|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
In re Pelmako Development Ltd (1991) 1 ΑΑΔ 246
Loukos Manufacturers Ltd. (1998) 1 ΑΑΔ 2226
Αναφορικά με την Εταιρεία Bell Transport Services Limited ν. Lombard Natwest Ltd (2000) 1 ΑΑΔ 2028
Moulettaris M. Machinery Co. Ltd ν. Μιχάλη Ζήνωνος (2001) 1 ΑΑΔ 1649
Φωκάς Α. & Π. Λίμιτεδ ν. Α.K.C. Development Limited (2003) 1 ΑΑΔ 651
Genemp Trading Ltd ν. Marfin Popular Bank Public Co Ltd (2009) 1 ΑΑΔ 1658
Χατζηγιάννης Ανδρέας ν. C. & J. Kyprianou Promotions Ltd (2010) 1 ΑΑΔ 991
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
ECLI:CY:AD:2018:A189
AΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
(ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.Δ.)
24 Απριλίου 2018
SUPHIRE (FINANCE) LIMITED
ΕΦΕΣΕΙΟΥΣΑ
και
ΦΩΤΗ ΦΩΤΙΟΥ
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ
--------------------
Δ. Καλλής, για Εφεσείουσα
Τ. Κουκούνης, για Εφεσίβλητο
ΝΑΘΑΝΑΗΛ Δ. Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Παρπαρίνο, Δ.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ. Η Εφεσείουσα με τρεις (3) λόγους Έφεσης προσβάλλει ως εσφαλμένη την πρωτόδικη απόφαση, ημερ. 16.6.2011, με την οποία εξεδόθη εναντίον της διάταγμα "εκκαθάρισης".
Με τον πρώτο λόγο η Εφεσείουσα εισηγείται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε διάταγμα εκκαθάρισης εναντίον της εφόσον η αίτηση, πρωτόδικα, αφορούσε αίτημα για διάταγμα διάλυσης της. Ο δεύτερος εισηγείται ότι η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η αναφορά της Εφεσείουσας στην Ένορκη Δήλωση που συνοδεύει την ένσταση περί της ικανότητας της να ικανοποιήσει το εξ αποφάσεως χρέος της, είναι γενική και αόριστη, είναι εσφαλμένη. Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε το διάταγμα εκκαθάρισης κατ' αντίθεση προς την δικογραφημένη θέση του Εφεσίβλητου όπου η απαίτηση του στηρίζεται σε απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου στην Αγωγή Αρ. 3959/2009 ενώ ο ορθός αριθμός είναι 3959/2006, χωρίς να προηγηθεί διάταγμα τροποποίησης του δικογράφου.
Σε σχέση με τον πρώτο λόγο Έφεσης, ο ευπαίδευτος συνήγορος της Εφεσείουσας, με αναφορά στις υποθέσεις Pan-Aman Hotels Ltd v. Εφόρου Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (2002) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1756 και Χατζηγιάννη ν. C & J Kyprianou Promotions Ltd (2010) 1 Α.Α.Δ. 991 εισηγήθηκε ότι το αίτημα αφορούσε διάλυση της Εφεσείουσας, η νομική βάση της οποίας (διάλυσης) εντοπίζεται στο άρθρο 260 του ΚΕΦ. 113. Παρόλα ταύτα το πρωτόδικο Δικαστήριο με αίτημα τη "διάλυση" και νομική βάση τα άρθρα 203, 209, 211(ε), 212 (α), 213 και 214 και όχι το άρθρο 260 του ΚΕΦ.113 προχώρησε και εξέδωσε διάταγμα εκκαθάρισης ενώ με βάση την άνω νομολογία θα έπρεπε να απορριφθεί η αίτηση. Η αίτηση έπρεπε να απορριφθεί, συνέχισε ο ευπαίδευτος συνήγορος διότι όπου οι θεσμικές διατάξεις στις οποίες θεμελιώνεται ένα αίτημα δεν παρέχουν έρεισμα στο αίτημα, αυτό απορρίπτεται.
