|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2022:D73
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 2/22)
i-justice
23 Φεβρουαρίου, 2022
[ΣΑΝΤΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 (Ν.33/1964)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ xxx xxx ONUEGBU ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ HABEAS CORPUS
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟ 14/60, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟ ΤΟΥ 1964 ΩΣ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε., ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΝΟΜΟ, ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ 2013/33/ΕΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΙΤΟΥΝΤΩΝ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
|
|
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ -
1) ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
2) ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ν. Χαραλαμπίδου (κα), για τον Αιτητή.
Μ. Μαυρονικόλας με Ζ. Αντρέου (κα), Δικηγόροι της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η Αίτηση.
Αιτητής: Απών.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΑΝΤΗΣ, Δ.: Ο Αιτητής με την υπό εκδίκαση αίτηση Habeas Corpus ημερομηνίας 7.2.22 («η Αίτηση») - με αυτή να εδράζεται βασικώς στο Άρθρο 9ΣΤ του Περί Προσφύγων Νόμου 6(Ι)/00 («ο Ν.6(Ι)/00») - ζητά την κήρυξη της κράτησης του «. από απόψεως διάρκειας της ως παράνομη .» και την «. απελευθέρωση του και/ή η επιβολή εναλλακτικών της κράτησης μέτρων κατά την κρίση του Δικαστηρίου .» (η περικοπή είναι αυτούσια όπως και οι άλλες που ακολουθούν).
Η κράτηση του Αιτητή υπό την ιδιότητα αιτητή ασύλου δυνάμει του Άρθρου 9ΣΤ(2)(ε), Ν.6(Ι)/00 - στη βάση ότι τούτος συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια τάξη - υφίσταται από την 4.8.21 μέχρι και σήμερα, ήτοι για χρονική περίοδο 6½ περίπου μηνών.
Η ακροαματική διαδικασία - με ανεπιφύλακτη τη συναίνεση της δικηγόρου του Αιτητή (αλλά και του δικηγόρου των Καθ' ων η Αίτηση) - διεξάχθηκε στην απουσία του Αιτητή εξαιτίας του ότι η μετάβαση του στο Δικαστήριο από τον χώρο στον οποίο κρατείται (στην Μενόγεια), τελεί, παραδεκτώς, σε καραντίνα λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού.
Στην πτυχή τούτη θα επανέλθω πιο κάτω, υπό άλλη θεώρηση.
Για ό,τι κειμένως απασχολεί, αρκεί να καταγράψω πως η διαδικασία που ακολουθήθηκε για εκδίκαση της Αίτησης, σε συνδυασμό με τις διαδικαστικές και συνταγματικές διασφαλίσεις που παρασχέθηκαν στον Αιτητή (με απρόσκοπτη τη συνεργασία της δικηγόρου του) - κάτι που δεν μπορεί παρά να επικροτηθεί - συμπλέει με ανάλογους, εν καιρώ πανδημίας, χειρισμούς που επιδοκιμάστηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Bah v. The Nederlands, Application No. 35751/20 (22.6.21).
Δυο λόγια για το περί των γεγονότων και της δικονομίας ιστορικό.
Αυτό, έχει την αξία του για καλύτερη κατανόηση των όσων έπονται.
Ο Αιτητής είναι υπήκοος Νιγηρίας.
Γεννήθηκε την xx.7.88.
Αφίχθηκε στην Κύπρο το 2021.
Την 10.1.21 υπέβαλε αίτηση ασύλου.
Την 25.5.21 επιτέθηκε και τραυμάτισε ομοεθνή του στην Λευκωσία.
Την 27.5.21, ως το Τεκμήριο 8 (που κατατέθηκε εκ μέρους του Αιτητή), αλλά και τα Τεκμήρια 5 και 10 στην Ένσταση, τούτος καταδικάστηκε για το επεισόδιο, από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην ποινική υπόθεση 9484/21 («η ποινική υπόθεση»), σε ποινή άμεσης φυλάκισης τριών (3) μηνών για το ποινικό αδίκημα της επίθεσης με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης κατά παράβαση του Άρθρου 243 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154 («η προηγούμενη καταδίκη»).
Ο Αιτητής δεν αντιπροσωπεύθηκε από δικηγόρο στην ποινική υπόθεση.
Ούτε και καταχώρισε έφεση κατά της ποινής.
Την 4.8.21 κρίθηκε από την Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης («ΥΑΜ») ότι ο Αιτητής συνιστούσε ενεστώσα απειλή κατά της δημόσιας τάξης και ασφάλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ως εκ τούτου, την 4.8.21, ως το Τεκμήριο 6/Ένσταση, εκδόθηκε διάταγμα κράτησης του Αιτητή κατά τα διαλαμβανόμενα στο Άρθρο 9ΣΤ(2)(ε), Ν.6(Ι)/00 («το διάταγμα κράτησης»).
Την 19.8.21 ο Αιτητής - μέσω άλλου δικηγόρου από την υφιστάμενη - καταχώρισε την προσφυγή OCM v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπόθεση Αρ. ΔΚ 86/21, προσβάλλοντας το διάταγμα κράτησης («η Προσφυγή»).
Την 14.9.21, το Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας («ΔΔΔΠ»), απέρριψε την Προσφυγή με αιτιολογημένη απόφαση, ως το Τεκμήριο 6 στην Αίτηση, κρίνοντας ανάμεσα σε άλλα ότι η κράτηση του Αιτητή είναι επιτρεπτή και πως δεν υπάρχει παραβίαση του δικαιώματος ελευθερίας, ή της ελευθερίας διακίνησης και πως ο λόγος για τον οποίο κρατείται «. σε συνδυασμό με τις περιστάσεις του αδικήματος που αυτός διέπραξε, είναι τέτοιος που δεν θα μπορούσε να επιβληθεί άλλο λιγότερο επαχθές της κράτησης μέτρο .».
Αυτό γιατί (συμφώνως της ίδιας απόφασης) «. κανένα άλλο μέτρο εν προκειμένω δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον επιδιωκόμενο σκοπό που δεν είναι άλλος από την προστασία της δημοσίας τάξεως, σε συνάρτηση με την αποφυγή του εξυπακουόμενου κινδύνου διαφυγής του αιτούντος και της ροπής του προς διάπραξη νέων αδικημάτων .».
Πέραν τούτου, στην ίδια απόφαση, κρίθηκε πως δεδομένου του είδους και σοβαρότητας τού συγκεκριμένου σκοπού (της προστασίας τής δημόσιας τάξης) «. αλλά και της φύσης της παραβατικής συμπεριφοράς του Αιτητού οποιοδήποτε εκ των προβλεπόμενων στο άρθρο 9ΣΤ(3) εναλλακτικών μέτρων δεν θα μπορούσαν να επιφέρουν αποτέλεσμα ανάλογο και/ή ισοδύναμο με αυτό της κράτησης προκειμένου να διασφαλιστεί η υλοποίηση του εν λόγω σκοπού .» («η απόφαση του ΔΔΔΠ»).
