|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2017:A47
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Εφεση Αρ. 372/2015)
15 Φεβρουαρίου, 2017
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π, ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
DEMETRIADES GROUP OF COMPANIES LIMITED,
Εφεσείοντες,
ν.
APM ITALIAN TYPE ICE-CREAM LIMITED,
Εφεσιβλήτων.
_ _ _ _ _ _
ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
ΗΜΕΡ. 22.11.2016
_ _ _ _ _ _
Ε. Ιωάννου (κα), για τους Εφεσείοντες-Αιτητές.
Α. Αβραάμ, για τους Εφεσίβλητους-Καθ΄ ων η αίτηση.
_ _ _ _ _ _
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα δοθεί από τον Λιάτσο, Δ.
_ _ _ _ _ _
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Στα πλαίσια της αγωγής 1221/2010, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, με απόφασή του ημερομηνίας 8.10.2015, επιδίκασε προς όφελος των Εφεσειόντων/Εναγόντων/Αιτητών (οι οποίοι θα αναφέρονται στη συνέχεια ως οι Αιτητές) και εναντίον των Εφεσιβλήτων/Εναγομένων/Καθ΄ ων η αίτηση (οι οποίοι θα αναφέρονται στη συνέχεια ως οι Καθ΄ ων η αίτηση) το ποσό των €454.252,34 πλέον νόμιμο τόκο και σχετικά έξοδα. Επιδίκασε επίσης προς όφελος των Καθ΄ ων η αίτηση, επί της Ανταπαίτησης, το ποσό των €23.562, επίσης με νόμιμο τόκο και σχετικά έξοδα στην κλίμακα επιτυχίας. Με την ίδια απόφαση επί της Ανταπαίτησης εκδόθηκε και διάταγμα με το οποίο διατάσσονται οι Αιτητές όπως παραδώσουν στους Καθ΄ ων η αίτηση ελεύθερη την κατοχή και χρήση μέρους του ακινήτου με αρ. τεμαχίου 50/37, επί του οποίου ανήγειραν αποθήκη, εντός χρονικής περιόδου 30 ημερών από την επίδοση της απόφασης. Οι Αιτητές εφεσίβαλαν την εναντίον τους απόφαση, σε αντίθεση με τους Καθ΄ ων η αίτηση, οι οποίοι ούτε και εφεσίβαλαν την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, αλλά ούτε και κατέβαλαν το εξ αποφάσεως οφειλόμενο ποσό των €454.252,34.
Την 11.12.2015, μετά από διάβημα των Καθ΄ ων η αίτηση, εκδόθηκε ένταλμα κινητών, για την είσπραξη του ποσού των €23.562, πλέον τόκους, πλέον έξοδα. Οι Αιτητές, την 11.11.2015, καταχώρησαν, ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της εις βάρος τους απόφασης. Η υπό αναφορά αίτηση, μετά από ακρόαση, απορρίφθηκε. Ως αποτέλεσμα, και κατ΄ ακολουθία των διαλαμβανομένων στη Δ.35 θθ.18 και 19 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, επαναλήφθηκε, με την υπό κρίση αίτηση, ταυτόσημο αίτημα αναστολής εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης ενώπιόν του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Αξιώνεται, συγκεκριμένα, αναστολή εκτέλεσης της απόφασης εις την Ανταπαίτηση, μέχρι εκδίκασης της Πολιτικής Εφεσης 372/2015. Ας σημειωθεί, ότι αρχικά το αίτημα για αναστολή αφορούσε τόσο το επιδικασθέν ποσό των €23.562 όσο και το εκδοθέν διάταγμα προς παράδοση ελεύθερης της κατοχής και χρήσης του προαναφερθέντος ακινήτου. Κατά τη συζήτηση όμως της έφεσης, ο ευπαίδευτος συνήγορος των Καθ΄ ων η αίτηση συναίνεσε όπως ανασταλεί, χωρίς όρους, η εκτέλεση της απόφασης σε σχέση με το επιδικασθέν ποσό των €23.562, περιορίζοντας έτσι την ένστασή του στο ζήτημα και μόνο του διατάγματος παράδοσης της κατοχής του ακινήτου.
Η αίτηση για αναστολή υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση διευθυντή των Αιτητών, ο οποίος αναφέρεται, σε αδρές γραμμές, στα δεδομένα της αγωγής, καταθέτοντας τη βεβαιότητά του περί του βάσιμου της έφεσης και των καλών και ορατών πιθανοτήτων επιτυχίας της. Επιπρόσθετα, θέτει, εντελώς επιγραμματικά και αόριστα, ότι εάν εκτελεσθεί η απόφαση ως έχει, δεν θα μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη σε κατοπινό στάδιο, έστω και αν οι Αιτητές πετύχουν στην έφεσή τους.
