|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας στους οποίους κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Κυπριακή νομοθεσία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
ECLI:CY:AD:2017:D186
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΝΑΥΤΟΔΙΚΕΙΟΥ
(Αγωγή Ναυτοδικείου Αρ. 3/2017)
24 Μαΐου, 2017
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στής]
ΜΑΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ,
Ενάγουσα,
και
SALAMIS TOURS LTD,
Εναγομένης.
-------------------------
Χρ. Φλώρου για Λυσάνδρου & Θωμά ΔΕΠΕ, για την Ενάγουσα.
Ε. Δρυμιώτου (κα), για την Εναγομένη.
-------------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ: Η ενάγουσα με κλητήριο ένταλμα (Δ.2, θ.1), ημερομηνίας 31 Μαΐου 2013, το οποίο καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, αξίωσε, Γενικές και Ειδικές Αποζημιώσεις για τις σωματικές βλάβες που, κατ' ισχυρισμό, υπέστη στις 23 Σεπτεμβρίου 2010 λόγω ατυχήματος το οποίο επεσυνέβη εντός του πλοίου με την ονομασία Salamis Filoxenia.
Μετά την καταχώριση εμφάνισης, στις 9 Φεβρουαρίου 2015 καταχωρίστηκε η Έκθεση Απαίτησης εκ μέρους της ενάγουσας. Οι εναγόμενοι με το δικό τους δικόγραφο ήγειραν προδικαστική ένσταση υποβάλλοντας ότι η αγωγή καταχωρίστηκε σε αναρμόδιο δικαστήριο και δικαιοδοσία εκδίκασης της απαίτησης έχει το Ναυτοδικείο. Η ενάγουσα με την Απάντηση στην Υπεράσπιση, ημερομηνίας 6 Απριλίου 2015, αρνήθηκε το σύνολο των προβληθέντων από τους εναγομένους.
Από το φάκελο της υπόθεσης, και τα υφιστάμενα πρακτικά, που καλύπτουν την περίοδο από 25 Μαΐου 2015 μέχρι 2 Δεκεμβρίου 2015, ουδόλως απασχόλησε, οποιαδήποτε πλευρά, το θέμα της δικαιοδοσίας.
Αντιθέτως, η ενάγουσα προώθησε αίτηση τροποποίησης της Έκθεσης Απαιτήσεως της, με στόχο την αύξηση του ποσού των διεκδικούμενων Ειδικών Ζημιών. Η αίτηση έγινε αποδεχτή και οι εναγόμενοι, με την τροποποιημένη Υπεράσπιση τους (ημερ. 2 Μαρτίου 2016), ήγειραν εκ νέου το θέμα της ανυπαρξίας δικαιοδοσίας του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Η ενάγουσα προώθησε και πάλι αίτηση τροποποίησης της Έκθεσης Απαίτησης της, με στόχο και πάλι την αύξηση των ζητηθέντων Ειδικών Ζημιών. Το διάταγμα εκδόθηκε με τη σύμφωνη γνώμη των εναγομένων και με το τελευταίο τους δικόγραφο (ημερ. 8 Ιουνίου 2016) ήγειραν και πάλι την ιδία προδικαστική ένσταση περί αναρμοδιότητας.
Η υπόθεση προγραμματίστηκε για ακρόαση στις 21 Φεβρουαρίου 2017. Στο μεταξύ, στις 8 Δεκεμβρίου 2016, η ενάγουσα καταχώρισε αίτηση με την οποία ζητούσε τη «διακοπή .. της διαδικασίας . και την παραπομπή αυτής στο Ανώτατο Δικαστήριο . Δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου».
Στις 10 Φεβρουαρίου 2017, με τη σύμφωνη γνώμη των εναγομένων, το δικαστήριο αποφάσισε να εγκρίνει την αίτηση με το πιο κάτω πρακτικό:
″Δικαστήριο: Κατόπιν μελέτης της αίτησης και της ένορκης δήλωσης που την υποστηρίζει καθώς και των δικογράφων που κατατέθηκαν στην παρούσα και λαμβάνοντας υπόψη μου και τις θέσεις των διαδίκων, κρίνω ότι το παρόν Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας εκδίκασης της παρούσας υπόθεσης και ότι αρμόδιο προς εκδίκαση της είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, Δικαιοδοσία Ναυτοδικείου.