Την 22.10.21, ύστερα από επαναξιολόγηση, το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης αποφάσισε τη συνέχιση της κράτησης του Αιτητή (βλ. Τεκμήριο 7/Αίτηση).
Την 28.1.22, ως το Τεκμήριο 9/Ένσταση, η Υπηρεσία Ασύλου απέρριψε αίτημα που υπέβαλε ο Αιτητής για παροχή διεθνούς προστασίας («η απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου»).
Ένεκα της πανδημίας - και συνδεδεμένων με αυτή προβλημάτων στον χώρο όπου κρατείται ο Αιτητής στην Μενόγεια - η απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου δεν κατορθώθηκε ακόμη να επιδοθεί σε αυτόν.
Παρεμβάλλω, πως η επίδοση της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, ως μια αυτονοήτως επιβαλλόμενη ενέργεια, ύψιστης δικαιικής σπουδαιότητας και προτεραιότητας, αναμένεται ότι θα συντελεστεί δεόντως, με την πρώτη δυνατή ευκαιρία (βλ. ZZ v. Secretary of State for the Home Department [2013] EUECJ C-300/11).
Μια υποσημείωση.
Με τη δική της εξέχουσα σημασία ως θα διαφανεί.
Μετά από την επιφύλαξη της απόφασης στην Αίτηση (την 18.2.22) και ύστερα από αίτημα του Αιτητή - το οποίο ακολούθησε κάποιων διευκρινιστικών παρεμβάσεων του Δικαστηρίου στο στάδιο των αγορεύσεων ως προς το γιατί δεν προσκομίστηκε ως τεκμήριο (από τον Αιτητή ή και από τους Καθ' ων η Αίτηση), το αιτιολογημένο κείμενο της δικαστικής απόφασης στην ποινική υπόθεση (αλλά και τα σχετικά πρακτικά της διαδικασίας εκείνης) - διατάχθηκε το επανάνοιγμα της παρούσας υπόθεσης την 22.2.22, για να καταστεί τοιουτοτρόπως δυνατή η κατάθεση των υπό συζήτησιν (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση του Altork, Πολ. Αίτ. 20/21, ημ. 8.3.21).
Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι η αιτιολογημένη απόφαση στην ποινική υπόθεση - διά παραδοχής των εδώ εμφανιζόμενων δικηγόρων - ουδέποτε προηγουμένως είχε ζητηθεί από τον Αιτητή ή και τους Καθ' ων η Αίτηση για οποιοδήποτε σκοπό.
Σε αυτή την πτυχή θα επανέλθω.
Ως εκ του επανανοίγματος (που παρεμπιπτόντως, διατάχθηκε διά αιτιολογημένης ενδιάμεσης απόφασης όπου συνυπολογίστηκε, για ό,τι άξιζε, η συναίνεση των Καθ' ων η Αίτηση), επιτράπηκε στα μέρη να αγορεύσουν επί του κατατεθέντος Τεκμηρίου 8 (με την αρίθμηση να ακολουθεί τη σειρά τεκμηρίων που προσκόμισε ο Αιτητής), ώστε να τοποθετηθούν και επί της όποιας βαρύτητας του στα επίμαχα θέματα.
Θα επανέλθω και σε αυτό.
Τούτα, ως προς τα βασικά γεγονότα, πραγματικά και διαδικαστικά.
Είναι θέση της κ. Χαραλαμπίδου, πως η εξακολούθηση της κράτησης του Αιτητή για εξίμιση (6½) τόσους μήνες είναι αδικαιολόγητη, δυσανάλογη και παράνομη. Αυτό επειδή δεν υπήρξε ουσιώδης αξιολόγηση της επικινδυνότητας του Αιτητή ως προς το αν σήμερα αποτελεί, όντως, πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή για την δημόσια τάξη και ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Καθ' ων η Αίτηση, ως λέγει η συνήγορος, βασίζονται αποκλειστικώς στην προηγούμενη καταδίκη για να κατατάξουν τον Αιτητή ως επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη, επιστρατεύοντας ως νομιμοποιητικό βάθρο τα όσα φαίνεται να ίσχυαν τότε (πριν εξίμιση (6½) και πλέον μήνες), δίχως να θέσουν στο Δικαστήριο μαρτυρία «. η οποία να αποδεικνύει την αναγκαιότητα της συνέχισης της κράτησης του .». Δεν υπήρξαν, με άλλα λόγια - εκτός από κατά τύπον μονάχα επαλήθευση του προτασσόμενου κινδύνου - άλλοι γνώμονες, που κατά «. την ατομική συμπεριφορά του Αιτητή καθ' όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης κράτησής του .», θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν και αιτιολογήσουν λελογισμένα τη συνέχιση ισχύος του διατάγματος κράτησης. Η κ. Χαραλαμπίδου, με αναφορά και στο περιεχόμενο της αιτιολογημένης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην ποινική υπόθεση (βλ. Τεκμήριο 8), υπέδειξε διαφορές μεταξύ των διαπιστώσεων του εκδικάσαντος Δικαστηρίου (για όσα περιέβαλαν την αξιόποινη διαγωγή του Αιτητή), και των όσων συνεκτίμησαν οι Καθ' ων η Αίτηση για να εκδώσουν το διάταγμα κράτησης και για να επαληθεύσουν επέκεινα την ανανέωση της κράτησης του Αιτητή. Η δικηγόρος, κάλεσε στο τέλος το Δικαστήριο να εγκρίνει την Αίτηση, διατάζοντας αμέσως την απελευθέρωση του Αιτητή, ή αν ήθελεν κριθεί αναγκαίο, να «. επιβάλει το ίδιο εναλλακτικά της κράτησης μέτρα όπως αυτά που καθορίζονται στο άρθρο 9ΣΤ(3) του περί Προσφύγων Νόμου .».
Οι Καθ' ων η Αίτηση αντιτείνουν ότι η κράτηση του Αιτητή είναι νόμιμη, εύλογη και αναγκαία και ουχί παρατεταμένης διάρκειας ή αποκομμένη από τον σκοπό της, με όσα αποφασίστηκαν (και εκτελούνται) συναφώς από την Κυπριακή Δημοκρατία να συμβαδίζουν με την εθνική, ενωσιακή και περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων νομολογία. Προτείνουν προσέτι, πως οι όποιες αποκλίσεις μεταξύ του δικαστικού λόγου στην ποινική υπόθεση και των όσων συνυπολογίστηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες ως δεδομένα για να εκδοθεί (και συνεχιστεί διά επαλήθευσης) το διάταγμα κράτησης δεν είναι της εμβέλειας που θα μπορούσαν να διαστρέψουν την πεμπτουσία των εν λόγω κρίσεων, αν και, ως με παρρησία δήλωσε ο κ. Μαυρονικόλας «. από την πλευρά μας ότι το εν λόγω πρακτικό σε κάθε περίπτωση και έχουμε δεσμευτεί ενώπιον του Σεβαστού Δικαστηρίου και της ευπαιδεύτου συναδέλφου ότι αυτό το πρακτικό αύριο το πρωί θα είναι ενώπιον της Αστυνομίας και θα γίνει άμεση επανεξέταση της εν λόγω κράτησης .».
