|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:DOD:2023:16
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Έφεση Αρ. 44/2022)
1 Ιουνίου 2023
[ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ/στές]
Γ.Ν.,
Εφεσείοντα,
ν.
Μ.Μ.Χ.,
Εφεσίβλητης.
____________________
Ο Εφεσείων εμφανίζεται προσωπικά.
Λ. Μούσουλος, για την Εφεσίβλητη.
____________________
Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ. : Ο Εφεσείων και η Εφεσίβλητη, πρώην σύζυγοι, είχαν αποκτήσει από το γάμο τους ένα αγόρι που γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 2019. Την 17.6.2021, με εκ συμφώνου διάταγμα στα πλαίσια της αίτησης γονικής μέριμνας αρ.255/2020, ρυθμίστηκε η επικοινωνία του Εφεσείοντα με τον ανήλικο. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη από η ώρα 15:00 μέχρι η ώρα 17:00 και «Κάθε δεύτερο και τέταρτο Σαββατοκυρίακο, Σάββατο από η ώρα 15:00 μέχρι η ώρα 17:00 χωρίς διανυκτέρευση και Κυριακή από η ώρα 12:00 μέχρι 14:00». Προβλεπόταν ότι ο Εφεσείων θα παραλάμβανε τον ανήλικο από την Εφεσίβλητη στον τόπο διαμονής των τελευταίων, όπου και θα τον επέστρεφε.
Την 15.12.2021 ο Εφεσείων καταχώρισε την αίτηση γονικής μέριμνας 245/2021 και, επικαλούμενος αλλαγή των συνθηκών από την έκδοση του εκ συμφώνου διατάγματος, ζήτησε την τροποποίηση του ώστε να τροποποιηθούν οι ώρες και να περιλαμβάνονται διανυκτερεύσεις κατά τις καθημερινές και τα Σαββατοκυρίακα, ως επίσης πρόνοια για επικοινωνία κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, του Πάσχα και του Καλοκαιριού και άλλων σημαδιακών ημερών, με τη συμπερίληψη και διανυκτερεύσεων.
Με την προσβαλλόμενη απόφαση ημερ.26.9.2022 κρίθηκαν δύο ενδιάμεσες αιτήσεις που ο Εφεσείων καταχώρισε στα πλαίσια της κύριας αίτησης. Με αίτηση του ημερ.26.1.2022, ζήτησε προσωρινό διάταγμα για την τροποποίηση του εκ συμφώνου διατάγματος, έτσι ώστε να τροποποιηθούν οι ώρες και να περιλαμβάνονται διανυκτερεύσεις κατά τις καθημερινές και τα Σαββατοκυρίακα, αλλά και να προστεθούν αριθμός συνεχόμενων ημερονυκτίων κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, του Πάσχα και του Καλοκαιριού.
Με άλλη αίτηση του, ημερ. 22.6.2022, ζήτησε προσωρινό διάταγμα ώστε να μην παραλαμβάνει και παραδίδει τον ανήλικο στον τόπο διαμονής του με την Εφεσίβλητη, προτείνοντας δύο άλλους χώρους, το «[ ] » και συγκεκριμένο «κατάστημα Ζορπάς».
Πέραν των δύο αιτήσεων που κρίθηκαν με την προσβαλλόμενη απόφαση, είχε καταχωριστεί από τον Εφεσείοντα ακόμα μια ενδιάμεση αίτηση ημερ.15.12.2021, στα πλαίσια της οποίας την 21.12.2021 εκδόθηκε εκ συμφώνου προσωρινό διάταγμα με το οποίο ρυθμίστηκε η επικοινωνία του Εφεσείοντα με τον ανήλικο για τα Χριστούγεννα του 2021, χωρίς τη συμπερίληψη διανυκτερεύσεων.
