|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Cyprus Asbestos Mines Co. Ltd. (1990) 1 ΑΑΔ 49
Κουή Μηλίτσα Γ. ν. Μιχάλη Χριστοδούλου (2010) 1 ΑΑΔ 401
M.A. Κτήμα Μακένζυ Λτδ (2016) 1 ΑΑΔ 2674, ECLI:CY:AD:2016:B528
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2018:B243
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 5/2017)
21 Μαϊου, 2018
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΙΩΑΚΕΙΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ\Η ΕΠΗΡΕΑΖΟΜΕΝΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΣΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΙΚΑΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΩΣΤΑ, ΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ/Η ΕΠΗΡΕΑΖΟΜΕΝΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΕΦΕΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΗΝ Ε61/2012 ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΩΝ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 23/4/2015 ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΕΦΕΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
Και
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΚΑΙ/Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 23/4/2015 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑ. ΚΑΜΙΤΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 11/12/2014 ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ Ε61/2012 ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΩΝ ΤΟΜΕΑΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΤΡΙΤΟΥ (WRIT OF ATTACHMENT) ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΙΩΑΚΕΙΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΩΝ ΤΟΜΕΑΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ ΑΡ. Ε61/2012 ΜΕΤΑΞΥ:
1. ΜΑΡΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
2. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Αιτητών
και
1. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ
2. ΙΩΑΚΕΙΜ ΙΩΑΚΕΙΜ
Καθ' ων η Αίτηση
και
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ
Μεσεγγυούχου
--------------------- -
Αίτηση ημερ. 21.1.2017
Χρ.Θεοδούλου, για τον αιτητή
Χαρ.Θεοδούλου, (κα), για Χ.Κυριακίδη ΔΕΠΕ, για τους καθ΄ων η αίτηση.
Ρ.Χαραλάμπους, (κα), για τα ενδιαφερόμενα μέρη
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Τ.Ψαρά-Μιλτιάδου, Δ.
--------------------
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Ο αιτητής (προσωπικά και για την ανίκανη μητέρα αυτού για την οποία ενεργεί πλέον σύμφωνα με δήλωση που έγινε ενώπιον μας) υπήρξε συνδικαιούχος σε τραπεζικό λογαριασμό «Joint deposit account»/κοινό λογαριασμό καταθέσεων (τεκμ.1).
Ο τρίτος δικαιούχος ήταν ο Ιωακείμ Ιωακείμ, αδελφός του αιτητή.
Οι Μαρία και Γεώργιος Γεωργιάδης κινήθηκαν δικαστικά εναντίον του Ιωακείμ Ιωακείμ (καθώς και του γιου του) και πέτυχαν στο Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων Λάρνακας(Ε61/2017) απόφαση στις 3.7.2014 για €70.500 καθώς και άλλα ποσά μηνιαίως πλέον τόκους και έξοδα.
Στις 11.12.2014 καταχωρήθηκε εκ μέρους των Μαρίας και Γεώργιου Γεωργιάδη αίτηση για την έκδοση εντάλματος κατάσχεσης εις χείρας τρίτου (writ of attachment) στα πλαίσια της οποίας ο Ιωακείμ Ιωακείμ δια του δικηγόρου του καταχώρησε ένσταση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση επί της αίτησης - (τεκμ.3) - στις 23.4.2015. Συγκεκριμένα, εξεδόθη διάταγμα (το οποίο διορθώθηκε μεταγενέστερα με αίτηση της Μαρίας και Γεώργιου Γεωργιάδη ) ως εξής:
«ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥΤΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ την έκδοση εντάλματος κατασχέσεως (writ of attachement) εις χείρας τρίτου δια του οποίου να διατάττεται ο μεσεγγυούχος, δηλαδή η ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΙΜΙΤΕΔ. όπως καταβάλει στους Αιτητές από οποιοδήποτε ποσό ήθελε φανεί ότι βρίσκεται κατατεθειμένο σε τραπεζικό λογαριασμό του Καθ' ου η Αίτηση 2 με τους μεσεγγυούχους και στο όνομα του αλλά και στο όνομα και τρίτου προσώπου μαζί με τον Καθ' ου η Αίτηση 2„ ποσό μέχρι €70.500.-, ως οφειλόμενα ενοίκια και ενδιάμεσα οφέλη, μέχρι την 30/06/2014, πλέον νόμιμο τόκο επ' αυτού από 03/07/2014, πλέον €2.153.- δικηγορικά έξοδα, πλέον €49.- έξοδα σύνταξης του παρόντος διατάγματος, πλέον ΦΠΑ επί του ποσού €2.098.- πλέον νόμιμο τόκο προς 5.5% από 03/07/2014, πλέον έξοδα επίδοσης του Διατάγματος.
