|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2018:A460
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 49/2017)
24 Οκτωβρίου, 2018
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΠΑΝΑΓΗ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ,
ΓΙΑΣΕΜΗ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]
Μεταξύ:
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤO ΑΡΘΡOΝ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ «ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)
ΝΟΜΟΥ» ΑΡ. 33/1964
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΙΝ ΛΑΝΙΤΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ
ΛΤΔ ΔΙ' ΑΔΕΙΑΝ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΙ' ΕΚΔΟΣΙΝ
ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ 169 ΤΗΣ
ΠΟΙΝΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΕΦ. 155
ΚΑΙ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡ. 20.1.2017 ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 9516/11 Ε.Δ. ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΜΗ
ΕΞΟΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥΜΕΝΟΥΣ ΛΑΝΙΤΗΣ-
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΛΤΔ ΣΤΟΝ ΑΘΩΩΘΕΝΤΑ
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ 2 XXXXX ΓΕΩΡΓΙΟΥ,
ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΚΑΤΑΜΕΙΑ
Π. Πετράκης, για τους Εφεσείοντες.
-------------------------------
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Η απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από το Δικαστή Παμπαλλή.
-------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Οι εφεσείοντες καταχώρισαν στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την Ποινική Υπόθεση 9516/2011, εναντίον της εταιρείας M.G. RENOVATIONS LTD και των διευθυντών της, για πρόκληση μη εξόφλησης επιταγής κατά παράβαση του άρθρου 305 του Ποινικού Κώδικα, Κεφ. 154.
Σε κάποιο στάδιο της διαδικασίας, ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου, οι εφεσείοντες, αφού διαπίστωσαν ότι ο τότε κατηγορούμενος 2 Μ. Γ. δεν εμπλεκόταν στα υπό αναφορά αδικήματα, ζήτησαν άδεια του δικαστηρίου για να αποσύρουν την υπόθεση εναντίον του. Τούτο έγινε. Ο εν λόγω κατηγορούμενος αθωώθηκε, πλην, όμως, στο στάδιο εκείνο ζήτησε τα έξοδα του και παρόλη την ένσταση των εφεσειόντων, το δικαστήριο, με απόφαση του ημερ. 20 Ιανουαρίου 2017, ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, «έκρινε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος που να συνηγορεί προς την κατεύθυνση μη παροχής εξόδων» και θεώρησε ότι αυτά θα πρέπει να ακολουθήσουν το αποτέλεσμα σε ό,τι αφορούσε τον τότε κατηγορούμενο 2.
Οι εφεσείοντες καταχώρισαν αίτηση με την οποία ζητούσαν την παραχώρηση αδείας για καταχώριση αίτησης με κλήση για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari.
Ο αδελφός Δικαστής ο οποίος είχε επιληφθεί του θέματος, έκρινε ότι, από τα γεγονότα της υπόθεσης το πρωτόδικο δικαστήριο ενήργησε εντός του πλαισίου της διακριτικής του ευχέρειας, με βάση την παρεχόμενη δυνατότητα του άρθρου 169 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155 και απέρριψε την αίτηση καθότι η διαδικασία του προνομιακού εντάλματος δεν μπορεί να υπεισέλθει στον τρόπο άσκησης της διακριτικής ευχέρειας, έστω και αν αυτή είναι λανθασμένη, καθότι, το Δικαστήριο, στο πλαίσιο της προνομιακής του δικαιοδοσίας, εξετάζει μόνο αν η ενέργεια του δικαστηρίου ήταν σύννομη.
Στο πλαίσιο της παρούσας έφεσης ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων έκαμε, εξ' αρχής, ξεκάθαρο ότι η θεώρηση του Δικαστηρίου περί διακριτικής ευχέρειας αναφορικά με τα έξοδα, είναι ορθή και παγιωμένη. Το τι παραπονείται ο συνήγορος είναι ότι ο πρωτόδικος δικαστής επιδίκασε έξοδα προς όφελος του τότε κατηγορούμενου 2 βασιζόμενος στις αρχές που διέπουν την επιδίκαση εξόδων σε πολιτική δικαιοδοσία και όχι ποινική. Προς το σκοπό αυτό ο συνήγορος αναφέρθηκε στην υπόθεση Pishorn v. The Police (1972) C.L.R. 1132, όπου γίνεται αναφορά στο άρθρο 169 του Κεφ. 155 και υιοθετείται η αγγλική υπόθεση Berry v. British Transport Commission (1961) 3 All E.R. 65.