Στην αίτηση ημερ.26.1.2022 το πρωτόδικο Δικαστήριο με αναφορά στην τελευταία διευθέτηση και το διάταγμα της 21.12.2021 κατέληξε λέγοντας «Θεωρώ ότι, ως Οικογενειακό Δικαστήριο, έχω καθήκον να ευνοώ και να ενθαρρύνω τέτοιες διευθετήσεις μεταξύ των γονέων εις τρόπον ώστε να εγκρίνω το αίτημα» και ενέκρινε το αίτημα του Εφεσείοντα για επικοινωνία με τον ανήλικο κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, του Πάσχα και του Καλοκαιριού, χωρίς όμως διανυκτερεύσεις στη βάση ότι δεν παρουσιαζόταν «τέτοια διαφοροποίηση της επικρατούσας κατάστασης πραγμάτων η οποία να δικαιολογεί τούτο».
Αναφορικά με το ζήτημα της αίτησης ημερ.22.6.2022 το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στις γονεϊκές αδυναμίες των διαδίκων και τις αντιπαραθέσεις και διαπληκτισμούς τους, κατέληξε ότι «Δεν είναι δυνατόν συμπεριφορές και επεισόδια μεταξύ των γονέων που λαμβάνουν χώραν κατά την παράδοση και παραλαβή του παιδιού, να υποβάλλουν το τελευταίο στην οποιαδήποτε ενδεχόμενη ταλαιπωρία μπορεί να προξενήσει σ' αυτό, η αλλαγή του κατά το υφιστάμενο διάταγμα καθορισμένου προς τούτο τόπου, αυτού δηλαδή της διαμονής του». Έτσι απόρριψε την αίτηση αυτή.
Με τους λόγους έφεσης 1 και 2, ο Εφεσείων προσβάλλει την ενδιάμεση απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ημερ.12.4.2022 σε ενδιάμεση του αίτηση ημερ.31.3.2022, που καταχώρησε ζητώντας να του επιτραπεί να καταχωρίσει συμπληρωματική ένορκη δήλωση στα πλαίσια της αίτησης ημερ.26.1.2022. Η Εφεσίβλητη υποστηρίζει ότι οι λόγοι αυτοί θα πρέπει να απορριφθούν χωρίς να εξεταστούν επί της ουσίας τους, γιατί η απόφαση ημερ.12.4.2022 δεν προσβάλλεται με την έφεση, που ρητά αναφέρει ότι «δια της παρούσης εφεσιβάλλει την ενδιάμεση απόφαση ημερομηνίας 26/9/22».
Το Άρθρο 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, Ν.14/1960, όπως έχει τροποποιηθεί, όπου αναφέρεται ποιες αποφάσεις είναι εφέσιμες, έχει επιφύλαξη στην οποία αναφέρεται ότι: «Νοείται ότι, σε κάθε περίπτωση, διάδικος δεν αποστερείται του δικαιώματος να εγείρει ζητήματα που αφορούν οποιαδήποτε ενδιάμεση απόφαση στο στάδιο της έφεσης εναντίον της τελικής απόφασης.» Κατ' αναλογία, οιαδήποτε απόφαση στα πλαίσια ενδιάμεσης αίτησης, με την οποία επιτράπηκε ή δεν επιτράπηκε η προσκόμιση μαρτυρίας, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο της έφεσης κατά της απόφασης στην ενδιάμεση αίτηση. Ουσιαστικά, αποτελεί ένα επιπλέον λόγο προσβολής της απόφασης στην ενδιάμεση αίτηση, ότι δηλαδή δεν επιτράπηκε η προσκόμιση σχετικής μαρτυρίας, και δεν αντιμετωπίζεται το ζήτημα διαφορετικά είτε πρόκειται για απόφαση στα πλαίσια αίτησης στην ενδιάμεση αίτηση, είτε σε απόφαση «ruling» του Δικαστηρίου κατά τη ροή της διαδικασίας. Και βέβαια δεν εγείρεται ζήτημα εκπροθέσμου, όπως επικαλείται η Εφεσίβλητη, αφού είναι ο χρόνος έκδοσης της απόφασης στη ενδιάμεση αίτηση ημερ. 26.1.2022 που έχει σημασία, δηλαδή η 26.9.2022. Ότι στην πρώτη σελίδα της ειδοποίησης της έφεσης δεν καταγραφόταν και η ενδιάμεση απόφαση ημερ.12.4.2022, κι' αν έπρεπε, δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να έχει επηρεάσει δυσμενώς τη θέση της Εφεσίβλητης δεδομένου του περιεχομένου των λόγων έφεσης.
