|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:A67
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. Ε255/2014)
15 Φεβρουαρίου, 2022
[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΣΑΝΤΗΣ, Δ/στές]
A. EFTHYMIOU ENTERPRISES LTD -
XXX ΕΥΘΥΜΙΟΥ,
Εφεσείοντες-Αιτητές,
v.
ΧXX ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσίβλητου-Καθ' ου η Αίτηση.
____________________
Ο Εφεσείων, XXXXX Ευθυμίου, εμφανίζεται προσωπικά.
Παναγιώτα Κωνσταντινίδου (κα), για Ιωαννίδης Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο.
____________________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί
από το Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, σύμφωνα με τα όσα προσπάθησε να εξηγήσει κατά την προφορική αγόρευσή του, είχε, κατά καιρούς, εμπλακεί σε διάφορες δικαστικές διαδικασίες. Δεν είναι αναγκαίο, για σκοπούς της παρούσας έφεσης, να επιχειρηθεί ο προσδιορισμός τους, ή να γίνει αναφορά σε οποιαδήποτε από αυτές. Σημειώνεται, μόνο, ότι ο ίδιος εμφανίστηκε αυτοπροσώπως ενώπιον του Εφετείου, χωρίς τη συνδρομή δικηγόρου.
Από την ειδοποίηση έφεσης, διαπιστώνεται ότι η παρούσα αφορά σε ενδιάμεση απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στη γενική αίτηση αρ. 1539/2012, με την οποία είχε ζητηθεί η σύλληψη και η τιμωρία του καθ' ου η αίτηση, εφεσίβλητου, για λόγους που, και πάλι, δεν ενδιαφέρουν εδώ. Μετά από ακρόαση, αυτή απορρίφθηκε, με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντος, τα οποία το Δικαστήριο έδωσε οδηγίες να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή, όπως και έγινε. Ο κατάλογος εξόδων, με τις επιμέρους τιμές και το σύνολό τους, εγκρίθηκε από το Δικαστήριο. Τοιουτοτρόπως, η διαταγή για τα έξοδα, αφορώσα, πλέον, σε συγκεκριμένο ποσό, αποτέλεσε μέρος της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου στη γενική αίτηση.
Ο εφεσείων, με ενδιάμεση αίτησή του, επεδίωξε την ακύρωση της απόφασης του Δικαστηρίου, με αναφορά, ειδικά, στο ύψος του επιδικασθέντος, ως ανωτέρω, ποσού. Το Δικαστήριο, αφού τήν εξέτασε, τήν απέρριψε, ως αβάσιμη. ΄Εκρινε πως δεν είχε εξουσία να εξετάσει και να αποφασίσει, εκ νέου, το μέρος της απόφασής του που αφορούσε στα έξοδα. Υπέδειξε πως ο εφεσείων, εφόσον διαφωνούσε με αυτήν, έπρεπε να τήν είχε προσβάλει με έφεση. Παρεμπιπτόντως, κατά την ακρόαση της έφεσης, προέκυψε ότι ο εφεσείων καταχώρισε έφεση κατά της απόφασης του Δικαστηρίου στη γενική αίτηση. Ωστόσο, δεν περιέλαβε, σε αυτή, λόγο έφεσης σε σχέση με το μέρος της απόφασης που αφορούσε στα έξοδα.
Η παρούσα έφεση είναι θνησιγενής. Η διαταγή για έξοδα, την οποία δικαστήριο εκδίδει σε αστικής φύσεως υπόθεση, αποτελεί μέρος της απόφασής του επί της ουσίας της. Αν η απόφασή του αυτή υπόκειται σε έφεση, το ίδιο συμβαίνει και με το μέρος της που αφορά τη διαταγή για τα έξοδα, (βλ. Pugachev (2006) 1 A.A.Δ. 353). Οποιοσδήποτε διάδικος, αν διαφωνεί σε σχέση, μόνο, με την ορθότητα της διαταγής για τα έξοδα, μπορεί να τήν προσβάλει μεμονωμένα, αφού, προηγουμένως, λάβει, προς τούτο, την άδεια του Εφετείου, δυνάμει της Δ.35, Κ.20, των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας. Ο εφεσείων δεν ενήργησε με τον πιο πάνω τρόπο. Το βέβαιο, πάντως, είναι πως το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε εξουσία να προβεί στην εκδίκαση της ενδιάμεσης αίτησης, προς το σκοπό ακύρωσης ή αναστολής της διαταγής του για το ύψος του ποσού των εξόδων, μέρος της απόφασής του στη γενική αίτηση αρ. 1539/2012.
Για τους πιο πάνω λόγους, η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντος, τα οποία να υπολογιστούν από την Πρωτοκολλητή και να εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
Δ. Σωκράτους, Δ.
Ν. Σάντης, Δ.
/γκ, ΜΠ