|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2019:B209
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 36/2019)
31 Μαΐου, 2019
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΞΟΔΩΝ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ 567/2017, 576/2017, 581/2017 ΚΑΙ 588/2017
ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΟΡΦΟΥ,
Αιτητής,
ΚΑΙ
ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΑ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΗΣ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Καθ΄ων η Αίτηση.
_ _ _ _ _ _
Κ. Ορφανίδης, για τον Αιτητή.
_ _ _ _ _ _
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από την Σταματίου, Δ.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Με μονομερή αίτηση ο αιτητής αξιώνει τη χορήγηση άδειας για άσκηση έφεσης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία ενέκρινε τον υπολογισμό εξόδων υπέρ του αιτητή στη Γενική Αίτηση 567/2017 και τη χορήγηση παράτασης της προθεσμίας για άσκηση έφεσης.
Η αίτηση αρχικά στρεφόταν εναντίον τριών άλλων υποθέσεων, περιορίστηκε, όμως, στην πιο πάνω Γενική Αίτηση. Τα γεγονότα επί των οποίων στηρίζεται περιλαμβάνονται σε ένορκη δήλωση του Μ. Χαραλάμπους, αντιπροέδρου του αιτητή. Σε όση έκταση αφορούν την αίτηση, όπως περιορίστηκε, αναφέρει ότι στις 16.10.2017 καταχωρήθηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας η Γενική Αίτηση υπ΄ αρ. 567/2017, με την οποία ζητείτο οικονομική εξέταση του σωματείου, με στόχο την εξόφληση δικηγορικών εξόδων που προέκυψαν από ιδιωτική ποινική υπόθεση, ύψους €767,42.
Πέραν τούτου, είχαν καταχωρηθεί από τους καθ΄ων η αίτηση ακόμα τέσσερις Γενικές Αιτήσεις με πανομοιότυπο αιτητικό, με στόχο την οικονομική εξέταση του σωματείου προς εξόφληση δικηγορικών εξόδων που προέκυψαν από άλλες ιδιωτικές, ποινικές υποθέσεις, η πρώτη χρονολογικά εκ των οποίων ήταν η 551/2017. Στα πλαίσια αυτής της αίτησης, έγινε αίτηση δια κλήσεως για συνένωση όλων των αιτήσεων (συμπεριλαμβανομένης και της υπόθεσης στην οποία αφορά η παρούσα), η οποία εγκρίθηκε και, εκ συμφώνου, εκδόθηκε διάταγμα καταβολής των εξόδων των εν λόγω αιτήσεων έρευνας, καθώς το ποσό της απαίτησης είχε εξοφληθεί, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο, δια μηνιαίων δόσεων εκ €350, από 1.5.2018 μέχρι εξόφλησης. Το σωματείο προχώρησε σε εξόφληση των εξόδων, ως αυτά υπολογίστηκαν στη Γενική Αίτηση 551/2017.
Στις 6.2.2019 ο δικηγόρος του αιτητή παρέλαβε επιστολή από το δικηγόρο των καθ΄ων η αίτηση, ημερομηνίας 29.1.2019, σχετικά με τους εγκριθέντες καταλόγους εξόδων των τεσσάρων αιτήσεων. Αυτό που προκύπτει από τους εγκριθέντες καταλόγους είναι ότι στις 29.1.2019 το Δικαστήριο ενέκρινε υπολογισμούς εξόδων για την κάθε μία από τις Γενικές Αιτήσεις στην κλίμακα €2.000-€10.000, κλίμακα που δεν συνάδει με το ποσό που αξιώνεται. Προβάλλεται ότι το Δικαστήριο κατά τον υπολογισμό και έγκριση των εξόδων δεν εφάρμοσε τις πρόνοιες της Δ.59 θ.θ.14-16 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Αναφέρεται, επίσης, ότι κατά την ημερομηνία που εκδόθηκε το διάταγμα συνένωσης των πιο πάνω αιτήσεων, ο δικηγόρος του αιτητή ανέφερε ότι οι κλίμακες των αιτήσεων είναι λανθασμένες και πως θα έπρεπε τα έξοδα να υπολογιστούν στην κλίμακα των απαιτήσεων, κάτι το οποίο βρήκε σύμφωνους τόσο τον αντίδικο δικηγόρο, όσο και το Δικαστήριο, και λέχθηκε ότι κατά τον υπολογισμό το Πρωτοκολλητείο θα λάμβανε υπόψη το ποσό των απαιτήσεων.
