|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Sergiou Estates Ltd ν. Μπεντέζη (1995) 1 ΑΑΔ 889
Αλπάν (Αδελφοί Τάκη) Λτδ. κ.α. ν. Θέλμας Τρυφωνίδου, Πολιτική Έφεση Αρ. 8660., 24 Ioυνίου 1996
Iωάννης Kότσαπα & Yιοί ν. Φωτάκη Kυπριανού και Άλλων (2001) 1 ΑΑΔ 261
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας Δ.35
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:A435
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική έφεση αρ.296/2013)
22 Oκτωβρίου, 2019
[ΠΑΝΑΓΗ, ΓΙΑΣΕΜΗ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
Μεταξύ:
ΗΑDJISOLOMOU BROS CONSTRUCTIONS LTD
Eφεσείοντες/Αιτητές
και
1. A & N CHINA HOUSE RESTAURANTS LTD
2. xxx ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Εφεσίβλητοι/Καθ΄ων η αίτηση
_ _ _ _ _ _
Γ.Πιττάτζης, για τους εφεσείοντες
Καμιά εμφάνιση, για τους εφεσίβλητους
_ _ _ _ _ _
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από την Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
----------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Οι εφεσείοντες/αιτητές καταχώρησαν στις 29.3.2012 αίτηση ενοικιοστασίου με την οποία ζητούσαν παράδοση κατοχής του επίδικου εστιατορίου το οποίο βρίσκεται στο Παραλίμνι, καθώς και €7,485 καθυστερημένα και οφειλόμενα ενοίκια από το Δεκέμβρη του 2011 έως και τον Μάρτη του 2012. Αξίωναν επίσης απώλεια ενοικίου και ή ζημιά για όση περίοδο οι εφεσίβλητοι θα ήσαν εντός του υποστατικού.
Στην Απάντηση που καταχώρησαν οι εφεσίβλητοι στις 10.12.2012 ετέθη προδικαστική ένσταση αναφορικά με τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου να εκδικάσει την υπόθεση, αφού, σύμφωνα με τους εφεσίβλητους, ο τερματισμός της συμφωνίας είναι ανυπόστατος και ως εκ τούτου οι εφεσίβλητοι δεν κατέστησαν θέσμιοι ενοικιαστές. ΄Αλλα θέματα που εγείρονται, δεν θα μας απασχολήσουν, εν προκειμένω.
Στις 15.7.2013 οι εφεσείοντες καταχώρησαν ενώπιον του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων μονομερές αίτημα για έκδοση προσωρινού ενδιαμέσου διατάγματος το οποίο να απαγορεύει στους εφεσίβλητους και τους αντιπροσώπους «να απομακρύνουν ή αποξενώσουν τον εξοπλισμό και επίπλωση του ως άνω επιδίκου εστιατορίου μέχρι τέλους της δίκης ή νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου». Στην ένορκη δήλωση που στήριζε την αίτηση γινόταν επίκληση ενοικιαστηρίου εγγράφου με το οποίο οι εφεσείοντες ως ιδιοκτήτες εκμίσθωναν στους εφεσίβλητους ως ενοικιαστές το ως άνω εστιατόριο. Η περίοδος ενοικίασης προνοείτο να είναι για 10 έτη από 1.1.2009 και θα έληγε 31.12.2018. Δεν χρειάζεται να υπεισέλθουμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες επί των γεγονότων που οδήγησαν στην καταχώρηση της αίτησης. Σημαντικό είναι ότι το Δικαστήριο ευθύς εξ αρχής δήλωσε ότι υπάρχει θέμα που αφορά τη δικαιοδοσία του να επιληφθεί της αίτησης αλλά και εν γένει της διαδικασίας, με αποτέλεσμα να εκδοθεί εν τέλει στις 19.9.2013 απόφαση του Δικαστηρίου Ελέγχου Ενοικιάσεων με την οποία διαπιστώθηκε έλλειψη δικαιοδοσίας του εν λόγω Δικαστηρίου προς εκδίκαση της βασικής αίτησης. Ως εκ τούτου και μη ικανοποίηση της πρώτης βασικής προϋπόθεσης για έκδοση του αιτουμένου συντηρητικού διατάγματος δυνάμει του άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60, το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ορθό να απορρίψει την ενδιάμεση αίτηση ημερ. 15.7.2013 χωρίς να απορρίψει την κυρίως αίτηση.
