|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:D378
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 17/22)
5 Οκτωβρίου, 2022
[Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΗΣ]
---------------
Γ.Χριστοδούλου, N.Kυπραίος, Μ.Κωνσταντίνου (κα), για Λ.Παπαφιλίππου & Σία ΔΕΠΕ, για την Αιτήτρια
---------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Η αιτήτρια, εναγόμενη στην ως άνω αγωγή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, εναντίον της οποίας εκδόθηκε στις 17.11.2021 και οριστικοποιήθηκε στις 19.9.2022 ενδιάμεσο απαγορευτικό διάταγμα, επιδιώκει με την παρούσα να της δοθεί άδεια για καταχώριση αιτήσεως δια κλήσεως για καταχώριση προνομιακού εντάλματος certiorari με σκοπό την ακύρωση του εν λόγω διατάγματος και για καταχώριση εντάλματος prohibition το οποίο να απαγορεύει τη συνέχιση της αγωγής μέχρι την εκδίκαση της δια κλήσεως αίτησης. Επίσης επιδιώκεται να ανασταλεί η ισχύς του εν λόγω διατάγματος μέχρι την αποπεράτωση της διαδικασίας ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Ως λόγοι για τις αιτούμενες θεραπείες προβάλλονται κυρίως τα ακόλουθα:
· Το αναιτιολόγητο της δικαστικής απόφασης αφού κατά τη θέση της αιτήτριας δεν περιέχει αιτιολόγηση για το ζήτημα της καθυστέρησης στην καταχώριση της αίτησης από τους ενάγοντες στις 17.11.2021, το ζήτημα απόκρυψης ουσιωδών γεγονότων, την χρήση προνομιούχων εγγράφων ή γεγονότων, τη μη δικογράφηση ζημιάς εκ μέρους των εναγόντων καθώς και το ζήτημα της μη αποκρυστάλλωσης της ζημιάς που κατ' ισχυρισμόν έχουν υποστεί οι ενάγοντες.
· Εσφαλμένα το Δικαστήριο θεώρησε ότι εξέτασε και τους 14 λόγους ένστασης της αιτήτριας ενώ δεν το έπραξε.
· Παρέβλεψε την αγόρευση των δικηγόρων της αιτήτριας ενώ κατά παράβαση της αρχής της αμεροληψίας επαναπαρήγαγε μέρος της γραπτής αγόρευσης των δικηγόρων των εναγόντων. Εξέδωσε «μια μονόπλευρη απόφαση».
· Εσφαλμένη απόφαση επί του θέματος του καταπιστεύματος, τη σχέση των εναγομένων με αυτό και αν διέπεται ή όχι από το αγγλικό δίκαιο και τη συνέπεια αυτού, με ειδική αναφορά στη σελ.31 της επίδικης απόφασης. Σύμφωνα δε με τον ευπαίδευτο συνήγορο της αιτήτριας και στην προφορική, ενώπιον μου αγόρευση, η κρίση αυτή του Δικαστηρίου απέληξε σε αποστέρηση της αιτήτριας από τη βασική της θέση, να επικαλείται το εν λόγω έγγραφο «αφού οι εναγόμενοι δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη σε αυτό».
· Εξέτασε γεγονότα που είχαν διαγραφεί κατόπιν σχετικού διατάγματος.
· Η απόφαση περιέχει ακατανόητα συμπεράσματα.
· Εξέδωσε διάταγμα που αφορά παγοποίηση περιουσιακών στοιχείων εκτός της δικαιοδοσίας της Δημοκρατίας, χωρίς να περιλάβει στο διάταγμα συγκεκριμένη δικλείδα περιορισμού των συνεπειών τέτοιων παγκοσμίων διαταγμάτων παγοποίησης.
Στη βάση των πιο πάνω κύριων και καίριων θέσεων της, η αιτήτρια επικαλείται παραβίαση των Άρθρων 30.2 και 30.3 του Συντάγματος καθώς και ότι τα αναφερόμενα συνιστούν νομική πλάνη η οποία είναι καταφανής στο πρακτικό.