Επιθυμούσε λοιπόν ο Εφεσείων να καταχωρίσει συμπληρωματική ένορκη δήλωση και δεν του επιτράπηκε «παρόλο που υπήρχαν σημαντικά νέα γεγονότα που συνέβησαν μετά την καταχώριση της ενδιάμεσης αίτησης ημερ.26/1/22».
Στην απόφαση της 12.4.2022 γίνεται εκτενής αναφορά στη φύση της μαρτυρίας που ο Εφεσείων επιθυμούσε να παρουσιάσει. Διαπιστώνονται τα στοιχεία του πλατειασμού και της επανάληψης. Αναφορές σε γεγονότα που είχαν προηγηθεί του εκ συμφώνου διατάγματος και περιστάσεις που αφορούσαν στη μη εφαρμογή του και τη συμπεριφορά της Εφεσίβλητης. Μέχρι και αναφορές σε βιβλιογραφία προς υποστήριξη της θέσης ότι ο πατέρας πρέπει να έχει περισσότερο χρόνο με το παιδί του.
Έχουμε εξετάσει την ένορκη δήλωση που είχε προταθεί και βρίσκουμε ότι οι πιο πάνω διαπιστώσεις ήταν δικαιολογημένες. Δεν διαπιστώνουμε κανένα λόγο που θα μας επέτρεπε να επέμβουμε στην κατάληξη ότι δεν είχε καταδειχτεί καλός λόγος ώστε η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου να ασκείτο υπέρ της έγκρισης της αίτησης. Επομένως, οι λόγοι έφεσης 1 και 2 απορρίπτονται.
Οι λόγοι έφεσης 3-8 αφορούν στην απόφαση σε σχέση με την αίτηση ημερ.26.1.2022.
Οι λόγοι έφεσης 4 και 5 αφορούν την επιμέρους απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου να μην το απασχολήσει η «επαναρύθμιση του προγράμματος επικοινωνίας κατά τις καθημερινές και τα Σαββατοκυρίακα». Μετά την έκδοση του εκ συμφώνου διατάγματος, το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδέχτηκε αίτηση για λεκτική διόρθωση του και η απόφαση εκείνη εφεσιβλήθηκε. Σχετική είναι η Γ.Ν. ν. Μ.Μ.Χ., Πολ. Έφ. Αρ.24/2022, ημερ.23.3.2023, ECLI:CY:DOD:2023:13. Το πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε στη βάση ότι στην περίπτωση που η έφεση ήταν επιτυχής, το διάταγμα θα λάμβανε τέτοια μορφή που οι απαιτήσεις του Εφεσείοντα θα υπερκαλύπτονταν. Αυτό δεν ήταν ακριβές και σε κάθε περίπτωση η πρωτόδικη απόφαση ως προς τη διόρθωση, παρά την εκκρεμότητα της έφεσης, καθόριζε τι ίσχυε τη δεδομένη περίοδο. Η διαπίστωση ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο προσέγγισε το ζήτημα εσφαλμένα καθίσταται ωστόσο αλυσιτελής εάν ήθελε διαφανεί ότι η απόφαση να μην τροποποιηθεί το διάταγμα ώστε να περιλαμβάνει διανυκτερεύσεις ήταν δικαιολογημένη σε κάθε περίπτωση. Συνεπώς, θα επανέλθουμε αφού εξετάσουμε το ζήτημα αυτό.