Οι εφεσείοντες, δια της παρούσης έφεσης, εισηγούνται πως το πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε κρίνοντας πως δεν είχε δικαιοδοσία στη βάση του ότι η συμβατική ενοικίαση δεν τερματίστηκε έγκαιρα. Είναι εισήγηση του κ.Πιττάτζη ότι ο τερματισμός συντελέστηκε δια της προειδοποίησης που εστάλη στους εφεσίβλητους ότι δεν πλήρωσαν τα καθυστερημένα ενοίκια. Ακολούθως, σύμφωνα με την εισήγηση, οι εφεσίβλητοι κατέστησαν θέσμιοι ενοικιαστές «γιατί συνέτρεχαν όλες οι άλλες προϋποθέσεις». Το αιτιολογικό που δίδεται πρωτοδίκως σε συνάρτηση με το επίδικο θέμα είναι εκτεταμένο και έχει ως εξής:
«΄Εθεσα τους προβληματισμούς μου και τις επί του θέματος θέσεις μου, υπόψη της κυρίας Χατζηκωνσταντή, η οποία είχε, κατά την εν λόγω ημέρα, εμφανισθεί εκ μέρους του δικηγορικού γραφείου Πιττάτζη, με σκοπό τη λήψη τον αιτούμενου διατάγματος, θέσεις τις οποίες επαναλαμβάνω και με την παρούσα.
Εκείνο το οποίο έχω να σημειώσω, είναι ότι, βρισκόμαστε ενώπιον ενοικίασης, χρονικής διάρκειας 10 ετών, η οποία, σύμφωνα με την παράγραφο 3 τον ενοικιαστηρίου εγγράφου, ξεκινά την 1.1.2009 και λήγει την 31.12.1018, με δικαίωμα περαιτέρω ανανέωσης, για περαιτέρω 10 έτη.
Στην παράγραφο 4 του ενοικιαστηρίου εγγράφου, υπό στοιχεία Α, Β, Γ και Δ επίσης, γίνεται πρόνοια και αναφορά στα, κατ' έτος ή κατά περιόδους καταβληθησόμενα ενοίκια. Από το περιεχόμενο των παραγράφων 4.Α έως 4.Δ επίσης, προκύπτει, με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα, ότι, η χρονική διάρκεια ισχύος της πρώτης ενοικίασης του επίδικου υποστατικού θα έληγε πράγματι την 31.12.2018.
Κατά συνέπεια, ευρισκόμαστε ενώπιον συμβατικής ενοικίασης, η χρονική διάρκεια ισχύος της πρώτης ενοικίασης της οποίας, δεν έχει λήξει ακόμη, ώστε να μην μπορούμε να πούμε, ότι, ο ενοικιαστής με την, εν συνεχεία, κατά τη χρονική διάρκεια λήξης της πρώτης ενοικίασης, συνέχιση παραμονής του στο επίδικο υποστατικό, έχει καταστεί θέσμιος και η ενοικίαση έχει μετατραπεί σε θέσμια ενοικίαση.»
Δέον να σημειωθεί ότι ως τερματισμός παρουσιάστηκε πρωτοδίκως επιστολή ημερ. 28.12.2011 προς τους εφεσίβλητους και το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με το περιεχόμενο του κατ΄ισχυρισμόν τερματισμού έθεσε ερώτημα εάν ήταν «ικανός να μετατρέψει τη συμβατική ενοικίαση σε θέσμια» ώστε να προσδίδεται δικαιοδοσία στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων.
Παρατίθεται δε μέρος της εν λόγω επιστολής η οποία έχει ως εξής:
«Δυνάμει της παραγράφου 9 του συμβολαίου σας η παράλειψη πληρωμής του οφειλομένου ενοικίου συνιστά λόγο τερματισμού και διεκδίκησης των οφειλομένων και αποζημιώσεων με προειδοποίηση 30 ημερών.
