|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Ν. 14/1960 - Ο περί Δικαστηρίων Νόμος του 1960
Ν. 33/1964 - Ο περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλες Διατάξεις) Νόμος του 1964
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:D507
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 206/2019)
4 Δεκεμβρίου, 2019
[Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3, 9 ΚΑΙ 11 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 ΕΩΣ 1991 (Ν. 33/1964)
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ
ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ AMSTESO
ELECTRIC LTD, ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΔΙΑ ΚΛΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ/Ή PROHIBITION
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΙΜΟΥ ΔΙΚΑΣΤΟΥ ΚΑΣ Ν. ΤΑΛΑΡΙΔΟΥ-ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 15/11/2019 ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΚΔΙΚΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΝΩΜΕΝΩΝ ΑΓΩΓΩΝ 6036/12, 6038/12, 6139/12, 6032/12, 6033/12, 6034/12, 6035/12, 6037/12, 6135/12, 6136/12, 6137/12 ΚΑΙ 6138/12
________________________
Πέτρος Μιχαήλ, για την Αιτήτρια.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια εταιρεία, (η αιτήτρια), καταχώρισε την παρούσα μονομερή αίτηση, με προοπτική την προώθηση διαδικασίας για έκδοση εντάλματος certiorari, προς το σκοπό ακύρωσης απόφασης Επαρχιακής Δικαστού, ημερομηνίας 15.11.2019, στην αγωγή αρ. 6036/2012 κ.ά. του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, (η απόφαση). Η προαναφερθείσα αγωγή έχει συνενωθεί με άλλες έντεκα αγωγές. Επί του παρόντος, ζητείται άδεια για καταχώριση της σχετικής διά κλήσεως αίτησης. ΄Οπως αναφέρεται στην υπό εξέταση αίτηση, η πιο πάνω ακυρωτική θεραπεία θα επιδιωχθεί στη βάση ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο, (το Δικαστήριο), έσφαλε στην υπό κρίση απόφασή του ότι έχει καθ' ύλην αρμοδιότητα να εκδικάσει τις εν λόγω συνενωθείσες δώδεκα αγωγές, (οι αγωγές).
Το θέμα της καθ' ύλην αρμοδιότητας απασχόλησε το Δικαστήριο πολύ αργά στην πορεία της διαδικασίας, δεδομένης της καταχώρισης των αγωγών το 2012 και της συνένωσής τους το 2014. Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με τα ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου τεθέντα γεγονότα, κατά το χρόνο που οι αγωγές ήταν ορισμένες για ακρόαση, ετέθη από το συνήγορο της αιτήτριας, ενάγουσας σε όλες τις αγωγές, προς εξέταση το υπό αναφορά θέμα. Συγκεκριμένα, έγινε εισήγηση ότι το άθροισμα των ποσών τα οποία αξιώνονται με τις αγωγές ανέρχεται στις €150.197,00. Υπερβαίνει, έτσι, το ποσό των €100.000,00, που είναι το ανώτατο για το οποίο Επαρχιακός Δικαστής έχει, δυνάμει του άρθρου 22(3)(α)[1] του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν. 14/1960), καθ' ύλην αρμοδιότητα.
Η αιτία σε κάθε αγωγή, όπως προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου, βασίζεται, κυρίως, σε παραβίαση συμφωνίας, αυτής συνισταμένης στη μη πληρωμή του τιμήματος από την πώληση και παράδοση αγαθών. Η συμφωνία τούτη φαίνεται ότι είναι η ίδια και στις δώδεκα αγωγές. Φέρεται δε να έχει συναφθεί μεταξύ της ενάγουσας, αιτήτριας, και της εναγομένης 1 εταιρείας, με την εγγύηση του εναγομένου 2, εξ ου και οι εναγόμενοι είναι οι ίδιοι σε όλες τις αγωγές. Στην καθεμία από αυτές, αξιώνεται η καταβολή του τιμήματος για συγκεκριμένη παράδοση αγαθών. Για την εξόφλησή του, είχε προηγουμένως εκδοθεί επιταγή, η οποία, όμως, φέρεται να μην έχει τιμηθεί. Δεν είναι ξεκάθαρο από την απόφαση αν στις αγωγές γίνεται, διαζευκτικά, επίκληση ανάλογης αιτίας από την πιο πάνω ισχυριζόμενη παράλειψη και, μάλλον, αυτές προχωρούν στη βάση της παραβίασης συμφωνίας, όπως έχει προαναφερθεί.