Αποτελεί θέση του αιτητή ότι, κατά τον υπολογισμό και έγκριση των εξόδων, (α) δε λήφθηκε υπόψη από το Δικαστήριο ότι οι αιτήσεις συνενώθηκαν και συνεκδικάστηκαν στα πλαίσια της Αίτησης 551/2017 και αφορούσαν έξοδα που δημιουργήθηκαν από την ίδια αιτία, ήτοι την αγωγή 6981/2012 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, (β) με βάση τη Δ.59 θ.16, τα έξοδα θα πρέπει να υπολογισθούν σε εύλογα επίπεδα, ανεξαρτήτως της ευθύνης του φέροντος το βάρος πληρωμής τους, (γ) το σύνολο των εξόδων ανέρχεται σε €5.547 πλέον ΦΠΑ, πλέον €185,50 πραγματικά έξοδα, ενώ το επίδικο ποσό ήταν €2.969,27 και (δ) το ύψος των εξόδων έχει ξεπεράσει κατά πολύ την απαίτηση, κάτι που δε συνάδει με τη φύση, το αντικείμενο και το ύψος των συναλλαγών.
Ο αιτητής προβάλλει ότι η αίτηση εμπίπτει στις πρόνοιες της Δ.35 θ.20, εφόσον κλήθηκε να πληρώσει έξοδα που προκλήθηκαν ή προξενήθηκαν χωρίς επαρκή λόγο, καθότι είναι πασιφανές ότι η ταυτόχρονη καταχώρηση πέντε αιτήσεων ήταν καταχρηστική και δεν εξυπηρετούσε κάποιο σκοπό. Δεν εφαρμόστηκαν οι πρόνοιες της Δ.59 θ.16 για να υπολογιστούν εύλογα τα έξοδα και να καταλήξει σε λογικό και ορθό ποσό που αρμόζει στην υπόθεση με βάση τα δεδομένα της. Ζητείται η άδεια του Εφετείου για καταχώρηση έφεσης αναφορικά με την έγκριση των εξόδων στο ύψος της απαίτησης και καθορισμό των εξόδων στην κλίμακα €500-€2.000.
H έκδοση διατάγματος στις συνενωμένες αιτήσεις για πληρωμή των εξόδων των αιτήσεων έρευνας στις εν λόγω γενικές αιτήσεις όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, ισοδυναμεί, όπως έχει υποδειχθεί στην Pugachev (2006) 1 ΑΑΔ 353 ουσιαστικά με απευθείας «διαταγή του Δικαστηρίου ως προς τα έξοδα όπως αυτά θα εγκριθούν τελικά από το Δικαστήριο, αφού αυτό βοηθηθεί από τον Πρωτοκολλητή στον υπολογισμό τους, με συνέπεια προς τη βασική αρχή της Δ.59, θ.1 ότι τα έξοδα είναι στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Ο όποιος υπολογισμός των εξόδων από τον Πρωτοκολλητή λοιπόν, ακόλουθα τέτοιας διαταγής του Δικαστηρίου, δεν έχει αυτόνομη ή τελική ισχύ αλλά πρέπει να υποβάλλεται για έγκριση των υπολογισθέντων εξόδων προς το Δικαστήριο το οποίο έχει και την οριστική ευθύνη στο θέμα».
Η Δ.35 θ.20 θέτει τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να δοθεί άδεια για άσκηση έφεσης επί των εξόδων ως ακολούθως:
«20. An appeal from a decision solely on the ground of a wrong direction in regard to costs, or from an order made on taxation or review of taxation, shall not be entertained except with the leave of the Court of Appeal or a Judge thereof, which shall not be given unless it is made to appear that the direction or order is contrary to the provisions of any law or Rule, or is based on a misconception of fact, or directs any party to pay costs incurred or occasioned, without sufficient reason, by another party.»
(Σε μετάφραση)
«20. Έφεση εναντίον απόφασης αποκλειστικά για λόγους λανθασμένων οδηγιών αναφορικά με τα έξοδα, ή εναντίον διατάγματος που εκδόθηκε κατά την ψήφιση ή αναθεώρηση της ψήφισης, δεν θα εκδικάζεται εκτός κατόπιν άδειας του Εφετείου ή Δικαστή του Εφετείου, η οποία δεν πρέπει να δίδεται εκτός εάν φανεί ότι οι οδηγίες ή το διάταγμα είναι αντίθετα με τις πρόνοιες οποιουδήποτε νόμου ή κανονισμού, ή βασίζεται σε παρανόηση γεγονότος ή διατάσσει οποιοδήποτε διάδικο να πληρώσει τα έξοδα που προέκυψαν ή προκλήθηκαν χωρίς επαρκή αιτία, από άλλο διάδικο.»
