευκόλυνση της κοινωνικής ζωής δεν μπορεί να θεωρηθεί "ειδικός λόγος". Είναι εντελώς έξω από το πνεύμα και τους στόχους του νομοθέτη που, με την τροποποίηση που επέφερε το αρθρ. 4 του περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικού) Νόμου του 1989, θέλησε να πατάξει το φαινόμενο. Ο εφεσείων διεξάγει την πιο πάνω εργασία μέσω προσωπικού που εργοδοτεί. Η επιτόπου επίβλεψη δε φαίνεται να είναι απαραίτητη, όπως δέχθηκε και ο κ. Μιχαηλίδης. Δεν παρεμποδίζει την ουσιαστική διεκπεραίωση των υποχρεώσεων του εφεσείοντα. Η επιθυμία του για επίβλεψη ασφαλώς δε συνιστά "ειδικό λόγο".
Τις τελευταίες παρατηρήσεις μας προκαλεί ο ισχυρισμός του εφεσείοντα για την επίσκεψή του, όπως ισχυρίστηκε, στην ασφαλιστική του εταιρεία. Διερωτάται κανείς σε τι εξυπηρετούσε τέτοια επίσκεψη δεδομένου ότι ο εφεσείων έφυγε από τη σκηνή του ατυχήματος χωρίς να δώσει στοιχεία ή να πάρει τα στοιχεία του άλλου οδηγού. Και φυσικά χωρίς να ξέρει αν είχε προκαλέσει, πέραν των υλικών ζημιών και σωματικές βλάβες. Δε νομίζουμε ότι τέτοια συμπεριφορά ακολουθείται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Απλώς πρόκειται για κακή δικαιολογία. Όλα αυτά φυσικά σε περίπτωση που πράγματι έγινε η επίσκεψη. Γιατί στους λόγους έφεσης ο ίδιος αναφέρει καθαρά ότι πήγε πρώτα στο γραφείο και μετά στο σπίτι του, όπου τον βρήκε η αστυνομία.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.