Αποτίμησα στην πλήρη του μορφή καθετί που τέθηκε ενώπιον μου.
Το ίδιο και τις αγορεύσεις των δικηγόρων.
Πρώτα - και ως εκ της φύσης και δυνητικών επιπτώσεων της στην έκβαση της Αίτησης - πρέπει να κριθεί η (εν είδει προδικαστικής ένστασης) θέση των Καθ' ων η Αίτηση (στη γραπτή τους αγόρευση) ότι η Αίτηση χρήζει απόρριψης αφού η ένορκη δήλωση που τη συνοδεύει είναι παράτυπη, μια και «. γίνεται από δικηγόρο, και στην οποία δεν έχει δοθεί ικανοποιητική εξήγηση για τους λόγους που δεν έχει προβεί στην Ένορκη Δήλωση ο ίδιος ο αιτητής, αλλά ούτε και αποκαλύπτεται οποιαδήποτε επαρκής εξουσιοδότηση από τον αιτητή προς το πρόσωπο που προβαίνει στην ένορκη δήλωση .».
Με κάθε σεβασμό, εναντίωση είναι αβάσιμη.
Η ένορκη δήλωση (ως εξάγεται και από τις παραγράφους 1-3 αυτής), έγινε από δικηγόρο που εργοδοτείται στη Δικηγορική Εταιρεία Νικολέττα Χαραλαμπίδου ΔΕΠΕ αφού (ως είναι παραδεκτό και από τους Καθ' ων η Αίτηση) «. ο Χώρος Κράτησης Μεταναστών στη Μενόγεια (ΧΩΚΑΜ) έχει τεθεί σε καραντίνα καθώς έχουν εμφανιστεί κρούσματα covid-19 και είναι άγνωστο το πότε θα επιτραπεί στον Αιτητή να επισκεφτεί το Ανώτατο Δικαστήριο».
Ο δικηγόρος που ορκίστηκε στην ένορκη δήλωση, δεν χειρίζεται την υπόθεση του Αιτητή στην ενώπιον μου διαδικασία.
Ο επ' ακροατηρίω χειρισμός, έγινε από την κ. Χαραλαμπίδου.
Επομένως, δεν υπάρχει θέμα ταυτόχρονης μετατροπής τής δικηγόρου και σε μάρτυρα γεγονότων για να προκύψει ζήτημα ασυμβίβαστου μεταξύ των δύο ιδιοτήτων κατά την Rybolovlev και Άλλων v. Rybolovleva (2010) 1(Α) Α.Α.Δ. 82, 92-94 (στην οποία βασίστηκαν οι Καθ' ων η Αίτηση για να θεμελιώσουν την αντίρρηση τους).
Ακολουθεί, πως εκτός από το ότι το επείγον και ιδιάζον τού πράγματος δικαιολογούσε την ένορκη δήλωση του ορκισθέντος δικηγόρου, η επιλογή αυτή καθ' εαυτή, ένεκεν και των όσων την περιστοιχίζουν, δεν την εντάσσει σε εκείνες που οι σχετικές παράμετροι αρχής στοχεύουν να αποτρέψουν (βλ. Μαυρονικόλα ν. Ξάνθου, Έφεση Αρ. 8/18, ημ. 14.4.20, Nwili v. Maremonte Investments Ltd, Π.Ε. Ε205/17, ημ. 23.4.19).
Η (προδικαστική) ένσταση των Καθ' ων η Αίτηση απορρίπτεται.
Προέχει τώρα η εν είδει αυτοϋπενθύμισης, παράθεση των ισχυουσών αρχών.
Τούτο θα καταδείξει τη σοβαρότητα των εγειρόμενων ζητημάτων.
Αλλά και τις σταθερές επιδιώξεις της νομολογίας.
Στην Αναφορικά με την Αίτηση του Abdelmogheeth, Πολ. Αίτ. 56/20, ημ. 15.9.20, ECLI:CY:AD:2020:D305, ειπώθηκαν και τα πιο κάτω:
«........................................
Θα πρέπει βεβαίως να υπομνησθεί ότι ο Αιτητής τελεί υπό κράτηση για λόγους εθνικής ασφάλειας και η επικινδυνότητά του, καθώς επίσης και η εξέταση των σχετικών πληροφοριών, όπως και η εκτίμηση των στοιχείων που ευλόγως προκαλούν ανησυχία για τη δημόσια ασφάλεια, είναι κατ΄ εξοχήν έργο και ευθύνη της Διοίκησης. Το Δικαστήριο, κατά τη διαδικασία αίτησης για Habeas Corpus, δεν υπεισέρχεται στην ουσιαστική εκτίμηση των πληροφοριών που καλύπτουν τους λόγους εθνικής ασφάλειας.
Όπως επίσης είχε το Δικαστήριο την ευκαιρία να παρατηρήσει στην υπόθεση Alabdalla (ανωτέρω):
«.. η αναφορά στο άρθρο 9ΣΤ(4)(β) σε διοικητικές διαδικασίες που συνδέονται με λόγο κράτησης που προβλέπεται στο εδάφιο (2) του ιδίου άρθρου, αφορούν, κατά κύριο λόγο, στις περιπτώσεις έκδοσης διατάγματος κράτησης κατά τα διαλαμβανόμενα στις πρόνοιες του άρθρου 9ΣΤ(2)(α)(β)(γ)(δ) και (στ), όπου και ενεργοποιούνται οι διοικητικές διαδικασίες, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με την όλη πορεία εξέτασης αίτησης για παραχώρηση διεθνούς προστασίας που υποβάλλεται. Παρά την ιδιαιτερότητα που περιβάλλει την έκδοση εντάλματος σύλληψης αιτητή προς τον σκοπό προστασίας της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας τάξης, όπως έχει ήδη επεξηγηθεί, παραμένει βεβαίως σε κάθε περίπτωση ενεργή η υποχρέωση του κράτους προς εξέταση της κάθε ξεχωριστής περίπτωσης με την εύλογη επιμέλεια και χωρίς περιττές καθυστερήσεις.»
