|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2022:D150
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. Ε349/2016)
6 Απριλίου, 2022
[ΠΑΝΑΓΗ, Πρόεδρος]
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ/στές]
ΑQUA SOL HOTELS PUBLIC COMPANY LTD,
Εφεσείοντες
v.
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (ΚΥΠΡΟΥ) ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
___________________
Γαστών Χατζηαναστασίου για Χατζηαναστασίου, Ιωαννίδης ΔΕΠΕ, για τους Εφεσείοντες.
Γιολάντα Ζαχαρίου (κα) για Ανδρέας Β. Ζαχαρίου & Σία ΔΕΠΕ, για τους Εφεσίβλητους.
____________________
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Παναγή, Π.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΝΑΓΗ, Π.:- Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, στις 27.11.2015, εξέδωσε απόφαση στην υπ' αρ. 1352/2015 αγωγή, εναντίον της εφεσείουσας και τριών άλλων προσώπων, λόγω παράλειψης τους να καταχωρίσουν εμφάνιση στην αγωγή. Ακολούθως, οι εναγόμενοι καταχώρισαν αιτήσεις για παραμερισμό της εν λόγω απόφασης, οι οποίες ακούστηκαν μαζί, ενώ εκδόθηκε από το Δικαστήριο μία απορριπτική των αιτήσεων απόφαση, η οποία είναι το αντικείμενο αριθμό εφέσεων, μεταξύ των οποίων και η παρούσα.
Η παρούσα έφεση υποβλήθηκε εκ μέρους της εφεσείουσας από τον κ. XXXXX Ν. Φιλίππου, ο οποίος διορίστηκε, πριν από την επίδοση της αγωγής στην εφεσείουσα εταιρεία, πρώην εναγόμενη 1, ως παραλήπτης και διαχειριστής της (στο εξής «ο παραλήπτης»), δυνάμει των προνοιών αντίστοιχων ομολόγων κυμαινόμενης επιβάρυνσης που είχαν εγγραφεί προς όφελος της Τράπεζας Κύπρου Δημόσιας Εταιρείας Λτδ, της Marfin Popular Bank Public Co. Limited και της Ελληνικής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ («τα ομόλογα»). Υπό την ιδιότητα του αυτή, του παραλήπτη, ο κ. Φιλίππου καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο, εκ μέρους της εφεσείουσας, αίτηση ημερομηνίας 19.1.2016 για παραμερισμό της εκδοθείσας ερήμην απόφασης του Δικαστηρίου. Παρόμοια αίτηση είχε καταχωριστεί, προηγουμένως, στις 16.12.2015, επίσης εκ μέρους της εφεσείουσας εταιρείας και των εναγόμενων 2 και 3, στην περίπτωση της εφεσείουσας, κατόπιν οδηγιών, προφανώς, του διοικητικού συμβουλίου της («η αίτηση ημερομηνίας 16.12.2015»), ενώ ξεχωριστή αίτηση καταχωρίστηκε την ίδια μέρα και εκ μέρους της εναγόμενης 4.
Θέση του παραλήπτη ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ότι, ως ο μοναδικός αντιπρόσωπος της εφεσείουσας εταιρείας, ήταν ο μόνος που μπορούσε να ασκήσει τις εξουσίες του διοικητικού συμβουλίου της να εγείρει ή να υπερασπιστεί αγωγή εκ μέρους της. Απασχόλησε, έτσι, πρωτοδίκως το ερώτημα κατά πόσο το διοικητικό συμβούλιο δικαιούτο να καταχωρίσει την αίτηση ημερομηνίας 16.12.2015 εκ μέρους της εφεσείουσας, ερώτημα το οποίο το Δικαστήριο απάντησε καταφατικά στη βάση ότι στο διοικητικό συμβούλιο υπήρχε κατάλοιπο εξουσίας. Συνακόλουθα, έκρινε ότι η αίτηση ημερομηνίας 16.12.2015 δεν ήταν ούτε ανυπόστατη αλλά ούτε και αντικανονική.
