|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A158
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 148/2011)
4 Μαΐου, 2017
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δικαστές]
1. ADBOARD LTD,
2. ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ,
Εφεσείοντες/Εναγόμενοι,
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΣ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
Εφεσίβλητος/Ενάγων.
----------
Λ. Διομήδους για Καλλής & Καλλής ΔΕΠΕ, για τους Εφεσείοντες.
Γ. Λεοντίου με Χρ. Χριστοφή (κα) και Στ. Χριστοδούλου, για τον
Εφεσίβλητο.
----------
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Σταματίου, Δ.
----------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Η εφεσείουσα 1 ήταν ο επιτυχών προσφοροδότης σε διαγωνισμό που προκηρύχθηκε από τους εφεσίβλητους για την προμήθεια, εγκατάσταση και εκμετάλλευση 160 διαφημιστικών πινακίδων. Στις 6.3.2001 συνάφθηκε συναφώς γραπτή συμφωνία, με την οποία οι εφεσίβλητοι παραχώρησαν στην εφεσείουσα 1 το δικαίωμα τοποθέτησης των εν λόγω πινακίδων για περίοδο επτά ετών, από 20.4.2001 μέχρι 19.4.2008. Ο εφεσείων 2 εγγυήθηκε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της εφεσείουσας 1 που θα προέκυπταν από τη συμφωνία.
Οι εφεσίβλητοι υπέδειξαν τις θέσεις στις οποίες θα τοποθετούνταν οι πινακίδες, επί πεζοδρομίων εντός των δημοτικών ορίων του Δήμου Στροβόλου όπου και τοποθετήθηκαν.
Τον Ιούνιο του 2003 δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ο περί Οδικής Ασφάλειας (Τροποποιητικός) Νόμος του 2003, (Ν. 50(Ι)/2003), με τον οποίο απαγορευόταν, μεταξύ άλλων, η τοποθέτηση διαφημιστικού κατασκευάσματος εντός κατοικημένης περιοχής πάνω σε πεζοδρόμιο. Απαιτείτο δε η μέχρι την 1.10.2003 κατεδάφιση, απομάκρυνση ή μετακίνηση των διαφημιστικών κατασκευασμάτων τα οποία είχαν ανεγερθεί ή τοποθετηθεί πριν την έναρξη της ισχύος του Νόμου και τα οποία βρίσκονταν σε αντίθεση με τις διατάξεις του. Ως εκ τούτου, στις 24.7.2003 οι εφεσίβλητοι απέστειλαν επιστολή προς την εφεσείουσα 1 καλώντας την να απομακρύνει τα πιο πάνω «διαφημιστικά κατασκευάσματα» μέχρι την 1.10.2003 και να καταβάλει «όλα τα οφειλόμενα μέχρι την 13.6.2003 δικαιώματα χρήσης και διαφήμισης . ανερχόμενα εις το ποσόν των £75.508». Ακολούθησε επιστολή υπενθύμισης ημερομηνίας 26.9.2003, καθώς και τρίτη επιστολή ημερομηνίας 2.10.2003, με την οποία η εφεσείουσα 1 καλείτο να απομακρύνει τις διαφημιστικές πινακίδες άμεσα, διαφορετικά οι εφεσίβλητοι θα προέβαιναν στην απομάκρυνσή τους και θα απαιτούσαν τα έξοδά τους. Ακολούθως, οι δικηγόροι της εφεσείουσας 1 ζήτησαν από τους εφεσίβλητους να μην προχωρήσουν στην εν λόγω κατεδάφιση μέχρι την έκδοση απόφασης από το Ανώτατο Δικαστήριο σε προσφυγές που θα καταχωρούσαν για το ζήτημα που προέκυψε μετά τη θέσπιση του Ν. 50(Ι)/2003. Με τη διευκρίνιση πως θα συμμορφώνονταν άμεσα, χωρίς επηρεασμό των δικαιωμάτων τους, εάν οι εφεσίβλητοι επέμεναν στην κατεδάφιση.
