|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2020:A166
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική ΄Εφεση Αρ. 38/2013)
27 Μαΐου, 2020
[ΠΑΝΑΓΗ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, OIKONOMOY, Δ/στές]
ΝΤΙΝΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσείοντες-Ενάγοντες,
ν.
xxx xxx ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ,
Εφεσίβλητου-Εναγομένου.
________________________
Γιώργος Λουκαΐδης, για Δρ. Ανδρέας Π. Ποιητής & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες.
Αντώνης Δημητρίου, για Δημητρίου και Δημητρίου Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο.
________________________
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δώσει ο Δικαστής Γ.Ν. Γιασεμής.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Οι διάδικοι στην παρούσα έφεση είναι ιδιοκτήτες όμορων τεμαχίων, τα οποία βρίσκονται εντός των ορίων της κοινότητας Ορμήδειας. Η εφεσείουσα εταιρεία, (η εφεσείουσα), απέκτησε το τεμάχιό της, αρ. 269, φύλλο/σχέδιο Xxx/xx, με αγορά. Ο εφεσίβλητος απέκτησε το δικό του τεμάχιο, αρ. 270, με τα ίδια, ως άνω, κτηματολογικά στοιχεία, από τον πατέρα του. Ο τελευταίος, κατά το 1982, κατασκεύασε σε μέρος του τεμαχίου αρ. 269 της εφεσείουσας μία κατοικία, (η κατοικία), ενεργώντας υπό τη λανθασμένη εντύπωση ότι η κατασκευή της έγινε εντός του τεμαχίου του, αρ. 270.
Κατά το 2006, η εφεσείουσα καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, εναντίον του πατέρα του εφεσίβλητου και του ιδίου, την αγωγή αρ. 2446/2006, την οποία, ως εκ του πιο πάνω γεγονότος, βάσισε στο αστικό αδίκημα της παράνομης επέμβασης σε ακίνητη ιδιοκτησία. Στην έκθεση απαίτησής της, προέβαλε, σχετικά, τους ακόλουθους ισχυρισμούς:-
«4. Από το 1982 οι εναγόμενοι μαζί ή και κεχωρισμένα εισήλθαν στο πιο πάνω κτήμα των εναγόντων και συγκεκριμένα στη βορειοδυτική περιοχή του στη γωνία και ανήγειραν στην αρχή μία παράγκα, αναδομώντας την κατασκεύασαν μία αποθήκη και υστερότερα κατοικία η οποία είναι και παράνομη.
5. Η είσοδος των εναγομένων στο κτήμα των εναγόντων και η παραμονή τους εκεί έγινε άδικα, παράνομα, αυθαίρετα και χωρίς τη συγκατάθεση των εναγόντων.
6. Οι ενάγοντες ζήτησαν επανειλημμένα από τους εναγομένους να σταματήσουν την επέμβασή τους, αλλά αυτοί εξακολουθούν να επεμβαίνουν και απειλούν ότι θα συνεχίσουν να επεμβαίνουν.
..........................
9. Ολόκληρη η επέμβαση γίνεται εντός περιοχής εκτάσεως 1580 τ.μ.»
Ακολούθως, στο αιτητικό μέρος του εν λόγω δικογράφου, στην παράγραφο 13, η εφεσείουσα αξίωσε, πέραν των αποζημιώσεων, τις ακόλουθες δύο θεραπείες:-
«Α. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι οι εναγόμενοι ή/και οιοσδήποτε εξ αυτών δεν δικαιούνται προσωπικά ή και διά των αντιπροσώπων τους ή και διά των υπηρετών τους να επεμβαίνουν εντός του κτήματος των εναγόντων υπ' αρ. τεμαχίου 269, Φ/Σχ Xxx/xx στην Ορμήδεια.
Β. Διάταγμα του Δικαστηρίου διατάσσον την παύση κάθε τέτοιας επέμβασης και παράλειψή της στο μέλλον.»
Ο πατέρας του εφεσίβλητου απεβίωσε το 2007, οπότε η υπό αναφορά αγωγή, εναντίον του, διακόπηκε. Στην πορεία, ο εφεσίβλητος και η εφεσείουσα, ενεργώντας διά του διευθυντή της, προήλθαν σε συμφωνία για συμβιβασμό της πιο πάνω αγωγής. Στη βάση αυτής, στις 8.5.2009, εκδόθηκε εκ συμφώνου απόφαση υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον του εφεσίβλητου, (η εκ συμφώνου απόφαση), η οποία είχε ως εξής:-
«Δικαστήριο: Εκ συμφώνου εκδίδεται διάταγμα ως η παράγραφος 13 (Α) και (Β) της ΄Εκθεσης Απαίτησης. Θα υπάρχει αναστολή εκτέλεσης των πιο πάνω διαταγμάτων μέχρι 30/11/09.»