Αντίθετη, βεβαίως, ήταν η θέση του ευπαίδευτου συνηγόρου του Εφεσιβλήτου ο οποίος εισηγήθηκε ότι η νομική βάση της αίτησης ήταν ξεκάθαρη και δεν άφηνε χώρο για αμφιβολία για το ποια θεραπεία επιζητείτο. Η Εφεσείουσα ήταν ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της (βλ. άρθρο 211(ε) του ΚΕΦ. 113) διότι επιδόθηκε απαίτηση πληρωμής εξ' αποφάσεως χρέους στην Εφεσείουσα και δεν κατέβαλε οιονδήποτε ποσό (άρθρο 212(α) του ΚΕΦ. 113). Η χρήση της λέξης "διάλυση" δεν προσέθετε και δεν αφαιρούσε από τη νομική βάση όπου δεν αναφέρετο καθόλου το άρθρο 260 του ΚΕΦ. 113 για να τίθεται θέμα αντιφατικής νομικής βάσης ή σύγχυσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αντιμετώπισε το ζήτημα ως ακολούθως:
"Το πρώτο θέμα που ήγειρε αγορεύοντας ενώπιον μου ο κ. Καλλής ήταν το θέμα ότι τα άρθρα που αποτελούν τη βάση της αίτησης και κυρίως τα άρθρα 211(ε) και 212 δεν ομιλούν περί διάλυσης της εταιρείας αλλά
εκκαθάρισης αφού η διάλυση διέπεται από τις πρόνοιες του άρθρου 260 του περί Εταιρειών Νόμου, ΚΕΦ. 113 και έπεται της εκκαθάρισης. Ως εκ τούτου η αίτηση, σύμφωνα με τον κ. Καλλή, πρέπει να απορριφθεί για το λόγο αυτό. Η θέση αυτή δεν με βρίσκει σύμφωνο γιατί η διάλυση μιας εταιρείας είναι το αποτέλεσμα της εκκαθάρισης όπως η πτώχευση ενός φυσικού προσώπου είναι αποτέλεσμα της έκδοσης διατάγματος παραλαβής. Και στην πρώτη περίπτωση μιλούμε εξ αρχής για διάλυση, και στη δεύτερη περίπτωση μιλούμε εξ αρχής για πτώχευση. Το ορθό υπόβαθρο της αίτησης είναι τα άρθρα 211(ε) και 212(α) τα οποία σωστά περιλαμβάνονται και συνιστούν τη βάση της αίτησης."
Εξετάσαμε με πολλή προσοχή τα όσα τέθησαν ενώπιον μας. Εξαρχής να θέσουμε τη διάκριση μεταξύ διατάγματος εκκαθάρισης (winding up order) δυνάμει του Άρθρου 214 του Περί Εταιρειών Νόμου, ΚΕΦ. 113, το οποίο ενεργοποιεί την διαδικασία συγκέντρωσης και προστασίας των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, και διατάγματος διάλυσης (order of dissolution) δυνάμει του Άρθρου 260, το οποίο συνεπάγεται την οριστική διάλυση της εταιρείας (βλ. Genemp Trading Ltd v. Marfin Popular Bank Public Co Ltd (2009) 1 A.A.Δ. 1658.
Εξετάσαμε τις δύο υποθέσεις στις οποίες μας παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος και παρατηρούμε ότι στην Pan-Aman Hotels Ltd (άνω) το θέμα που απασχόλησε ήτο ο μη προσδιορισμός σε ποια από τις επιμέρους πρόνοιες του Άρθρου 211 βασίζετο η αίτηση. Στην Χατζηγιάννη (άνω) επίσης, το θέμα που απασχολεί εδώ, δεν αποτελούσε επίδικο θέμα και δεν απεφασίσθη. Παρατίθεται το σχετικό απόσπασμα:
"Επειδή βέβαια το πιο πάνω θέμα δεν απασχόλησε καθόλου κατά την πρωτόδικη διαδικασία, ούτε και κατ' έφεση, ενώ όλοι οι παράγοντες της δίκης παρουσιάζονται να είχαν εκλάβει και μεταχειριστεί την υπό εξέταση αίτηση ως αίτηση για διάταγμα Εκκαθάρισης και όχι Διάλυσης όπως εσφαλμένα εζητείτο, δεν θα μας απασχολήσει το θέμα τούτο περαιτέρω. Το εντοπίζουμε για καθοδήγηση, έτσι ώστε να χρησιμοποιούνται οι ορθές και ακριβείς ορολογίες."