Με την παρούσα πληροφορείστε ότι αν σε 30 μέρες από σήμερα δεν πληρώσετε παν οφειλόμενο ενοίκιο, με την παρούσα και χωρίς άλλη προειδοποίηση τερματίζουν το ανωτέρω συμβόλαιο και θα πάρουν δικαστικά μέτρα για έξωση και αποζημιώσεις»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επί του περιεχομένου της εν λόγω επιστολής θεώρησε ότι εκείνο που τερματίζεται με την εν λόγω ειδοποίηση δεν είναι η ενοικίαση αλλά το συμβόλαιο, δηλαδή το ενοικιαστήριο έγγραφο. Προσθέτως, και αν ακόμη θεωρείτο η εν λόγω επιστολή ότι συνιστά ειδοποίηση τερματισμού, έκρινε ότι δεν πληροί τις προϋποθέσεις εκείνες που θα είχαν ως αποτέλεσμα την μετατροπή μιας συμβατικής ενοικίασης (η χρονική διάρκεια της οποίας δεν είχε λήξει ακόμη) σε θέσμια ενοικίαση.
Στη συνέχεια καταγράφεται αυτούσιο το αιτιολογικό της πρωτόδικης κρίσης:
«Σύμφωνα με τη Νομολογία, ένας Τερματισμός Ενοικίασης, για να μετατρέψει μια συμβατική ενοικίαση σε θέσμια, θα πρέπει να πληροί τις εξής προϋποθέσεις:
(α) Θα πρέπει να αναφέρει ρητά και, σε γλώσσα κατανοητή στο άτομο προς το οποίο απευθύνεται, ότι, η ενοικίαση τερματίζεται,
(β) Ότι, η ενοικίαση τερματίζεται και, θα καλείται ο ενοικιαστής σε εκκένωση και παράδοση κενής και ελεύθερης της κατοχής του υποστατικού,
(γ) Η κλήση σε παράδοση της κατοχής θα πρέπει να αναφέρεται σε χρόνο τέτοιο, ο οποίος, να παρέχει στο εν λόγω άτομο, τον ενοικιαστή, χρόνο μίας πλήρους περιοδικής περιόδου της ενοικίασης, προς παράδοση, ανάλογα πάντοτε, με το κατά πόσο το ενοίκιο είναι πληρωτέο μηνιαία, εβδομαδιαία, τριμηνιαία ή ετήσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου το ενοίκιο είναι πληρωτέο μηνιαία, όπως συνάγεται σαφώς από το περιεχόμενο των παραγράφων 3 και 4 του ενοικιαστηρίου εγγράφου, Θα πρέπει να παρέχει ένα πλήρη μήνα της περιοδικής περιόδου της ενοικίασης και, τέλος
(δ) Θα πρέπει η χρονική περίοδος η οποία παρέχεται στον ενοικιαστή για εκκένωση και παράδοση κενής και ελεύθερης της κατοχής του υποστατικού, θα λήγει στη λήξη της περιοδικής περιόδου της ενοικίασης, ήτοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση όπου το ενοίκιο είναι πληρωτέο την πρώτην ημέραν εκάστου μηνός, την πρώτην ημέραν του επομένου της αποστολής της επιστολής, μηνός, αφού, το ενοίκιο εκάστου μηνός είναι πληρωτέο την πρώτην ημέραν ή ακόμα, έστω, την 30ην ή την 31ην ημέραν του συγκεκριμένου μηνός, ανάλογα με το εάν ο μήνας έχει 30 ή 31 ημέρες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμη και εάν Θεωρούσα, ότι, η αναφορά στην επιστολή, ημερομηνίας 28.12.2011: «πληροφορείστε ότι αν σε 30 ημέρες από σήμερα δεν πληρώσετε παν οφειλόμενο ενοίκιο με την παρούσα και χωρίς άλλη προειδοποίηση τερματίζεται το ανωτέρω συμβόλαιο και Θα πάρουν δικαστικά μέτρα για έξωση και αποζημιώσεις», συνιστά κάποιου είδους «τερματισμό της ενοικίασης» και, ότι, παρέχει στους ενοικιαστές, 30 έστω ημέρες για πληρωμή, εντούτοις, και πάλι δεν παρέχει σ' αυτούς 30 ημέρες ή μία πλήρη περίοδο περιοδικής περιόδου ενοικίασης για εκκένωση και παράδοση της κατοχής, η οποία είναι και εκείνη η οποία και Θα καθορίσει και το χρονικό σημείο κατά το οποίο ο Καθ' ον η Αίτηση Θα μετατραπεί σε θέσμιο ενοικιαστή, με την εν συνεχεία, κατά τον εν λόγω χρόνο, συνέχιση παραμονής τον στο υποστατικό, του οποίον άλλωστε, δεν καλείται σε οποιαδήποτε παράδοση της κατοχής.