Με την επιστολή τους ημερομηνίας 16.4.2004 και, ενόψει των προνοιών των Ν. 50(Ι)/2003 και Ν. 173(Ι)/2003 (τροποποιητικός του ίδιου Νόμου), οι εφεσίβλητοι τερμάτισαν την επίδικη συμφωνία, διότι αυτή κατέστη άκυρη και παράνομη και απαίτησαν την καταβολή του ποσού των £111.506 «δυνάμει της ως άνω συμφωνίας».
Τα μισθώματα και τα τέλη διαφήμισης για την πρώτη περίοδο (6.3.2001-7.3.2002) πληρώθηκαν. Ως προς τη δεύτερη περίοδο (8.3.2002-7.3.2003) πληρώθηκαν £37.812,53 έναντι των οφειλόμενων £80.000 (μισθώματα) και £4.000 αντί των οφειλόμενων £5.600 (τέλη διαφήμισης).
Οι εφεσείοντες ήγειραν τέσσερεις λόγους έφεσης. Ανέπτυξαν, όμως, μόνο τον πρώτο λόγο έφεσης, αποσύροντας τους υπόλοιπους. Αυτό που προβάλλεται με το λόγο αυτό είναι ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα, ερμηνεύοντας το άρθρο 10(β) του περί Δημοσίων Οδών Νόμου, Κεφ. 83, και το άρθρο 5(1) του περί Εκθέσεως Διαφημίσεων (Έλεγχος) Νόμου, Κεφ. 50, έκρινε ότι κατά το χρόνο που έγινε η επίδικη συμφωνία ημερομηνίας 6.3.2001 αυτή ήταν έγκυρη και νόμιμη. Κατά τους εφεσείοντες, οι δημοτικές αρχές δεν νομιμοποιούνται δυνάμει του άρθρου 5(1) να χορηγούν άδειες για τοποθέτηση πινακίδων επί των πεζοδρομίων. Ο «τόπος» που αναφέρεται στο εν λόγω άρθρο δεν περιλαμβάνει πεζοδρόμια και οδούς, καθότι εκεί που ο νομοθέτης ήθελε να καταστήσει νόμιμη την επέμβαση επί δημοσίων οδών ή επί πεζοδρομίων, αναφέρεται με ρητό τρόπο «σε δρόμο ή πεζοδρόμιο». Η επέμβαση επί του πεζοδρομίου δεν επιτρέπεται, εν προκειμένω, ρητά από νόμο, ώστε να καλύπτεται από τις πρόνοιες του άρθρου 10(β), του Κεφ. 83.
Εφόσον, λοιπόν, η επέμβαση δεν επιτρέπεται ρητώς από νόμο, ούτε και υπάρχει άδεια του Διευθυντή των Δημοσίων Έργων, κατά το άρθρο 9 του Κεφ. 83, τότε η επέμβαση επί πεζοδρομίων είναι αδύνατη. Ως αποτέλεσμα, η επίδικη συμφωνία με την οποία επιτράπηκε η ανέγερση διαφημιστικών πινακίδων επί πεζοδρομίων είναι παράνομη, η δε κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου εσφαλμένη.
Από την άλλη, οι εφεσίβλητοι θεωρούν κατ' αρχάς πως η εφεσείουσα 1 κωλύεται να αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης αναφορικά με την εγκυρότητα της σύμβασης, καθότι η εγκυρότητα δεν αμφισβητήθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, θέμα το οποίο αποτελεί πλέον δεδικασμένο. Ομοίως, κωλύεται και ο εφεσείων 2 να προωθήσει την παρούσα έφεση, διότι και οι δύο εφεσείοντες καταχώρησαν κοινό δικόγραφο υπεράσπισης και ανταπαίτησης στο οποίο προωθούνταν δύο αντιφατικές θέσεις - ότι η σύμβαση είναι έγκυρη (εναγόμενη/εφεσείουσα 1) και ότι η σύμβαση είναι άκυρη (εναγόμενος/εφεσείων 2), η δε κοινή μαρτυρία απόδειξης, σε συνδυασμό με την καταχώρηση κοινού δικογράφου, δεσμεύουν τον εφεσείοντα 2, ώστε να θεωρείται ότι έχει εγκαταλείψει τη θέση υπεράσπισης σε σχέση με την ακυρότητα της σύμβασης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε τις πρόνοιες του άρθρου 5(1) του Κεφ. 50 υπό το φως των αποφασισθέντων στην υπόθεση Temco Panel Advertisements Ltd v. Δήμου Στροβόλου (2008) 3 ΑΑΔ 143, καθώς και τις πρόνοιες του περί Δημοσίων Οδών Νόμου, Κεφ. 83. Διαφοροποίησε την υπόθεση Πιριπίτση ν. Δήμου Λευκωσίας (1997) 1 ΑΑΔ 385, επί της οποίας στηρίζονταν οι εφεσείοντες, ως προς τα γεγονότα. Κατέληξε δε ότι, κατά τη σύναψη της επίδικης συμφωνίας στις 6.3.2001, ο Δήμος ενεργούσε νόμιμα και εντός των πλαισίων των εξουσιών που του παρέχονται με το Νόμο, Κεφ. 50, σε συνδυασμό με το άρθρο 10 του Κεφ. 83 και δεν παραβιάζουν καμία νομοθεσία.
