|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2020:A403
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. 163/2013
19 Νοεμβρίου 2020
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Π., Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Χ. ΜΑΛΑΧΤΟΥ, ΔΔ]
PANAYIOTIS KOUNTOURIDES LTD
Εφεσείουσα - Ενάγουσα
ΚΑΙ
MELEKKIS & SONS LIMITED
Εφεσίβλητης/Εναγόμενης
---------------
Στέφανος Σάββα για για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου ΔΕΠΕ, για την Εφεσείουσα.
Μαρία Χατζηκωνσταντή (κα) με Άντρη Βέη (κα) για Γιώργο Φ. Πιττάτζη ΔΕΠΕ, για την Εφεσίβλητη.
---------------
ΠΑΝΑΓΗ, Π.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί
από τον Χ. Μαλαχτό, Δ.
-------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.: Η Εφεσείουσα εταιρεία αξίωσε από την Εφεσίβλητη εταιρεία ποσό €7488 ως ανεξόφλητο υπόλοιπο δύο τιμολογίων συνολικού ποσού €10488 για έπιπλα και άλλες ξυλουργικές εργασίες που της είχε προσφέρει. Επρόκειτο για τα τιμολόγια αρ.5184, ημερ.24.11.2008 για το ποσό των €3547,75 και αρ.5311, ημερ.19.5.2009 για το ποσό των €6940,25.
Όπως εγειρόταν με την Υπεράσπιση και Ανταπαίτηση και επιβεβαιώθηκε κατά τη δίκη, η συνεργασία των διαδίκων εταιρειών ήταν μεγαλύτερη από αυτή που καλύπτεται από τα δύο τιμολόγια πάνω στα οποία η Εφεσείουσα στήριξε την αξίωση της. Οι εργασίες αφορούσαν στην επίπλωση και διακόσμηση του νέου καταστήματος της Εφεσίβλητης και είχαν εκδοθεί και άλλα τρία τιμολόγια, μαζί με τα δύο προαναφερθέντα συνολικού ποσού €40077.17, με την τελευταία να είχε πληρώσει στην Εφεσείουσα σε εννέα περιπτώσεις το συνολικό ποσό των €32589. Η Εφεσίβλητη ανταπαιτούσε δήλωση ότι η Εφεσείουσα δεν δικαιούταν σε εξόφληση προτού αποκαταστήσει τις κακοτεχνίες, ελαττώματα και λάθη που είχε κάμει και στην ίδια βάση €11500,50 αποζημιώσεις για την αποκατάσταση τους. Περαιτέρω, ανταπαιτούσε €2440 αξία αντικειμένων που δεν της παραδόθηκαν. Υπήρχε και ανεξάρτητη ανταξίωση για ποσό €1058 στην οποία αναφερόμαστε πιο κάτω.
Για την Εφεσείουσα μαρτύρησε ο διευθυντής της (Μ.Ε.1) ενώ για την Εφεσίβλητη ο διευθυντής της (Μ.Υ.1) και η διακοσμήτριας του νέου της καταστήματος (Μ.Υ.2). Το πρωτόδικο Δικαστήριο ανάφερε ότι η μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσείουσας ήταν ένα μείγμα αλήθειας αλλά και ψεύδους. Για κάποια θέματα την έκρινε πως «ήταν εκτός δικογράφων ή αντιφατική και μη πειστική» και ουσιαστικά την απέρριψε. Τη μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσίβλητης χαρακτήρισε πιο πειστική, ενώ αυτή της διακοσμήτριας πολύ διαφωτιστική και πειστική.
Ο διευθυντής της Εφεσίβλητης αναγνώρισε το χρέος προς την Εφεσείουσα, αναφέροντας ότι δεν είχαν παραδοθεί όλα τα αντικείμενα, ούτε και είχαν επιδιορθωθεί όσα από τα έπιπλα έπρεπε να επιδιορθωθούν.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο με αναφορά στη Στρατής ν. Πεντέλης - Εταιρείας Μωσαϊκών Λτδ (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1708, 1712, σημείωσε ότι το βάρος απόδειξης της ελαττωματικότητας εμπορευμάτων βρίσκεται στους ώμους του αγοραστή, της Εφεσίβλητης στην προκειμένη περίπτωση. Από την μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσίβλητη και της διακοσμήτριας και το περιεχόμενο σχετικής προσφοράς τρίτης εταιρείας που παρουσιάστηκε, δεν ικανοποιήθηκε ότι αποδείχτηκε η αξία αντικατάστασης ή επιδιόρθωσης των κακοτεχνιών. Γι' αυτό και δεν επιδικάστηκε οποιοδήποτε από τα ποσά αναφορικά με τα αντικείμενα για τα οποία η Εφεσίβλητη πλήρωσε και δεν της παραδόθηκαν ή για αποκατάσταση ζημιών, κακοτεχνιών και ελαττωμάτων. Η κατάληξη αυτή δεν έχει προσβληθεί από την Εφεσίβλητη.
