|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A417
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. 313/2012
24 Νοεμβρίου, 2017
[ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ & ΥΙΟΙ ΛΤΔ,
Εφεσειόντων/Kaθ΄ ων η Αίτηση
- ΚΑΙ -
ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑ,
Εφεσίβλητου/Aιτητή
-------------------------
Χρ. Ππεκρή (κα), για Εφεσείοντες
Π. Δημητρίου (κα), για Εφεσείβλητο
ΠΑΝΑΓΗ, Δ.:- Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex-Tempore)
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.:- Kατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων Λεμεσού-Πάφου αποδέχθηκε αίτηση του εφεσίβλητου και μείωσε το ενοίκιο που κατέβαλλε προς την εφεσείουσα από €2.500 σε €2.174,88. Σ ό,τι δε αφορά τα έξοδα έκρινε όπως αυτά ακολουθήσουν το αποτέλεσμα και εφαρμόζοντας επί του προκειμένου τον Κανονισμό 12(γ) του περί Ενοικιοστασίου Διαδικαστικού Κανονισμού του 1983 (2/1983 όπως τροποποιήθηκε) καταδίκασε την εφεσείουσα/καθ΄ ης η αίτηση σε έξοδα στην κλίμακα €2.000-€10.000. Ο υπό αναφορά Κανονισμός έχει ως ακολούθως:-
«12. ............................................................................................
Δικαστική Δαπάνη και Έξοδα
(α)......
(β)......
(γ) Όπου το επίδικο θέμα αφορά διακανονισμό ενοικίου τα έξοδα υπολογίζονται με βάση το μηνιαίο ενοίκιο κατά το χρόνο καταχώρισης της αίτησης. Τα δικαιώματα για κάθε άλλη χρηματική απαίτηση ή ζήτημα διακανονίζονται σύμφωνα με τις προνοείς των θεσμών ή όπως διατάξει το Δικαστήριο στη διακριτική ευχέρεια του οποίου ανάγονται τα έξοδα. Οι θεσμοί που ισχύουν για τα έξοδα είναι εκείνοι της Πολιτικής Δικονομίας.»
Η εφεσείουσα θεωρεί ότι λανθασμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο επεδίκασε έξοδα προς όφελος της εφεσίβλητης στην κλίμακα €2.000-€10.000 ενώ, κατά την άποψή της, θα έπρεπε να υιοθετήσει κλίμακα μέχρι €500.- κατ΄ αντιστοιχία του ποσού μείωσης του ενοικίου.
Έχοντας υπόψη τον προαναφερθέντα Κανονισμό που εφάρμοσε το πρωτόδικο Δικαστήριο σε σχέση με τα έξοδα και συγκεκριμένα τη φράση «Οι θεσμοί που ισχύουν για έξοδα είναι εκείνοι της Πολιτικής Δικονομίας», θέσαμε κατά την επ΄ ακροατηρίω συζήτηση της υπόθεσης προς την ευπαίδευτη συνήγορο της εφεσείουσας το ερώτημα κατά πόσο πριν καταχωρηθεί η έφεση είχε εξασφαλιστεί η προβλεπόμενη από τη Δ.35 θ.20[1] άδεια του Εφετείου ή Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η απάντηση της ήταν πως δεν γνωρίζει και θεωρούμε ότι τέτοια άδεια δεν εξασφαλίστηκε εφόσον αυτό διαπιστώνεται από το φάκελο της υπόθεσης.
Όπως γίνεται αντιληπτό η μη εξασφάλιση της προβλεπόμενης από τη Δ.35 θ.20 άδειας πλήττει την εγκυρότητα της έφεσης εφόσον η υπό αναφορά άδεια συνιστά προϋπόθεση για καταχώριση έφεσης. Ενόψει τούτου η έφεση υπόκειται σε απόρριψη άνευ ετέρου. Εν πάση περιπτώσει, θεωρούμε σωστή την πρωτόδικη απόφαση, διότι σύμφωνα με τον Κανονισμό 12(γ) των περί Ενοικιοστασίου Κανονισμών, όπου το επίδικο θέμα - όπως στην παρούσα περίπτωση - αφορά διακανονισμό ενοικίου, τα έξοδα υπολογίζονται με βάση το μηνιαίο ενοίκιο κατά τον χρόνο καταχώρισης της έφεσης, που ήταν άνω των €2.000 τον μήνα. Κατά συνέπεια, ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο εφάρμοσε τον σχετικό Κανονισμό και επιδίκασε έξοδα στην Κλίμακα 2.000-10.000.
Μας έχει απασχολήσει το θέμα των εξόδων της έφεσης. Διαπιστώνουμε ότι το θέμα της άδειας, που όπως έχουμε επισημάνει ανωτέρω αποτελεί προϋπόθεση για καταχώριση έγκυρης έφεσης, δεν έχει απασχολήσει καθόλου τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσίβλητου/αιτητή ο οποίος θα έπρεπε να το είχε εγείρει ως πρώτο ζήτημα, ακόμη και από το στάδιο της προδικασίας, προς εξοικονόμηση χρόνου και δαπάνης. Ενόψει τούτου θεωρούμε ορθό και δίκαιο να μην επιδικαστούν έξοδα σε καμιά πλευρά.
Κατ΄ ακολουθία των πιο πάνω η έφεση απορρίπτεται και η κάθε πλευρά να επωμιστεί τα δικά της έξοδα.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
/ΣΓεωργίου
[1] 20. An appeal from a decision solely on the ground of a wrong direction in regard to costs, or from an order made on taxation or review of taxation, shall not be entertained except with the leave of the Court of Appeal or a Judge thereof, which shall not be given unless it is made to appear that the direction or order is contrary to the provisions of any law or Rule, or is based on a misconception of fact, or directs any party to pay costs incurred or occasioned, without sufficient reason, by another party.