Εξετάζοντας τη θέση των εφεσιβλήτων, στα πλαίσια της αίτησης ημερομηνίας 16.12.2015, ότι δεν είχε δικαιολογηθεί η μη καταχώριση εμφάνισης εμπρόθεσμα, το πρωτόδικο Δικαστήριο παρατήρησε σε σχέση με την επίδοση της αγωγής ότι «.και αν ακόμα ήθελε καταδειχθεί εκ πρώτης όψεως καλή υπεράσπιση στην αιτία αγωγής η αίτηση δεν θα είχε καμία επιτυχία αφού φαίνεται ότι ο Εναγόμενος 2» (ένας εκ των διευθυντών της εφεσείουσας) «που αντιπροσώπευε όλους τους Εναγόμενους έλαβε γνώση της επίδοσης της αγωγής, έστω και αν αυτή η επίδοση ήταν κακή» (η υπογράμμιση είναι του παρόντος Δικαστηρίου). Προσεγγίζοντας δε τη θέση του Παραλήπτη, στα πλαίσια της αίτησης του ημερομηνίας 19.1.2016, ότι η επίδοση της αγωγής πρέπει να θεωρηθεί άκυρη για το λόγο ότι δεν έγινε στον ίδιο ή στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας, το Δικαστήριο παρατήρησε, βασιζόμενο στο ότι αγωγή του παραλήπτη εναντίον της εταιρείας είχε επιδοθεί στην ίδια διεύθυνση που επιδόθηκε η αγωγή υπ' αρ. 1352/2015: «η θέση ότι δεν είναι καλή η επίδοση δεν συνεπάγεται και μη γνώση του διαχειριστή-παραλήπτη για την ύπαρξη του (sic).» Το Δικαστήριο απέρριψε και τη θέση του παραλήπτη ότι η εφεσείουσα είχε εκ πρώτης όψεως καλή υπεράσπιση, ζήτημα για το οποίο δεν χρειάζεται να επεκταθούμε για τους λόγους που θα φανούν κατωτέρω.
Με την έφεση προσβάλλεται η ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης σε όλη της την έκταση, επαναφέροντας ουσιαστικά, ενώπιον του Εφετείου, τις θέσεις εκατέρωθεν που απασχόλησαν πρωτοδίκως. Καίριο ερώτημα, άμεσα συνυφασμένο με τη θέση των εφεσιβλήτων, ότι η αίτηση του παραλήπτη ήταν καταχρηστική, εφόσον η καταχώριση της ακολούθησε την ήδη καταχωρισθείσα αίτηση ημερομηνίας 16.12.2015 με το ίδιο αντικείμενο, είναι ως προς το ποιος νομιμοποιείτο στην καταχώριση αίτησης παραμερισμού της ερήμην απόφασης, ο παραλήπτης ή το διοικητικό συμβούλιο της εφεσείουσας;
Σύμφωνα με την επικρατούσα νομολογία, με το διορισμό του, ο παραλήπτης και διαχειριστής λαμβάνει υπό τον έλεγχο του τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, ενώ οι εξουσίες της εταιρείας και των διευθυντών της να ενεργούν σε σχέση με τα στοιχεία αυτά ατονούν. Στην περίπτωση δε που το ομόλογο δυνάμει του οποίου έγινε ο διορισμός του παραλήπτη, καλύπτει ολόκληρη την περιουσία της εταιρείας, όπως εν προκειμένω, οι διευθυντές της ουσιαστικά δεν ελέγχουν την εμπορική δραστηριότητα της, (βλ. Χατζηρούσου υπό την ιδιότητα του ως Παραλήπτης της εταιρείας Y. Liasides Developers Ltd (2011) 1 ΑΑΔ 1703).