Στην παρούσα υπόθεση παρατηρούμε ότι στην αίτηση ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ο Εφεσίβλητος αιτείτο τις ακόλουθες θεραπείες:
"Α. Όπως η Εταιρεία SUPHIRE (FINANCE) LIMITED, Αρ. Εγγραφής Η.Ε. 108776, διαλυθεί από το Δικαστήριο σύμφωνα με τις διατάξεις του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, και ειδικότερα τα άρθρα 203, 209, 211(ε), 212(α), 213 και 214.
Β. Όπως εκδοθεί οποιοδήποτε άλλο διάταγμα το οποίο το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει δίκαιο υπό τις περιστάσεις.
Γ. Όπως τα έξοδα της παρούσας αίτησης συν Φ.Π.Α. (αρ. μητρώου 10247705Ν) και το τέλος επίδοσης επιδικασθούν υπέρ των αιτητών."
Η νομική βάση της αίτησης είναι, μεταξύ άλλων, ο Περί Εταιρειών Νόμος, ΚΕΦ. 113, Άρθρα 203, 209, 211(ε), 212(α), 213 και 214. Από την ανάγνωση των σχετικών Άρθρων του ΚΕΦ. 113, Άρθρα 209-214 και 260, δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι στο αιτητικό αίτησης της φύσεως υπό εξέταση, θα πρέπει το αίτημα να αναφέρεται σε "εκκαθάριση" της εταιρείας και όχι σε "διάλυση" της. Η διάλυση εταιρείας έπεται του διατάγματος εκκαθάρισης. Παρόλα ταύτα επισκόπηση της νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου αποκαλύπτει ότι και στις περιπτώσεις που επιζητείται η εκκαθάριση εταιρείας η χρήση στο αιτητικό της λέξης "διάλυση" φαίνεται ότι δεν επηρέασε την διαδικασία. Αναφέρουμε μερικές εξ αυτών.
Στην υπόθεση αναφορικά με την εταιρεία Loukos Manufactures Ltd (1998) 1 (Δ) Α.Α.Δ. 2226 στη σελ. 2229 αναφέρονται:
«Το άρθρο 211 του Κεφ. 113 προνοεί ότι το Δικαστήριο μπορεί να εκδώσει ένα διάταγμα διάλυσης μιας εταιρείας που δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει τα χρέη της. Το διάταγμα εκδίδεται αν η εταιρεία αποδεδειγμένα δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις οφειλές της (άρθρο 212(c)). Η διαδικασία της διάλυσης προϋποθέσει την καταχώρηση σχετικής αίτησης από «οποιοδήποτε πιστωτή ή πιστωτές» (άρθρο 213(1) του Κεφ. 113). Ένας πιστωτής μιας εταιρείας μπορεί να καταχωρίσει αίτηση για διάλυση της εταιρείας».
Εις την G.I.P. CONTRACTIONS LTD V. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ (1991) 1 Α.Α.Δ. 15 η αίτηση αφορούσε διάλυση της καθ' ης η αίτηση εταιρείας από πιστωτή. Το Ανώτατο Δικαστήριο επεκύρωσε το διάταγμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου και στη σελ. 23 αναφέρει:
«...Το πρωτόδικο Δικαστήριο με βάση τη μαρτυρία που είχε ενώπιον του δεν μπορούσε να καταλήξει σε τίποτε άλλο παρά ότι ήταν ορθό και δίκαιο να διατάξει την Διάλυση της εταιρείας...»
Εις την Α. & Π. ΦΩΚΑΣ ΑΤΑ V A. Κ. C. DEVELOPMENT LTD (2003) 1 (Β) Α.Α.Δ. 651 αφορούσε αίτηση διάλυσης της καθ' ης η αίτηση βάσει των άρθρων 209, 211(ε) 212(a) και 214 του Κεφ. 113. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση. Το Ανώτατο Δικαστήριο ανατρέποντας την πρωτόδικη απόφαση στη σελ. 669 αναφέρει τα ακόλουθα:
"Έχουμε ικανοποιηθεί ....και εκδίδεται διάταγμα ως η αίτηση».
Εις την In re Pelmako Development Ltd (1991) 1 Α.Α.Δ. 246 αφορούσε αίτηση δια διάλυση της εταιρείας βάσει του άρθρου 202 του ΚΕΦ. 113 όπου το λεκτικό του άρθρου αυτού αναφέρεται σε εκκαθάριση. Στην όλη απόφαση, η φρασεολογία που χρησιμοποιείται από το Ανώτατο Δικαστήριο είναι σε «διάλυση» της εταιρείας και όχι «εκκαθάριση».
