Geoffrey R. Gunson από την Αγ. Φύλα Λεμεσού

- εναντίον -

Αστυνομικού Διευθυντή Λεμεσού

------------------------

Για τον εφεσείοντα: Ρ. Μιχαηλίδης

Για τον εφεσίβλητο: Γ. Γιωργαλλής

-------------------------

------------------------

Σόλων Νικήτας, Δ.: Ο εφεσείων, που είναι αλλοδαπός, αντιμετώπισε δύο κατηγορίες: για αμελή οδήγηση και εγκατάλειψη του τόπου ατυχήματος χωρίς παροχή βοήθειας. Τις παραδέχθηκε. Και καταδικάστηκε σε πρόστιμο £30 και £200 αντίστοιχα. Περαιτέρω στερήθηκε του δικαιώματος κατοχής άδειας οδήγησης για περίοδο ενός χρόνου. Διευκρινίζεται ότι, σύμφωνα με το άρθρ. 235 Α(3), η περίοδος αυτή είναι η μικρότερη περίοδος αφαίρεσης της άδειας που μπορεί να επιβληθεί για τα αδικήματα των εδαφίων (1) και (2). Το δικαστήριο όμως μπορεί να διατάξει διαφορετικά για ειδικούς λόγους "αφού λάβει υπόψη όλες τις συνθήκες της υπόθεσης". Διευκρινίζεται περαιτέρω ότι η κατηγορία έγινε με βάση το εδάφιο (2) που αφορά εμπλοκή σε ατύχημα το οποίο προκάλεσε μόνο ζημιά σε περιουσία. Στην προκείμενη περίπτωση έπαθε ζημιές άλλο αυτοκίνητο με το οποίο συγκρούστηκε το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο εφεσείων.

Η έφεση στρέφεται μόνο κατά της χρονικής διάρκειας του διατάγματος. Διάταγμα αυτής της φύσεως θεωρείται μέρος της ποινής: Stylianou v. The Police (1962) C.L.R. 152 και Lazarou v. The Police (1970) 2 C.L.R. 18. Πρέπει να λεχθεί ότι η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο τότε δικηγόρος του εφεσείοντα δεν έθεσε μπροστά του ειδικούς λόγους για μείωση της περιόδου είναι ορθή. Ωστόσο στην ειδοποίηση έφεσης, που έχει συντάξει ο ίδιος ο εφεσείων, υπέβαλε στοιχεία που, κατά την άποψη του, καθιστούν την ποινή υπερβολική και αδικαιολόγητη. Μεταξύ άλλων, ανέφερε πως διαμένει κυρίως στα Μαντριά και εργάζεται στη Λεμεσό, όπου έχει την έδρα της υπεράκτια εταιρεία που συνέστησε. Η άδεια οδήγησης τού είναι απαραίτητη για να μεταβαίνει στη Λεμεσό και αλλού για επαγγελματικούς λόγους.

Η διευκόλυνση της κοινωνικής ζωής δεν μπορεί να θεωρηθεί "ειδικός λόγος". Είναι εντελώς έξω από το πνεύμα και τους στόχους του νομοθέτη που, με την τροποποίηση που επέφερε το άρθρ. 4 του περί Ποινικού Κώδικα (Τροποποιητικού) Νόμου του 1989, θέλησε να πατάξει το φαινόμενο. Ο εφεσείων διεξάγει την πιο πάνω εργασία μέσω προσωπικού που εργοδοτεί. Η επιτόπου επίβλεψη δε φαίνεται να είναι απαραίτητη, όπως δέχθηκε και ο κ. Μιχαηλίδης. Δεν παρεμποδίζει την ουσιαστική διεκπεραίωση των υποχρεώσεων του εφεσείοντα. Η επιθυμία του για επίβλεψη ασφαλώς δε συνιστά "ειδικό λόγο".

Τις τελευταίες παρατηρήσεις μας προκαλεί ο ισχυρισμός του εφεσείοντα για την επίσκεψη του, όπως ισχυρίστηκε, στην ασφαλιστική του εταιρεία. Διερωτάται κανείς σε τι εξυπηρετούσε τέτοια επίσκεψη δεδομένου ότι ο εφεσείων έφυγε από τη σκηνή του ατυχήματος χωρίς να δώσει στοιχεία ή να πάρει τα στοιχεία του άλλου οδηγού. Και φυσικά χωρίς να ξέρει αν είχε προκαλέσει, πέραν των υλικών ζημιών και σωματικές βλάβες. Δε νομίζουμε ότι τέτοια συμπεριφορά ακολουθείται σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Απλώς πρόκειται για κακή δικαιολογία. Όλα αυτά φυσικά σε περίπτωση που πράγματι έγινε η επίσκεψη. Γιατί στους λόγους έφεσης ο ίδιος αναφέρει καθαρά ότι πήγε πρώτα στο γραφείο και μετά στο σπίτι του, όπου τον βρήκε η αστυνομία.