Με το λόγο έφεσης 6 ο Εφεσείων υποστηρίζει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο υπερέβηκε την εξουσία του. Επικαλείται το Άρθρο 20 του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου του 1990, Ν.216/1990, που αναφέρει ότι «Αν από τότε που εκδόθηκε δικαστική απόφαση σχετικά με τη γονική μέριμνα μεταβλήθηκαν οι συνθήκες, το Δικαστήριο μπορεί ύστερα από αίτηση του ενός ή και των δύο γονέων ή του Διευθυντή να προσαρμόσει την απόφαση του στις νέες συνθήκες ανακαλώντας ή τροποποιώντας την.» και επιχειρηματολογεί ότι, εφόσον το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ότι δεν υπήρξε αλλαγή στις συνθήκες μετά την έκδοση του εκ συμφώνου διατάγματος, στερείτο δικαιοδοσίας να το τροποποιήσει. Συνεπώς, η «περιορισμένη» επικοινωνία που του δόθηκε για τις διακοπές ήταν αυθαίρετη.
Τέτοιος λόγος θα αναμενόταν να εμφανιζόταν σε τυχόν αντέφεση της Εφεσίβλητης. Ωστόσο, ο Εφεσείων ουσιαστικά αναιρεί την πιο πάνω επιχειρηματολογία του με το λόγο έφεσης 7, καταλογίζοντας στο πρωτόδικο Δικαστήριο ότι εσφαλμένα διαπίστωσε ότι δεν υφίστατο μεταβολή των συνθηκών.
Ό,τι αποφάσισε επί του προκειμένου το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν ότι ο Εφεσείων δεν είχε παρουσιάσει «τέτοια διαφοροποίηση της επικρατούσας κατάστασης πραγμάτων η οποία να δικαιολογεί τούτο», δηλαδή την τροποποίηση του εκ συμφώνου διατάγματος ώστε να περιλαμβάνει και διανυκτερεύσεις.
Ο Εφεσείων βασίζεται σε τρείς παραμέτρους για να υποστηρίξει ότι υπήρξε μεταβολή των συνθηκών. Στο χρόνο που είχε διαρρεύσει από την έκδοση του εκ συμφώνου διατάγματος μέχρι και τα Χριστούγεννα του 2022 «την περίοδο δηλαδή από την οποία ξεκινάει η τροποποίηση», όπως το θέτει. Στη συμφωνία των διαδίκων της 21.12.2021. Και στο γεγονός ότι ο ετεροθαλής αδελφός του ανήλικου, δικό του παιδί από προηγούμενο γάμο, έρχεται στην Κύπρο από την Ελλάδα όπου διαμένει, μόνο κατά τις διακοπές και άρα ο ανήλικος θα πρέπει να έχει εκτεταμένο χρόνο επικοινωνίας μαζί του.
Η αίτηση γονικής μέριμνας αρ.245/2021 καταχωρίστηκε την 15.12.2021, λιγότερο από έξι μήνες μετά το εκ συμφώνου διάταγμα ημερ.17.6.2021 που ρύθμιζε την επικοινωνία του Εφεσείοντα με τον ανήλικο. Εκείνος ήταν ο ουσιώδης χρόνος κατά τον οποίο ο Εφεσείων είχε αποταθεί για τροποποίηση του διατάγματος. Η αίτηση ημερ.26.1.2022 δεν ήταν ανεξάρτητη, αλλά ενδιάμεση στην κύρια αίτηση και συναρτάτο με τη ζητούμενη στην κύρια αίτηση θεραπεία. Συνεπώς, το μεταγενέστερο γεγονός της διευθέτησης που επιτεύχθηκε την 21.12.2021 δεν μπορούσε να ήταν το υπόβαθρο για να αποταθεί ο Εφεσείων στο δικαστήριο την 15.12.2021. Και ούτε βέβαια το ζήτημα με τον ετεροθαλή αδελφό του ανηλίκου, που δεν υποστηρίζεται ότι προέκυψε εκ των υστέρων. Και ο χρόνος που είχε διαρρεύσει, ως αφ' εαυτού και χωρίς άλλο παράμετρος διαφοροποίησης, δεν θα έπρεπε να υπολογίζεται μέχρι τα Χριστούγεννα του 2022, αλλά μέχρι την καταχώριση της κύριας αίτησης την 15.12.2021.
