|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1994) 2 ΑΑΔ 132
19 Σεπτεμβρίου, 1994
[ΠΙΚΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ. Δ/στές]
ΑΝΤΗΣ ΣΟΛΩΝΟΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 5849.)
Ποινή— Ληστεία κατά παράβαση του άρθρου 282 του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 — Επιβολή ποινής φυλάκισης τεσσάρων χρόνων — Επικυρώθηκε από το Εφετείο.
Ποινή— Επιμέτρηση — Μετριαστιχοί παράγοντες — Παραδοχή — Λευκό ποινικό μητρώο — Συνεργασία με την Αστυνομία για διαλεύκανση της υπόθεσης —Μεταμέλεια.
Ποινή— Εξατομίκευση— Εφαρμοστέες νομικές αρχές.
Ποινή — Αρχές με βάση τις οποίες παρέχεται ευχέρεια στο Εφετείο για μείωση της.
Ο εφεσείων απέσπασε με τη χρήση βίας τσάντα από το διευθυντή υπεραγοράς η οποία περιείχε το ισόποσο σε ξένο συνάλλαγμα και Κυπριακά νομίσματα των ΛΚ4.782. Το κλαπέν σε ξένο συνάλλαγμα ποσό ταχυδρομήθηκε από τον Εφεσείοντα στην φίλη του στην Πολωνία, η οποία όταν ήταν στην Κύπρο ήταν μέλος καλλιτεχνικού συγκροτήματος. Ο δεσμός του εφεσείοντα με την γυναίκα αυτή είχε δυσμενείς επιπτώσεις τόσο στην επαγγελματική όσο και στην οικογενειακή του ζωή. Κίνητρο για τη διάπραξη του εγκλήματος αποτέλεσε η έντονη επιθυμία του εφεσείοντα για οικονομική αποκατάσταση της φίλης του.
Αίτημα του εφεσείοντα, όπως συγκεκριμενοποιήθηκε κατά την αγόρευση του, ήταν η αναστολή της περαιτέρω έκτισης της ποινής του για να καταστεί δυνατή η κοινωνική και η επαγγελματική του αποκατάσταση. Ο εφεσείων ισχυρίστηκε ότι επήλθε η αναμόρφωση του από την ποινή που του επιβλήθηκε.
Το Εφετείο απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
1. Δεν παρέχεται δυνατότητα αναστολής από το Εφετείο της περαιτέρω έκτισης ποινής φυλάκισης για τον λόγο που επικαλέσθηκε ο εφεσείων ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.
2. Το Εφετείο έχει ευχέρεια μείωσης της ποινής εφόσον καταφαίνεται ότι αυτή είναι έκδηλα υπερβολική.
3. Η διαδικασία εξατομίκευσης της ποινής δεν συνεπάγεται εξουδετέρωση ούτε της σοβαρότητας του εγκλήματος ούτε του στοιχείου της αποτροπής όταν συντρέχουν λόγοι για την απόδοση και αποτρεπτικού χαρακτήρα στην ποινή.
Η έφεση απορρίπτεται.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Κωνσταντίνου ν Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 224·
Philippou v The Republic (1983) 2 C.L.R. 245·
Γεωργίου ν Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση εναντίον της ποινής από τον Άντη Σόλωνος Σωκράτους ο οποίος βρέθηκε ένοχος στις 8 Οκτωβρίου, 1993 από το Κακουργιοδικείο Λεμεσού (Αριθμός Ποινικής Υπόθεσης 14213/93) στην κατηγορία της ληστείας κατά παράβαση του άρθρου 282 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154, και καταδικάστηκε από Γ. Νικολάου, Π.Ε.Δ., Κραμβή, Α.Ε.Δ. και Κληρίδη, Ε.Δ. σε φυλάκιση τεσσάρων ετών.
Ο εφεσείων παρουσιάζεται προσωπικά.
Γλ. Χ'' Πέτρου, Ανώτερος Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η απόφαση θα δοθεί από τον Πική, Δ.
ΠΙΚΗΣ, Δ.: Ο Εφεσείων παραδέχθηκε ενοχή για το αδίκημα της ληστείας, κατά παράβαση του άρθρου 282 του Ποινικού Κώδικα, έγκλημα τιμωρητέο με φυλάκιση δια βίου. Το Κακουργιοδικείο του επέβαλε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών.
Με την έφεση που άσκησε αυτοπροσώπως προσβάλλει την ποινή ως υπερβολική. Οι λόγοι τους οποίους επικαλείται είναι κατά το πλείστο οι ίδιοι με εκείνους που πρόβαλε στο πρωτόδικο Δικαστήριο για το μετριασμό της ποινής του. Αυτοί αναφέρονται στις προσωπικές του περιστάσεις και συνοψίζονται περιεκτικά στο ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση του Κακουργιοδικείου.
"Πιστώνουμε τον κατηγορούμενο με τον πρότερο έντιμο βίο που διήγαγε και αποδεχόμαστε ότι το παρόν αδίκημα αποτελούσε μια εκτός χαρακτήρα ενέργεια από μέρους του. Λαμβάνουμε επίσης υπόψη προς όφελος του την παραδοχή του στο Δικαστήριο και την κάποια, όσο μικρή και αν ήταν, συνδρομή που παρέσχε στην αστυνομία για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, όπως επίσης λαμβάνουμε υπόψη την μεταμέλεια την οποία εξέφρασε, μεταμέλεια που πιστεύουμε ότι είναι εν προκειμένω γνήσια."
