|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Studland Holdings Limited και Άλλος ν. Σωφρόνιου Ευσταθίου και Άλλης (2003) 1 ΑΑΔ 1809
Κυριάκου Κυριάκος ν. Μιχάλη Μιχαήλ (2007) 1 ΑΑΔ 933
Rashid Tariq ν. άλκη Παπόρη (2012) 1 ΑΑΔ 2710
Bibbs Julie ν. P.P. Dolphin Boat Safari Ltd και Άλλου (2015) 1 ΑΑΔ 25, ECLI:CY:AD:2015:A13
Δημητρίου Χάρης Κώστα ν. Χάρη Γεώργιου Δημητρίου (2015) 1 ΑΑΔ 856, ECLI:CY:AD:2015:A273
Karaoglanian Ayda και Άλλοι ν. Hagop Boyadjian (2016) 1 ΑΑΔ 1526, ECLI:CY:AD:2016:A295
Ιωάννου Ανθίτσα και Άλλη ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού (2016) 1 ΑΑΔ 1808, ECLI:CY:AD:2016:A362
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
STIRUP INVESTMENTS LTD ν. ΜΙΧΑΗΛ κ.α., ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 308/2012, 28/6/2018, ECLI:CY:AD:2018:A317
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑ v. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Ποινική Έφεση Αρ. 116/2022, 4/4/2023, ECLI:CY:AD:2023:B127
ECLI:CY:AD:2018:A34
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 218/2016
19 Ιανουαρίου, 2018
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
Κ.Κ. NEW EXTRA LTD.
Eφεσείοντες/εναγόμενοι
ΚΑΙ
ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΥΠΡΟΥ
Εφεσιβλήτων/εναγόντων
.....
Αίτηση ημερ. 1/8/17 για ασφάλεια εξόδων από τους εφεσίβλητους
Κ. Κνώφου με Π. Δημητριάδη για Κ. Π. Δημητριάδη ΔΕΠΕ, για τους εφεσίβλητους/αιτητές
Α. Νικολάου για Γ. Χαραλαμπίδη & Σία ΔΕΠΕ, για τους εφεσείοντες/καθ' ων η αίτηση
...........................
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
Θα δώσει η Δικαστής Πούγιουρου
....................................
E N Δ Ι Α Μ Ε Σ Η Α Π Ο Φ Α Σ Η
Α. ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ: Με την υπό κρίση αίτηση οι εφεσίβλητοι/αιτητές ζητούν διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο η εφεσείουσα να παράσχει εντός ενός μηνός ασφάλεια εξόδων για το ποσό των €69.478,57, διάταγμα αναστολής της διαδικασίας της έφεσης και τέλος την απόρριψη της έφεσης σε περίπτωση που δεν παρασχεθεί η ασφάλεια.
Η αίτηση βασίζεται στη Δ.35, θ. 2, Δ.48 θθ1-4 και 9 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, στο άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, στον Κανονισμό 3 του περί Εφέσεων (Προδικασία, Περιγράμματα Αγορεύσεων, Περιορισμός του Χρόνου των Προφορικών Αγορεύσεων και Συνοπτική Διαδικασία για την Απόρριψη Προδήλως Αβάσιμων Εφέσεων) Διαδικαστικού Κανονισμού του 1996 και στη σύμφυτη εξουσία και πρακτική του Δικαστηρίου.
Η αίτηση υποστηρίζεται από την Ένορκη Δήλωση της Θεονίτσας Κωνσταντίνου, υπαλλήλου στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί τους εφεσίβλητους/αιτητές, ημερ. 1/8/17.
Στην ένορκη της δήλωση η Θ. Κωνσταντίνου αναφέρει ότι στις 10/5/16 εκδόθηκε, κατόπιν ακρόασης, στην Αγωγή 1514/07 Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, απόφαση υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον της εφεσείουσας για τα ποσά των (α) €142.769,00 πλέον νόμιμο τόκο από 30/5/07 και (β) €37.672,10 δικηγορικά έξοδα, με νόμιμο τόκο από 30/5/07 πλέον ΦΠΑ.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρήθηκε έφεση με την οποία η εφεσείουσα προσβάλλει κυρίως την αξιολόγηση της μαρτυρίας και των ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου που, κατά την εισήγηση της Θ. Κωνσταντίνου, είναι δύσκολο να ανατραπούν κατ' έφεση.