Αναφορικά δε με το θέμα της ύπαρξης εξαιρετικών περιστάσεων για παροχή της αιτούμενης θεραπείας εφόσον προφανώς υπάρχει ως ένδικο μέσο αυτό της έφεσης, η αιτήτρια επικαλείται τα εξής:
«3.3 Υφίστανται εξαιρετικές περιστάσεις και/ή το στοιχείο του κατεπείγοντος καθότι:
3.3.1 Υπάρχει καταφανής παράβαση των Άρθρων 30.2 και 30.3 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης. Η παραβίαση του δικαιώματος της Αιτήτριας να ακουστεί, η μη επαρκής αιτιολόγηση της απόφασης, η μη εξέταση όλων των λόγων ένστασης της Αιτήτριας, η μη εξέταση των αγορεύσεων των δικηγόρων των Εναγόμενων, και η μονόπλευρη προσέγγιση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, συνιστούν από μόνα τους εξαιρετικές περιστάσεις.
Ο κ.Χριστοδούλου στην επιμελή γραπτή και προφορική του αγόρευση, ανέλυσε τα πιο πάνω θέματα, θεωρώντας ότι είναι δικαιολογημένη η αιτούμενη θεραπεία.
Δεν θα επεκταθώ στους διάφορους ισχυρισμούς επί της ουσίας της αγωγής, της ενδιάμεσης αίτησης ή του εκδοθέντος διατάγματος. Έχω παραθέσει αναλυτικά τους λόγους που προβάλλονται ως αναγκαίοι για θεραπεία ακριβώς γιατί η ίδια η παράθεση τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει.
Όλα τα προβαλλόμενα σημεία, είτε αποδίδονται ως έλλειψη αιτιολογίας ή παραβίασης συνταγματικών επιταγών, είτε λανθασμένης ή ελλειμματικής κρίσης του Επαρχιακού Δικαστηρίου επί συγκεκριμένων πτυχών ως άνω, στην ουσία αποτελούν προσβολή της ορθότητας της επίδικης απόφασης και δεν θα μπορούσαν να δώσουν έρεισμα συζητήσιμης υπόθεσης για να ενεργοποιηθεί η εξαιρετική εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου προς έκδοση προνομιακού εντάλματος.
Το ένταλμα certiorari παρέχει τη δυνατότητα για άσκηση ελέγχου από ανώτερο προς κατώτερο Δικαστήριο, με προοπτική την επέμβαση, εκεί όπου το κατώτερο Δικαστήριο ενήργησε εκτός της δικαιοδοσίας του, ή την υπερέβη είτε όπου προκύπτει στην όψη του πρακτικού προφανές νομικό σφάλμα. (Βλ. Αναφορικά με την αίτηση των JUNPORT INTERNATIONAL LIMITED κ.ά., Πολ. Εφ. 321/17, 2.4.18).
Έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, σε μεγάλο αριθμό αποφάσεων μας, πως η διαδικασία αυτή δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως κεκαλυμμένη έφεση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εν προκειμένω. Στην ουσία συνοψίζονται λόγοι κατ' ισχυρισμό λάθους προσέγγισης του Επαρχιακού Δικαστηρίου, μη επαρκούς αξιολόγησης επιχειρημάτων ή μη δέουσας απόδοσης αξίας σε θέματα που η αιτήτρια είχε εγείρει στη διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου.
Όμως, υφίσταται στην όψη της μια αιτιολογημένη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου αποτελούμενη από 42 σελίδες, μετά που οι θέσεις των δύο πλευρών ακούστηκαν. Θα ήταν αντίθετο με τα νομολογηθέντα να επιχειρήσω να εξετάσω τους τεθέντες λόγους, σύμφωνα με τις εισηγήσεις, διότι με αυτό τον τρόπο θα προέβαινα σαφώς σε έργο ελέγχου της ορθότητας της κρίσης της δικαστού και όχι εξεύρεση συζητήσιμης υπόθεσης. Αντιλαμβάνομαι βεβαίως, τη θέση που εξέφρασε ο κ.Χριστοδούλου, ως προς τη συνέπεια της κρίσης του Επαρχιακού Δικαστηρίου, σε συνάρτηση με το εν λόγω εμπίστευμα. Ωστόσο, θεωρώ ότι και εκείνο θα πρέπει να ενταχθεί σε έλεγχο ορθότητας και όχι στοιχειοθέτηση της επίκλησης της εξαιρετικής θεραπείας που προσφέρει η παρούσα διαδικασία.
Ισχύουν, εν προκειμένω, αυτά που είχαν αναφερθεί στη Ηagop G. Bohdjelian & Sons Ltd, Πολ.Αιτ. 47/20. 20.5.2020, ECLI:CY:AD:2020:D156.