Εις την Μ. MOULETTARIS MACHINERY CO LTD V. ΖΗΝΩΝΟΣ (2001) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1649 αφορούσε αίτηση διάλυσης κάτω από τα άρθρα 211 και 212 του ΚΕΦ. 113. Το Πρωτόδικο δικαστήριο εξέδωσε εναντίον της καθ' ης η αίτηση εταιρείας διάταγμα διάλυσης της. Το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση.
Από την άλλη βεβαίως πρέπει να αναφερθεί ότι σε αρκετές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου χρησιμοποιείται σε διαδικασία όπως η υπό εξέταση η λέξη "εκκαθάριση". (βλ. Pan - Aman Hotels Ltd (άνω), Αναφορικά με την εταιρεία Pell Transport Services Ltd v. Lombard Natwest Ltd (2000) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 2028 και Σπανού ν. G.I.P. Constructions Ltd (1999) 1 (A) Α.Α.Δ. 315).
Απ' όλα τα πιο πάνω, εκείνο που εξάγεται είναι ότι στην πρακτική γίνεται, όχι δόκιμα, μια χαλαρή χρήση των λέξεων "διάλυση" και "εκκαθάριση" σε διαδικασίες όπως η παρούσα προκειμένου για θεραπεία που προβλέπεται από το άρθρο 214 του ΚΕΦ. 113.
Η Εφεσείουσα, όπως φαίνεται από τα πρακτικά της πρωτόδικης διαδικασίας, γνώριζε τη φύση της αιτήσεως που αντιμετώπιζε, δεν παραπλανήθηκε, κατεχώρησε ένσταση και απάντησε στους ισχυρισμούς του Εφεσείοντα όπως προβάλλονται στην αίτηση, η Εφεσείουσα ουδεμία βλάβη υπέστη στην αντιμετώπιση της αίτησης και ούτε μας υποδείχθηκε κάτι τέτοιο, η αίτηση στηρίζεται στα ορθά άρθρα του Νόμου, ΚΕΦ. 113 και μεταξύ των θεραπειών που αιτείτο ο Εφεσίβλητος ήταν η υπό στοιχεία (Β) θεραπεία για "οποιοδήποτε άλλο διάταγμα το οποίο το Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει δίκαιο υπό τις περιστάσεις" και το πρωτόδικο Δικαστήριο πολύ ορθά κατά την κρίση μας βάσει του Άρθρου 214 εξέδωσε διάταγμα εκκαθάρισης της Εφεσείουσας.
Ο πρώτος λόγος έφεσης απορρίπτεται.
Αναφορικά με τον δεύτερο λόγο έφεσης, η Εφεσείουσα προέβαλε ότι με τα όσα τέθησαν πρωτοδίκως και συγκεκριμένα στις παραγρ. 7 και 8 της Ένορκης Δήλωσης επί της οποίας στηρίζετο η ένσταση, δόθησαν επαρκείς λεπτομέρειες οι οποίες αποκάλυπταν ότι η Εφεσείουσα είχε περιουσία και επομένως η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι αναφορές αυτές είναι γενικές και αόριστες είναι λανθασμένη.
Η παράγρ. 7 της Ένορκης Δήλωσης επί της οποίας στηρίζετο η ένσταση αναφέρεται σε πέντε δικαστικές αποφάσεις υπέρ της Εφεσείουσας δυνάμει των οποίων ομολογουμένως αφορούσαν όλες μαζί ένα ποσό πέραν του μισού εκατομμυρίου. Οι αποφάσεις, να σημειωθεί εκδόθησαν τα έτη 2007 (2), 2008 (2) και η τελευταία στις 31.10.2009. Η ένορκη δήλωση έγινε στις 16.11.2010 ήτοι πέραν του ενός έτους από της ημερομηνίας έκδοσης της τελευταίας χρονικά απόφασης που επικαλείτο η Εφεσείουσα.
Η παράγρ. 8 ανέφερε πολύ λακωνικά ότι "για τις πιο πάνω υποθέσεις έχουν καταχωρηθεί και προχωρούν διαδικασίες και εκτέλεση αποφάσεων".