Στις ποινικές υποθέσεις, είναι γενικώς αποδεχτό ότι ένας κατηγορούμενος, υποστήριξε ο κ. Πετράκης, εκ πρώτης όψεως δεν έχει δικαίωμα ή προσδοκία για έξοδα υπέρ του.
Η υιοθέτηση από το ποινικό δικαστήριο της αρχής που πηγάζει για την πολιτική δίκη, αποτελεί νομικό σφάλμα που επιτρέπει την παραχώρηση αδείας για καταχώριση Certiorari.
Τα ίδια επιχειρήματα προτάθηκαν και πρωτοδίκως και απαντήθηκαν ως ακολούθως:
″Είναι ξεκάθαρο από τα γεγονότα της παρούσας περίπτωσης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε κατά διακριτική ευχέρεια. Τέτοια διακριτική ευχέρεια παρέχει ο νόμος σε ότι αφορά έξοδα με βάση το άρθρο 169 του Κεφαλαίου 155, που είναι και το μόνο που διέπει το ζήτημα εξόδων κατηγορουμένου σε περίπτωση αποτυχίας της εναντίον του υπόθεσης ή απόσυρσής της, όπως η υπό κρίση περίπτωση. Το προνομιακό ένταλμα δεν έχει σκοπό να ελέγξει νόμιμη άσκηση διακριτικής ευχέρειας κατώτερου Δικαστηρίου το οποίο, σταθμίζοντας τα ενώπιον του δεδομένα, πραγματικά και νομικά, καταλήγει σε σχετική απόφαση.″
Και πρόσθεσε ο ευπαίδευτος Δικαστής:
″Εφόσον λοιπόν το Δικαστήριο κέκτηται δικαιοδοσίας, όπως στην παρούσα περίπτωση, να αποφασίζει επί θέματος, ακόμα και λανθασμένη, κατ' ισχυρισμό, ερμηνεία του νόμου ή άσκηση διακριτικής ευχέρειας κατά εσφαλμένο τρόπο, εκφεύγει αυτής της προνομιακής δικαιοδοσίας (Ξάνθος Λυσιώτης και Υιός Λτδ (Αρ. 3) (1996) 1 ΑΑΔ 1066, Τ & Μ Οικονόμου και Υιός Λτδ (2011) 1 ΑΑΔ 140, Soboh Petroleum (Cyprus) Ltd κ.ά. (2012) 1 ΑΑΔ 1433 και Αποστόλου (Αρ. 1) (2012) 1 ΑΑΔ 1874).″
Με τη διατυπωθείσα νομική προσέγγιση συμφωνούμε απολύτως και δεν έχουμε τίποτε χρήσιμο να προσθέσουμε.
Θεωρούμε, όμως, και ανεξαρτήτως των πιο πάνω, ότι η υπόθεση Pishorn (άνω), που μας παρέπεμψαν οι εφεσείοντες, κρίθηκε σε διαφορετική βάση και αφορούσε τη δυνατότητα πληρωμής εξόδων αθωωθέντος κατηγορουμένου από το πάγιο ταμείο της Δημοκρατίας, θέμα που εκφεύγει της εμβέλειας του άρθρου 169. Επιβεβαιώθηκε, όμως, η ύπαρξη της διακριτικής ευχέρειας του δικαστηρίου ως προς την επιδίκαση εξόδων. Η ιδία αρχή, δηλαδή η ύπαρξη διακριτικής ευχέρειας, υιοθετείται και από την υπόθεση Berry (άνω), που επίσης αναφέρθηκε από το συνήγορο. Τονίστηκε ότι τα έξοδα δεν τα δικαιούται ένας αθωωθείς κατηγορούμενος, δυνάμει δικαιώματος, (as of right), αλλά ως θέμα που αποφασίζεται στη βάση των δεδομένων της κάθε υπόθεσης. Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και η αγγλική πρακτική (practice direction), που επίσης αναφέρθηκε από το συνήγορο.
Στην προκείμενη περίπτωση τα έξοδα δεν επιδικάστηκαν δικαιωματικά ή αυτόματα. Ζητήθηκαν από τον τότε κατηγορούμενο 2, μετά την απόσυρση της ποινικής υπόθεσης εναντίον του. Αυτό το αίτημα αμφισβητήθηκε από τους εφεσείοντες και το ποινικό δικαστήριο, έχοντας ακούσει τα προβληθέντα, άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια και επιδίκασε έξοδα. Ενέργεια απολύτως σύννομη.
Η έφεση απορρίπτεται.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/ΔΓ