Εν πάση περιπτώσει, το Δικαστήριο, στις 13.10.2014, ενεργώντας στη βάση σχετικής αίτησης των εναγομένων, διέταξε τη συνένωση των αγωγών, υπό το φως, όπως ανέφερε, «των κοινών γεγονότων και νομικών θεμάτων που υπάρχουν στις 12 αγωγές καθώς και κοινής μαρτυρίας». Συνεχίζοντας, πρόσθεσε πως: «με την συνένωση αυτών αποφεύγεται η πολλαπλότητα διαδικασιών και επιτυγχάνεται εξοικονόμηση Δικαστικού χρόνου και εξόδων. Τυχόν μη έγκριση του αιτήματος θα έχει ενδεχομένως αποτέλεσμα να πρέπει να ακουστούν επανειλημμένα οι ίδιοι μάρτυρες για τα ίδια επίδικα θέματα.» Προφανώς, ό,τι αναφέρεται πιο πάνω αποτελεί την αιτιολογία, στη βάση της οποίας το Δικαστήριο ενήργησε και διέταξε τη συνένωση των αγωγών. Παρεμπιπτόντως, σημειώνεται πως, από τα γεγονότα, ειδικά αυτά που εκτίθενται στην απόφαση, δε φαίνεται να υπάρχει διαφορά μεταξύ των μερών όσον αφορά το ύψος του αξιούμενου ποσού στην κάθε αγωγή.
΄Εχοντας κατά νου το περιεχόμενο της αίτησης και της αγόρευσης του συνηγόρου της αιτήτριας, δεδομένου του προβαλλόμενου λόγου για τον οποίο θα ζητηθεί η έκδοση εντάλματος certiorari, διαπιστώνεται πως το θέμα το οποίο τίθεται προς εξέταση αφορά στη συνέπεια της διαταγής για συνένωση των αγωγών στην αυτοτέλεια που η καθεμία είχε με την καταχώρισή της. Παρεμπιπτόντως και πάλι, σημειώνεται πως, με βάση τα πιο πάνω γεγονότα που αφορούν στο περιεχόμενο των αγωγών, η αιτήτρια θα μπορούσε, δυνάμει της σχετικής πρόνοιας της Δ.13, Κ. 1[2], των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας, (Κ.Π.Δ.), να συμπεριλάμβανε τις δώδεκα ξεχωριστές αιτίες σε μία αγωγή. Σε τέτοια περίπτωση, εφόσον η αγωγή αυτή επιτύγχανε, θα εκδιδόταν υπέρ της μία μόνο απόφαση για το σύνολο των, κατ' ισχυρισμό, μη πληρωθέντων και αξιουμένων ποσών. Ωστόσο, αυτή, για τους δικούς της λόγους, δεν επέλεξε την πιο πάνω πορεία. Προέβη στην καταχώριση δώδεκα ξεχωριστών αγωγών, μία για κάθε οφειλόμενο προς την ίδια, όπως ισχυρίζεται, ποσό.
Η συνένωση των αγωγών έγινε δυνάμει της Δ.14, Κ. 2[3], των Κ.Π.Δ., στη βάση ότι οι αιτίες που εγείρονται σε αυτές εμπεριέχουν κοινά νομικά και πραγματικά θέματα, σημασίας τέτοιας, κατ' αναλογία προς τα υπόλοιπα θέματα που, επίσης, εγείρονται σε αυτές, η οποία καθιστούσε επιθυμητή τη συνένωσή τους. Σαφώς, η έκδοση τέτοιας διαταγής δεν επιφέρει τη συγχώνευση των αγωγών, ως η σχετική πρόνοια στη Δ.13, Κ. 1, ανωτέρω. ΄Οταν, όμως, αυτή εκδίδεται και οι αγωγές συνενώνονται, η ακρόασή τους διεξάγεται στο πλαίσιο κοινής δίκης. Σκοπός της εν λόγω διαδικασίας, όπως έχει αναφερθεί από τη νομολογία, είναι η επίλυση, συγχρόνως, των κοινών νομικών και πραγματικών θεμάτων που διαπιστώνονται σε αυτές, (βλ. Georghios Hadjiathanassiou v. Loizos Parperides and Others (1975) 1 Α.Α.Δ. 401).