Χρήσιμη είναι επίσης η αναφορά στο ακόλουθο απόσπασμα της πρόσφατης απόφασης του Δικαστηρίου στην υπόθεση xxx Almuhana, Πολ. Αίτηση Αρ. 28/2020, ημερ. 28.7.2020:
«Στην απόφαση WM v. Stadt Frankfurt am Main C-18/19, ημερ. 2.7.2020, το Δικαστήριο υπενθύμισε, στη σκέψη 42 και επόμενες, ότι μολονότι τα κράτη μέλη εξακολουθούν να έχουν, κατ΄ ουσίαν, την ελευθερία να καθορίζουν τις απαιτήσεις δημοσίας τάξεως σύμφωνα με τις εθνικές ανάγκες τους, οι οποίες ενδέχεται να διαφοροποιούνται αναλόγως του κράτους μέλους και του κρίσιμου χρονικού διαστήματος, εντούτοις οι απαιτήσεις αυτές, πρέπει να ερμηνεύονται στενά προς διασφάλιση του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων των υπηκόων τρίτων χωρών. Επανέλαβε επίσης, ως προς την ερμηνεία της έννοιας του «κινδύνου για τη δημόσια τάξη», κατά το άρθρο 7, παράγραφος 4, της Οδηγίας 2008/115, ότι η έννοια αυτή προϋποθέτει, πέραν της διασάλευσης της κοινωνικής τάξης την οποία συνιστά κάθε παράβαση του Νόμου, την ύπαρξη πραγματικής, ενεστώστας και αρκούντος σοβαρής απειλής κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας. Ως προς την έννοια της «δημόσιας ασφάλειας» ανασκόπηση της νομολογίας του Δικαστηρίου, καθορίζει ότι καλύπτει τόσο την εσωτερική ασφάλεια κράτους μέλους όσο και την εξωτερική ασφάλειά του. Ήταν η κατάληξη του Δικαστηρίου, σκέψεις 46 και 47, ότι προσβολή της δημόσιας τάξεως ή ασφάλειας δύναται να δικαιολογεί κράτηση υπηκόου τρίτης χώρας μόνο εφόσον η ατομική συμπεριφορά του συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας ή κατά της εσωτερικής ή εξωτερικής ασφάλειας του οικείου κράτους μέλους, ζητήματα που, αν πληρούνται οι προϋποθέσεις, απόκειται στο Δικαστήριο να διακριβώσει, στα πλαίσια της κύριας δίκης.
Κατά τον έλεγχο της νομιμότητας της διάρκειας κράτησης, είναι αναγκαίο να εξισορροπείται το δικαίωμα του κράτους προς προστασία της εθνικής ασφάλειας και της δημόσιας τάξης, με τα δικαιώματα και ελευθερίες που αναγνωρίζονται κατά το άρθρο 52, παράγραφος (1) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, εφαρμόζοντας, κατά την αρχή της αναλογικότητας, περιορισμούς επιτρεπόμενους μόνο εφόσον είναι αναγκαίοι και ανταποκρίνονται πραγματικά στους σκοπούς γενικού συμφέροντος που αναγνωρίζει η Ένωση και στην ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών τρίτων (J.N. v. Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, C-601/15/PPU, σκέψεις 49-50). »
Καθοριστικό παράγοντα προς εξέταση των χρονικών πλαισίων της κράτησης, συνιστούν τα γεγονότα που αφορούν την κάθε περίπτωση. Συνεπώς, ο έλεγχος της διάρκειας της κράτησης άπτεται των πραγματικών δεδομένων της κάθε υπόθεσης.
..................................».
Τα περί της δημόσιας τάξης και ασφάλειας αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και στην Αναφορικά με την Αίτηση του Mhammedi, Πολ. Αίτ. 4/20, ημ. 24.2.20, ως ακολούθως:
«.................................Στη Stoyanov v. Δημοκρατίας, ECLI:CY:AD:2014:D151, Υπόθ. Αρ. 718/12, ημερ. 26.2.2014, ECLI:CY:AD:2014:D151, όπου εξετάστηκε η ευχέρεια των αρχών να επιβάλουν περιορισμούς στο δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λόγους δημόσιας τάξης, δημόσιας ασφάλειας ή δημόσιας υγείας (άρθρο 29 του περί Δικαιώματος των Πολιτών της Ένωσης και των Μελών των Οικογενειών τους να Κυκλοφορούν και να Διαμένουν Ελεύθερα στη Δημοκρατία Νόμου, Ν.7(Ι)/2007) αναφέρθηκε ότι:
« . κάθε τέτοιο μέτρο που λαμβάνεται πρέπει να θεμελιώνεται αποκλειστικά στην προσωπική συμπεριφορά του ατόμου η οποία « . πρέπει να συνιστά πραγματική, ενεστώσα και επαρκώς σοβαρή απειλή, στρεφόμενη κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας.». Δεν επιτρέπεται κατά την επιφύλαξη του άρθρου 29(3)(α), η επίκληση λόγων γενικής πρόληψης ή λόγων που δεν συνδέονται με τα στοιχεία της εκάστοτε ατομικής περίπτωσης.
Στα πλαίσια της κυριαρχίας του κράτους και στη βάση της εξέτασης κατά πόσο συμπεριφορά συνιστά πραγματική, ενεστώσα και επαρκώς σοβαρή απειλή, υποδείχθηκε στην απόφαση Svetlin Lilyanchov Dichev v. Δημοκρατίας, υπόθ. αρ. 309/2012, ημερ. 15.11.2013, ότι η συμπεριφορά αυτή μπορεί να διαπιστωθεί και χωρίς καταδικαστική απόφαση από Δικαστήριο. Αρκεί να υπάρχουν πληροφορίες και αξιόπιστες πηγές οι οποίες να προκαλούν ανησυχίες αναφορικά με την παρουσία του αλλοδαπού στη Δημοκρατία. Συναφώς στην Eddine v. Δημοκρατία (2008) 3 Α.Α.Δ. 95, αποφασίστηκε ότι «το κράτος δεν έχει την υποχρέωση να υποστηρίξει την απορριπτική του θέση με στοιχεία που θα δικαιολογούσαν με θετικό τρόπο τη μη συνέχιση της παραμονής του στην Κύπρο.». Αρκεί να παρέχεται επαρκώς πραγματικό έρεισμα για την αρνητική απόφαση εφόσον υπάρχουν και συγκεντρώνονται από κατάλληλες βέβαια πηγές πληροφορίες που προκαλούν ανησυχία. Ακόμη και γενικές ενδείξεις μπορούν δικαιολογημένα να αιτιολογήσουν αρνητική απόφαση, η όποια δε αμφιβολία επενεργεί υπέρ της Δημοκρατίας, στα πλαίσια του προεξάρχοντος κυριαρχικού της δικαιώματος να ελέγχει ποιοι διακινούνται και διαμένουν στο έδαφος της, (Moyo v. Republic (1988) 3 C.L.R. 1203 και Ananda Marga Ltd v. Republic (1985) 3 C.L.R. 2583).
Η ενεργός διοίκηση είναι κατ΄ εξοχήν το όργανο στο οποίο εναποτίθεται η ευθύνη για εκτίμηση των γεγονότων και δεν θα ήταν δυνατό να αναθεωρείται από το Ανώτατο Δικαστήριο η εκτίμηση αυτή στη βάση των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου, ιδιαιτέρως όταν υπεισέρχονται στην εικόνα εμπιστευτικές πληροφορίες από πρόσωπα τα οποία τις δίδουν στην αστυνομία. Το Δικαστήριο δεν μπορεί να ασκήσει ιδίαν κρίση περί της επικινδυνότητας του αιτητή. Ελέγχει μόνο τη νομιμότητα της όλης διαδικασίας.».
