|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:DOD:2021:9
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Έφεση Αρ. 12/20)
22 Απριλίου, 2021
[Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
χχχ ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ
Εφεσείων
ΚΑΙ
χχχ ΜΙΧΕΛΑΚΗ
Εφεσίβλητη
--------------------
Κ. Πόλεος, για εφεσείοντα.
Χρ. Κουλίας για Ζ. Κουλία, για εφεσίβλητη.
---------
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Οι διάδικοι ήταν σύζυγοι μέχρι τη λύση του γάμου τους το 2013. Τον Απρίλιο του 2012 είχε ήδη επέλθει διάσταση και τα δύο ανήλικα τότε τέκνα τους διέμεναν με τη μητέρα (εφεσίβλητη).
Στις 7.2.2013 εκδόθηκε εκ συμφώνου διάταγμα γονικής μέριμνας σύμφωνα με το οποίο η φύλαξη και η φροντίδα των τέκνων ανατέθηκε στη μητέρα και καθορίστηκε ως τόπος διαμονής τους ο εκάστοτε τόπος διαμονής της μητέρας (πρώτο διάταγμα γονικής μέριμνας).
Στις 30.3.2018 τα πράγματα άλλαξαν. Το πρώτο διάταγμα γονικής μέριμνας τροποποιήθηκε και ανατέθηκε στον πατέρα (εφεσείοντα) η φύλαξη και φροντίδα του ενός από τα παιδιά που παρέμενε ανήλικο, του Μ-Σ, και καθορίστηκε ως τόπος διαμονής του ο εκάστοτε τόπος διαμονής του πατέρα (δεύτερο διάταγμα γονικής μέριμνας).
Μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου διατάγματος γονικής μέριμνας ο πατέρας από 21.12.2013 παρακούοντας το πρώτο διάταγμα κατακρατούσε τον Μ-Σ με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε φυλάκιση για παρακοή.
Στις 23.6.2015 ο πατέρας ζήτησε με σχετική αίτηση του το ποσό των €300 μηνιαίως από τη μητέρα ως συνεισφορά για τη διατροφή και συντήρηση του Μ-Σ, ο οποίος διέμενε μαζί του, παρά το πρώτο διάταγμα γονικής μέριμνας. Η μητέρα έφερε ένσταση. Ήταν η θέση της ότι τούτο θα είχε ως αποτέλεσμα την επικρότηση της παρανομίας και της παρακοής του πατέρα, εφόσον κατά τον χρόνο καταχώρισης της αίτησης και μέχρι το δεύτερο διάταγμα γονικής μέριμνας, αυτός παραβίαζε το πρώτο διάταγμα γονικής μέριμνας. Αντιθέτως, ήταν η θέση του πατέρα ότι άλλο είναι το ζήτημα της γονικής μέριμνας και άλλο τα έξοδα ανατροφής του. Το γεγονός ότι ο ίδιος βρισκόταν σε παρακοή, ήταν άσχετο με τα επίδικα θέματα, ισχυρίστηκε.
Το δικαστήριο αποδέχθηκε τη θέση της μητέρας. Αφού ανέφερε ότι δικαιούχος σε διατροφή είναι ο ίδιος ο ανήλικος, πρόσθεσε ότι την αγωγή ασκεί για λογαριασμό του ανηλίκου αυτός που έχει τη γονική μέριμνα ή έστω την επιμέλεια του, και αν δεν την έχει κανείς, το πρόσωπο με το οποίο διαμένει το παιδί (Απ. Σ. Γεωργιάδη, Οικογενειακό Δίκαιο, Β έκδοση, σελ. 677). Στην υπό εξέταση υπόθεση, συνέχισε, κατά τον χρόνο καταχώρισης της αίτησης διατροφής, η φύλαξη και φροντίδα του Μ-Σ είχε ανατεθεί στη μητέρα. Συνεπώς είναι η μητέρα το πρόσωπο που θα νομιμοποιείτο, με βάση το πρώτο διάταγμα και στην κανονική πορεία των πραγμάτων, να αξιώσει διατροφή για το παιδί που θα έπρεπε να βρίσκεται υπό τη δική της φύλαξη και φροντίδα. Η ανατροπή που επέφερε στην κατάσταση αυτή η έκνομη ενέργεια του πατέρα να αναλάβει, κατά παράβαση του διατάγματος, ο ίδιος τη φύλαξη και τη φροντίδα του Μ-Σ, δεν τον νομιμοποιούσε να αξιώσει εκείνος διατροφή με έρεισμα τη δική του παρανομία. Τέτοια νομιμοποίηση απέκτησε μετά την έκδοση του δεύτερου διατάγματος, όταν νόμιμα περιήλθε υπό τη δική του ευθύνη η φύλαξη και η φροντίδα του παιδιού. Η συγκεκριμένη όμως αίτηση, όπως ορθά κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο, ήταν πρόωρη και ο ίδιος εστερείτο σχετικής νομιμοποίησης.
Η έφεση απορρίπτεται με €3.000 έξοδα πλέον ΦΠΑ εναντίον του εφεσείοντα.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
Α. Πούγιουρου, Δ.
/φκ