Ωστόσο, αναγνωρίζεται, από τη νομολογία ότι το διοικητικό συμβούλιο της υπό διαχείριση εταιρείας διατηρεί κατάλοιπο εξουσίας, γεγονός που αναγνωρίστηκε στην υπόθεση Hawkesbury Development Co Ltd v Landmark Finance Pty Ltd and Others [1969] 2 NSWR 782, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα έγερσης αγωγής εναντίον των κατόχων ομολόγων που διόρισαν τον παραλήπτη και διαχειριστή. Όπως υπέδειξε η απόφαση στη Newhart Developments Ltd v Co-op Commercial Bank Ltd [1978] 2 ALL ER 896, η εξουσία παραλήπτη δυνάμει ομολόγου να εγείρει αγωγή στο όνομα της εταιρείας «. does not divest the directors of the company of their power, as the governing body of the company, of instituting proceedings in a situation where so doing does not in any way impinge prejudicially upon the position of the debenture holders by threatening or imperiling the assets which are subject to the charge.» Ταυτοχρόνως το διοικητικό συμβούλιο συνεχίζει να είναι επιφορτισμένο και με καθήκοντα που του επιβάλλονται από το Νόμο, όπως, για παράδειγμα, η ετοιμασία ετήσιων εκθέσεων.
Έχουν εκφραστεί αμφιβολίες για την ορθότητα της Newhart. Στην Tudor Grange Holdings Ltd v Citibank NA [1992] Ch 53, λέχθηκε από τον Sir Nicolas Browne-Wilkinson V-C:
«I have substantial doubts whether the Newhart case was correctly decided in any event. That may have to be looked at again in the future. The decision seems to ignore the difficulty which arises if two different sets of people, the directors and the receivers, who may have widely differing views and interests, both have power to bring proceedings on the same cause of action. The position is exacerbated where, as here, the persons who have been sued by the directors bring a counterclaim against the company. Who is to have the conduct of that counterclaim which directly attacks the property of the company?»
Τελικά, στην Tudor, η δεσμευτική για το δικαστήριο Newhart, διακρίθηκε στη βάση ότι, στην ενώπιον του υπόθεση, σε αντίθεση με την Newhart, η δικαστική διαδικασία που οι διευθυντές αποφάσισαν να εγείρουν, μπορούσε να επηρεάσει άμεσα την περιουσία που υπόκειτο στις εξουσίες του παραλήπτη και διαχειριστή. Παρομοίως, στην υπόθεση Independent Pension Trustee Ltd v LAW Construction Co Ltd, 1997 S.L.T.1105 (1996) υποδείχθηκαν από τον Λόρδο Hamilton τα ακόλουθα:
«Assets of the company include not only its property in the narrow sense but its rights and powers, insofar at least as these have value or significance. It may be that in some circumstances, such as where there is a conflict of interest, a receiver may in practical terms be disabled from exercising a right or power of the company. In such circumstances the board may be entitled to exercise that right or power. It may be that the decision in Newhart can be justified on that basis or on the alternative basis that the right of action in that case had in effect been renounced by the receiver (Gomba Holdings), though I share the substantial doubts expressed by the Vice Chancellor in Tudor Grange as to the correctness of the decision in Newhart. It follows that I also have substantial doubts about the correctness of the decision in Shanks. As, however, these cases are readily distinguishable from the present case, it is unnecessary to express a concluded view on them; but I would not, with respect, be prepared to rely on them for any wider proposition or principle than their particular circumstances require.».