Παρεμβάλλουμε στο στάδιο αυτό ότι αυτό που ο Εφεσείων προβάλλει με την υποστηρικτική του ένορκη δήλωση είναι ότι πιέστηκε στο να αποδεχτεί το διάταγμα ημερ.17.6.2021 και ότι δεν είχε αντιληφθεί ότι είχε εκδοθεί ως τελικό διάταγμα. Και υποστηρίζει ότι το διάταγμα είναι ελλιπές χωρίς να καλύπτει τις ανάγκες του ανήλικου. Προκύπτει να είναι η σαφής θέση του Εφεσείοντα ότι το εκ συμφώνου διάταγμα δεν ήταν ικανοποιητικό εξ υπαρχής. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα που μπορεί να εξεταστεί σε μια αίτηση όπως αυτή που καταχώρισε ο Εφεσείων.
Δεν βρίσκουμε κανένα λόγο για να επέμβουμε στην κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι συνθήκες δεν είχαν μεταβληθεί κατά τρόπο που να δικαιολογείται η περίληψη διανυκτερεύσεων στο δικαίωμα επικοινωνίας του Εφεσείοντα με τον ανήλικο. Όταν υφίσταται διάταγμα, που μάλιστα εκδόθηκε εκ συμφώνου, το Δικαστήριο ενώπιον του οποίου τίθεται ζήτημα τροποποίησης του οφείλει να εκλαμβάνει ότι στο χρόνο που αυτό είχε εκδοθεί ήταν το κατάλληλο στις περιστάσεις της υπόθεσης. Αυτό επιβάλλει η σχετική πρόνοια για μεταβολή των συνθηκών ως προϋπόθεση για την τροποποίηση του. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η επέμβαση από το Δικαστήριο στο διάταγμα που το ίδιο είχε εκδώσει.
Ο λόγος έφεσης 7 απορρίπτεται. Επίσης ο λόγος έφεσης 6 απορρίπτεται ως αλυσιτελής, όπως και οι λόγοι έφεσης 4 και 5.
Με το λόγο έφεσης 3, ο Εφεσείων προβάλλει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε απωλέσει την αντικειμενική του αμεροληψία. Ο Εφεσείων είχε, πριν τη προγραμματισμένη την 5.4.2022 εμφάνιση ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, αποστείλει επιστολή προς το πρωτόδικο Δικαστήριο και παραπονείται γιατί «αντί το Δικαστήριο απλά να την αγνοήσει» ανακοίνωσε το γεγονός σε ανοικτό δικαστήριο και ανέφερε ότι θεωρούσε ότι είχε απειληθεί από τον Εφεσείοντα. Είναι η θέση του Εφεσείοντα ότι με τη δήλωση του ο πρωτόδικος Δικαστής, ενώπιον του οποίου ήταν τότε η υπόθεση, επισφράγισε την απώλεια της αντικειμενικής αμεροληψίας που όφειλε να είχε και έπρεπε να είχε εξαιρεθεί.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έπραξε το ορθό στα πλαίσια της διαφάνειας που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε δικαστική διαδικασία και το παράπονο του Εφεσείοντα είναι εντελώς ανυπόστατο. Προκύπτει δε ότι, σε μεταγενέστερο χρόνο, την 2.6.2022, ο Δικαστής εξαιρέθηκε από την υπόθεση, η οποία ανατέθηκε σε άλλη Δικαστή, που την εκδίκασε και εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση. Κατ' ακολουθία, ο λόγος έφεσης 3 απορρίπτεται.
