|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
IN RE NINA PANARETOU (1972) 1 CLR 165
IN RE ANTONIOS MOUSKOS (1977) 1 CLR 100
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2023:D117
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 90/2021
31 Μαρτίου, 2023
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΊ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚAΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 7.1.21 ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΥΠ' ΑΡ. 477/16 ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΙΤΗΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΤΡΗΤΡΗ ΠΟΣΟΤΗΤΩΝ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 31.8.15
-------------------------
Jennifer Σαββοπούλου, (κα), για τον Αιτητή.
Θεανώ Κουμή, (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τον Καθ΄ ου η Αίτηση.
Στυλιανός Ησαΐας, για το Ενδιαφερόμενο Πρόσωπο Ντίνο Φλωρίδη.
-------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.:- Με την παρούσα διά κλήσεως αίτηση, ζητείται η ακύρωση, με ένταλμα certiorari, απόφασης εκδοθείσας στις 7.1.2021, στη γενική αίτηση αρ. 477/2016 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας. Είχε προηγηθεί η παραχώρηση σχετικής άδειας σε μονομερή αίτηση, που είχε υποβάλει, συναφώς, ο αιτητής. Ουσιαστικά, είναι η θέση του, ότι υπάρχει πασίδηλο νομικό σφάλμα στην απόφαση του κατώτερου Δικαστηρίου, το οποίο συνίσταται σε παραβίαση της αρχής της φυσικής δικαιοσύνης, που επιβάλλει ότι ουδείς στερείται της ευκαιρίας να ακουστεί, σε διαδικασία που του αναγνωρίζεται το συγκεκριμένο δικαίωμα.
Στο σημείο τούτο να λεχθεί ότι, ο αιτητής επαγγέλλεται τον επιμετρητή ποσοτήτων ενώ είναι, επίσης, διαιτητής εγγεγραμμένος στο Ινστιτούτο Διαιτητών του Ηνωμένου Βασιλείου. Με την υπό αναφορά απόφαση, ακυρώθηκε διαιτητική απόφαση, την οποία αυτός είχε εκδώσει στις 31.8.2015, στο πλαίσιο διαιτησίας που διεξήγαγε, κατά τον αμέσως προηγηθέντα χρόνο. Ο ίδιος, δεν κλήθηκε να συμμετάσχει, ως διάδικος, στην εν λόγω γενική αίτηση, οπότε δεν είχε και την ευκαιρία να ακουστεί και να προβάλει τη θέση του σε αυτή. Ως εκ τούτου, εισηγείται, υπήρξε παραβίαση της προαναφερθείσας αρχής της φυσικής δικαιοσύνης, η οποία βρίσκει την έκφρασή της στο Άρθρο 30 του Συντάγματος. Για τον λόγο δε αυτό, η πιο πάνω απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου πρέπει να ακυρωθεί.
Τα γεγονότα που οδήγησαν στην πιο πάνω κατάσταση πραγμάτων, προκύπτουν από την ίδια την απόφαση, της οποίας ζητείται η ακύρωση. Συγκεκριμένα, η προαναφερθείσα διαιτητική απόφαση, που εξέδωσε ο αιτητής, σχετιζόταν με διαφορά μεταξύ του κ. Ντίνου Φλωρίδη, αρχιτέκτονα, και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή φαίνεται να προέκυψε σε σχέση με την εκπόνηση μελέτης για την ανέγερση του Λυκείου Λατσιών, στην οποία ο κ. Φλωρίδης συμμετείχε ως μέλος ομάδας ειδικών. Η πιο πάνω ανάθεση, έγινε δυνάμει σχετικής συμφωνίας, η οποία είχε συνομολογηθεί μεταξύ των προαναφερθέντων μερών, τον Μάϊο του 2003. Συνεπεία διαφορών, όμως, που ανέκυψαν κατά την υλοποίησή της, τον Απρίλιο του 2004, η Δημοκρατία, προέβη στον τερματισμό της εν λόγω συμφωνίας.