Αναφέρθηκε ακόμα πως:
«Στην Eddine v. Δημοκρατίας - πιο πάνω - [(2008) 3 Α.Α.Δ. 95], η Ολομέλεια θεώρησε ακόμη και γενικές ενδείξεις περί ενδεχόμενου προβλήματος στη βάση πληροφοριών που ευλόγως προκαλούν ανησυχία, ως επαρκείς. Και, όπως λέχθηκε και στην Kapsaskis κ.ά. ν. Δημοκρατίας, συνεκδ. υποθ. αρ. 290/2012, 291/2012 και 203/2012, ημερ. 20.2.2013, η διοίκηση δεν έχει υποχρέωση παροχής οποιωνδήποτε εξηγήσεων για την έκδοση διατάγματος απαγόρευσης εισόδου αλλοδαπού για σκοπούς ασφάλειας. Το Δικαστήριο δεν ερευνά τους λόγους που συνάπτονται με θέματα κρατικής ασφάλειας που είναι κατ΄ εξοχήν έργο της εκτελεστικής εξουσίας. Τα ίδια λέχθηκαν και στην Kolomoets v. Δημοκρατίας (1999) 4 Α.Α.Δ. 443, στο ότι η διοίκηση έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια και εξουσία για απέλαση αλλοδαπών, εξουσία η οποία όταν συναρτάται προς κίνδυνο στην εσωτερική τάξη και την εθνική ασφάλεια, είναι ακόμη πιο πλατειά, (Mushtag v. Δημοκρατίας (1995) 4 Α.Α.Δ. 1479).».
Στην Bekefi κ.ά. ν. Δημοκρατίας, Πολ. Εφέσεις 42-45/2013, ημερ. 30.6.2016, και πάλι στα πλαίσια εξέτασης της δυνατότητας επιβολής περιορισμών στο δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μελών των οικογενειών τους, για λόγους δημόσιας τάξης, δημόσιας ασφάλειας ή δημόσιας υγείας, αναφέρθηκε ότι:
«Η έννοια της δημόσιας τάξης και της δημόσιας ασφάλειας δεν ορίζονται στην Οδηγία 2004/38/ΕΚ, ούτε στη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Η δε έκταση της διακριτικής ευχέρειας των κρατών μελών στον τομέα αυτό, επίσης παραμένει αόριστη και αδιευκρίνιστη. Προφανώς γιατί πρόκειται για ευαίσθητα ζητήματα εμπίπτοντα στη σφαίρα του κυριαρχικού δικαιώματος των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ρυθμίζουν και να ελέγχουν τα περί της εισόδου και παραμονής ξένων υπηκόων στο έδαφος τους και που χρήζουν, συνήθως, καθορισμού σε ad hoc βάση. Όπως έχει τονιστεί επανειλημμένα από το ΔΕΕ, τα κράτη μέλη είναι ελεύθερα κατ' ουσία να καθορίζουν τις απαιτήσεις της δημόσιας τάξης και της δημόσιας ασφάλειας σύμφωνα με τις εθνικές τους ανάγκες και αξίες (36/75 Rutili), οι οποίες ενδέχεται να διαφέρουν ανάλογα με το κράτος και τη χρονική περίοδο. Οι απαιτήσεις αυτές πρέπει, όμως, να ερμηνεύονται συσταλτικώς στο πλαίσιο της Ένωσης, αν χρησιμοποιούνται ως δικαιολογητικός λόγος για παρέκκλιση από τη θεμελιώδη αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων. Η έννοια της δημόσιας τάξης προϋποθέτει, εν πάση περιπτώσει, εκτός της διασάλευσης της κοινωνικής τάξης, την οποία συνιστά κάθε παράβαση του νόμου, την ύπαρξη πραγματικής, ενεστώσας και αρκούντως σοβαρής απειλής κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας (βλ.C-434/10, Petar Aladzhov v. Zamestnik director na Stolichna direktsia na vatreshnite raboti kam Ministerstvo na vatreshnite raboti, ημερομηνίας 17.11.2011), η οποία να θεμελιώνεται αποκλειστικά στην προσωπική συμπεριφορά του ενδιαφερόμενου πολίτη της Ένωσης.».
..................................».
Στην Αναφορικά με την Αίτηση του Sahin, Π.Ε. 239/20, ημ. 13.9.21, η Ολομέλεια κατέγραψε σχετικώς και τα εξής:
«....................................Η διατήρηση της κράτησης του Εφεσείοντα, ως ευστόχως διέκρινε το Πρωτόδικο Δικαστήριο - και σε αυτή την έκφανση των πραγμάτων θα επανέλθουμε κατά τις ανάγκες του σκεπτικού μας και των επόμενων λόγων έφεσης - δεν σχετίζονταν με ενέργειες των Εφεσίβλητων αλλά με το ότι εκκρεμούσε κατά τους κρίσιμους χρόνους η Προσφυγή ΔΚ1/20 κατά της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου για μη αναγνώριση στον Εφεσείοντα καθεστώτος διεθνούς προστασίας, την οποία παραδεκτώς είχε ενώπιον του ως μαρτυρία το Πρωτόδικο Δικαστήριο (βλ. Τεκμήριο 3 στην αίτηση και ως το Τεκμήριο 8 στην ένσταση). Η επικινδυνότητα του Εφεσείοντα και όσα περιέβαλαν την επεξεργασία των πληροφοριών και στοιχείων που αναφέρονταν στο ζήτημα, κρίθηκαν, ως υπέδειξε το Πρωτόδικο Δικαστήριο, από τα αρμόδια σώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τη νομιμότητα του διατάγματος κράτησης του Εφεσείοντα να κρίνεται προσηκόντως στην Προσφυγή ΔΚ1/20. Εκεί, το ΔΔΔΠ ικανοποιήθηκε - ύστερα από σφαιρική αποτίμηση της ατομικής συμπεριφοράς του Εφεσείοντα βάσει και της αρχής της αναλογικότητας (κατά τα ισχύοντα νομολογιακά και νομοθετικά πρότυπα) - ότι ο Εφεσείων συνιστά πραγματική, ενεστώσα και αρκούντως σοβαρή απειλή για τη δημόσια τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι που αξιολόγησε και το ίδιο το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην έκταση που θεώρησε αναγκαίο, ερμηνεύοντας (δεόντως και συμφώνως των ισχυουσών αρχών) την έννοια της δημόσιας τάξης. Πιο συγκεκριμένα, το Πρωτόδικο Δικαστήριο, με επάρκεια και ακρίβεια, είπε και αυτά, τα συναρτώμενα με ό,τι τώρα εξετάζεται:
«.............................................................................................................