Συναφής είναι και ο λόγος έφεσης 16, με τον οποίο ο Εφεσείων προβάλλει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο απώλεσε την αντικειμενική του αμεροληψία «αφού η Εφεσίβλητη ισχυρίζεται μονομερή, παράτυπη και παράνομη επικοινωνία της πλευράς της με το Δικαστήριο». Αναφέρεται στο Δικαστή που είχε εξαιρεθεί. Τέτοια ζητήματα, εφόσον αληθεύουν, είναι σοβαρά. Δεν μπορούμε όμως να τα διερευνήσουμε στα πλαίσια της παρούσας έφεσης και στη βάση ισχυρισμών του Εφεσείοντα ότι «Διαχρονικά η εφεσίβλητη κοκορεύεται για την ισχυριζόμενη πρόσβαση που έχει στο Δικαστήριο» και φερόμενη αναφορά της σε τεκμήριο σε άλλη διαδικασία. Ο λόγος έφεσης 16 απορρίπτεται.
Με το λόγο έφεσης 8, ο Εφεσείων παραπονείται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο επέδειξε αδικαιολόγητη καθυστέρηση που του στέρησε ανεπανόρθωτο χρόνο επικοινωνίας. Αναφέρεται στο ότι η απόφαση εκδόθηκε εννέα μήνες μετά την καταχώριση της αίτησης ημερ.26.1.2022.
Η απόφαση θα μπορούσε να είχε διεκπεραιωθεί σε πιο σύντομο χρόνο και προς τούτο θα βοηθούσε αν το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε να επιληφθεί και των αιτήσεων ημερ.31.3.2022 και 22.6.2022 που ο Εφεσείων καταχώρισε στο μεσοδιάστημα. Ήταν και η εξαίρεση του Δικαστή που έγινε κατόπιν αιτήματος του Εφεσείοντα, που προκάλεσε κάποια καθυστέρηση στην εκδίκαση της αίτησης ημερ.26.1.2022. Σε κάθε όμως περίπτωση, εφόσον ο Εφεσείων ήταν ο αιτητής, δεν θα μπορούσε να έχει πρακτικό όφελος στην περίπτωση που θα κρινόταν ότι η καθυστέρηση ήταν τέτοια που θα είχε προκαλέσει ακυρότητα στη διαδικασία, κάτι που πρόδηλα δεν είναι η περίπτωση. Επομένως ο λόγος έφεσης 8 απορρίπτεται ως αλυσιτελής.
Οι λόγοι έφεσης 9-15, 17 και 18 αφορούν στην απόφαση σε σχέση με την αίτηση ημερ.22.6.2022. Εννέα λόγοι έφεσης κατά της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου που έκρινε ότι η παραλαβή και παράδοση του ανήλικου, που δεν ήταν ακόμα τριών χρόνων, δεν θα έπρεπε να γίνεται στο «[ ]» ή στο «κατάστημα Ζορπάς», όπως ήταν η εισήγηση του Εφεσείοντα, αλλά να συνεχίσει να γίνεται από την κατοικία όπου ο ανήλικος διέμενε. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε λαμβάνοντας υπόψη, ως όφειλε, το καλύτερο συμφέρον του ανήλικου. Η απόφαση του ήταν απόλυτα ορθή και η αιτιολογία του επαρκής υπό τις περιστάσεις. Οι λόγοι έφεσης 9-15, 17 και 18 απορρίπτονται χωρίς να είναι ανάγκη να εκτεθούν αναλυτικά.
Η έφεση απορρίπτεται.
Τα έξοδα της έφεσης επιδικάζονται υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον του Εφεσείοντα,[1] όπως θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, πλέον Φ.Π.Α. αν υπάρχει.
Χ. Μαλαχτός, Δ.
Δ. Σωκράτους, Δ.
Στ. Χατζηγιάννη, Δ.
[1] Άρθρο 9(2) του περί Νομικής Αρωγής Νόμου του 2002, Ν.165(Ι)/2002, όπως έχει τροποποιηθεί.