Προς εκτέλεση της απόφασης εκδόθηκε το ένταλμα με αρ. 091795, κατόπιν διαβημάτων των εφεσιβλήτων, το οποίο όμως επιστράφηκε επανειλημμένα ανεκτέλεστο με το δικαιολογητικό ότι δεν λειτουργεί καμιά εταιρεία με το όνομα της εφεσείουσας στις διευθύνσεις που είχαν δοθεί για σκοπούς εκτέλεσης του εντάλματος, αλλά και όταν εντοπίστηκε το νέο εγγεγραμμένο γραφείο της εφεσείουσας δεν βρέθηκε κινητή περιουσία υποκείμενη σε εκτέλεση. Είναι η θέση της Θ. Κωνσταντίνου ότι η μόνη περιουσία που εντοπίστηκε είναι το ακίνητο με αρ. εγγραφής 0166152, Φ/Σχ. 58/160304 στο Ζακάκι, του Δήμου Λεμεσού, το οποίο όμως είναι επιβαρυμένο με μεγάλο αριθμό εμπράγματων βαρών, τα ποσά των οποίων υπερβαίνουν κατά πολύ της αγοραίας αξίας του. Είναι περαιτέρω ισχυρισμός της ότι η συμπεριφορά που επέδειξε μέχρι σήμερα η εφεσείουσα είναι περιφρονητική μέχρι και βαθμού καταφρόνησης της δικαστικής διαδικασίας και των δικαιωμάτων των εφεσιβλήτων, ενώ υφίστανται στην παρούσα περίπτωση ειδικές περιστάσεις που δικαιολογούν την έγκριση της αίτησης. Θεωρεί ότι η καθυστέρηση του ενός χρόνου που παρατηρείται από την καταχώρηση της έφεσης, για προώθηση της υπό εξέταση αίτησης, δικαιολογείτο από το γεγονός ότι ήταν από το τελευταίο ένταλμα που επιστράφηκε ανεκτέλεστο στις 19/7/17, που διαφάνηκε ότι ήταν αδύνατη η είσπραξη οποιουδήποτε ποσού προς ικανοποίηση της απόφασης.
Καταλήγοντας εισηγείται ότι πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις για παροχή ασφάλειας εξόδων για €69.478,57 που είναι τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας εκ €65.267,10 (περιλαμβανομένων των τόκων), μαζί με τα πιθανολογούμενα έξοδα της έφεσης εκ €4.211,47, σύμφωνα με τον προκαταρκτικό κατάλογο που επισυνάπτεται ως Τ.6 στην ένορκη δήλωση.
Η αίτηση προσέκρουσε στην ένσταση της εφεσείουσας/καθ'ής η αίτηση η οποία προβάλλει οκτώ λόγους ένστασης με έμφαση στους λόγους περί παράβασης του άρθρου 30 του Συντάγματος και του αβάσιμου, νομικά και πραγματικά, της αίτησης.
Η νομική βάση της ένστασης είναι περίπου η ίδια με εκείνη της αίτησης με την προσθήκη του άρθρου 30 του Συντάγματος και του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Κυρωτικό) Νόμο του 1962 (Ν. 39/62).
Οι λόγοι ένστασης είναι οι εξής:
«(1) Η αίτηση είναι ανεπαρκής, γενική, αόριστη, νομικά και πραγματικά αβάσιμη και αστήρικτη.
(2) Δεν έχει καταδειχθεί η πιθανότητα οι Αιτητές/Εφεσίβλητοι να δικαιούνται σε θεραπεία.
(3) Οι Εφεσείοντες/Καθ' ων η αίτηση έχουν πολύ καλή υπόθεση.
(4) Δεν έγινε πλήρης και ειλικρινής αποκάλυψη όλων των ουσιωδών στοιχείων και γεγονότων της υπόθεσης στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την αίτηση των Εφεσιβλήτων/Αιτητών και/ή οι Εφεσίβλητοι/Αιτητές με την ένορκη δήλωση που στηρίζει την αίτηση τους παρουσιάζουν μια εικόνα πραγμάτων που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
(5) Το ισοζύγιο της ευχέρειας είναι υπέρ της απόρριψης της Αίτησης.
(6) Η Αίτηση αποβλέπει στο να εμποδίσει την πρόσβαση των Εφεσειόντων στο Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο και/ή στη διάγνωση των δικαιωμάτων και/ή υποχρεώσεων τους από αυτό.