Εν προκειμένω, ο αιτητής έχει κριθεί από Δικαστήριο στη Δημοκρατία ένοχος για τα αδικήματα της συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος, της παράνομης κατοχής και μεταφοράς πυροβόλου όπλου κατηγορίας Β και παράνομης κατοχής και μεταφοράς εκρηκτικών υλών. Η διάπραξη αυτών των αδικημάτων είναι που τον κατέστησαν απειλή για τη δημόσια τάξη της χώρας, στην οποία ο ίδιος επέλεξε να έρθει και να ζητήσει άσυλο. Πρόκειται δε για αδικήματα που διαπράχθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν. Οι υποθέσεις Ismail, Abdelmogheeth, και Almuhana, πιο πάνω, που με παρέπεμψε η κα Χαραλαμπίδου, διαφοροποιούνται ως προς τα γεγονότα. Σ' εκείνες τις υποθέσεις οι αιτητές θεωρήθηκαν ύποπτοι για θέματα εθνικής ασφάλειας και, παρά την κράτηση τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είχαν γίνει ενέργειες για επαλήθευση του κινδύνου ή έστω ως προς το χρόνο τυχόν μελλοντικώς λήψης τέτοιων μετρούν. Εν προκειμένω, η καταδίκη του αιτητή για τα προαναφερθέντα αδικήματα τα οποία διαπράχθηκαν πρόσφατα, είναι που τον κατέστησαν απειλή στρεφόμενη κατά θεμελιώδους συμφέροντος της κοινωνίας του κράτους μέλους υποδοχής. Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το στάδιο είναι κατά πόσο η διάρκεια της κράτησης του είναι παρατεταμένη. Σε τέτοιου είδους υποθέσεις απαιτείται η εξισορρόπηση μεταξύ, αφενός του επιδιωκόμενου σκοπού που είναι η προστασία της δημόσιας τάξης και αφετέρου η βαρύτητα της επεμβάσεως στο δικαίωμα της ελευθερίας (J.N. σκέψη 69 και 70)».
..................................».
Υιοθετώ το περιεχόμενο των περικοπών ως προς τις αρχές που εκφράζουν.
Τούτων δοθέντων, προχωρώ στην ουσία.
Λέγω πρώτα πως εκείνο που καθίσταται σαφές είναι ότι ο έλεγχος της νομιμότητας του διατάγματος κράτησης μεταβάλλεται με την παρούσα διαδικασία σε έλεγχο της νομιμότητας της διάρκειας της κράτησης, οπότε και αποκτούν σημασία γεγονότα, παραλείψεις ή και ενέργειες που συνέβησαν μετά από την έκδοση του διατάγματος κράτησης (την 4.8.21), ή ακόμη και από την 22.10.21, όταν επαναξιολογήθηκε και αποφασίστηκε από τους Καθ' ων η Αίτηση η συνέχιση της κράτησης του Αιτητή (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση του Kasonga, Πολ. Αίτ. 103/21, ημ. 23.6.21, ECLI:CY:AD:2021:D266).
Έτσι, το καίριο ερώτημα εστιάζεται στο κατά πόσο η κράτηση του Αιτητή αντιστρατεύεται τις πρόνοιες του Άρθρου 9ΣΤ(4), Ν.6(Ι)/00, και το αν τούτη έχει τη μικρότερη δυνατή διάρκεια, εκτεινόμενη στο απαραίτητο χρονικό διάστημα που ισχύουν οι λόγοι για τους οποίους διατάχθηκε (και συνεχίζεται), κατά τις προβλέψεις του Άρθρου 9ΣΤ(2)(ε), Ν.6(Ι)/00, και αν οι αφορώσες διοικητικές διαδικασίες εκτελούνται αρμοδίως χωρίς περιττή καθυστέρηση κατά τις επιταγές της εθνικής, ενωσιακής και περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έννομης τάξης (βλ. Ανκίτ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας, Έφεση κατά Απόφασης Δ.Δ.Δ.Π. 291/21, ημ. 4.10.21, JN ν. Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie [2016] EUECJ C-601/15).
Σε πρώτο στάδιο είναι κρίσιμο να γίνει αναφορά στα όσα συναπάρτισαν το σκεπτικό του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στην ποινική υπόθεση (βλ. Τεκμήριο 8), αλλά και τα όσα τέθηκαν από την Κατηγορούσα Αρχή ως γεγονότα.
Αρχίζω με τα παρατεθέντα γεγονότα για σκοπούς ποινής.
Η εκπρόσωπος της Κατηγορούσας Αρχής ανέφερε:
Ο κατηγορούμενος είπε και τούτα για σκοπούς μετριασμού:
«...................................
Ναι, εκείνην τη μέρα ένιωθα πολύ αδύναμος και ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και ήρθε και μου έδωσε μπουνιά στο μάτι. Εδώ κάτω δεξιά (Ο κατηγορούμενος υποδεικνύει κάτω από το δεξί μάτι) Μετά από εκείνην τη μέρα καυχιόταν ότι μπορούσε να με χτυπήσει και επέστρεψε έχοντας αυτήν την ιδέα στο μυαλό του, ότι μπορεί να με ξαναχτυπήσει. 'Ετσι όταν κάπνιζα εκείνην τη μέρα, στις 12, μου έπιασε το μαγνητοφωνάκι που έπαιζε μουσική μέσω bluetooth και με χτύπησε στο κεφάλι. Μετά από αυτό σηκώθηκα και άρχισα να παλεύω μαζί του. Με έσπρωξε στο κρεβάτι και καθώς τσακωνόμασταν έπιασε τον καθρέπτη και με χτύπησε στο κεφάλι. 'Επιασα τα κομμάτια και άρχισα να τον καρφώνω και βρήκε την ευκαιρία και με δάγκωσε εδώ. (Ο κατηγορούμενος υποδεικνύει αριστερά στο μέτωπο) Και εγώ έπιασα την ευκαιρία μου και τον δάγκωσα πίσω. 'Οταν είδε ότι δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου επειδή ήμουν πιο δυνατός, έφυγε. Και ο γείτονας ανέφερε αυτήν την υπόθεση στην Αστυνομία. Ο γείτονας δεν με είχε δει πριν αναφέρει την υπόθεση στην Αστυνομία. Και νόμιζε ότι μόνο ο άλλος είχε πληγωθεί. Και όταν ήρθε η Αστυνομία μαζί με το ασθενοφόρο και με είδαν να είμαι ξαπλωμένος στο πάτωμα, μας πήραν και τους δύο στο νοσοκομείο.
................................................................».
Το Δικαστήριο, διά της απόφασης του, έκρινε ως εξής:
«...................................
Άκουσα με προσοχή τα γεγονότα που ανέφερε η Κατηγορούσα Αρχή, αλλά και τα όσα ο ίδιος ο κατηγορούμενος ανέφερε προς υπεράσπισή του.
..................................
