|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Διαχειριστική Eπιτροπή KYΠA Kωρτ 4 (2008) 1 ΑΑΔ 644
ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΔΡΕΟΥ & ΣΙΑ ΔΕΠΕ κ.α., Πολιτική Έφεση 348/2015, 9/6/2017, ECLI:CY:AD:2017:A216
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2019:D340
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 122/2019)
23 Ιουλίου, 2019
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤO ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ
ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
(ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ
ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ
ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ C. P. A. ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 27.06.2019 ΠΟΥ
ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 391/2012 ΜΕΤΑΞΥ:
C. P. A.
Ενάγουσας
ΚΑΙ
Γ. Π.
Εναγομένου
Κ. Καλλής, για την Αιτήτρια.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Επιδιώκεται με προνομιακό ένταλμα Certiorari η ακύρωση της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού στην αγωγή αρ. 391/2012, ημερ. 27 Ιουνίου 2019, σύμφωνα με την οποία η εκδίκαση της εν λόγω αγωγής παραπέμφθηκε προς εκδίκαση από το Οικογενειακό Δικαστήριο. Προς τούτο υποβλήθηκε η υπό κρίση αίτηση για παραχώρηση αδείας για καταχώριση αίτησης για έκδοση του εν λόγω προνομιακού εντάλματος. Τα γεγονότα τα οποία συνθέτουν την υπόθεση αυτή έχουν ως ακολούθως:
Η αιτήτρια ήταν παντρεμένη με τον Γ. Π.. Στις 5 Μαΐου 2004 ο γάμος των πιο πάνω διαλύθηκε με δικαστική απόφαση. Την προτεραία της λύσης του γάμου, ήτοι, στις 4 Μαΐου 2004, υπογράφηκε μεταξύ των διαδίκων συμφωνία, με την οποία διευθετήθηκαν οι περιουσιακές και άλλες διαφορές των συζύγων (settlement agreement). Η εν λόγω συμφωνία κατατέθηκε στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λεμεσού, στην Αίτηση Περιουσιακών Διαφορών αρ. 23/2005 και εκδόθηκε προς τούτο απόφαση με την οποία αναγνωρίζετο ότι ήταν η μεταξύ τους συμφωνία διευθέτησης.
Στις 31 Ιανουαρίου 2012, η αιτήτρια καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού την αγωγή υπ΄ αρ. 391/2012, δυνάμει της οποίας διεκδίκησε το ποσό των ΛΚ16.200 ή €27.679, το οποίο αφορούσε μη καταβληθέντα επιδόματα δια τους μήνες Νοέμβριο 2009 μέχρι Ιανουάριο του 2012. Περαιτέρω, την έκδοση διατάγματος που να διατάσσει τον εναγόμενο (πρώην σύζυγο) να καταβάλλει στην αιτήτρια το ποσό των ΛΚ600, ήτοι €1025 το μήνα, από το Φεβρουάριο του 2012 και στο εξής.
Στις 29 Ιουνίου 2012 καταχωρήθηκε η Υπεράσπιση από τον εναγόμενο και στις 14 Φεβρουαρίου 2013 η απάντηση εκ μέρους της αιτήτριας. Μετά την συμπλήρωση των δικογράφων η υπόθεση ορίστηκε για ακρόαση η οποία άρχισε στις 20 Μάϊου 2019. Κατά το στάδιο της αντεξέτασης της αιτήτριας αναφέρθηκε ότι το ποσό το οποίο διεκδικείτο προς πληρωμή αφορούσε, όπως τότε λέχθηκε, διατροφή. Στη βάση αυτής της δήλωσης και άλλων στοιχείων που θα αναφερθώ σε μεταγενέστερο σημείο της απόφασης, ο συνήγορος του εναγομένου ήγειρε θέμα δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, ότι δηλαδή δικαιοδοσία προς επίλυση της διαφοράς είχε το