Εν πάση περιπτώσει, και, ανεξάρτητα από τα πιο πάνω, οι 30 ημέρες από σήμερα, λογίζονται ως 30 ημέρες από την 28.12.2011, γεγονός το οποίο και μας οδηγεί στην 27.1.2012 ή, ακόμη, εάν λάβουμε υπόψη την ημερομηνία επίδοσης της επιστολής προς τους Καθ' ων η Αίτηση 1, η οποία είναι η 29.12.2011, και πάλι, η πάροδος των 30 ημερών μας οδηγεί στην 28.1.2012, ήτοι, ακόμα και εάν Θεωρηθεί ως «τερματισμός της ενοικίασης» η εν λόγω επιστολή, και πάλι, δεν λήγει στη λήξη της περιοδικής περιόδου της ενοικίασης, αλλά, στο μέσο αυτής. Σχετικές επί των σημείων αυτών, αποφάσεις είναι οι Νίcοs Chrίstou Developments Ltd v. Παναγιώτης Τοφινής, Πολιτική Έφεση 9992, ημερ. 27.10.1998 και Sergiou Real Estates Ltd n. Μπεντέζη (1995) 1 Α.Α.Δ. 889.
Είμαι της άποψης, ότι, το περιεχόμενο της επιστολής, ημερομηνίας 28.12.2011, σε συνδυασμό με το γεγονός της μη λήξης κατά το χρόνο καταχώρησης της ενώπιον μας βασικής Αίτησης, της πρώτης ενοικίασης του υποστατικού, δεν έχουν μετατρέψει τη συμβατική, κατά τον εν λόγω χρόνο, ενοικίαση, σε Θέσμια και, το συμβατικό ενοικιαστή σε Θέσμιο, με αποτέλεσμα, να μην έχει αποκτήσει το παρόν Δικαστήριο δικαιοδοσία εκδίκασης της κυρίως Αίτησης».
Ο κ.Πιττάτζης πληροφόρησε το Εφετείο ότι το επίδικο υποστατικό είναι πλέον στην κατοχή των εφεσειόντων, χωρίς να προσδιορίσει ούτε τις συνθήκες ούτε την ημερομηνία παράδοσης τους από τους εφεσίβλητους, οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν στην ακρόαση της έφεσης, ούτε καταχώρησαν περίγραμμα αγόρευσης.
Η εν λόγω απόφαση σε συσχετισμό με την όλη εξέλιξη της και ειδικότερα με την εν τέλει παράδοση του υποστατικού, μας προβλημάτισε.
Είχαμε υποβάλει σχετικό ερώτημα στον ευπαίδευτο συνήγορο των εφεσειόντων για το αλυσιτελές της έφεσης ενόψει ακριβώς της παράδοσης του υποστατικού. Ο κ.Πιτάτζης εξήγησε ότι τον απασχολούσε η διατύπωση τελικής στην ουσία κρίσης του πρωτόδικου Δικαστηρίου για την έλλειψη δικαιοδοσίας που αν και δεν οδήγησε σε απόρριψη της όλης διαδικασίας, ουσιαστικά την κατέστησε ανενεργή, μη καθιστώντας δυνατή για τους εφεσείοντες την αναζήτηση θεραπείας για τα οφειλόμενα ενοίκια. Θεωρήσαμε ότι το στοιχείο αυτό καθιστούσε αναγκαία την εξέταση της έφεσης.