Μετά από την πάροδο δέκα ετών, περίπου, ο κ. Φλωρίδης ήγειρε θέμα αμοιβής του. Στο πλαίσιο της πιο πάνω συμφωνίας, κάλεσε την πλευρά της Δημοκρατίας, η οποία διαφωνούσε ως προς την πιο πάνω απαίτησή του, να ενεργήσει, όπως θα έπραττε και ο ίδιος, για την παραπομπή της συγκεκριμένης διαφοράς σε διαιτησία. Όταν η Δημοκρατία παρέλειψε να πράξει το μέρος που της αναλογούσε, ο κ. Φλωρίδης διόρισε, ως διαιτητή, τον αιτητή. Ο τελευταίος προχώρησε στη διεξαγωγή διαιτησίας και στις 31.8.2015 εξέδωσε την προαναφερθείσα διαιτητική απόφαση, επιδικάζοντας διάφορα ποσά προς όφελος του κ. Φλωρίδη. Στην πορεία των πραγμάτων, ο τελευταίος καταχώρισε την γενική αίτηση αρ. 35/2016, προς το σκοπό εγγραφής και εκτέλεσης της διαιτητικής απόφασης. Η Δημοκρατία, από την πλευρά της, καταχώρισε την, προαναφερθείσα, γενική αίτηση αρ. 477/2016, επιδιώκοντας τον παραμερισμό της. Επικαλέστηκε προς τούτο ανάρμοστη συμπεριφορά (misconduct) από μέρους του αιτητή, στο πλαίσιο της διαιτησίας. Συγκεκριμένα, του απέδωσε ότι λόγω κάποιας σχέσης που είχε με τον κ. Φλωρίδη, υπήρχε το ενδεχόμενο, να ενήργησε μεροληπτικά, υπέρ του. Καθ΄ ου η αίτηση στην εν λόγω γενική αίτηση ήταν μόνο ο κ. Φλωρίδης. Δεν κλήθηκε να συμμετάσχει σε αυτήν ο αιτητής.
Το θέμα της μη συμμετοχής του αιτητή στη διαδικασία της γενικής αίτησης αρ. 477/2016, απασχόλησε το Δικαστήριο, στην απόφασή του. Ανέφερε σχετικά τα εξής: «Στο σημείο αυτό κρίνω σκόπιμο να αναφέρω ότι όταν οι υποθέσεις τέθηκαν ενώπιόν μου για πρώτη φορά διερεύνησα, ως άλλωστε είχα καθήκον να πράξω, κατά πόσο η αίτηση της Δημοκρατίας είχε επιδοθεί στον Ανδρέου (τον αιτητή) ως άμεσα επηρεαζόμενο πρόσωπο και αναγκαίο, ως απόρροια της φυσικής δικαιοσύνης, διάδικο σε αυτή τη διαδικασία (βλ. Τράπεζα Κύπρου Λτδ ν. Dyncon Limited (1998)1 A.A.Δ 1978). Ο ευπαίδευτος συνήγορος του Φλωρίδη τότε δήλωσε ότι μέσω του ο Ανδρέου εκπροσωπείται πλήρως στη διαδικασία και ότι για τα θέματα που τον αφορούν και της μομφής που του προσάπτεται, υιοθετεί πλήρως τις θέσεις που προβάλλει ο Φλωρίδης στην Ε/Δ του η οποία υποστηρίζει την ένσταση στην αίτηση της Δημοκρατίας και τις οποίες θέσεις έχω παραθέσει αυτούσιες ανωτέρω».
Όπως αναφέρθηκε ήδη, δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ των μερών ως προς τα πιο πάνω γεγονότα. Μέρος αυτών αποτελεί, ασφαλώς, και το πιο πάνω απόσπασμα από την απόφαση του Δικαστηρίου. Βασικά, είναι η θέση, εκ μέρους του αιτητή, ότι σε αυτό, εμπεριέχεται το εν λόγω νομικό σφάλμα, στο οποίο το Δικαστήριο υπέπεσε. Η θέση εκ μέρους της Δημοκρατίας είναι αντίθετη. Εισηγείται, διά της συνηγόρου της, ότι δεν αποκαλύπτεται οποιοδήποτε σφάλμα από τον εν λόγω χειρισμό του Δικαστηρίου. Ωστόσο, από την ανάγνωση του πιο πάνω αποσπάσματος, διαπιστώνεται, αβίαστα, ότι ο αιτητής δεν εκπροσωπήθηκε στη γενική αίτηση αρ. 477/2016 και δεν έλαβε γνώση αυτής. Τούτα, παρά το γεγονός ότι το Δικαστήριο αναγνώρισε, πως ο αιτητής ήταν άμεσα επηρεαζόμενο πρόσωπο και αναγκαίος διάδικος, ώστε να έπρεπε να είχε λάβει γνώση της διαδικασίας. Όπως δε, ορθώς, το έθεσε, «ως απόρροια της φυσικής δικαιοσύνης». Μάλιστα, υποστήριξε τη θέση του αυτή, με αναφορά σε σχετική νομολογία. Παρά ταύτα, δέχθηκε τη θέση του συνηγόρου του κ. Φλωρίδη, ότι εκπροσωπούσε και τον αιτητή και ότι ο αιτητής συμφωνούσε με τις θέσεις του πελάτη του. Η δήλωση αυτή, έγινε δεκτή από το Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι, με τη συγκεκριμένη αίτηση τίθετο, ακριβώς, θέμα ως προς την αμεροληψία του αιτητή, ως διαιτητή στο πλαίσιο της συγκεκριμένης διαιτησίας.