Με την επίλυση των κοινών θεμάτων και την έκδοση απόφασης, συναφώς, αν αυτή είναι προς όφελος του ενάγοντος, οι αγωγές αποσυνενώνονται. Εκδικάζονται δε ξεχωριστά τα διαφορετικά θέματα στα οποία αυτές αφορούν και εκδίδονται ξεχωριστές αποφάσεις. Κλασσική είναι η περίπτωση συνένωσης αγωγών που προκύπτουν από την ίδια αιτία αμέλειας, οι οποίες, συνήθως, ακολουθούν κοινή πορεία μέχρι την έκδοση απόφασης σε σχέση με το θέμα της ευθύνης. Ακολούθως, αν αυτή είναι υπέρ των εναγόντων, το θέμα των αποζημιώσεων αποφασίζεται ξεχωριστά για κάθε ενάγοντα και εκδίδεται τελική απόφαση, αναλόγως, (βλ. Brady v. McDonald, Smyth v. McDonald [1931] NI 157 C.A.). Αν, όμως, δεν υπάρχουν τέτοια θέματα, το δικαστήριο έχει εξουσία, εφόσον του το επιτρέπει η καθ' ύλην αρμοδιότητά του, να εκδώσει μία απόφαση για όλες τις αγωγές, ειδικά στην περίπτωση που ο ενάγων και ο εναγόμενος είναι οι ίδιοι, (βλ. Briton Medical and General Life Assurance Limited v. Jones [1889] 60 LT 637).
Πέραν, λοιπόν, του πρωταρχικού σκοπού που αναφέρεται στη Δ.14, Κ. 2, και δικαιολογεί την τέτοια κοινή πορεία των αγωγών, υπάρχει, παράλληλα, και ένας άλλος δευτερεύων σκοπός, ήτοι όπως αυτές, διατηρώντας, συγχρόνως, την αυτοτέλειά τους, προχωρήσουν σε δίκη ξεχωριστά, σε ό,τι αφορά τα επιμέρους διαφορετικά θέματά τους. Τοιουτοτρόπως, καθίσταται δυνατή η επίλυση σε άλλη διαδικασία μη κοινών θεμάτων, τα οποία τυχόν εγείρονται σε μία ή περισσότερες από τις αγωγές. Στη βάση αυτή και μόνο, μπορεί να δικαιολογηθεί η μη συμπερίληψη, εξαρχής, δυνάμει της Δ.13, Κ. 1, όλων των όμοιων αιτιών που έχουν χαρακτηριστικά όπως αυτά των υπό αναφορά αγωγών, σε μία αγωγή. Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, ο χειρισμός και, γενικά, η πορεία συνενωμένων αγωγών επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του εκδικάζοντος δικαστηρίου, ασκουμένης εντός της ευρείας εξουσίας, που, αναμφίβολα, του παρέχει η Δ.14.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, από την εξέταση του υπό αναφορά θέματος, προκύπτει, σαφώς, ότι, με τη συνένωση των δώδεκα αγωγών, αυτές δεν έχουν απολέσει την αυτοτέλειά τους. Η εφαρμογή της Δ.14, Κ. 2, δεν επιφέρει, χωρίς άλλο, ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Επομένως, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για υπέρβαση, από το Δικαστήριο, της αρμοδιότητάς του, ευθύς με την έκδοση της σχετικής διαταγής για συνένωση. Το Δικαστήριο, αφού επιληφθεί και αποφασίσει επί των κοινών θεμάτων, δύναται, στο πλαίσιο της άσκησης της διακριτικής του ευχέρειας, να προβεί, στη συνέχεια, για οποιοδήποτε λόγο θεωρήσει τούτο αναγκαίο για τους σκοπούς των ενώπιόν του αγωγών, ακόμα και στην αποσυνένωσή τους. Με βάση, λοιπόν, τα όσα έχουν αναφερθεί, διαπιστώνεται ότι δεν έχει καταδειχθεί η ύπαρξη συζητήσιμης υπόθεσης.
Επομένως, η αίτηση απορρίπτεται.
Γ.Ν. Γιασεμής,
Δ.
/ΜΠ
[1] «(3) ΄Εκαστος Ανώτερος Επαρχιακός Δικαστής ή Επαρχιακός Δικαστής έχει αρμοδιότητα να ακούει και να αποφασίζει για -
(α) Οποιαδήποτε αγωγή στην οποία το αμφισβητούμενο ποσό ή η αξία της επίδικης διαφοράς δεν υπερβαίνει προκειμένου περί Ανώτερου Επαρχιακού Δικαστή τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ (€500.000,00) και προκειμένου περί Επαρχιακού Δικαστή τις εκατόν χιλιάδες ευρώ (€100.000,00).»
[2] "1. Subject to the following Rules of this Order, the plaintiff may unite in the same action several causes of action; ..."
[3] "2. When two or more actions are pending in the same Court, whether by the same or different plaintiffs against the same or different defendants, and the claims of such actions involve a common question of law or fact of such importance in proportion to the rest of the matters involved in such actions as to render it desirable that the actions should be consolidated, the Court or a Judge may order that they be consolidated."