Τα πλαίσια της Δ.35 θ.20 είναι περιορισμένα.
Το θεσμικό πλαίσιο παροχής άδειας εξηγήθηκε στην υπόθεση Αναφορικά με την Αίτηση του Μάριου Ρούσου και της Τασούλλας Χριστοφή (1999) 1 ΑΑΔ 360, με αναφορά σε προηγούμενη νομολογία. Η εξουσία του Δικαστηρίου να επιτρέψει έφεση αποκλειστικά σε σχέση με τα έξοδα είναι περιορισμένη.
Η παροχή άδειας δικαιολογείται, όπως προκύπτει από το κείμενο της Δ.35 θ.20, μόνο εφόσον καθίσταται εμφανές ότι η απόφαση για τα έξοδα (α) αντίκειται προς το νόμο ή διαδικαστικό κανονισμό, (β) βασίζεται σε παρανόηση των γεγονότων ή (γ) όπου διατάσσεται ένας διάδικος να καταβάλει τα έξοδα του άλλου, χωρίς επαρκή λόγο (βλ., επίσης, Αναφορικά με την Αίτηση της Ελένης Στεφάνου - Μετζίτη (2010) 1 ΑΑΔ 891).
Η παροχή άδειας δεν αφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, αλλά συναρτάται με τη στοιχειοθέτηση από τον αιτητή τουλάχιστον μιας των προϋποθέσεων που καθορίζει η Δ.35 θ.20.
Εξετάσαμε με προσοχή την υπό κρίση αίτηση.
Η σχετική διαταγή του Δικαστηρίου ως προς την επιδίκαση εξόδων, όπως απορρέει από το σχετικό πρακτικό που επισυνάπτεται στην αίτηση ως Τεκμ. 6, αναφέρεται σε υπολογισμό εξόδων των αιτήσεων έρευνας και όχι επιψήφιση εξόδων (taxation). Η Δ.59 θ.θ.14-16, την οποία επικαλείται ο αιτητής, προνοεί για επιψήφιση εξόδων και όχι υπολογισμό και έγκριση εξόδων. Ειδικότερα, η Δ.59 θ.16 αναφέρεται σε δικηγορικά έξοδα τα οποία επιτρέπονται κατά την άσκηση διακριτικής ευχέρειας του επιτετραμμένου Πρωτοκολλητή (taxing officer) που δεν είναι η περίπτωση. Εκτενής ανάλυση του θέματος γίνεται στην υπόθεση Χαράλαμπου Κύπρου Χωματένου, υπό την ιδιότητά του ως διαχειριστής της περιουσίας της αποβιωσάσης Ελέγκως Κύπρου Χωματένου, Πολιτική Αίτηση Αρ. 6/2018, ημερομηνίας 4.5.2018.
Σύμφωνα με τα γεγονότα που τέθηκαν, ενώ η Γενική Αίτηση με αρ. 567/2017 αφορούσε ποσό ύψους €767.42, ο υπολογισμός των εξόδων έγινε στην κλίμακα €2.000-€10.000. Σύμφωνα με τον περί Πολιτικής Δικονομίας (Τροποιητικό) (Αρ.5) Διαδικαστικό Κανονισμό του 2017, σε περιπτώσεις εναρκτήριων αιτήσεων, όπως είναι η παρούσα, όπου η αξία του επίδικου θέματος είναι προσδιοριστέα, θα εφαρμόζεται η αντίστοιχη κλίμακα σε πολιτικές αγωγές. Προκύπτει, συνεπώς, ότι υπήρξε παρανόηση γεγονότων με την επικύρωση από το Δικαστήριο του υπολογισμού των εξόδων που έγινε από τον Πρωτοκολλητή ως προς την εφαρμοζόμενη κλίμακα. Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη περίπτωση για να δοθεί άδεια για καταχώρηση έφεσης επί των εξόδων.
Η αίτηση εγκρίνεται ως η παράγραφος (α) του παρακλητικού, σε συνάρτηση με τη Γενική Αίτηση 567/2017 και δίδεται παράταση της προθεσμίας για άσκηση έφεσης 15 ημερών από τη σύνταξη της παρούσας απόφασης. Καμία διαταγή για έξοδα.
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/ΧΤΘ