Κίνητρο για τη διάπραξη του εγκλήματος αποτέλεσε η έντονη επιθυμία του εφεσείοντα να αποκαταστήσει οικονομικά τη φίλη του, Πολωνικής καταγωγής, την οποία γνώρισε και με την οποία συνήψε δεσμό κατά την παραμονή της στην Κύπρο όπου εργάστηκε ως μέλος καλλιτεχνικού συγκροτήματος το οποίο έδινε παραστάσεις σε νυχτερινά κέντρα. Ο δεσμός του με τη γυναίκα αυτή ανέτρεψε την επαγγελματική του σταδιοδρομία και αναστάτωσε την οικογενειακή του ζωή. Προφανώς εγκατέλειψε την εργασία του με όλες τις συνέπειες που η πράξη αυτή ενέχει για την επαγγελματική και οικογενειακή του ζωή για να είναι ευχερής η μετάβαση του στην Πολωνία όπου επέστρεψε η φίλη του.
Διεφάνη από την επιχειρηματολογία που ο εφεσείων ανέπτυξε ενώπιον μας ότι δεν θεωρεί εσφαλμένη τη φύση της ποινής που επιλέγηκε για την τιμωρία του, στην πραγματικότητα είχε ευεργετικά αποτελέσματα όπως μας ανέφερε, ούτε το ύψος της υπερβολικό. Το αίτημα του όπως συγκεκριμενοποιήθηκε κατά την αγόρευση του υπέρ της έφεσης, σύγκειται στην αναστολή της περαιτέρω έκτισης της ποινής του για να καταστεί δυνατή η κοινωνική καθώς και η επαγγελματική του αποκατάσταση την οποία έχει προγραμματίσει. Η ποινή που του επιβλήθηκε επενήργησε, όπως μας είπε, ευεργετικά και συνέβαλε στην αναμόρφωση του. (Η ποινή επιβλήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1993.) Η παραμονή του στη φυλακή για οιονδήποτε πρόσθετο χρονικό διάστημα δε θα εξυπηρετούσε οιονδήποτε σκοπό, γεγονός που τον οδήγησε να ζητήσει από το Δικαστήριο την αναστολή της.
Στην εμπεριστατωμένη απόφαση του Κακουργιοδικείου γίνεται αναφορά τόσο στη σοβαρότητα (κατά το νόμο) και στα περιστατικά του εγκλήματος, όσο και στις προσωπικές του συνθήκες για τον ποσδιορισμό του μέσου και του μέτρου της τιμωρίας. Το έγκλημα διαπράχθηκε κάτω από τις εξής συνθήκες.
Ο εφεσείων αφού παραπλάνησε το διευθυντή υπεραγοράς για τους σκοπούς της επίσκεψης του στο κατάστημα, του απέσπασε με τη χρήση βίας τσάντα, η οποία περιείχε το ισόποσο σε ξένο συνάλλαγμα και Κυπριακά νομίσματα των £4,782. Για να επιτύχει τον σκοπό του ο εφεσείων κατέφερε γροθιά στο κεφάλι του θύματος και προκάλεσε τον τραυματισμό του. Χωρίς απώλεια χρόνου ο εφεσείων ταχυδρόμησε το κλαπέν σε ξένο συνάλλαγμα ποσό στη φίλη του στην Πολωνία. Η διαβίβαση της επιστολής ανακόπηκε, γεγονός που επισφράγησε και την ανίχνευση του εγκλήματος.
Στην απόφαση του Κακουργιοδικείου γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην Κωνσταντίνου ν. Της Δημοκρατίας (1989)2 Α.Α.Δ. 224, τόσο σε σχέση με τη σοβαρότητα του εγκλήματος της ληστείας όσο και με το πλαίσιο εξατομίκευσης της ποινής.
Η σοβαρότητα που προσδίδεται στο έγκλημα (ληστεία) από το νόμο, αντανακλά όπως αναφέρεται στην Κωνσταντίνου (πιο πάνω), τις κοινωνικά ζημιογόνες συνθήκες του εγκλήματος· η εξατομίκευση της ποινής αφετέρου επιτυγχάνεται μέσα και όχι έξω από το πλαίσιο των αρχών που διέπουν τον καθορισμό της ποινής.
"Η διαδικασία εξατομίκευσης της ποινής δε συνεπάγεται εξουδετέρωση ούτε της σοβαρότητας του εγκλήματος ούτε του στοιχείου της αποτροπής όταν συντρέχουν λόγοι, όπως και στην προκείμενη υπόθεση, για την απόδοση και αποτρεπτικού χαρακτήρα στην ποινή."
Πρώτο διαπιστώνουμε ότι δεν παρέχεται δυνατότητα αναστολής από το Εφετείο της περαιτέρω έκτισης ποινής φυλάκισης για το λόγο ότι έχει επέλθει η αναμόρφωση του Εφεσείοντα ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.
Δεύτερο ως προς το ύψος της ποινής παρέχεται ευχέρεια μείωσης της μόνο εφόσον αυτή καταφαίνεται ότι είναι έκδηλα υπερβολική. Για να καταλήξει το Δικαστήριο σε ένα τέτοιο συμπέρασμα το στοιχείο της υπερβολής πρέπει να είναι έκδηλο σε βαθμό που να βρίσκει αντικειμενικό έρεισμα. (Philippou v. The Republic (1983)2 C.L.R. 245, Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525.)
Στην προκειμένη περίπτωση δεν διαπιστώνεται οποιοδήποτε στοιχείο υπερβολής στην ποινή. Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.