Παρά τα πιο πάνω ευρήματα του, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αξίωση. Σημείωσε ότι αυτή εδραζόταν σε δύο μόνο τιμολόγια, ενώ στη διαδικασία κατατέθηκαν πέντε ως μέρος των παραδεκτών γεγονότων. Παρέπεμψε σε νομολογία στη βάση της οποίας κατέληξε ότι: «δεν μπορούν να εξεταστούν οποιοιδήποτε ισχυρισμοί, οι οποίοι προβλήθηκαν λακωνικά ή δεν προωθήθηκαν κατά τη διαδικασία της δίκης και αφορούσαν τα άλλα [τρία] τιμολόγια ως μέρος του υπόλοιπου λογαριασμού. Αυτό γιατί εξειδικεύεται η αξία των προϊόντων και υπηρεσιών που παρείχε η [Εφεσείουσα] στην [Εφεσίβλητη] στο ποσό των €10488-. Οπόταν, η αγωγή της [Εφεσείουσας] θα πρέπει να απορριφθεί». Συνεχίζοντας το πρωτόδικο Δικαστήριο ανάφερε ότι: «Θα απορρίπτετο εν πάση περιπτώσει, η αγωγή, αφού η μαρτυρία του Διευθυντή της [Εφεσείουσας] ήταν τόσο αντιφατική που δεν μπορούσε να αποσείσει το αποδεικτικό βάρος που είχε η [Εφεσείουσα]».
Οι τρίτος λόγος έφεσης αφορά στο ζήτημα της δικογραφίας.
Δεν βρίσκουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο η Εφεσείουσα δικογράφησε την απαίτηση της δημιουργούσε εμπόδιο για την διεκδίκηση του ποσού των €7488 από την Εφεσίβλητη. Η συνεργασία των μερών ήταν ευρύτερη, όμως η Εφεσείουσα που υποστήριζε ότι τα εμπορεύματα είχαν παραληφθεί από την Εφεσίβλητη ανεπιφύλακτα, αφού ήταν της αρεσκείας της και σε άριστη κατάσταση, μπορούσε να περιορίσει την αξίωση της στη βάση των τιμολογίων που δεν είχαν εξοφληθεί. Τα τιμολόγια πάνω στα οποία βασίστηκε η αξίωση δεν ήταν τα δύο τελευταία που η Εφεσείουσα είχε εκδώσει. Τελευταίο ήταν το τιμολόγιο αρ.5320, ημερ.5.6.2009 για το ποσό των €5014. Όμως αυτό είχε εξοφληθεί και είχαν προς τούτο εκδοθεί οι αποδείξεις 02537, ημερ.5.6.2009 για το ποσό των €2000 και 02547 ημερ.8.6.2009 για το ποσό των €3014. Επομένως, και με χρονολογική σειρά, ανεξόφλητα ήταν τα αναφερόμενα στην αγωγή, δηλαδή ολόκληρο το τιμολόγιο 5311 και μέρος του 5184. Εξάλλου, όλες οι άλλες πληρωμές, πλην μιας για ποσό €3000, είχαν γίνει πριν την έκδοση των τιμολογίων 5311 και 5184. Επομένως, δεν ήταν ορθό να απορριφθεί η απαίτηση γι' αυτό τον λόγο.
Επί της ουσίας, διαπιστώνουμε ότι η απόρριψη της μαρτυρίας του διευθυντή της Εφεσείουσα δεν θα έπρεπε να είχε οδηγήσει στην απόρριψη της απαίτησης. Όπως ορθά είχε διαπιστώσει το πρωτόδικο Δικαστήριο, με την αναγνώριση της οφειλής από τον διευθυντή της Εφεσίβλητης, το μαρτυρικό βάρος είχε μετατεθεί στους ώμους της τελευταίας να αποδείξει την αξία των ελλείψεων και κακοτεχνιών που θα μπορούσαν να συμψηφιστούν με την απαιτούμενη οφειλή. Εφόσον η Εφεσίβλητη δεν απόδειξε την όποια αξία των ελλείψεων και κακοτεχνιών στην εργασία που η Εφεσείουσα της είχε προσφέρει, δεν δικαιολογείτο άλλη κατάληξη από την επιδίκαση της αναγνωρισμένης οφειλής προς την Εφεσείουσα. Το ζήτημα εγείρεται με τον πρώτο και τέταρτο λόγο έφεσης.