Αντίθετη θέση προβάλλεται διά της ειδοποιήσεως ένστασης, μέσω της ενόρκου δηλώσεως διευθυντή των Καθ΄ ων η αίτηση. Προτάσσει ότι, όχι μόνο δεν υπάρχει καλή πιθανότητα επιτυχίας της έφεσης των Αιτητών, αλλά θα πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερα και σοβαρά υπόψη από το δικαστήριο ότι η οικοδομή στο επίδικο μέρος του ακινήτου είναι αυθαίρετη, χωρίς εγκεκριμένες άδειες, κατέχεται παράνομα και λειτουργεί με πλήρη επικινδυνότητα, όπως έχει ήδη διαπιστωθεί από το πρωτόδικο δικαστήριο. Συνεπώς, είναι η προέκταση των θέσεων του ενόρκως δηλούντα, οι Αιτητές, ασχέτως αποτελέσματος της έφεσης, δεν θα δικαιούνται να κατέχουν και να χρησιμοποιούν το επίδικο και παράνομο υποστατικό.
Είναι πασίγνωστες οι αρχές με βάση τις οποίες εξετάζεται αίτημα αναστολής απόφασης. Παγιώθηκαν μέσα από διαχρονικά ευθυγραμμισμένη γραμμή της νομολογίας, η οποία και ερμήνευσε την προαναφερθείσα Διάταξη 35, θθ. 18 και 19 (Ναυτικός Ομιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 ΑΑΔ 1147, Χαραλάμπους ν. A. Panayides Contracting Ltd (2001) 1 ΑΑΔ 1978, Penderhill Holdings Limited κ.ά. ν. Κλουκίνα κ.ά. (2011) 1 ΑΑΔ 1921, Λίζα Λουκαϊδου Θεοφάνους ν. Λεωνίδα Γεωργίου κ.ά., ΠΕ 251/14, ημερ. 19.2.2016, ECLI:CY:AD:2016:A103, Ελενίτσα Κωνσταντινίδη ν. Μαρίας Κωμοδρόμου, ΠΕ 283/15, ημερ. 23.3.2016, ECLI:CY:AD:2016:A162, Χρίστος Σωκράτους Ιωάννου ν. Yiangos I. Socratous & Sons Ltd, ΠΕ 149/15, ημερ. 26.9.2016.
Με βάση τη νομολογία, το όλο θέμα ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου, η οποία ασκείται δικαστικά και με βάση την εξισορρόπηση δύο πυλώνων, υπό το φως πάντα των συμφερόντων της δικαιοσύνης:
(α) Της διασφάλισης της τελεσιδικίας, με παράλληλη κατοχύρωση ότι ο διάδικος ο οποίος επιτυγχάνει στην υπόθεσή του δεν πρέπει να στερείται, χωρίς ουσιαστικό λόγο, του καρπού της επιτυχίας του, και
(β) ότι το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητάς του και να καθίσταται κενό περιεχομένου.
Μεταξύ των κριτηρίων που λαμβάνει υπόψη το δικαστήριο κατά την πορεία εξέτασης αιτήσεων αυτής της μορφής είναι οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης, στοιχείο όμως οριακής σημασίας και χωρίς καθοριστική επίπτωση (Ιωσηφάκη ν. Αριστοδήμου (1990) 1 ΑΑΔ 284, Ναυτικός Ομιλος Πάφου (ανωτέρω), Χρίστος Σωκράτους Ιωάννου (ανωτέρω)).
Χωρίς αμφιβολία, σε αιτήσεις αυτής της μορφής, δεν είναι πάντοτε εύκολο το καθήκον του Δικαστηρίου για εξισορρόπηση των προαναφερόμενων ουσιαστικών παραγόντων και θέσεων. Προβάλλει σε όλες τις περιπτώσεις, ως βασικό κριτήριο, το κατά πόσο υπάρχει ενδεχόμενο να προκληθεί ανεπανόρθωτη αδικία στο ένα ή στο άλλο μέρος εάν το Δικαστήριο, ανάλογα, χορηγήσει ή αρνηθεί την αναστολή. Η άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου εξαρτάται από το σύνολο των περιστάσεων της κάθε υπόθεσης. Παραμένει όμως ως ουσιαστικό ερώτημα το κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης αδικίας σε ένα από τους δύο διάδικους, ή ακόμη και στους δύο, στην περίπτωση έκδοσης ή μη του διατάγματος αναστολής. Όπως τέθηκε στην υπόθεση Hammond Suddard Solicitors v. Agrichem International Holdings Ltd (2001) EWCA Civ 2065, para. 22, προβάλλουν ως ερωτήματα τα οποία χρήζουν απάντησης:
«...if a stay is refused what are the risks of the appeal being stifled? If a stay is granted and the appeal fails, what are the risks that the respondent will be unable to enforce the judgment? On the other hand, if a stay is refused and the appeal succeeds, and the judgment is enforced in the meantime, what are the risks of the appellant being able to recover any monies paid from the respondent?...»