΄Εχουμε μελετήσει τις σχετικές εισηγήσεις υπό το πρίσμα της πρωτόδικης κρίσης. ΄Εχουμε την άποψη πως η ευπαίδευτη πρωτόδικος δικαστής προέβη σε ανεπίτρεπτα μικροσκοπικό σχολιασμό και ανάλυση σε κάποια μόνο από τα δεδομένα που βρίσκονταν ενώπιον της σε προηγηθείσα φάση της διαδικασίας, κάτι που δεν συνείδε με το είδος και τη φύση της υπό εξέταση αίτησης η οποία απλώς αφορούσε έκδοση ενδιαμέσου διατάγματος στις παραμέτρους του άρθρου 32 του Ν.14/60.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο στο στάδιο αυτό της διαδικασίας, με την προσφερόμενη μαρτυρία, όπου το βάρος ήταν αρχικά στη στοιχειοθέτηση συζητήσιμης υπόθεσης, δεν φαίνεται να είχε ενώπιον του όλα τα στοιχεία, ούτε βεβαίως και πλήρη νομική επιχειρηματολογία ώστε να αποφασίσει τελειωτικά για το θέμα της δικαιοδοσίας.
Η βασική αίτηση, ως το κύριο δικόγραφο των εφεσειόντων, έκανε αναφορά για δύο επιστολές που στάληκαν στους εφεσίβλητους, και όχι μόνον στην προαναφερθείσα. ΄Εχουμε την πεποίθηση ότι απασχόλησε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε ανεπίτρεπτο, υπό τις περιστάσεις, τρόπο και βάθος, το περιεχόμενο και τα χρονικά όρια που δίδοντο με την εν λόγω επιστολή. Περαιτέρω, εδόθη ερμηνεία του Νόμου σε σχέση με τα περιστατικά της υπόθεσης που δεν επέτρεπαν στο στάδιο αυτό διατύπωση τελικής κρίσης.
Εκ πρώτης όψεως παρουσιάστηκε από τους αιτητές ότι υπήρξε «τερματισμός» και εξηγήθηκε προκαταρκτικά η έννοια της θέσμιας ενοικίασης ως βάση της επίκλησης δικαιοδοσίας για το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεως.
Οι γραμμές επίκλησης σχετικού ισχυρισμού δικαιοδοσίας ή μη δεν ήταν τέτοιας καθαρότητας ώστε εν προκειμένω, η απόρριψη να γίνει στο στάδιο του συντηρητικού διατάγματος. Όπως έχει τεθεί στην Κότσαπα & Υιοί ν. Κυπριανού (2001)1 Α.Α.Δ. 261 «ο κυρίαρχος παράγων είναι η ιδιότητα του ενοικιαστή και η φύση της ενοικίασης και όχι η γένεση ή προέλευση των καθυστερημένων ενοικίων».
Αφ΄ης στιγμής οι εφεσείοντες προέβαλαν αυτές τις θέσεις - και δεν υπήρξε αντίλογος - δεν ήταν επιτρεπτό το Δικαστήριο να αποφασίσει τελειωτικά το θέμα. Συνεπώς η πρωτόδικη κρίση υπήρξε εσφαλμένη και ακυρώνεται.
Με βάση το γεγονός ότι επί του προκειμένου υπήρξε εσφαλμένη η κρίση του Δικαστηρίου, θα πρέπει να εξετάσουμε εξ υπαρχής την αίτηση για έκδοση προσωρινού μέτρου. (βλ. άρθ.25(3) του Ν.14/60). Υπό κανονικές συνθήκες η δέουσα διαταγή θα ήταν η επανεκδίκαση από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε εμείς την αναγκαιότητα της αιτούμενης θεραπείας αφού ενώπιον μας είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι υπήρξε παράδοση του υποστατικού έστω και αν δεν κατέχουμε τις λεπτομέρειες. Τίθεται συνεπώς το ερώτημα για το πρακτέον. Στη Μαυρονικόλα ν. Φοινιώτη κ.ά. (1997)1Γ Α.Α.Δ. 1659, η οποία επίσης αφορούσε έφεση, επί ex parte αίτησης ενδιάμεσου διατάγματος, λέχθηκαν τα ακόλουθα:
"Οι κατ' έφεση εξουσίες του Ανωτάτου Δικαστηρίου καθορίζονται από το ίδιο άρθρο του νόμου όπως και το δικαίωμα έφεσης, από το άρθρο 25(3) του Ν. 14/60 επιπρόσθετα προς τις προβλεπόμενες από το σχετικό διαδικαστικό κανονισμό που στην προκείμενη περίπτωση είναι η Δ.35 θ.8. Στην ουσία οι πρόνοιες του άρθρου 25(3) και εκείνες της Δ.35 θ.8 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας είναι επάλληλες. Και στις δύο περιπτώσεις παρέχεται εξουσία, μεταξύ άλλων, για την έκδοση οποιασδήποτε διαταγής κρίνεται ως δίκαια και πρέπουσα υπό το φως των περιστατικών της υπόθεσης. Όπως αναγνωρίζει η Αγγλική νομολογία ερμηνευτική των νομοθετικών και θεσμικών (παλαιών θεσμών) της Αγγλίας που αντιστοιχούν προς το άρθρο 25(3) και Δ.35 θ.8, παρέχεται η ευχέρεια, όπου η μεταβολή των περιστάσεων που σημειώθηκε στο ενδιάμεσο το δικαιολογεί, έκδοσης οποιασδήποτε απόφασης κρίνεται δικαία. (Βλέπε Attorney - General v. Birmingham, Tame and Rea District Drainage Board [1912] A.C., σελ. 788, Halsbury's Laws of England, 4th Edition, vol. 37, para. 696).