(7) Η αίτηση συνιστά κατάχρηση διαδικασίας ("abuse of process")
(8) Δεν είναι δίκαιο και εύλογο να εκδοθούν τα αιτούμενα διατάγματα.»
Η ένσταση συνοδεύεται από την ένορκη δήλωση του Κυριάκου Κωνσταντίνου, Διευθυντή της εφεσείουσας/καθ'ης η αίτηση, από τη Λεμεσό, ημερ. 30/11/17. Στην ένορκη του δήλωση ο Κ. Κωνσταντίνου επαναλαμβάνει ουσιαστικά τους λόγους ένστασης παραθέτοντας περισσότερα στοιχεία σε σχέση με τους λόγους έφεσης και την πιθανότητα επιτυχίας τους. Εισηγείται τέλος ότι αν το Εφετείο κρίνει ότι θα πρέπει να δοθεί από μέρους της εφεσείουσας ασφάλεια για τα έξοδα, αυτή να περιοριστεί στο ποσό των €4.211,47 που είναι τα πιθανολογούμενα έξοδα της έφεσης.
Κατά την ακρόαση οι δικηγόροι των διαδίκων υποστήριξαν τις θέσεις τους με γραπτές αγορεύσεις παραπέμποντας σε νομολογία, αλλά αγόρευσαν και προφορικά στο Δικαστήριο. Ιδιαίτερη αναφορά στις επιμέρους εισηγήσεις τους θα γίνεται στο κατάλληλο στάδιο.
Η υπό κρίση αίτηση στηρίζεται κυρίως στη Δ.35 θ.2 που προνοεί την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης, ως ήθελε διαταχθεί από το Εφετείο κάτω από ειδικές περιστάσεις.
Η παροχή ασφάλειας εξόδων κατά τη διαδικασία της έφεσης, υπήρξε αντικείμενο εξέτασης στην πρόσφατη υπόθεση Φάρμα Ρένος Χατζηιωάννου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.α. ν. Ρένου Παντελή, Πολ. Έφ. 229/15 ημερ. 13/2/17, ECLI:CY:AD:2017:A42, στην οποίαν, με αναφορά σε προηγούμενη νομολογία, τέθηκαν οι αρχές στη βάση των οποίων το Ανώτατο Δικαστήριο ασκεί τη διακριτική του εξουσία σε αιτήσεις της φύσης αυτής. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση:
«Η Δ.60 θ.1 των περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση, παρέχει εξουσία στο Δικαστήριο να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων. Όπως έχει τροποποιηθεί, η Διαταγή αυτή αποκλείει την έκδοση διατάγματος εναντίον Κυπρίων και ατόμων που είναι κάτοικοι Κύπρου ή χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βλ. Rashid v. Παπόρη (2012) 1 Α.Α.Δ. 2710, Julie Bibbs v. P.P. Dolphin Boat Safari Ltd. κ.α. Πολ. Έφ. 111/14, ημερ. 15/1/15, ECLI:CY:AD:2015:A13 και Δημητρίου ν. Δημητρίου, Πολ. Εφ. 181/12, ημερ. 20/4/15), ECLI:CY:AD:2015:A273.
Η υπό κρίση αίτηση στηρίζεται επίσης και στη Δ.35 θ.2 που προνοεί την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα που δημιουργούνται λόγω οποιασδήποτε έφεσης, ως ήθελε διαταχθεί από το Εφετείο κάτω από ειδικές περιστάσεις.