Εδώ άκουσα ότι ο κατηγορούμενος προκλήθηκε και την πρόκληση αυτήν θα την προσμετρήσω ελαφρυντικά υπέρ του. Επίσης ελαφρυντικά θα προσμετρήσω το λευκό ποινικό μητρώο του, ένδειξη ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά ήταν μεμονωμένη και την άμεση παραδοχή του στο Δικαστήριο, ένδειξη μεταμέλειας.
Όμως δεν μπορώ να αγνοήσω τις περιστάσεις υπό τις οποίες διαπράχθηκε το αδίκημα και την συναισθηματική αποστασιοποίηση του κατηγορούμενου από τα γεγονότα, με την οποία τα περιέγραψε. Εξήγησε ότι ο παραπονούμενος, με τον οποίο είχε διαφορές προηγουμένως, προσπάθησε να του επιβληθεί και έτσι ο ίδιος άρχισε να παλεύει μαζί του, έπιασε τα κομμάτια ενός σπασμένου καθρέπτη, του τα κάρφωνε και τον δάγκωσε, αφού δαγκώθηκε πρώτα από τον ίδιο. Τα τραύματα του παραπονούμενου δεν ήταν καθόλου μικρά, ήταν εκτεταμένα, δηλαδή έφερε τραύματα στο αριστερό και δεξιό αντιβράχιο, στον αριστερό ώμο, στο κεφάλι και στη δεξιά οσφυϊκή περιοχή. Παρόλο το εκτεταμένο τους, ευτυχώς φαίνεται να μην ήταν σοβαρά, αφού ο παραπονούμενος έτυχε των Πρώτων Βοηθειών και απελύθη.
Δέχομαι επίσης ελαφρυντικά υπέρ του ότι, φαίνεται να μην υπήρξε προσχεδιασμός. Φαίνεται να επενέργησε στην οργή της στιγμής.
Σε σχέση με τα προσωπικά περιστατικά του λαμβάνω υπ' όψιν μου ότι είναι άτομο που ήρθε στην Κύπρο ως αιτητής ασύλου τον Νοέμβριο του 2020. Εξήλθε του Πουρνάρα τον Μάρτιο του 2021 και τώρα εργάζεται μόνο περιστασιακά χωρίς να παίρνει οποιοδήποτε επίδομα από τη Δημοκρατία. Οφείλω εδώ να σημειώσω ότι οι αλλοδαποί που επιθυμούν φιλοξενία από την Κυπριακή Δημοκρατία οφείλουν να σέβονται, με τον ίδιο τρόπο που σέβονται και οι ημεδαποί, τους νόμους αυτής.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά και αντιλαμβανόμενη ότι η ποινή φυλάκισης είναι το ύστατο μέτρο στα χέρια του ποινικού Δικαστή και πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και όπου κάθε άλλη ποινή θα ήταν επιεικέστερη του ορθού ώστε να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο αδίκημα και τον συγκεκριμένο παραβάτη, βρίσκω ότι η χρήση βίας με τον τρόπο που περιγράφηκε και τα τραύματα του παραπονούμενου δεν αφήνουν άλλη επιλογή.
...................................».
Παρ' όλον που η περί της ποινής απόφαση εκδόθηκε και εκφωνήθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την 27.5.21, η ΥΑΜ εισηγήθηκε διά επιστολής ημερομηνίας 2.8.21 (δύο (2) και πλέον μήνες μετά από την επιβολή ποινής) όπως «. μελετηθεί το ενδεχόμενο έκδοσης εναντίον του αλλοδαπού Διατάγματος Κράτησης σύμφωνα με τον Περί Προσφύγων νόμο» (βλ. Τεκμήριο 2/Ένσταση).
Ως βάση για την πρόταση αναφέρθηκαν και τούτα:
«...................................
Ο αναφερόμενος στο θέμα αλλοδαπός αφίχθηκε στην Κύπρο κατά το έτος 2021 από μη ελεγχόμενο σημείο. Στις 10/01/2021 υπέβαλε αίτηση ασύλου η οποία βρίσκεται υπό εξέταση σύμφωνα με το μηχανογραφημένο σύστημα της Υπηρεσίας Ασύλου.
2. Στις 25/05/21 εντοπίστηκε από μέλη της Αστυνομίας στο κυκλικό κόμβο «όχι» στη Λευκωσία ο . έχοντας δεμένους και τους δύο πήχεις των χεριών του με ταινία και κτυπήματα σε διάφορα μέρη του σώματος του. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και αφού εξετάστηκε διαπιστώθηκε ότι φέρει θλαστικά τραύματα στον αριστερό αντιβραχίων, στο άνω χείλος, στο τριχωτό της κεφαλής, στον αριστερό του ώμο, στο δεξί αντιβραχίων και στη δεξιά οσφυϊκή περιοχή. Στη κατάθεση του ο αλλοδαπός ανάφερε ότι του επιτέθηκε και τον τραυμάτισε ο υπό αναφορά στο θέμα αλλοδαπός.
3. Εναντίον του αλλοδαπού καταχωρήθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας η υπόθεση Ύπ. Αρ. 9484/21 αναφορικά με το αδίκημα της 1) Επίθεσης και πρόκλησης πραγματικής σωματικής βλάβης. Η πιο πάνω υπόθεση εκδικάστηκε στις 27/05/2021 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 3 μηνών. Ο αλλοδαπός αποφυλακίζεται στις 08/08/2021.
..................................».
Στην επιστολή επισυνάφθηκε, κατά τη μαρτυρία, αντίγραφο του αφορώντος κατηγορητηρίου.
Τίποτε άλλο.
Την 4.8.21 η ΥΑΜ (ως το Τεκμήριο 6/Ένσταση), σε συνέχεια «. ταυτάριθμης επιστολής μας ημερομηνίας 02/08/2021 . και σε απάντηση σημειώματος σας επί της επιστολής ημερομηνίας 03/08/21», πληροφόρησε το Τμήμα Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης ότι «. συνεκτιμώντας τον τρόπο δράσης του αλλοδαπού, τα μέσα που χρησιμοποίησε (μαχαίρι, κολλητική ταινία) και τα αδικήματα τα οποία διέπραξε, έχω την ισχυρή άποψη ότι το υπό αναφορά πρόσωπο θεωρείται ενεστώσα απειλή κατά της Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας .» και πως ως εκ τούτου «. η εισήγηση μας είναι όπως εναντίον του αλλοδαπού εκδοθούν Διατάγματα σύμφωνα με τον περί προσφύγων νόμο».
Όπερ και εγένετο.
Έχει ιδιαίτερη αξία να υπογραμμιστούν τρία τινά.
Πρώτον, ότι, ως συνάγεται, δεν είχε ακόμη τεθεί ενώπιον της ΥΑΜ, ή των άλλων αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών, το αιτιολογημένο κείμενο της ποινής στην ποινική υπόθεση.
Θα έπρεπε.
Τουλάχιστον, θα έπρεπε να ζητείτο από το αρμόδιο Πρωτοκολλητείο.
Δεν ζητήθηκε, ως παραδέχθηκαν οι Καθ' ων η Αίτηση.