Το ένταλμα certiorari εκδίδεται σε εξαιρετικές μόνο, περιπτώσεις. Σε συμφωνία με τη συνήγορο εκ μέρους της Δημοκρατίας, η παραβίαση της προαναφερθείσας αρχής της φυσικής δικαιοσύνης, audi alteram partem, αποτελεί λόγο για τον οποίο δυνατόν να αποδοθεί η συγκεκριμένη θεραπεία, προς το σκοπό να ακυρώσει απόφαση κατώτερου Δικαστηρίου. Οι υποθέσεις στις οποίες παρέπεμψε, συναφώς, ήτοι In re Panaretou (1972) 1 C.L.R. 165, In re Mouskos (1977) 1 C.L.R. 100 και In re Loukaides (1986) 1 C.L.R. 154, σελίδα 158, υποστηρίζουν, ξεκάθαρα την πιο πάνω θέση. Προστίθεται ότι, η συγκεκριμένη θεραπεία σκοπεί, μεταξύ άλλων, στον έλεγχο της νομιμότητας πασίδηλου νομικού σφάλματος, που διαπιστώνεται σε απόφαση κατώτερου Δικαστηρίου. Δεν αφορά σε έλεγχο τέτοιας απόφασης, όπου απαιτείται η εντρύφηση στη διεργασία που το κατώτερο Δικαστήριο διεξήγαγε και το οδήγησε σε αυτή.
Εν προκειμένω, το γεγονός ότι το Δικαστήριο δεν βεβαιώθηκε αν ο αιτητής, είχε λάβει, ο ίδιος, γνώση της υπό αναφορά γενικής αίτησης και κατά πόσο επιθυμούσε να συμμετάσχει ως διάδικος σε αυτήν, συνιστά παραβίαση της πιο πάνω αρχής. Τούτο, δικαιολογεί την άσκηση από το παρόν Δικαστήριο της εξουσίας του, δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος, για την έκδοση εντάλματος certiorari, προς τον σκοπό ακύρωσης της απόφασης του Δικαστηρίου, ημερομηνίας 7.1.2021.
Μια επιμέρους ένσταση, εκ μέρους της Δημοκρατίας, εγείρει θέμα ότι η μονομερής αίτηση για άδεια, είχε καταχωριστεί εκπρόθεσμα. Η θέση τούτη δεν είναι ορθή. Η απόφαση του κατώτερου Δικαστηρίου εκδόθηκε στις 7.1.2021. Την περίοδο, όμως, εκείνη η προθεσμία που προβλέπει ο σχετικός Κανονισμός για την καταχώριση αίτησης, ως η ανωτέρω, είχε ανασταλεί με τον περί Ανωτάτου Δικαστηρίου (Δικαιοδοσία Έκδοσης Ενταλμάτων Προνομιακής Φύσεως) (Τροποποιητικός) (Αρ. 3) Διαδικαστικός Κανονισμός του 2020. Η πρόνοια για την προθεσμία, επανήλθε σε ισχύ με τον ομώνυμο Τροποποιητικό (Αρ.1) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2021, από τις 8.3.2021. Κατά συνέπεια, η καταχώρηση της μονομερούς αίτησης, στις 21.4.2021, ήταν εμπρόθεσμη.
Για τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση επιτυγχάνει. Η απόφαση του Δικαστηρίου ημερομηνίας 7.1.2021 ακυρώνεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ του αιτητή και εναντίον του καθ΄ ου η αίτηση, τα οποία να υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
/ΣΓεωργίου