Ο εφεσίβλητος, στις 23.11.2009, παρέδωσε τα κλειδιά της κατοικίας στην εφεσείουσα. Ωστόσο, η επέμβαση δεν έπαυσε να υφίσταται, δεδομένου ότι η κατοικία δεν είχε κατεδαφιστεί, ως η ρητή διαταγή του Δικαστηρίου στην εκ συμφώνου απόφαση για «παύση κάθε τέτοιας επέμβασης και παράλειψή της στο μέλλον».
Η εφεσείουσα, με την ανάληψη της κατοχής του μέρους του τεμαχίου της στο οποίο επενέβαινε, όπως αναφέρεται πιο πάνω, ο εφεσίβλητος, διαπίστωσε, σύμφωνα με ισχυρισμό της, ότι υπήρχαν ζημιές στην κατοικία, οι οποίες εκτιμήθηκαν στο ποσό των €10.350,00. Ως εκ τούτου, καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, εναντίον του εφεσίβλητου, την αγωγή αρ. 1959/2009, (η αγωγή), προς εξασφάλιση απόφασης για το πιο πάνω ποσό, πλέον νόμιμο τόκο και έξοδα. Σε αυτήν, όμως, δε γινόταν αναφορά στη συνεχιζόμενη, ως άνω, επέμβαση ή σε οποιαδήποτε συμφωνία, η οποία να προέβλεπε για τη διατήρηση της κατοικίας στο τεμάχιο της εφεσείουσας, παρά την περί του αντιθέτου διαταγή στην εκ συμφώνου απόφαση.
Ο εφεσίβλητος, στην υπεράσπισή του, παραδέχτηκε την έκδοση της εκ συμφώνου απόφασης και το περιεχόμενό της. Προέβαλε, όμως, υπό μορφή προδικαστικής ένστασης, ότι η αγωγή της εφεσείουσας ήταν νομικά αβάσιμη, καθότι η διαφορά τους συνίστατο στην επέμβαση η οποία διενεργείτο στο τεμάχιό της από την κατασκευή και διατήρηση σε αυτό της κατοικίας. Επιπρόσθετα, αρνήθηκε, αφενός, ότι ο ίδιος ευθυνόταν για την πρόκληση της ισχυρισθείσας, ως ανωτέρω, ζημιάς στην κατοικία και, αφετέρου, το ύψος της.
Κατά την ακρόαση της αγωγής, η εφεσείουσα, προς απόδειξη των αποζημιώσεων τις οποίες διεκδικούσε από τον εφεσίβλητο, προσέφερε τη μαρτυρία διαφόρων μαρτύρων. Ο εφεσίβλητος αντέκρουσε τους ισχυρισμούς της, προσφέροντας μόνο τη δική του μαρτυρία. Το Δικαστήριο, αφού εξέτασε τις εκατέρωθεν εκδοχές, ως προς την πιο πάνω πτυχή, απέρριψε εκείνην της εφεσείουσας, ως μη αποδειχθείσα, εν συνεχεία δε, απέρριψε και την ίδια την αγωγή. Επιπρόσθετα, σχολίασε ότι, στην εκ συμφώνου απόφαση, δεν είχαν καθοριστεί με σαφήνεια οι υποχρεώσεις των διαδίκων, προπαντός σε σχέση με την κατοικία. Διαπίστωσε, όμως, ότι είχε συμφωνηθεί μεταξύ τους η κατοικία να παραδιδόταν στην εφεσείουσα στην κατάσταση στην οποία αυτή βρισκόταν κατά την έκδοση της εκ συμφώνου απόφασης.
Η εφεσείουσα, με τους λόγους που προβάλλει στην έφεσή της, εισηγείται ότι είναι λανθασμένη η αξιολόγηση την οποία διενήργησε το Δικαστήριο σε σχέση με τη μαρτυρία των μαρτύρων που κατέθεσαν εκ μέρους της. Με τον έβδομο λόγο, εισηγείται, ειδικά, ότι τούτο παρερμήνευσε την εκ συμφώνου απόφαση, συνάγοντας από αυτήν ανύπαρκτη συμφωνία μεταξύ των διαδίκων σε σχέση με την παράδοση της κατοικίας, με αποτέλεσμα να απορρίψει, και στη βάση αυτή, τη μαρτυρία της για αποζημιώσεις.