Στην υπόθεση Studland Holdings Ltd κ.α. ν. Ευσταθίου κ.α. (2003) 1 Α.Α.Δ. 1809 αναφέρθηκε ότι οι πρόνοιες της Δ.60 θ.1 τυγχάνουν εφαρμογής και κατά τη διαδικασία της έφεσης με τον εφεσείοντα και εφεσίβλητο να υπέχουν θέση ενάγοντα και εναγομένου αντίστοιχα. Το ίδιο θέμα απασχόλησε το Εφετείο και στην υπόθεση F.K. & S. (VAROSIA) PROPERTIES LIMITED v. SIMON GEORGE PENNEY κ.α., Πολ. Εφ. 354/10 ημερ. 14/2/14, όπου λέχθηκε σ' όσον αφορά την παροχή ασφάλειας εξόδων ότι:
«Παρά το γεγονός ότι νομολογιακά αναγνωρίστηκε ότι η αναφορά στο θεσμό σε «ενάγοντα» καλύπτει και την περίπτωση «εφεσείοντος (βλ. Studland Holdings Ltd κ.α. ν. Ευσταθίου κ.α. (2003) 1 ΑΑΔ 1809, Κυριάκου ν. Μιχαήλ (2007) 1 ΑΑΔ 933 και Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ, Πολιτική Έφεση 281/2007, ημερ. 14.7.11), εντούτοις στην περίπτωση έφεσης η διακριτική ευχέρεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου διέπεται και από τη Δ.35 θ.2 στην οποία επίσης στηρίζεται η Αίτηση. Τα κριτήρια για την παραχώρηση ασφάλειας είναι τα ίδια με αυτά που καθιερώθηκαν δυνάμει της Δ.60.»
Ακριβώς στην προηγηθείσα Genemp Trading Ltd v. Λαϊκής Κυπριακής Τράπεζας Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314, στην οποία αναφέρθηκε με επιδοκιμασία η F.K. & S (Varosia) Properties Limited έγινε παραπομπή στην αντίστοιχη Ο 59 r9 των Αγγλικών Θεσμών (αναριθμήθηκε σε Ο59 r10 - δέστε Supreme Court Practice 1970 σελ. 790 και 796), όπου εξηγείται στην παρ. 59/10/14 ότι οι λόγοι για τους οποίους δυνατόν να διαταχθεί ασφάλεια εξόδων κατ' έφεση είναι οι ίδιοι με τους λόγους που το πρωτόδικο Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη με την προσθήκη ότι κατ' έφεση η ασφάλεια διατάσσεται όπου υποδεικνύονται "special circumstances". Όπως επί λέξει αναφέρεται στη Δ.35 θ.2, στο μέρος που ενδιαφέρει:
«Such deposit or other security for the costs to be occasioned by any appeal shall be made or given as may be directed under special circumstances by the Court of Appeal."
Στην πρόσφατη υπόθεση Ανθίτσα Ιωάννου κ.α. ν. Χριστάκη Αντωνίου Σοφιανού, Πολ. Έφ. 155/15 ημερ. 15/7/16, ECLI:CY:AD:2016:A362 λέχθηκε ότι όταν το Δικαστήριο επιλαμβάνεται αίτησης για ασφάλεια εξόδων δυνάμει της Δ.35 θ. 2 η συνήθης διαμονή του εφεσείοντα/καθ' ου η αίτηση αποτελεί το θεμέλιο για την άσκηση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, δυνάμει της Δ.60 θ.1 ή η δικαιοδοσία άλλως αντλείται από την ύπαρξη ειδικών περιστάσεων. Έτσι είναι δυνατή η ενάσκηση της κατ' έφεση δικαιοδοσίας κάτω από τη Δ.35 θ.2 ακόμη και εκεί όπου ο εφεσείων είναι Kύπριος ή κάτοικος μέλους-κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή υπάρχουν άλλες ειδικές περιστάσεις όπως το ιστορικό της διαφοράς των διαδίκων, η παραβίαση του δεδικασμένου, η κατάχρηση της διαδικασίας και το ενοχλητικό μιας έφεσης. (Ayda Karaoglanian κ.α. ν. Hagop Boyadjian, Πολ. Έφεση 213/14 ημερ. 21/6/16), ECLI:CY:AD:2016:A295.»
Σύμφωνα επίσης με το σύγγραμμα Halsbury's Laws of England, 4η έκδοση, Τόμος 37 παραγρ. 837-850, σελ. 251 το Εφετείο μπορεί να διατάξει την παροχή ασφάλειας για τα έξοδα της έφεσης από εφεσείουσα εταιρεία, για την οποίαν υπάρχει βάσιμος λόγος ότι αδυνατεί να τα πληρώσει στον εφεσίβλητο στην περίπτωση που η έφεση της αποτύχει.
Δεν αμφισβητείται από πλευράς εφεσείουσας ότι κανένα ποσό δεν έχει καταβληθεί έναντι των εξόδων που επιδικάστηκαν πρωτόδικα υπέρ των εφεσιβλήτων/αιτητών. Δεν αμφισβητείται επίσης ότι το μοναδικό ακίνητο της εφεσείουσας είναι βεβαρυμένο με μεγάλο αριθμό εμπραγμάτων βαρών.
