|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:D438
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Αίτηση Αρ. 138/2022
7 Οκτωβρίου 2022
[Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΆΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1984 (Ν. 33/1964)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΈΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ([ ] ROAD, [ ].), ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ CERTIORARI ΚΑΙ MANDAMUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/Η ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΚΑΙ/Η ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ (ΕΝΤΙΜΗΣ ΚΑΣ Ν. ΤΑΛΑΡΙΔΟΥ-ΚΟΝΤΟΠOΥΛΟΥ Α.Ε.Δ.) ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22/07/2022, Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑΣ ΚΛΗΣΗΣ (ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ) ΑΡ. 308/2019 (ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ν - 1. ΣΥΜΕΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΣΥΜΕΟΥ, 2. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ)
------------------------
Αλ. Ταλιαδώρος για Δρ Κ. Χρυσοστομίδης & ΣΙΑ ΔΕΠΕ, για Αιτήτρια
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Με την παρούσα, μονομερή, αίτηση, η αιτήτρια αιτείται την παραχώρηση άδειας, για την προώθηση διαδικασίας έκδοσης ενταλμάτων certiorari και mandamus. Σκοπός του πρώτου εντάλματος, θα είναι η ακύρωση του μέρους «του διατακτικού . και/ή των οδηγιών», (η οδηγία) που δόθηκαν από Δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, (το Δικαστήριο), στο πλαίσιο απόφασης, που έκδωσε στην εναρκτήρια αίτηση αρ. 308/2019 στις 22.7.2022. Με το δεύτερο ένταλμα, mandamus, θα διατάσσεται το Δικαστήριο, να προχωρήσει στην εκδίκαση της προαναφερθείσας, εναρκτήριας αίτησης, την οποία καταχώρησε η αιτήτρια, χωρίς να λάβει υπόψη οποιαδήποτε «νέα ένσταση» καταχωριστεί σε αυτή.
Το θέμα που απασχόλησε την αιτήτρια, ώστε να προβεί στην καταχώρηση της υπό εξέταση αίτησης, ήταν το ενδεχόμενο, καταχώρησης «νέας ένστασης», υπό το φως της οδηγίας που είχε δώσει, σχετικά, το Δικαστήριο, στο πλαίσιο της προαναφερθείσας απόφασης του. Όπως δηλώθηκε, από τον ευπαίδευτο συνήγορο της αιτήτριας, η «νέα ένσταση» καταχωρίστηκε, τελικώς, και βρίσκεται ενώπιον του Δικαστηρίου. Τούτο, κατά την άποψη του, καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη προώθησης της διαδικασίας έκδοσης των προαναφερθέντων προνομιακών ενταλμάτων. Σημειώνεται πως, με αυτή, θα επιχειρείται η επίκληση της δικαιοδοσίας, σχετικά, του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δυνάμει, του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος. Ειδικά, με το ένταλμα certiorari, παρέχεται διακριτική εξουσία ακύρωσης απόφασης ή διαταγής κατώτερου δικαστηρίου, πασιφανώς, εσφαλμένης, κατά το νόμο, ή που εκδόθηκε ελλείψει ή καθ' υπέρβαση εξουσίας, (βλ. Christofi and Others v. Iacovidou (1986) 1 C.L.R. 236, στη σελίδα 246).
Το υπό εξέταση θέμα, όπως αναφέρθηκε ήδη, προέκυψε, στο πλαίσιο της απόφασης που το Δικαστήριο έκδωσε στην προαναφερθείσα, γενική αίτηση. Δεν ενδιαφέρει, εν προκειμένω, το αντικείμενο ή το περιεχόμενό της. Σημειώνεται, όμως, ότι οι δύο καθ΄ ων η αίτηση σε αυτή, καταχώρησαν, ο καθένας ξεχωριστή ειδοποίηση ένστασης. Αυτές, ως εκ του περιεχομένου τους, θεωρήθηκε από την αιτήτρια ότι αντίκειντο σε συγκεκριμένες πρόνοιες των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, (Κ.Π.Δ). Ενδιάμεση αίτηση δε, που αυτή καταχώρησε για την απόρριψη τους, έγινε δεκτή από το Δικαστήριο. Συγκεκριμένα, τις έκρινε «παράτυπες» στερούμενες «νομικού και πραγματικού ερείσματος», καθώς, επίσης, «επιπόλαιες» (frivolous) και «ενοχλητικές» (vexatious), και έτσι, διέταξε τη διαγραφή τους.
Το Δικαστήριο, ωστόσο, δεν περιορίστηκε μόνο, στην πιο πάνω διαταγή, η οποία έθεσε τέλος στο συγκεκριμένο δικονομικό βήμα και, βεβαίως, και στις εν λόγω ειδοποιήσεις ένστασης. Προχώρησε, περαιτέρω, δηλώνοντας ότι: «Στην περίπτωση καταχώρησης νέας ένστασης, δίδεται περιθώριο καταχώρησης της εντός 45 ημερών από σήμερα». Στο μεταξύ, ο ένας εκ των δύο καθ΄ ων η αίτηση, απεβίωσε. Εν πάση περιπτώσει, είναι η θέση, συναφώς, της αιτήτριας, όπως αυτή υποβλήθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορο της, ότι το Δικαστήριο, προβαίνοντας στην πιο πάνω δήλωση του, ουσιαστικά, ενήργησε χωρίς δικαιοδοσία, αφού στερείτο εξουσίας να δώσει την πιο πάνω οδηγία.
Από την ανάγνωση της πιο πάνω δήλωσης, και, ειδικά το πρώτο μέρος της, είναι φανερό ότι το Δικαστήριο δεν διέταξε την καταχώρηση νέας ένστασης, έστω και αν με το δεύτερο μέρος αυτής, δυνατό να θεωρηθεί πως εξέλαβε ότι παρέχετο δυνατότητα προς τούτο. Το σημαντικό, πάντως, είναι ότι, η υπό αναφορά δήλωση του Δικαστηρίου και ειδικά το μέρος της, με το οποίο δίνεται η πιο πάνω οδηγία, δεν συνιστά δικαστική απόφαση, και μάλιστα, δυνάμενη να προσβληθεί με έφεση. Με τη διαπίστωση αυτή, συμφωνεί και η αιτήτρια, στην παράγραφο Θ της Έκθεσης που υποστηρίζει την αίτησή της. Αναφέρει συγκεκριμένα, εκεί, ότι «οι οδηγίες του Δικαστηρίου προς τον καθ' ου η αίτηση 1 δεν συνιστούν απόφαση.» Ακριβώς, επρόκειτο για οδηγία και, μάλιστα, όχι ουσίας. Ως εκ τούτου, η υπό εξέταση περίπτωση, δεν εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τούτου, δυνάμει του Άρθρου 155.4.
Για τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται, σε σχέση και με τα δύο αιτητικά της.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
/γκ