Οικογενειακό Δικαστήριο αντί του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Στις 27 Ιουνίου 2019 το πρωτόδικο Δικαστήριο με μια μακροσκελή και εμπεριστατωμένη απόφαση αποτελούμενη από 30 σελίδες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στερείτο δικαιοδοσίας προς εκδίκαση της αγωγής και ως εκ τούτου παρέπεμψε την υπόθεση στη βάση του άρθρου 64Α του Νόμου 14/1960 προς εκδίκαση ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος υποστήριξε ότι θα πρέπει, στη βάση αυτών των γεγονότων, να παραχωρηθεί η άδεια για την καταχώριση προνομιακού εντάλματος καθότι υπάρχει σαφέστατη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η ύπαρξη συμφωνίας επίλυσης περιουσιακών διαφορών και κατ΄ επέκταση παραβίαση της, προκαθορίζει και παραχωρεί δικαιοδοσία μόνο στο Επαρχιακό Δικαστήριο και όχι στο Οικογενειακό. Οι διάδικοι επί του προκειμένου, εισηγήθηκε ο κ. Καλλής, προέβησαν σε μια συμφωνία διακανονισμού των περιουσιακών τους διαφορών η οποία υπογράφτηκε στο πλαίσιο λύσης του γάμου και επιβεβαιώθηκε με δικαστική απόφαση στην Αίτηση Περιουσιακών Διαφορών 23/2005. Αυτό το οποίο η αιτήτρια επιδίωξε ήταν εφαρμογή της συμφωνίας, καθότι ο εναγόμενος παρέλειψε να καταβάλλει αυτό το ποσό για σκοπούς συντήρησης της αιτήτριας, όπως είχε συμφωνηθεί στη συμφωνία διακανονισμού ημερ. 4 Μαΐου 2004. Ο όρος 10 της συμφωνίας ήταν ξεκάθαρος και ο εναγόμενος ανέλαβε την υποχρέωση να καταβάλλει το συγκεκριμένο μηνιαίο ποσό για σκοπούς συντήρησης (allowance).
Αυτό το εξόφθαλμο σφάλμα του Δικαστηρίου, όπως συνέχισε ο συνήγορος, επιτρέπει την χορήγηση αδείας και επίσης το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε στην απόφαση του στηριχθεί στην, κατ΄ ισχυρισμό ανυπαρξία αντιπαροχής εκ μέρους της αιτήτριας για την από πλευράς του εναγόμενου καταβολή του μηνιαίου ποσού. Υπάρχει σαφέστατη αναφορά στην, εκ μέρους της αιτήτριας, παραχώρηση των δικαιωμάτων της επί ακινήτου ιδιοκτησίας, για να δυνηθεί η αιτήτρια να παραμείνει στην Κύπρο μαζί με το ανήλικο τέκνο του ζευγαριού και το ποσό αυτό διδόταν γι΄ αυτό το σκοπό.
Η διαδικασία για την έκδοση εντάλματος Certiorari δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας των αποφάσεων κατώτερων Δικαστηρίων. Αυτή ελέγχεται στο πλαίσιο της Δευτεροβάθμιας Εφετειακής Δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η σύννομη άσκηση της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου αποτελεί το πλαίσιο εξέτασης σε αιτήσεις αυτής της μορφής (In Re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250, Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.α. (Αρ. 1) (2009) 1 Α.Α.Δ. 1014, Μιτέλλα, Πολ. Έφ. Αρ. 43/2019, ημερ. 2 Απριλίου 2019 και Αυγουστή, Πολ. Έφ. Αρ. 376/2018, ημερ. 1 Ιουλίου 2019, ECLI:CY:AD:2019:A265).
Περαιτέρω, πρέπει να σημειωθεί, ότι η δικαιοδοσία έκδοσης προνομιακού εντάλματος, τύπου Certiorari, δεν αποτελεί εποπτικό μέσο και ούτε παρέχεται η δυνατότητα εξέτασης του κατά πόσο το πρωτόδικο δικαστήριο αντιλήφθηκε ορθά ή όχι ένα νομικό ζήτημα (βλ. Διαχειριστική Επιτροπή ΚΥΠΑ Κωρτ 4 (2008) 1 Α.Α.Δ. 644 και Ανδρέου, Πολ. Έφ. Αρ. 348/2015, ημερ. 9 Ιουνίου 2017, ECLI:CY:AD:2017:A216).