Στην παράγραφο 19 της ένορκης του δήλωσης που συνοδεύει την ένσταση, ο Κ. Κωνσταντίνου παραδέχεται ότι στην παρούσα φάση η εφεσείουσα αδυνατεί να πληρώσει το εξ αποφάσεως χρέος της, αρνείται όμως ότι η εφεσείουσα δεν θα καταβάλει τα έξοδα που θα επιδικαστούν υπέρ των εφεσιβλήτων σε περίπτωση που η έφεση της αποτύχει.
Σ΄ όσον αφορά τη δύναμη της υπόθεσης της εφεσείουσας, η έφεση στρέφεται ουσιαστικά εναντίον της αξιολόγησης της μαρτυρίας των διαφόρων μαρτύρων πρωτόδικα και των ευρημάτων του Δικαστηρίου στη βάση της αξιολόγησης αυτής. Είναι γνωστή η νομολογία σύμφωνα με την οποία η αξιολόγηση της μαρτυρίας αποτελεί κατ' εξοχήν έργο της κρίσης του πρωτόδικου Δικαστηρίου και το Εφετείο επεμβαίνει μόνο αν η μαρτυρία αυτή έχει αξιολογηθεί πλημμελώς ή αντιφατικά, αντίθετα προς τη λογική ή τις δικογραφημένες θέσεις των διαδίκων ή όπου τα ευρήματα είναι σε αντίθεση με τη δοθείσα μαρτυρία (βλ. Genemp Trading Ltd. ν. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Δημόσια Εταιρεία Λτδ. (ανωτέρω).
Ενόψει της παραδοχής της εφεσείουσας ότι αδυνατεί επί του παρόντος να προβεί σε εξόφληση των εξόδων, το θέμα απλοποιείται. Η ένσταση να μη χορηγηθεί η ασφάλεια εξόδων προωθήθηκε μόνο στη βάση της αδικίας που η εφεσείουσα θεωρεί ότι διαπράχθηκε σε βάρος της με την πρωτόδικη απόφαση και της οικονομικής ανικανότητας της να ξοφλήσει επί του παρόντος το εξ' αποφάσεως χρέος της, χωρίς να προβληθεί οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό στοιχείο ή μαρτυρία που να συνηγορεί εναντίον της παροχής ασφάλειας. Κρίνουμε ότι η επιδιωκόμενη παροχή ασφάλειας για τα έξοδα της έφεσης είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τουλάχιστον το ποσό των €4.211,47, πιθανολογούμενα έξοδα έφεσης, ως απαγορευτικό εμπόδιο πρόσβασης της εφεσείουσας στο Εφετείο, που ήταν μια από τις εισηγήσεις της.
Συνεπώς η αίτηση γίνεται αποδεκτή στη βάση της Δ.35 θ. 2 για τα έξοδα της έφεσης. Το λεκτικό της Δ.35 θ. 2 είναι φανερό ότι δεν καλύπτει και τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, που έχουν ήδη επιδικαστεί, τα οποία μόνο με μέτρα εκτέλεσης της σχετικής απόφασης μπορούν να εξασφαλιστούν.
Στη νομική βάση της αίτησης γίνεται επίκληση επίσης και του άρθρου 382 του Κεφ. 113, για το οποίο προσφέρθηκε επιχειρηματολογία από πλευράς εφεσιβλήτων/αιτητών. Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο:
«382. Όταν εταιρεία είναι ενάγουσα σε οποιαδήποτε αγωγή ή άλλη νομική διαδικασία, κάθε δικαστής που έχει δικαιοδοσία στο θέμα δύναται, αν φαίνεται με αξιόπιστη μαρτυρία ότι υπάρχει λόγος να πιστεύει ότι η εταιρεία είναι ανίκανη να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου αν αυτός επιτύχει στην υπεράσπιση του, να ζητήσει να δοθεί ικανοποιητική εγγύηση για τα έξοδα εκείνα, και δύναται να αναστείλει όλες τις διαδικασίες μέχρι να δοθεί η εγγύηση.»