Αλλά και ο Αιτητής
Δεύτερον, κακώς υπολογίστηκε στα γεγονότα που συνέθεσαν το σκεπτικό για την έκδοση του διατάγματος κράτησης, πως, ως η ίδια η Κατηγορούσα Αρχή ανέφερε κατά την παράθεση των γεγονότων στην ποινική υπόθεση, ο Αιτητής είχε χρησιμοποιήσει μαχαίρι κατά τη διάπραξη του αδικήματος.
Αυτό, λόγω του ότι δεν εντοπίστηκε μαχαίρι στον χώρο του συμβάντος, αλλά και γιατί, ως διαφάνηκε, το τραύμα επήλθε από τη χρήση γυαλιού από σπασμένο καθρέφτη που έσπασε κατά τον τσακωμό.
Τρίτον, ότι εξίσου ατυχώς, συνεκτιμήθηκε πως ο Αιτητής χρησιμοποίησε και κολλητική ταινία στο πλαίσιο του τρόπου δράσης του.
Μήτε και αυτό αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.
Ούτε σήμερα ούτε και τότε.
Τούτο διότι - και πάλι με αναφορά στα γεγονότα που είπε η Κατηγορούσα Αρχή στην ποινική υπόθεση αλλά και στα όσα ανεφύησαν στην πορεία της διαδικασίας εκείνης - οι πήχεις των χεριών του παραπονούμενου «. δεν ήταν δεμένα με ταινία. Στο νοσοκομείο τα χέρια του είχαν δεθεί με επίδεσμο . ήταν με χαρτί και με ταινία μετά από πάνω. Χαρτί τουαλέτας προφανώς για να σταματήσει η αιμορραγία προφανώς . και ότι οι πήχεις των χεριών του παραπονούμενου δεν ήταν δεμένοι μεταξύ τους με ταινία . και πως αυτό μπορεί να έγινε και από τον ίδιο τον παραπονούμενο στην προσπάθεια να σταματήσει την αιμορραγία .» και ότι δεν υπήρχε «. οποιαδήποτε μαρτυρία ότι εμπλέκεται για το δέσιμο ο κατηγορούμενος».
Παρά ταύτα - και παρότι παρέμβηκε περίπου ενάμιση (1½) μήνας από την έκδοση του διατάγματος κράτησης, στην επανεξέταση του διατάγματος κράτησης, αποφασίστηκαν και τούτα :
«...................................Μετά από αξιολόγηση του φακέλου του κρατούμενου καθώς και της ενημέρωσης που μας δόθηκε από την ΥΑΜ, εισηγούμαι τη συνέχιση της κράτησης του αλλοδαπού. Η εισήγηση βασίζεται στο μεταναστευτικό βιογραφικό του αλλοδαπού και στον κίνδυνο διαφυγής.
Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την ΥΑΜ ο αλλοδαπός αφίχθηκε στη Δημοκρατία από μη ελεγχόμενα σημείο κατα το έτος 2021 και αφού πέρασε στις ελεύθερες περιοχές, στις 10/01/2021 υπέβαλε αίτημα ασύλου. Στις 27/05/2021 μετά από καταγγελία για ξυλοδαρμό από άλλο αλλοδαπό, καταδικάστηκε σε τρεις μήνες φυλάκιση για επίθεση και πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης. Αφού αποφυλακίστηκε, ο αλλοδαπός συνελήφθηκε και εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης βάσει του 9ΣΤ του Περί Προσφύγων Νόμου του 2000.
Ενόψει των πιο πάνω δεν υπάρχουν περιθώρια για την εφαρμογή Εναλλακτικών Αντί της Κράτησης Μέτρων και εισηγούμαι την κράτηση του βάσει του άρθρου 9ΣΤ(2)(ε) του Περί Προσφύγων Νόμου του 2000 που προνοεί κράτηση αιτητών όταν απαιτείται για την προστασία της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας τάξης λόγω των σοβαρών ποινικών αδικημάτων για τα οποία καταδικάστηκε.
....................................».
Χωρίς άλλα πολλά, συνάγεται από τα πιο πάνω, έχοντας κατά νουν και τη νομική διάσταση του θέματος όπως έχει ήδη αναπτυχθεί, πως δεν υπάρχει άλλη λελογισμένη επιλογή παρά η αποδοχή της Αίτησης και η έκδοση διατάγματος άμεσης αποφυλάκισης του Αιτητή. Τα ενώπιον μου στοιχεία επιβεβαιώνουν, για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω, ότι ελλείπει το υπόβαθρο αρκούσας τεκμηρίωσης προς απόδειξη της αναγκαιότητας συνέχισης της κράτησης. Η όποια αξιολόγηση κινδύνου έγινε για τον Αιτητή, ανατρέχει στα όσα έλαβαν χώραν πριν από επτά (6½) τόσους μήνες και εκπορεύονται ουσιαστικά από τα όσα απάρτισαν την προηγούμενη καταδίκη. Τίποτε άλλο δεν μεσολάβησε στο διάστημα που παρήλθε μέχρι σήμερα για να δικαιολογηθεί η συνέχιση της κράτησης στη βάση πραγματικής, ενεστώσας και αρκούντος σοβαρής απειλής στο πρόσωπο του Αιτητή. Τα περί μεταναστευτικού βιογραφικού του Αιτητή και κινδύνου διαφυγής του, αν και μεταβλητές που σωστά μετρούν αθροιστικώς, ή ενίοτε και μεμονωμένως (αναλόγως της συγκεκριμένης περίπτωσης), στην κείμενη παρέμειναν μετέωρα, απροσδιόριστα και απογυμνωμένα επαρκούς στοιχειοθέτησης. Παρήλθε σημειωτέος χρόνος χωρίς να τεκμηριωθεί από τους Καθ' ων η Αίτηση, που έχουν και το βάρος απόδειξης, ότι λήφθηκαν συγκεκριμένα και ουσιαστικά μέτρα προς πραγματική επαλήθευση των λόγων κράτησης, ούτε και διαφαίνεται πως υπάρχει αληθινή προοπτική, η εξακρίβωση αυτή να μπορεί να γίνει με επιτυχία το συντομότερο δυνατό και χωρίς άλλες περιττές καθυστερήσεις (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση του Almuhana, Πολ. Αίτ. 28/20, ημ. 28.7.20).
Η ορθή εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας και η δίκαιη εξισορρόπηση των δικαιωμάτων Κράτους και Αιτητή, καλεί σε αποδοχή της Αίτησης και στην έκδοση διατάγματος απελευθέρωσης του Αιτητή.
Η Αίτηση επιτυγχάνει.
Εκδίδεται διάταγμα Habeas Corpus ως η παράγραφος Α(1) της Αίτησης, και δη για το μέρος εκείνο που αφορά στην κήρυξη της κράτησης του Αιτητή «. από απόψεως διάρκειάς της ως παράνομη .».
Διατάζεται η άμεση απελευθέρωση του Αιτητή από την κράτηση του.
Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.
/κβπ