Όπως σημειώσαμε, υπήρχε περαιτέρω ανταπαίτηση, ανεξάρτητη από τα ζητήματα της αξίωσης και της συναφούς ανταξίωσης, που αφορούσε ποσό €1058 το οποίο και επιδικάστηκε υπέρ της Εφεσίβλητης. Επρόκειτο για τιμαλφή που η σύζυγος του διευθυντή της Εφεσείουσας αγόρασε από το νέο κατάστημα της Εφεσίβλητης κατά την ημέρα των εγκαινίων του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο βασίστηκε, όπως αναφέρει, στη μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσίβλητης σε συνδυασμό με την παραδοχή του διευθυντή της Εφεσείουσας ότι είχε αγοράσει τα συγκεκριμένα προϊόντα και τη θέση του ότι ο ίδιος, η σύζυγος του και η Εφεσείουσα εταιρεία δεν διαχωρίζονται.
Η επιμέρους κατάληξη προσβάλλεται με τον πέμπτο λόγο έφεσης, με τον οποίο καταλογίζεται στο πρωτόδικο Δικαστήριο ότι απέτυχε να διαχωρίσει την νομική προσωπικότητα της Εφεσείουσας από το φυσικό πρόσωπο που συμβλήθηκε με την Εφεσίβλητη.
Ο διευθυντής της Εφεσείουσας δεν είχε προβεί στην αναφορά που του απέδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Η θέση του ήταν ότι τα τιμαλφή ήταν αξίας €600 και σε ερώτηση ποιόν θεωρεί ότι οφείλει το ποσό απάντησε: «Η γυναίκα μου. Αλλά είτε η γυναίκα μου, είτε εγώ, το ίδιο πράγμα είναι». Η αναφορά του δεν ήταν σε σχέση με την Εφεσείουσα εταιρεία. Περαιτέρω, η μαρτυρία του διευθυντή της Εφεσίβλητης δεν παρείχε έρεισμα για την κατάληξη. Το τιμολόγιο που εκδόθηκε και τιμολογεί την Εφεσείουσα δεν είχε παραδοθεί στον διευθυντή της Εφεσείουσας ή τη σύζυγο του, ενώ, όταν η σύζυγος αγόρασε τα τιμαλφή, ο διευθυντής της Εφεσείουσας του είπε: «μετά τα εγκαίνια να λογαριαστούμε και για τα πράγματα που έπιασα» και ο ίδιος συμφώνησε. Μαρτύρησε ακόμα ο διευθυντής της Εφεσίβλητης ότι του είπε: «Θα σε πληρώσω εγώ».
Με το δεύτερο λόγο έφεσης προσβάλλονται τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με την αξιοπιστία του διευθυντή της Εφεσείουσας, ενόψει όμως της επιτυχίας των υπόλοιπων λόγων έφεσης και του αποτελέσματος παρέλκει η εξέταση του.
Η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η απαίτηση με έξοδα εναντίον της Εφεσείουσας παραμερίζεται. Περαιτέρω, παραμερίζεται η απόφαση με την οποία επιδικάστηκε στην ανταπαίτηση ποσό €1058 πλέον έξοδα της ανταπαίτησης υπέρ της Εφεσίβλητης. Εκδίδεται απόφαση υπέρ της Εφεσείουσας και εναντίον της Εφεσίβλητης για το ποσό των €7488 πλέον νόμιμο τόκο, πλέον τα έξοδα της απαίτησης όπως θα υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το αρμόδιο Δικαστήριο. €2500 έξοδα της έφεσης επιδικάζονται υπέρ της Εφεσείουσας και εναντίον της Εφεσίβλητης.
Ως εκ τούτου, το θέμα της πληρωμής του ποσού των €1058 για τα τιμαλφή παραμένει σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διευθετηθεί από το συμβαλλόμενο στη σχετική συμφωνία μέρος.
Π. Παναγή, Π.
Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.
Χ. Μαλαχτός, Δ.