Στην υπόθεση Λεωνίδας Κίμωνος ως εκκαθαριστής της Blue Seal Shoes Ltd v. Χρ. Ιωάννου & Υιοί (Υποδήματα) Λτδ., Πολ. Έφεση 66/13, ημερ. 30/1/15, ECLI:CY:AD:2015:A47, που αφορούσε σε αίτηση του εφεσίβλητου όπως η εφεσείουσα εταιρεία παράσχει ασφάλεια εξόδων της έφεσης στη βάση, μεταξύ άλλων και του άρθρου 382 του Κεφ. 113, το Εφετείο ανέφερε σ' όσον αφορά το άρθρο 382:
«Ως προς το ουσιαστικό μέρος της αίτησης, αν δηλαδή η εφεσείουσα εταιρεία είναι ικανή ή όχι να πληρώσει τα έξοδα της εφεσίβλητης σε περίπτωση αποτυχίας της έφεσης, όντως το άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου προβλέπει πως η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου να διατάξει την παροχή ασφάλειας εξόδων προϋποθέτει ότι ο αιτητής έχει αποσείσει το βάρος των ισχυρισμών του περί αφερεγγυότητας της εταιρείας με αξιόπιστη μαρτυρία. Στην υπό κρίση όμως περίπτωση η εφεσείουσα εταιρεία τελεί υπό εκκαθάριση και το γεγονός αυτό αποτελεί prima facie μαρτυρία ότι αδυνατεί να καταβάλει τα έξοδα, εκτός αν δοθεί προς το αντίθετο σχετική μαρτυρία (βλ. Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) η οποία παραπέμπει στην Νorthhampton Goal, Iron & Waggon Co. N. Midland Wagon Co. (1878) 7 Ch.D. 500)."
Το άρθρο 382 υπήρξε επίσης αντικείμενο εξέτασης στην υπόθεση F.K. & S. (VAROSIA) PROPERTIES LIMITED V. SIMON GEORGE PENNEY κ.α. Πολ. Εφ. 354/10, ημερ. 14/2/14, όπου αναφέρθηκαν τα εξής ως προς την εμβέλεια του συγκεκριμένου άρθρου:
«Η Αίτηση στηρίζεται επίσης στο άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, με το οποίο παραχωρείται διακριτική ευχέρεια στο Δικαστήριο στις περιπτώσεις που υπάρχει εύλογη υπόνοια ότι η ενάγουσα ή εφεσείουσα εταιρεία δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει τα έξοδα που ήδη επιδικάστηκαν ή που θα επιδικαστούν να την διατάξει να παραχωρήσει ασφάλεια για τα έξοδα. Όμως το Δικαστήριο ενεργώντας στη βάση του άρθρου 382, διατηρεί διακριτική ευχέρεια, αφού λάβει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, να απορρίψει την αίτηση ακόμη και όταν αποδειχθεί η αδυναμία μιας εταιρείας να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου (βλ. σχετικά Sir LindsayParkinson and Co Ltd v. Triplan Ltd [1973] 2 All ER 273, στη σελ. 283, Annual Practice 1958, στη σελ. 395 και Halsbury´s Laws of England, 4η Έκδοση, Τόμος 37, παρ. 304). Όμως όταν αποδειχθεί η αδυναμία της εταιρείας να πληρώσει, συνήθως το δικαστήριο εκδίδει το αιτούμενο διάταγμα για παροχή ασφάλειας για τα έξοδα, εκτός αν καταλήξει ότι υπάρχουν ειδικές περιστάσεις που συνηγορούν υπέρ της μη έκδοσης του.»
Προς άρση οποιασδήποτε αμφιβολίας η σύγχυσης που μπορεί να δημιουργήσει η αναφορά στην τελευταία απόφαση σε «έξοδα που ήδη επιδικάστηκαν» που δυνατόν να εκληφθεί ότι η αίτηση στη βάση του άρθρου 382 καλύπτει και έξοδα άλλης ή άλλων διαδικασιών που έχουν ήδη επιδικαστεί, σημειώνουμε ότι το λεκτικό του άρθρου 382 δεν επιτρέπει διαφορετική ερμηνεία απ' εκείνη που μεταδίδει το ίδιο το κείμενο. Ότι δηλαδή εφαρμόζεται στην περίπτωση όπου η εταιρεία είναι ενάγουσα σε αγωγή ή άλλη νόμιμη διαδικασία και πιστεύεται ότι είναι ανίκανη να πληρώσει τα έξοδα του εναγομένου αν επιτύχει στην υπεράσπιση του. Τα έξοδα όμως για τα οποία επιχειρείται η παροχή ασφάλειας στη βάση του άρθρου αυτού αφορούν στη συγκεκριμένη διαδικασία στα πλαίσια της οποίας καταχωρήθηκε η αίτηση και σε καμιά περίπτωση σε ήδη επιδικασθέντα άλλης διαδικασίας, όπως της πρωτόδικης.