«Είναι φανερό ότι επιδιώκεται δια της παρούσης, με το μανδύα της αίτησης για παροχή αδείας, να υποβληθεί στην ουσία «έφεση» επί της ορθότητας της απόφασης και όχι επί της νομιμότητας αυτής. Όπως είναι νομολογημένο, ακόμη και λανθασμένη ερμηνεία νόμου δεν παρέχει το βάθρο παροχής τέτοιας αδείας. (Βλ. Λειβαδιώτου πολ.αίτηση 128/19, ημερ. 22.7.2019), ECLI:CY:AD:2019:D338.
Τυχόν λανθασμένη αντίληψη του Δικαστηρίου ως προς το Νόμο ή την ερμηνεία δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα διότι η δικαιοδοσία αυτή εφαρμόζεται μόνο επί της νομιμότητας και όχι επί της ορθότητας της απόφασης (βλ. Λυσιώτης & Υιός Λτδ (αρ.2) (1996)1 Α.Α.Δ. 822 και Γεν. Εισαγγελέα, πολ.αίτηση 24/20 ημ. 10.3.2020), ECLI:CY:AD:2020:D96.
Δεν έχει προβληθεί λοιπόν με βάση τη θεώρηση μου, συζητήσιμη υπόθεση, ώστε να δοθεί σχετική άδεια».
(Βλ. επίσης Αναφορικά με την Αίτηση του Δήμου Λάρνακας, Πολ. Αιτ. 200/20, 23.11.2020, ECLI:CY:AD:2020:D404 και Αναφορικά με την Αίτηση των KAZAKHSTAN KAGAZY PLC, Πολ. Αιτ. 213/21, 11.11.21), ECLI:CY:AD:2021:D509.
Περαιτέρω, δεν με βρίσκει σύμφωνη, η αντίληψη των ευπαιδεύτων συνηγόρων για την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων οι οποίες συνηγορούν υπέρ των αιτούμενων θεραπειών ως έχει εκτεθεί πιο πάνω. Είναι δεκτό ότι χωρεί έφεση επί της επίδικης απόφασης, όμως η πλευρά της αιτήτριας θεωρεί πως οι επικαλούμενοι λόγοι είναι αρκετοί, ως εκ του περιεχομένου τους, να στοιχειοθετήσουν, άνευ ετέρου, τις εξαιρετικές περιστάσεις για παροχή της θεραπείας. Αυτό δεν είναι ορθό. Στην Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd κ.α. (2004) 1 ΑΑΔ 1535 έχουν λεχθεί τα εξής:
«Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος παρέχεται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει, στην ουσία, συζητήσιμο ζήτημα και, περαιτέρω, στην περίπτωση όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ότι συντρέχουν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα ότι, εφόσον προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ο αιτητής δεν θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα. (Βλ., μεταξύ άλλων, R. v. Secretary of State [1986] 1 All ER 717, Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, Στ. Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469 και Χρ. Μιχαήλ και Στ. Μιχαηλίδη (2001) 1 Α.Α.Δ. 247). Στη Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965, διευκρινίστηκε, ορθά, ότι η αρχή αυτή "ισχύει γενικά, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα". Έστω, δηλαδή, και αν ο προβαλλόμενος λόγος είναι έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας. (Βλ., επίσης, Σ. Μαρκίδης κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 552). Αν δε, παρά τη μη ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων, χορηγηθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης για certiorari, η μη ύπαρξη τέτοιων περιστάσεων συνιστά, a fortiori, λόγο απόρριψης της αίτησης.»
Η γραμμή αυτή της νομολογίας επιβεβαιώθηκε σαφώς στην υπόθεση Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.α. (2012) 1 Α.Α.Δ. 878. Συνεπώς θα πρέπει περαιτέρω να καταδειχθούν εξαιρετικές περιστάσεις, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται η θεραπεία. Στην υπόθεση Babbunnikova, Πολ.΄Εφ.222/20, 11.3.2021, την οποία επικαλέστηκε ο κ. Χριστοδούλου, θεωρώ πως δεν υπήρξε αλλαγή της πιο πάνω νομολογίας. Aντίθετα, έγινε επίκληση των πιο πάνω υποθέσεων, περαιτέρω όμως εκρίθη, στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της υπόθεσης, ότι συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις για την απόδοση της θεραπείας. Κάτι που εδώ, με όλο το σεβασμό, θεωρώ ότι δεν συμβαίνει.
Για τους λόγους που έχω εξηγήσει η αίτηση απορρίπτεται.
T. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.