Το άρθρο 5(1) του Κεφ. 50 προβλέπει ότι, εντός των δημοτικών ορίων, το Δημοτικό Συμβούλιο μπορεί να ανεγείρει ή εγκρίνει την ανέγερση σε συγκεκριμένους τόπους διαφημιστικών πινακίδων. Στην υπόθεση Temco Panel Advertisements Ltd v. Δήμου Στροβόλου, πιο πάνω, η οποία αφορούσε ανάκληση αδειών τοποθέτησης πινακίδων από Δήμο, κρίθηκε ότι το Κεφ. 50 είναι ο ιδιαίτερος νόμος που ασχολείται με τον έλεγχο και τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων.
Στην υπόθεση Πιριπίτση ν. Δήμου Λευκωσίας, πιο πάνω, που παραπέμπουν οι εφεσείοντες, απεφασίσθη ότι ο Δήμος Λευκωσίας που τοποθέτησε περίπτερο επί πεζοδρομίου δεν ήταν ιδιοκτήτης του πεζοδρομίου ή του ακινήτου στο οποίο ήταν τοποθετημένο το περίπτερο και, ως στερούμενος ολοσχερώς των κατά Νόμο ερεισμάτων ιδιοκτησίας και κατοχής του πεζοδρομίου, δεν καθιστούσαν παραδεκτή την ανάκτηση της κατοχής περιπτέρου.
Δεν κρίνουμε ότι η υπόθεση Πιριπίτση βοηθά τους εφεσείοντες, καθότι αφορά διαφορετικό θέμα. Το άρθρο 10 του Κεφ. 83 προβλέπει ότι «καμιά διάταξη στο Νόμο αυτό . (β) δεν εφαρμόζεται σε οποιαδήποτε ενέργεια ή σύμφωνα με τις διατάξεις οποιουδήποτε Νόμου ή κανονιστικής διοικητικής πράξης που ισχύει εκάστοτε.». Εδώ, κατά το χρόνο που έγινε η τοποθέτηση των επίδικων πινακίδων, ήταν επιτρεπτό για το Δήμο, δυνάμει του Κεφ. 50, να δώσει σχετική άδεια.
Ως εκ των ανωτέρω κρίνουμε, σε συμφωνία με το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι κατά το χρόνο που έγινε η επίδικη συμφωνία, αυτή ήταν έγκυρη και νόμιμη. Έπαυσε δε να είναι νόμιμη, δυνάμει του άρθρου 56(2) του Κεφ. 149, όταν τροποποιήθηκε ο περί Οδικής Ασφάλειας Νόμος. Σχετική είναι η πολύ πρόσφατη απόφαση στην υπόθεση Δήμος Στροβόλου ν. Επίσημου Παραλήπτη, Προσωρινού Εκκαθαριστή της εταιρείας P.C. Infomedia Publication Limited κ.ά., Πολ. Έφεση Αρ. 125/2011, ημερομηνίας 20.1.2017.
Για τους πιο πάνω λόγους η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
ΠΟΥΓΙΟΥΡΟΥ, Δ.
/ΧΤΘ