Ο μεσεγγυούχος έχει δικαίωμα ανάκτησης των εξόδων του σε σχέση με την παρούσα διαδικασία από τον τραπεζικό λογαριασμό του Καθ' ου η Αίτηση 2 τον οποίο διατηρεί.»
(ο τονισμός είναι δικός μας).
Ως τρίτο πρόσωπο εμφανίζεται τώρα ο πιο πάνω αιτητής (προσωπικά και για την ανίκανη μητέρα του) και εξαιτείται από το Εφετείο να του παραχωρηθεί άδεια που να επιτρέπει την καταχώρηση έφεσης στην απόφαση ημερ. 23.4.2015 για έκδοση εντάλματος κατάσχεσης εις χείρας τρίτου (καθώς και σχετική χρονική παράταση για να το πράξει).
Η αίτηση στηρίζεται κυρίως στη Δ.35 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας (ειδικά Δ.35 θ.3). Να σημειωθεί ότι από το ενώπιον μας υλικό διαφαίνεται πως ο εν λόγω Ιωακείμ Ιωακείμ εφεσίβαλε την απόφαση, όμως ο αιτητής θεωρεί ότι η έφεση δεν καλύπτει πλήρως τη δική του θέση (βλ. τεκμ.5). Εν πάση περιπτώσει, ο ίδιος και η μητέρα του ποτέ δεν κλήθηκαν ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου και δεν έλαβαν γνώση της διαδικασίας κατάσχεσης του κοινού ως άνω λογαριασμού με αποτέλεσμα τα δικαιώματα τους ουσιωδώς να παραβλαφθούν.
Γι΄αυτό και αιτείται σχετική άδεια για καταχώρηση έφεσης.
Όπως κρίθηκε στην υπόθεση Αναφορικά με την εταιρεία Asbestos Mines Co. Ltd (1990) 1 A.A.Δ. 49 είναι στα πλαίσια της Δ.35 θ.3 που μπορεί να εξεταστεί ποία πρόσωπα δικαιούνται να καταχωρήσουν έφεση. Στη Δ.35 θ.3 γίνεται παραπομπή στο Ο.58 r.1 των παλαιών αγγλικών θεσμών. Στον εν λόγω θεσμό ακριβώς γίνεται αναφορά σε πρόσωπα τα οποία όντας μη διάδικοι, δύνανται κατόπιν αδείας, (ακόμη και με ex parte αίτηση) να καταχωρήσουν έφεση επί απόφασης ή διατάγματος που επηρεάζουν τα συμφέροντα τους.
Στην Κουή ν. Χριστοδούλου (2010)1 Α.Α.Δ. 401 που ακολούθησε αναλύεται και πάλι η Δ.35 θ.3 και η αντιστοιχούσα σ΄αυτή Δ.58 θ.1 (ως ίσχυε το 1954). Επεξηγείται ότι η άδεια του Εφετείου δίδεται στις περιπτώσεις που το πρόσωπο, μη διάδικος, αποδεικνύει, εκ πρώτης όψεως, ότι, είναι πρόσωπο, ενιδαφερόμενο, παραπονούμενο (agrrieved) ή δυσμενώς επηρεασθέν από την απόφαση ή το διάταγμα.