Πάντως, αυτό που προκύπτει από τη νομολογία είναι ότι η αντιπροσώπευση μιας υπό διαχείριση εταιρείας από τον παραλήπτη και διαχειριστή της, εντός των καθορισμένων από το ομόλογο ορίων, είναι αποκλειστική.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο κ. Ελευθερίου κατέστη, στη βάση προνοιών των ομολόγων, παραλήπτης και διαχειριστής του ενεργητικού της εφεσείουσας και αντιπρόσωπος της με εξουσία να πράττει κάθε τι το οποίο ο παραλήπτης/διαχειριστής νόμιμα δικαιούται ή έχει το δικαίωμα να κάμει και το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί αναγκαίο για τη διεξαγωγή των εργασιών της εφεσείουσας εταιρείας ή θεωρεί σχετικό ή «συντελεστικό» για τη διεξαγωγή των εργασιών της συμπεριλαμβανομένων, να λαμβάνει την κατοχή και να ρευστοποιεί και εισπράττει ολόκληρο ή οποιοδήποτε μέρος του ενεργητικού. Για το σκοπό αυτό έχει εξουσία να προβαίνει σε οποιαδήποτε διαβήματα στο όνομα της εφεσείουσας εταιρείας, καθώς και σε διευθετήσεις ή συμβιβασμούς τους οποίους θεωρεί συμφέροντες. Στις ευρείες εξουσίες που παρέχονται στον παραλήπτη δυνάμει των ομολόγων, σαφώς περιλαμβάνεται, εξυπακουόμενα, κάθε παρεμπίπτουσα ή βοηθητική ενέργεια, όπως η δυνατότητα καταχώρισης και υπεράσπισης αγωγών ή άλλων δικαστικών διαδικασιών (βλ. Hubert Picarda, The Law Relating to Receivers, Managers and Administrators, 4η έκδοση, σελ. 125 και την απόφαση του Isaacs, J., στην Merchant Service Guild of Australasia v. Commonwealth Steamship Owners' Association (1913) 16 CLR 664). Σχετικό προς το εύρος των εξουσιών του παραλήπτη θεωρούμε και το άρθρο 340 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 το οποίο επιβάλλει υποχρέωση σε παραλήπτη ή διαχειριστή ο οποίος διορίζεται δυνάμει χρεωστικού ομολόγου εγγυημένου με κυμαινόμενη επιβάρυνση ολόκληρης ή ουσιαστικά ολόκληρης της περιουσίας της εταιρείας, όπως στην προκειμένη περίπτωση, να αποστείλει αμέσως ειδοποίηση στον καθορισμένο τύπο στην εταιρεία για το διορισμό του.
Η αγωγή που ήγειραν οι εφεσίβλητοι εναντίον της εφεσείουσας και άλλων αφορούσε περιουσιακά στοιχεία της εφεσείουσας, αφού διεκδικούνταν από τους εφεσίβλητους σημαντικά χρηματικά ποσά καθώς και διατάγματα σε σχέση με συμφωνία ενοικίασης του ξενοδοχείου PANAS TOURIST VILLAGE στην Αγία Νάπα, επί ακινήτου ιδιοκτησίας της εναγόμενης 3, ημερομηνίας 23.7.2001 μεταξύ της εφεσείουσας και της εναγόμενης 3 και την εκχώρηση της συμφωνίας στην εναγόμενη 4. Για τα ζητήματα αυτά, αποκλειστική εξουσία αντιπροσώπευσης της εφεσείουσας είχε ο παραλήπτης και διαχειριστής της, ο οποίος ήταν και ο μόνος που νομιμοποιείτο στην καταχώριση αίτησης για τον παραμερισμό της εκδοθείσας εναντίον της απόφασης. Συμφωνούμε, λοιπόν με τον παραλήπτη της εφεσείουσας ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι υπήρχε κατάλοιπο εξουσίας στο διοικητικό της συμβούλιο για να δικαιούνται στην καταχώριση αίτησης για παραμερισμό της ερήμην απόφασης εκ μέρους της εφεσείουσας, είναι λανθασμένη. Ο μόνος δε που νομιμοποιείτο στην καταχώριση αίτησης εκ μέρους της ήταν ο παραλήπτης.
Όσον αφορά το θέμα της επίδοσης της αγωγής, οι εφεσίβλητοι ορθά αναφέρουν ότι συνδέεται άρρηκτα με το δικαίωμα του κάθε διάδικου να ενημερώνεται για τη διαδικασία που τον αφορά. Όπως υποδεικνύεται στη νομολογία «μοναδικός σκοπός της επίδοσης είναι η παροχή ειδοποίησης στην άλλη πλευρά για να ενημερωθεί και να είναι σε θέση να αντικρούσει εκείνο που επιδιώκεται εναντίον της» (Φραγκέσκου ν Γρηγορίου (2000) 1 ΑΑΔ 1765).