Στο επίκεντρο της αγωγής, ήταν, κατ' ουσία, η σημασία της εκ συμφώνου απόφασης, με την οποία αποδόθηκαν στην εφεσείουσα οι θεραπείες που η ίδια είχε ζητήσει στο πλαίσιο της αγωγής αρ. 2446/2006. Το περιεχόμενό της είναι, αρκούντως, σαφές, παρά την περί του αντιθέτου άποψη του Δικαστηρίου. Στη βάση, ειδικά, της διαταγής που περιέχεται σε αυτήν, ο εφεσίβλητος όφειλε να άρει κάθε επέμβαση που προκαλείτο, από μέρους του, στο τεμάχιο της εφεσείουσας. Συμμόρφωσή του προς την εν λόγω διαταγή συνεπαγόταν, οπωσδήποτε, την κατεδάφιση της κατοικίας.
Ο εφεσίβλητος, προφανώς, δε συμμορφώθηκε πλήρως με την εκ συμφώνου απόφαση. Εντούτοις, δε λήφθηκαν, από μέρους της εφεσείουσας, μέτρα εναντίον του, προς το σκοπό τούτο. Αντίθετα, με την αγωγή, επιδιώχθηκε η αποκατάσταση ζημιών, τις οποίες, κατ' ισχυρισμό, ο εφεσίβλητος είχε προκαλέσει στην κατοικία. Στη βάση των παρατηρήσεων αυτών, θα μπορούσε να υποτεθεί ότι οι διάδικοι είχαν προέλθει σε κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ τους, προς παράκαμψη της διαταγής στην εκ συμφώνου απόφαση για «παύση κάθε τέτοιας επέμβασης» και περιορισμό της σε απαγόρευση προσωπικής επέμβασης του εφεσίβλητου στο τεμάχιο της εφεσείουσας. Πρόκειται, όμως, για εικασία. Η εφεσείουσα δε, από την πλευρά της, απέρριψε τη σύναψη οποιασδήποτε τέτοιας συμφωνίας με τον εφεσίβλητο, εξάλλου δεν είχε επικαλεστεί κάτι τέτοιο στην αγωγή της.
Τα μοναδικά γεγονότα που δικογραφούνταν στην αγωγή αναφέρονταν στην έκδοση της εκ συμφώνου απόφασης και στις λεπτομέρειες απαίτησης της εφεσείουσας για τις διεκδικούμενες από την ίδια αποζημιώσεις. Στο σχετικό δικόγραφο, δεν αναφερόταν, ούτε προέκυπτε από αυτό, με ποιο τρόπο οι πιο πάνω ισχυρισμοί σχετίζονταν μεταξύ τους, ώστε να συνιστούσαν τη βάση αγώγιμης αιτίας, η οποία, μάλιστα, είχε παραβιαστεί από τον εφεσίβλητο. Διαφορετικά τιθεμένου, δεν αναφέρονταν στο συγκεκριμένο δικόγραφο οποιαδήποτε ουσιώδη γεγονότα, τα οποία να έθεταν το νομικό υπόβαθρο, προς υποστήριξη της εν λόγω απαίτησης της εφεσείουσας για αποζημιώσεις. Εμφανώς, η αγωγή δεν είχε έρεισμα στο νόμο, γεγονός το οποίο το Δικαστήριο παρέλειψε να εντοπίσει και να σχολιάσει, παρά την προαναφερθείσα προδικαστική ένσταση, σχετικά, του εφεσίβλητου. Επομένως, αυτό δεν είχε εξουσία να της επιληφθεί. Σημειώνεται, συναφώς, πως ούτε ο εφεσίβλητος υπέβαλε οποιαδήποτε αντέφεση σε ό,τι αφορούσε την πιο πάνω σημαντική παράλειψη του Δικαστηρίου.
Το Δικαστήριο τούτο, δυνάμει του άρθρου 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν. 14/1960), και της Δ.35, Κ. 8, των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, έχει ευρεία εξουσία, ώστε, στη βάση του συνόλου των ενώπιόν του δεδομένων, να συνάγει τα δικά του συμπεράσματα και να εκδίδει οποιαδήποτε απόφαση, η οποία πρέπει να εκδοθεί υπό τις περιστάσεις, (βλ. Φασουλή κ.ά. ν. Νικολάου κ.ά. (1996) 1 Α.Α.Δ. 656 και Χριστοδούλου ν. Χριστοδούλου (1998) 1 Α.Α.Δ. 579). Ως εκ τούτου, υπό το φως των διαπιστώσεων, ανωτέρω, η αγωγή δε θα μπορούσε, εν πάση περιπτώσει, να είχε επιτυχή κατάληξη. Επομένως, δεν απαιτείται η εξέταση των λόγων έφεσης που αφορούν στην αξιολόγηση της μαρτυρίας σε σχέση με την αξίωση για αποζημιώσεις.
Για τους πιο πάνω λόγους, η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται. Επιδικάζονται έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον της εφεσείουσας, τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €2.500,00, πλέον Φ.Π.Α.
Π. Παναγή, Δ.
Ν. Γιασεμής, Δ.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
/ΜΠ