Στην υπόθεση Raymond Riza Πολ.αιτ. 37/16, ημερ. 18.11.2016, ECLI:CY:AD:2016:B528, οι πιο πάνω αρχές επιβεβαιώθηκαν ως εξής:
«Η Asbestos Mines (ανωτέρω) αφορούσε δύο εφέσεις εναντίον απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου, σε αίτηση διάλυσης της εφεσίβλητης εταιρείας The Cyprus Asbestos Mines. H πρώτη καταχωρίστηκε εκ μέρους όλων των εργαζομένων, πιστωτών της εφεσίβλητης και η δεύτερη, από το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, εκ μέρους του Διευθυντή Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ως πιστωτών της εφεσίβλητης. Προβλήθηκε προδικαστική ένσταση εκ μέρους του συνηγόρου της εφεσίβλητης ως προς την εγκυρότητα των εφέσεων που καταχωρίστηκαν χωρίς προηγούμενη άδεια του Εφετείου. Και στις δύο περιπτώσεις οι εφεσείοντες δεν ήταν διάδικοι, ούτε πρόσωπα που έλαβαν μέρος στη διαδικασία και δεν είχαν δικαίωμα να καταχωρίσουν έφεση, χωρίς την άδεια του Εφετείου. Το Εφετείο αντικρίζοντας τις εκατέρωθεν θέσεις, με αναφορά στις πρόνοιες του θ.3 της Δ.35 που τύγχανε εφαρμογής και όχι της Δ.35 θ.5 όπως παρέπεμψε ο συνήγορος της εφεσίβλητης, και στο Ο.58 r.3 των Αγγλικών Θεσμών που βρισκόταν σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1954, ημερομηνία που οι περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμοί, ΚΕΦ.12, αντικατέστησαν τους προηγούμενους Θεσμούς, κατέληξε ότι, σε περιπτώσεις αιτήσεων για διάλυση εταιρείας, έφεση μπορεί να υποβληθεί από τον αιτητή, τον καθ΄ ου η αίτηση, καθώς και από οποιοδήποτε πρόσωπο του οποίου τα συμφέροντα επηρεάζονται, νοουμένου, ότι πρόκειται για πρόσωπο που παρουσιάστηκε στην πρωτόδικη διαδικασία και η παρουσία του αναφέρεται στη δικογραφία. Σε περίπτωση δε, που οποιοδήποτε πρόσωπο ισχυρίζεται πως επηρεάζονται τα συμφέροντά του από μια απόφαση του Δικαστηρίου, σε αίτηση διάλυσης εταιρείας και το οποίο, δεν έλαβε μέρος στην πρωτόδικη διαδικασία, μπορεί και πάλι να εφεσιβάλει την απόφαση, αλλά μόνο κατόπιν προηγούμενης άδειας του Δικαστηρίου, έστω και αν σε μερικές περιπτώσεις η άδεια αυτή είναι εκ πρώτης όψεως τυπική. Στη βάση των ανωτέρω δόθηκαν ανάλογες οδηγίες επίδοσης της έφεσης σε όλα τα πρόσωπα που εμφανίστηκαν πρωτοδίκως και έλαβαν μέρος στη διαδικασία, ενώ απέρριψε το αίτημα του Γενικού Εισαγγελέα που δεν είχε εμφανιστεί πρωτοδίκως.
Στη δεύτερη υπόθεση, Κουή (ανωτέρω), το Δικαστήριο εξετάζοντας τα γεγονότα της ενώπιον του υπόθεσης, απέρριψε την έφεση, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση της εφεσείουσας για ακύρωση ή τροποποίηση παρεμπίπτοντος διατάγματος, το οποίο εκδόθηκε σε αγωγή που η εφεσείουσα δεν ήταν διάδικος, (εναγόμενος ήταν ο γιος της ενώ στην ίδια επιδόθηκε η αίτηση). Κρίθηκε, ότι η εφεσείουσα, δεν είχε τέτοιο δικαίωμα: δεν υπέβαλε ποτέ αίτηση για να καταστεί διάδικος πρωτοδίκως, ούτε εξασφάλισε την προηγούμενη άδεια του Εφετείου για την καταχώριση της».
Πολύ πρόσφατα στην υπόθεση Τάλια κ.ά. ν. Lefkaritis Oils Ltd, Πολ.αιτ. 22/17, ημερ. 8.11.2017, ECLI:CY:AD:2017:B395 αναφέρθηκαν και τα εξής:
«Είναι ορθό ότι, ως άνω, ο τρίτος δεν απαιτείται να στοιχειοθετήσει παρά μια εκ πρώτης όψεως υπόθεση ότι είναι ενδιαφερόμενο, παραπονούμενο ή δυσμενώς επηρεαζόμενο πρόσωπο. Υπό την έννοια αυτή το Εφετείο στην υπόθεση Riza ν. Δημοκρατίας κ.α., Πολιτική Αίτηση Αρ. 37/2016, ημερομηνίας 18.11.2016, ECLI:CY:AD:2016:B528, δεν διαφώνησε με την εισήγηση των αιτητών ότι σ΄αυτό το στάδιο δεν εξετάζεται η δύναμη της υπόθεσης του αιτητή. Το ζητούμενο είναι η έκταση και η έννοια του όρου «εκ πρώτης όψεως ενδιαφερόμενο κτλ πρόσωπο».