Εν προκειμένω, η εναντίον της εφεσείουσας αγωγή αφορούσε την περιουσία της και, συνεπώς, τον αντιπρόσωπο και παραλήπτη της, ως άμεσα ενδιαφερόμενο πρόσωπο, στον οποίο οι εφεσίβλητοι όφειλαν να επιδώσουν την αγωγή ή στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας. Οι εφεσίβλητοι θεωρούν ότι αυτό έπραξαν, για τους λόγους που αναφέρονται κατωτέρω.
Αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ των διαδίκων ότι η αγωγή δεν επιδόθηκε στον παραλήπτη, ούτε στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας και ότι ο παραλήπτης ενημερώθηκε για την ερήμην απόφαση, λίγες μέρες μετά την έκδοση της, από ένα εκ των δικηγόρων που χειρίζονταν την αγωγή για τους εφεσίβλητους. Είναι ορθή η θέση των εφεσιβλήτων ότι η κάθε περίπτωση κρίνεται από τα δικά της γεγονότα. Τελικός και απώτερος στόχος δε είναι να διακριβωθεί «αν ο διάδικος έλαβε γνώση». Εισηγούνται, εν προκειμένω, ότι η επίδοση έγινε δεόντως και κανονικά αφού έγινε στα γραφεία όπου «διεξάγουν τις εργασίες τους οι εναγόμενοι 1» - σημειώνουμε το χρόνο του ρήματος - «και των οποίων ο Παραλήπτης Διαχειριστής έλαβε την κατοχή κατόπιν δικαστικών διαδικασιών», ήτοι στο PELAGOS HOUSE, στην οδό Αποστόλου Βαρνάβα, Λάρνακα.
Σύμφωνα με τη Δ.5,Θ.7 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας: «In the absence of any statutory provision regulating service of process upon a corporate body, service of an office copy of a writ of summons or other process on the president or other head officer, or on the treasurer or secretary of such body, or delivery of such copy at the office of such body, shall be deemed good service;»
Όπως εξηγείται στη νομολογία, η πρόνοια αυτή αφορά ειδικά στην επίδοση δικαστικών εγγράφων σε νομικό πρόσωπο, όπως είναι η εταιρεία περιορισμένης ευθύνης (βλ. Aurum Capital Holdings Inc. ν. Fortis Bank SA, Πολ. Έφεση Αρ. 457/2011, ημερομηνίας 22 Ιουνίου 2018).
Η πραγματική και επαρκής ενημέρωση του εναγομένου για το εναντίον του δικαστικό διάβημα τεκμηριώνεται, κατά κανόνα, με τη διαπίστωση ότι έλαβε γνώση με τους δικονομικά προβλεπόμενους τρόπους (βλ. ΧΧΧ Ηossan ν. Γ & X ΛΑΜΨΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΛΤΔ κ.ά., Πολ. Έφ. Ε134/2014, ημερ. 21.4.2021). Όπως και να έχει το πράγμα, δεν έχει τεκμηριωθεί ότι ο παραλήπτης έλαβε γνώση του κλητηρίου εντάλματος ως αποτέλεσμα της επίδοσης στο PELAGOS HOUSE. Δεν τοποθετείται ο παραλήπτης ως αντιπρόσωπος της εφεσείουσας στα εν λόγω γραφεία της κατά τον ουσιώδη χρόνο, ούτε τεκμηριώνεται η γνώση του εκ της λήψης της κατοχής των γραφείων της εταιρείας, σε άγνωστο για το Δικαστήριο χρόνο, κατόπιν δικαστικών διαδικασιών. Ούτε το γεγονός ότι αγωγή που ήγειρε ο παραλήπτης εναντίον της εφεσείουσας, επιδόθηκε στην προαναφερόμενη διεύθυνση - στην οποία λανθασμένα αναφέρεται ως το εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας - στοιχειοθετεί γνώση του για την αγωγή, όπως αφήνει να νοηθεί το πρωτόδικο Δικαστήριο, υπό