Ανάλογη υπήρξε και η προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου. Σημαντική στον τομέα αυτό είναι η απόφαση στην Trifonides ν. A/pan (Takis Bros) (1988) 1 C.L.R. 224, (απόφαση πλειοψηφίας) στην οποία το Εφετείο, παρά τη διαπίστωση ότι η έκδοση της εκκαλούμενης διαταγής ειδικής εκτέλεσης συμφωνίας ενοικιάσεως από το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν δικαιολογημένη, δεν ενέκρινε την ενεργοποίηση της διαταγής, η οποία είχε ανασταλεί εκκρεμούσης της έφεσης, για το λόγο ότι η χρονική διάρκεια της ενοικίασης είχε εκπνεύσει. Το Εφετείο όμως δεν έκρινε την έφεση απορριπτέα λόγω αυτού του γεγονότος. Σε τέτοια περίπτωση το Εφετείο διερευνά διαζευκτικούς τρόπους θεραπείας χάριν της άρτιας απονομής της δικαιοσύνης. Στην υπόθεση εκείνη διατάχθηκε η επανεκδίκαση της αγωγής προς το σκοπό καθορισμού της ζημιάς, η οποία προέκυψε από τη διάρρηξη της συμφωνίας, ως υποκατάστατο της θεραπείας της ειδικής εκτέλεσης. Σχετική με το ίδιο θέμα είναι και η μεταγενέστερη απόφαση στην Alpan (Αδελφοί Τάκη) Λτδ ν. Τρυφωνίδου κ.ά., Π.Ε. 8660, ημερ. 24.6.1996».
(Bλ. επίσης 1. Trafalgar Developments Ltd κ.ά. v. 1. Uralchem Holding p.l.c., Πολ.εφ. 331/2017, ημερ. 21.2.2019, όπου ακολουθήθηκε η διαταγή της επανεκδίκασης).
Στην κρινόμενη περίπτωση, το αίτημα ήταν η μη αποξένωση της επίπλωσης και εξοπλισμού του εστιατορίου, που προϋπόθετε ως μέρος της πραγματικότητας τη διατήρηση της κατοχής του εστιατορίου από τους εφεσίβλητους, κάτι που πλέον δεν υφίσταται, οπότε η λύση της επανεκδίκασης αποκλείεται, εκ των πραγμάτων. Εν προκειμένω, δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη κατάληξη εκτός η απόρριψη της αίτησης, αφού δεν υπάρχει πλέον λόγος ενασχόλησης του Δικαστηρίου με τα προβληθέντα τότε θέματα.
Η έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη κρίση ακυρώνεται. Η αίτηση ημερ. 15.7.2013 η οποία λανθασμένα είχε απορριφθεί, όπως εξηγήθηκε πιο πάνω, δεν έχει πλέον αντικείμενο. Δίδονται οδηγίες στο πρωτόδικο Δικαστήριο να προχωρήσει επί της ουσίας της υπόθεσης. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα, επί της εφέσεως και πρωτοδίκως, ενόψει των περιστάσεων που έχουμε εξηγήσει.
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.