Στην υπόθεση Riza η αιτήτρια εταιρεία αντλούσε την κατοχή ακινήτου από πρόσωπο (τον κηδεμόνα τουρκοκυπριακών περιουσιών) το οποίο παράνομα, χωρίς νόμιμο δικαίωμα, είχε λάβει την κατοχή. Σε αγωγή μεταξύ του ιδιοκτήτη και του κηδεμόνα για παράνομη επέμβαση, ο ιδιοκτήτης εξασφάλισε διάταγμα ανάκτησης κατοχής. Εκ μέρους του κηδεμόνα η απόφαση δεν εφεσιβλήθηκε. Η αιτήτρια, προβάλλοντας τη θέση ότι η απόφαση εκδόθηκε στην απουσία της και χωρίς η ίδια να είχε την ευκαιρία να προβάλει, ως κάτοχος, τις θέσεις και τις υπερασπίσεις της σε μια υπόθεση όπου το αγώγιμο δικαίωμα (παράνομη επέμβαση) αφορά την κατοχή, ζήτησε άδεια για να ασκήσει η ίδια έφεση. Η άδεια δεν δόθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι τα συμφέροντά της απέρρεαν από τη συμβατική της σχέση με τους, παρανόμως επεμβαίνοντες, εναγόμενους με τέτοιο τρόπο ώστε να δεσμεύεται εκ του δεδικασμένου της απόφασης».
Η κρινόμενη περίπτωση, θα λέγαμε, ότι αποτελεί κλασσική περίπτωση «επηρεαζόμενου μη διάδικου» σύμφωνα με τη σχετική διαταγή αλλά και τη νομολογία που τη στηρίζει.
Ο αιτητής - προσωπικά και για τη μητέρα του - ως εκ της ιδιότητας τους ως συνδικαιούχοι στον εν λόγω λογαριασμό που υπήρξε αντικείμενο της διαδικασίας μεσεγγυήσεως και/ή κατάσχεσης στα χέρια τρίτου και οδήγησε στην εν λόγω απόφαση, δύναται σίγουρα να θεωρηθεί, ως εκ πρώτης όψεως ενδιαφερόμενο, ζημιωθέν (agrrieved) ή δυσμενώς επηρεασθέν από την απόφαση ή διάταγμα πρόσωπο, με δεδομένο ότι ποτέ δεν ακούστηκε στην πρωτόδικη διαδικασία (ούτε μπορούσε να είχε ακουσθεί αφού δεν του είχε γνωστοποιηθεί). Βεβαίως το εύρος και το βάθος του δικαιώματος θα κριθεί κατά την εξέταση της ουσίας της έφεσης.
Συνεπώς, βρίσκουμε ότι ο αιτητής έχει επαρκώς θεμελιώσει το αίτημα για να του δοθεί άδεια, ως μη διάδικος, για να καταχωρήσει έφεση.
Το θέμα της παράτασης του χρόνου για καταχώρηση της έφεσης είναι συνυφασμένο εν προκειμένω, με τα ειδικά περιστατικά της υπόθεσης και της προσπάθειας του αιτητή «να ανεύρει» τα προηγηθέντα πραγματικά σχετικά γεγονότα, τα οποία δεν γνώριζε. Υπό το κράτος των επιμέρους δε εξηγήσεων που δίδει ενόρκως, βρίσκουμε δικαιολογημένη και αυτή την πτυχή του αιτήματος.
Συνεπακόλουθα των πιο πάνω, η αίτηση εγκρίνεται ως Α και Β (για παράταση του χρόνου έφεσης για 15 ημέρες από σήμερα). Η δε άδεια που δίδεται αφορά τόσο τον αιτητή προσωπικά όσο και υπό την ιδιότητα του ως Διαχειριστή της περιουσίας της ανικάνου μητέρας του, Λευκούς Κώστα. ΄Εξοδα εκ ποσού €1.200 πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει, υπέρ του αιτητή και εναντίον των καθ΄ων η αίτηση.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.,
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.