Το πρωτόδικο Δικαστήριο καθοδηγούμενο από την M. Moulettaris Machinery Co Ltd v. Μ. Ζήνωνος (2001) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1649 έκρινε ότι πράγματι οι αναφορές αυτές είναι γενικές και αόριστες.
Θα πρέπει να πούμε ότι σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση ο Εφεσίβλητος επέδωσε στην Εφεσείουσα απαίτηση δυνάμει του Άρθρου 212 του ΚΕΦ. 113 για πληρωμή του οφειλομένου ποσού €8.543 πλέον τόκο μέχρι εξοφλήσεως, πλέον €2.222,90 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α δυνάμει δικαστικής απόφασης ημερ. 19.11.2009, στην αγωγή αρ. 3959/09.
Παρελθούσης της προθεσμίας των τριών εβδομάδων ως ο Νόμος τάσσει, για εξόφληση της απαίτησης στις 20.9.2010 κατεχώρησε την υπό εξέταση αίτηση.
Η M. Moulettaris Machinery Co Ltd (άνω) η οποία είναι η συνέχεια της GIP CONSTRUCTIONS LTD (άνω) απεφάσισε ότι:
"... στην περίπτωση που αποδεικνύονται τα στοιχεία που διαλαμβάνονται στο άρθρο 212, το Δικαστήριο δεν έχει διακριτική ευχέρεια, και διατάσσει τη διάλυση της εταιρείας, ενώ αν ικανοποιηθούν οι πρόνοιες του άρθρου 211 το Δικαστήριο διατηρεί τέτοια ευχέρεια. Οι σχετικές παράγραφοι στα δύο άρθρα έχουν ως ακολούθως.
(211). Εταιρεία δύναται να εκκαθαριστεί από το Δικαστήριο αν:
..........................................................................................
(ε) η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της·
(212). Εταιρεία λογίζεται ότι είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της-
.........................................................................................
(γ) αν αποδειχθεί προς ικανοποίηση του Δικαστηρίου ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της, και, για απόφαση κατά πόσο εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα χρέη της, το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη τις ενδεχόμενες και μελλοντικές υποχρεώσεις της εταιρείας.»
Η υπό εξέταση αίτηση εμπίπτει στις πρόνοιες του Άρθρου 212(α) όπως έκρινε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Ειδικότερα αναφέρει τα ακόλουθα στη σελ. 4 της απόφασης του.
"Είμαι της άποψης ότι με τα όσα έχω παραθέσει τηρούνται οι πρόνοιες του άρθρου 212(α) για τη διαταγή εκκαθάρισης της καθ΄ ης η αίτηση εταιρείας με τη μη συμμόρφωση της στην απαίτηση καταβολής του χρέους της όπως προνοείται στο άρθρο 212(α) του περί Εταιρειών Νόμου, ΚΕΦ. 113."
Συνεπώς το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε διακριτική ευχέρεια και δεδομένης της απόδειξης των στοιχείων που διελαμβάνονταν στο Άρθρο 12(α) δεν μπορούσε παρά να εκδώσει διάταγμα εκκαθάρισης εναντίον της Εφεσείουσας.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης απορρίπτεται.
Ο τρίτος λόγος έχουμε την άποψη ότι είναι άνευ ερείσματος. Η διαπίστωση του τυπογραφικού λάθους, ως διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στηριζόμενο στην βεβαίωση του αρμόδιου Πρωτοκολλητή ότι πράγματι επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος της δακτυλογράφου που δακτυλογράφησε τη συνταχθείσα απόφαση και αφορούσε την χρονολογία της δικαστικής απόφασης επί της οποίας στηρίζετο η απαίτηση, 3959/2009 αντί 3959/2006 που ήταν η ορθή ξεκαθάρισε το θέμα. Η τροποποίηση αποτελούσε μια τυπικότητα στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης χωρίς να επηρεάζει το κύρος της πρωτόδικης απόφασης, η οποία μπορούσε να διαταχθεί χάριν τάξεως. Η διαταγή μπορεί να εκδοθεί και από το Εφετείο.
Η Έφεση απορρίπτεται. Τα έξοδα να είναι υπέρ του Εφεσίβλητου και εναντίον της Εφεσείουσας όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η αίτηση να τροποποιηθεί ως ανωτέρω αναφέρεται εντός 15 ημερών, άλλως η παρούσα απόφαση να μην συνταχθεί.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/γκ