Ενόψει της πιο πάνω διαπίστωσης μας η εξέταση της υπό κρίση αίτησης στη βάση του άρθρου 382 περιορίζεται σ' όσον αφορά τα έξοδα της έφεσης μόνο. Σημειώνεται ότι το γεγονός της μη πληρωμής των επιδικασθέντων εξόδων της πρωτόδικης διαδικασίας είναι ένα από τα στοιχεία που λήφθηκαν υπ' όψη κατά την εξέταση κατά πόσο έχει αποδειχθεί ότι η εταιρεία αδυνατεί να πληρώσει τα έξοδα της έφεσης.
Στην παρούσα περίπτωση, αφού λάβαμε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιον μας από τις δύο πλευρές και αφού σταθμίσαμε τους παράγοντες που λαμβάνονται υπόψη κατά την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου στη βάση του άρθρου 382, δηλαδή την οικονομική αδυναμία της εφεσείουσας/καθ' ης η αίτηση, την εύλογη ανησυχία των εφεσιβλήτων/αιτητών ότι στην περίπτωση που απορριφθεί η έφεση δεν θα εισπράξουν τα έξοδα τους και το δικαίωμα της εφεσείουσας πρόσβασης στο Δικαστήριο, η αίτηση επιτυγχάνει και στη βάση του άρθρου 382.
Με δεδομένη την υποχρέωση παροχής ασφάλειας εξόδων, ενόψει των πιο πάνω, θα προχωρήσουμε να εξετάσουμε το ύψος του ποσού που θα πρέπει να καταβληθεί ως ασφάλεια. Η εφεσείουσα, μέσω της ένορκης δήλωσης του Κ. Κωνσταντίνου που συνοδεύει την ένσταση, δηλώνει ότι είναι έτοιμη και πρόθυμη να καταβάλει ασφάλεια για έξοδα αλλά μόνο εκείνων της έφεσης, που έχουν υπολογιστεί από τους εφεσίβλητους σε €4.211,47, στην περίπτωση βέβαια που το Δικαστήριο κρίνει εύλογο να δοθεί τέτοια ασφάλεια. Ενόψει των γεγονότων της υπόθεσης και της μη ένστασης από πλευράς εφεσείουσας θεωρούμε ορθό και δίκαιο όπως η εφεσείουσα παράσχει ασφάλεια για τα έξοδα της έφεσης ύψους €4.211,47.
Υπό τις περιστάσεις διατάσσουμε όπως η εφεσείουσα καταθέσει στην ικανοποίηση του αρμοδίου Πρωτοκολλητή μέσα σε 30 μέρες από σήμερα υπό μορφή ασφάλειας εξόδων με τραπεζική εγγύηση, το ποσό των €4.211,47.
Μέχρι την κατάθεση της πιο πάνω εγγύησης, η διαδικασία της έφεσης αναστέλλεται. Σε περίπτωση που η εφεσείουσα παραλείψει να παράσχει την ορισθείσα ασφάλεια για τα έξοδα μέσα στην πιο πάνω καθορισθείσα προθεσμία, η έφεση θα θεωρείται αυτομάτως ως εγκαταλειφθείσα και απορριφθείσα.
Σ΄όσον αφορά τα έξοδα της αίτησης, ενόψει του ότι η πλευρά της εφεσείουσας από την καταχώρηση της ένστασης της είχε εκδηλώσει την πρόθεση της να παράσχει εγγύηση για το ποσό των εξόδων της έφεσης, όπως μάλιστα το είχε καθορίσει η πλευρά των εφεσιβλήτων, και της επιτυχίας της αίτησης μερικώς, κρίνουμε ορθό και δίκαιο όπως επιδικαστούν προς όφελος των εφεσιβλήτων/αιτητών, μόνο το ½ των εξόδων της αίτησης, όπως υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Στ. Ναθαναήλ, Δ
Λ. Παρπαρίνος Δ.
Α. Πούγιουρου, Δ.
/κας