Ως εκ των άνω η διαδικασία της πορείας της υπόθεσης στο παρόν Δικαστήριο διακόπτεται. Η υπόθεση παραπέμπεται, δυνάμει του άρθρου 64(Α)(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60, προς εκδίκαση στο καθ' ύλην αρμόδιο Δικαστήριο που είναι το Ανώτατο Δικαστήριο δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου.
Τα έξοδα της αίτησης αλλά και αυτά που θα προκύψουν από την παραπομπή επιδικάζονται υπέρ των εναγόμενων - καθ'ων η αίτηση και εναντίον της ενάγουσας-αιτήτριας″.
H υπόθεση τέθηκε ενώπιον μου και έθεσα τον προβληματισμό μου κατά πόσο είναι νομικά ορθό να παραπέμπεται υπόθεση από το επαρχιακό δικαστήριο στο Ανώτατο και στη βάση ποιας νομοθετικής πρόνοιας θα ήταν τούτο εφικτό.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της ενάγουσας υποστήριξε ότι, από τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης, δικαιοδοσία εκδίκασης της υπόθεσης έχει μόνο το Ναυτοδικείο και το γεγονός ότι αρχικώς καταχωρίστηκε η αγωγή στο επαρχιακό δικαστήριο δεν αποτελεί εμπόδιο στην εφαρμογή της πρόνοιας του άρθρου 64Α του περί Δικαστηρίου Νόμου Ν. 14/60. Η δυνατότητα παραπομπής από το αναρμόδιο δικαστήριο στο έτερο ειδικής δικαιοδοσίας καλύπτει και την περίπτωση του Ναυτοδικείου, παραπέμποντας στην υπόθεση Αγ. Ναυτοδικείου Αρ. 24/2009, Γρηγορίου ν. Δημοκρατίας, ημερ. 29 Νοεμβρίου 2013. Στην εν λόγω υπόθεση το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι, όντως, το Ναυτοδικείο δεν περιλαμβάνεται στα δικαστήρια ειδικής δικαιοδοσίας, όπως αυτά καταγράφονται στην παράγραφο (4) του άρθρου 64Α του Ν. 14/60, αλλά τούτο δεν αποτελεί εμπόδιο για αναγνώριση του ως δικαστηρίου ειδικής δικαιοδοσίας.
Περαιτέρω, ο συνήγορος αναφέρθηκε στην παραγραφή του δικαιώματος της ενάγουσας να διεκδικήσει, σήμερα με νέα αγωγή, αποζημιώσεις σε περίπτωση που η αγωγή απορριφθεί, καθότι έχουν παρέλθει τα χρόνια από την ημερομηνία του τραυματισμού της, όπως επιτάσσει η νομοθεσία επί τούτου. Αυτό το στοιχείο συνηγορεί, υποστήριξε, υπέρ της διατήρησης της υπόθεσης στο πινάκιο του Ναυτοδικείου, όπως αποφάσισε επί του προκειμένου το επαρχιακό δικαστήριο.
Αντίθετη η θέση που τελικώς υποστήριξε η ευπαίδευτη συνήγορος των εναγομένων. Και τούτο κατ' αντίθεση προς τη στάση που τήρησε όταν το θέμα συζητήθηκε στο επαρχιακό δικαστήριο στις 10 Φεβρουαρίου 2017, όπου συγκατατέθηκε στην αίτηση για παραπομπή.