Με όλο το σεβασμό προς τον ευπαίδευτο συνήγορο, το πρωτόδικο δικαστήριο δεν στήριξε την απόφαση του αποκλειστικά και μόνο, όπως λέχθηκε, στη λανθασμένη αντίληψη περί απουσίας αντιπαροχής. Πρωτοδίκως υπήρξε ευρύτατη αναφορά στη διαφοροποίηση που υπάρχει μεταξύ του δικογράφου της αιτήτριας αναφορικά με το θέμα. Τέθηκε με τρόπο έντονο κατά πόσο η Απάντηση που κατατέθηκε από την αιτήτρια, μετά την Υπεράσπιση του εναγόμενου, αφενός μεν «ολοκληρώνει τη δικογραφία» και αφετέρου σε ποιο βαθμό αυτό το δικόγραφο και το περιεχόμενο του μπορεί να αξιοποιηθεί και σε ποια έκταση. Το δικαστήριο επεσήμανε ότι στην Έκθεση Απαίτησης υπήρξε αναφορά στο συγκεκριμένο μηνιαίο ποσό ως δοθέν για «σκοπό συντήρησης», ή για «διατροφή», όπως απαντάται στο δικόγραφο της Απάντησης. Περαιτέρω, αυτή τη θέση υιοθέτησε και η αιτήτρια στην αντεξέταση. Ότι δηλαδή επρόκειτο για διατροφή. Δεν απεφάνθη το δικαστήριο ποια από τις δύο εκδοχές θα πρέπει να αποδεχθεί και βεβαίως ούτε και το παρόν Δικαστήριο μπορεί να εξετάσει ένα τέτοιο θέμα σε αίτηση για προνομιακό ένταλμα.
Το πρωτόδικο δικαστήριο αναλύοντας την έννοια της «γαμικής διαφοράς» κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αξίωση της διατροφής θα πρέπει να ενταχθεί κάτω από τη γαμικής διαφορά και επίσης εξέτασε κατά πόσο η αξίωση διατροφής μπορεί να αποτελέσει «περιουσιακή διαφορά».
Όλα αυτά αίρουν το επιχείρημα περί ύπαρξης εμφανούς λάθους το οποίο θα επέτρεπε στο Δικαστήριο να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ της παραχώρησης αδείας για καταχώριση εντάλματος Certiorari. Καταδεικνύεται με τον πιο έντονο τρόπο ότι υπήρξε ένας δικαστικός συλλογισμός, ασκούμενος μέσα στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου, δυνάμει του οποίου ο πρωτόδικος δικαστής κατέληξε σε ένα νομικό συμπέρασμα, η αμφισβήτησης της ορθότητας του οποίου σαφέστατα μόνο ενώπιον Εφετείου μπορεί να εξεταστεί και όχι ενώπιον μου.
Η νομολογία περί της διάκρισης των δύο δικαιοδοσιών αναφορικά με συμφωνίες διευθέτησης περιουσιακών σχέσεων συζύγων ή πρώην συζύγων έχει καταγραφεί με σχολαστικότητα από τον πρωτόδικο δικαστή. Σε αυτή τη νομολογία στηρίχθηκε, μεταξύ άλλων, για να καταλήξει στο συμπέρασμα του περί ελλείψεως δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Το πώς αυτή ερμηνεύθηκε αποτελεί το νομικό λόγο της απόφασης του δικαστή. Σε κανένα σημείο δεν έχει τεθεί ότι αυτή ασκήθηκε έξω από τα πλαίσια της δικαιοδοσίας του. Η ορθότητα της θα μπορεί να εξεταστεί σε μεταγενέστερο στάδιο και ενώπιον του κατάλληλου Δικαστηρίου, που είναι το Εφετείο και όχι το παρόν Δικαστήριο.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος ανέφερε στο Δικαστήριο ότι σε περίπτωση απόρριψης της παρούσας αίτησης υπάρχει ο κίνδυνος και το Οικογενειακό Δικαστήριο να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στερείται δικαιοδοσίας εκδίκασης της αγωγής που εκκρεμεί από την αιτήτρια. Παράλληλα εισηγήθηκε ότι η αίτηση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή, λαμβανομένου υπόψη του χρόνου καθυστέρησης που θα απαιτηθεί έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η διαδικασία ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου. Με όλο το σεβασμό προς τον ευπαίδευτο συνήγορο ο παράγοντας χρόνος δεν μπορεί να αποτελέσει στοιχείο που να δικαιολογεί την παραγνώριση της νομολογίας επί του θέματος της εμβέλειας άσκησης της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου για παραχώρηση αδείας για Certiorari.
Στη βάση των πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
/ΔΓ