το φως, μάλιστα, της θέσης του παραλήπτη στο πλαίσιο αίτησης για προσωρινό, παρεμπίπτον διάταγμα στην αγωγή εκείνη ότι υπάλληλοι της εφεσείουσας δεν του επέτρεπαν να εισέλθει στα εν λόγω γραφεία της. Στην ίδια λανθασμένη αναφορά προβαίνει και ο επιδότης που επέδωσε την αγωγή 1352/2015 στην εφεσείουσα στο PELAGOS HOUSE, ότι δηλαδή η αγωγή επιδόθηκε σε συγκεκριμένο πρόσωπο στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας. Σημασία εδώ έχει ότι ενώ η εφεσείουσα κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν υπό διαχείριση, η αγωγή δεν επιδόθηκε στον αντιπρόσωπο, παραλήπτη της ή στο εγγεγραμμένο γραφείο της, με συνεπακόλουθη έλλειψη γνώσης της διαδικασίας από τον παραλήπτη, ο οποίος ήταν το μοναδικό πρόσωπο που είχε locus standi, για τους λόγους που αναφέραμε, να την εκπροσωπήσει στην αγωγή. Διαπιστώθηκε δε μετά από έρευνα των δικηγόρων του παραλήπτη στο δικαστικό φάκελο ότι η επίδοση είχε γίνει στο PELAGOS HOUSE στην οδό Αποστόλου Βαρνάβα, Λάρνακα και όχι στο AVENSIA COURT III, στην ίδια οδό, όπου ευρίσκεται το εγγεγραμμένο γραφείο της.
Υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης, δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο παραλήπτης ουδέποτε έλαβε γνώση για την αγωγή πριν από τη έκδοση της ερήμην απόφασης.
Υπό το φως των πιο πάνω, δικαιολογείται για την εφεσείουσα, ο ex debito justitiae παραμερισμός της ερήμην απόφασης, φράση η οποία καλύπτει κάθε περίπτωση που ο εναγόμενος νομιμοποιείται δικαιωματικά σε παραμερισμό.
Η πρόσφατη νομολογία επιβεβαιώνει ότι δικαστικές πράξεις που πάσχουν από θεμελιακό ελάττωμα, όπως στην προκειμένη περίπτωση η παράλειψη επίδοσης της αγωγής στον παραλήπτη ή στο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας με συνεπακόλουθη έλλειψη γνώσης της διαδικασίας από τον παραλήπτη, πρέπει να παραμεριστούν, άνευ ετέρου, ως οφειλόμενο χρέος προς τη δικαιοσύνη. Όπως λέχθηκε στη Μανώλη ν Ελληνικής Τράπεζας (Χρηματοδοτήσεις) Λτδ, ΠΕ 423/11, ημερ. 3.2.2017: «Η έκδοση . ερήμην απόφασης, επί ανυπόστατου νομικά υποβάθρου, ήτοι χωρίς (δέουσα) επίδοση, είναι κατά την πάγια νομολογία . νομικά ανυπόστατη, εξ υπαρχής άκυρη, μη δυνάμενη να διασωθεί».
Για τους πιο πάνω λόγους, η έφεση επιτυγχάνει, χωρίς να παρίσταται ανάγκη εξέτασης οποιουδήποτε άλλου θέματος εγείρεται σε αυτή.
Η πρωτόδικη απόφαση, στο βαθμό και έκταση που αφορά στην εφεσείουσα (εναγόμενη 1), περιλαμβανομένης της διαταγής για τα έξοδα, παραμερίζεται. Παραμερίζεται και η εκδοθείσα εναντίον της εφεσείουσας ερήμην απόφαση. Τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας και τα έξοδα της έφεσης, επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον των εφεσιβλήτων, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή. Η εφεσείουσα να καταχωρίσει εμφάνιση στο κλητήριο ένταλμα εντός δέκα ημερών από σήμερα.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Π.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.
/ΣΓεωργίου