H ενάγουσα στήριξε την εισήγηση της, όπως σημείωσα πιο πάνω, στην υπόθεση Γρηγορίου. Στην εν λόγω απόφαση ο Νικολάτος Π. ακολούθησε μια διασταλτική ερμηνεία της παρ. (4) του άρθρου 64Α του Νόμου 14/60. Το Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι, στην εν λόγω πρόνοια δεν γίνεται αναφορά στο Ναυτοδικείο, ως ειδικό δικαστήριο πλην, όμως, αναφέρει:
″Καταρχάς παρατηρώ ότι στην παράγραφο (4) του άρθρου 64Α τα τρία δικαστήρια που ρητά μνημονεύονται αναφέρονται ως, περιλαμβανόμενα, στον όρο Δικαστήριο Ειδικής Δικαιοδοσίας. Αυτό δείχνει ότι ο όρος Δικαστήριο Ειδικής Δικαιοδοσίας περιλαμβάνει και άλλα δικαστήρια εκτός από τα τρία ρητώς αναφερόμενα. Επίσης θεωρώ ότι Δικαστήρια Ειδικής Δικαιοδοσίας είναι τα δικαστήρια περιορισμένης και αποκλειστικής δικαιοδοσίας, σε ένα ή περισσότερους τομείς του δικαίου, όπως π.χ. διοικητικά δικαστήρια, εμπορικά δικαστήρια και εργατικά δικαστήρια. Το Ναυτοδικείο είναι, κατά την κρίση μου, Δικαστήριο Ειδικής Δικαιοδοσίας για σκοπούς του άρθρου 64Α, εφόσον και αυτό ασκεί αποκλειστική και εξειδικευμένη δικαιοδοσία Ναυτοδικείου.″
Ανάλογη, διασταλτική, ερμηνεία στο θέμα της παρεχόμενης δυνατότητας παραπομπής από το Ναυτοδικείο στο επαρχιακό δικαστήριο, κατ' επίκληση του άρθρου 64Α εφαρμόστηκε και από το Γιασεμή Δ. στην υπόθεση Αγ. Ναυτοδικείου Αρ. 11/2011 Αγαθοκλέους ν. LOUIS SHIPMANAGEMENT LTD κ.ά., ημερ. 18 Μαρτίου 2015.
Με όλο το σεβασμό προς τους ευπαίδευτους συναδέλφους, θεωρώ ότι η αυστηρή αναφορά που παρατηρείται στη διατύπωση της συγκεκριμένης πρόνοιας δεν αφήνει περιθώριο για άλλη ερμηνεία, παρά μόνο ότι ο νομοθέτης ήθελε αποκλειστικά να εξειδικεύσει ποια είναι τα ειδικά δικαστήρια στα οποία μπορεί να γίνει παραπομπή, αποκλεισμένων άλλων.
Η παρ. (4) του άρθρου 64Α του Ν. 14/60 προνοεί:
″(4) Για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου ο όρος ″δικαστήριο ειδικής δικαιοδοσίας″ περιλαμβάνει το Οικογενειακό Δικαστήριο, το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών και το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων.″
Συμφωνώ με την ερμηνεία που δίδεται στην υπόθεση Tsiklauri ν. Isakov κ.ά. Πολ. Εφ. Ε8/2014, ημερ. 25 Ιανουαρίου 2016, αναφορικά με την ερμηνεία του άρθρου 64Α του Ν. 14/60, που δεν είναι άλλη, παρά η διάσωση αγωγών που καταχωρούνται σε αναρμόδιο δικαστήριο, μέσω του μηχανισμού παραπομπής, στο ανάλογο αρμόδιο. Τούτο, όμως, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις περιπτώσεις, όπως η παρούσα, που δεν υπάρχει νομοθετική πρόνοια προς τούτο. Στη σχετική πρόνοια δεν υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη ότι ο προσδιορισμός των ειδικών δικαστηρίων είναι «μεταξύ άλλων» τα προσδιοριζόμενα. Η απολυτότητα δεν αφήνει άλλη επιλογή.
Εν πάση περιπτώσει, η επίκληση των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας (Δ.33, θ.10 και Δ.48) που έγινε από την ενάγουσα με την αίτηση για παραπομπή, στο επαρχιακό δικαστήριο, ουδόλως έχουν εφαρμογή σε υποθέσεις που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως Ναυτοδικείου. (Βλ. Αγ. Ναυτοδικείου Αρ. 9/2013, BUNKERNET LTD v. PNO SHIPMANAGEMENT LTD κ.ά., ημερ. 4 Μαΐου 2017). Σε υποθέσεις Ναυτοδικείου ισχύουν οι περί Δικαιοδοσίας Ναυτοδικείου Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 1893 (The Cyprus Admiralty Juristiction Order 1893) και σε περίπτωση κενού καθίστανται εφαρμοστέοι, δυνάμει του Κανονισμού 237, οι Κανονισμοί του Αγγλικού Ναυτοδικείου που ίσχυαν κατά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου.
Με γνώμονα τα πιο πάνω η υπόθεση απορρίπτεται.
Τα έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή, επιδικάζονται υπέρ των εναγομένων και εναντίον της ενάγουσας. Για την ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου διαδικασία δεν επιδικάζονται έξοδα καθότι οι εναγόμενοι είχαν, όπως σημειώθηκε, συγκατατεθεί στην παραπομπή της υπόθεσης.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ,
Δ.
/ΔΓ