Εχουμε μελετήσει τις εκατέρωθεν θέσεις υπό το πρίσμα των νομικών αρχών που διέπουν το ζήτημα αναστολής εκτέλεσης, όπως τις έχουμε ήδη συνοψίσει.
Η κατάδειξη ανεπανόρθωτης βλάβης στο πρόσωπο των Αιτητών, είναι, βεβαίως, δεσπόζον στοιχείο, δεδομένης της προαναφερθείσας ανάγκης εξισορρόπησης μεταξύ διασφάλισης των καρπών της επιτυχίας επιτυχόντος διαδίκου και της αποτελεσματικότητας του δικαιώματος άσκησης έφεσης. Οι Αιτητές όμως απέτυχαν να θεμελιώσουν κίνδυνο ανεπανόρθωτης βλάβης, αφού στην ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την Αίτηση ο υπό εξέταση ισχυρισμός προβάλλεται αόριστα και λαμβάνει τη μορφή γενικής επίκλησης. Το σχετικό βάρος για κατάδειξη ανεπανόρθωτης βλάβης εναποτίθεται στους ώμους του κάθε Αιτητή που επιζητεί αναστολή της εκτέλεσης εις βάρος του απόφασης. Όπως επίσης φέρει το βάρος να θεμελιώσει ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων, προκειμένου να καταστεί δυνατό να κλίνει η πλάστιγγα υπέρ της αρχής ότι το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο, όπως λέχθηκε, ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητάς του (Χ»Ευαγγέλου ν. Dorami Marine Ltd and Others (1991) 1 ΑΑΔ 172, Λίζα Λουκαϊδου Θεοφάνους (ανωτέρω), Ελενίτσα Κωνσταντινίδη (ανωτέρω)). Ο,τι μπορεί να εξαχθεί από την ένορκο δήλωση που συνοδεύει την Αίτηση είναι πως περιστρέφεται ουσιαστικά γύρω από την επίκληση αδυναμίας εκτέλεσης της απόφασης που εκδόθηκε προς όφελος των Αιτητών, χωρίς όμως να τεκμηριώνεται ανεπανόρθωτη βλάβη ή ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων ως προς το επίδικο αίτημα για αναστολή. Περαιτέρω, η αδιαμφισβήτητη εκτεταμένη παρανομία που καλύπτει το επίδικο ακίνητο καθιστά ανύπαρκτο τον κίνδυνο πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης, αφού, ακόμη και σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης, θα είναι παράνομη η κατοχή και χρήση του εν λόγω ακινήτου.
Η τελεσιδικία συναρτάται άμεσα με την ορθή απονομή της δικαιοσύνης και υποστυλώνει, ευρύτερα, το κράτος δικαίου. Υπό το πρίσμα αυτό και με δεδομένες τις γενικόλογες τοποθετήσεις της πλευράς των Αιτητών ως προς το ζήτημα της ανεπανόρθωτης βλάβης και της ύπαρξης εξαιρετικών περιστάσεων, δεν εντοπίζουμε έρεισμα αναστολής της εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης και αποστέρησης από τον επιτυχόντα διάδικο, τους Καθ΄ ων η αίτηση, των καρπών της επιτυχίας τους.
Κρίνουμε, καταληκτικά, ότι η ενώπιόν μας αίτηση - πάντα σε ό,τι αφορά το ζήτημα που εκκρεμεί, ήτοι της έκδοσης διατάγματος αναστολής της παράδοσης του επίδικου ακινήτου - δεν έχει περιθώριο επιτυχίας. Απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των Καθ΄ ων η αίτηση, ως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο. Σε ό,τι αφορά το μέρος της πρωτόδικης απόφασης που καλύπτει το ποσό των €23.562, πλέον νόμιμο τόκο, πλέον έξοδα, η εκτέλεση της απόφασης αναστέλλεται χωρίς οποιουσδήποτε όρους, ως έχει συμφωνηθεί από τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.
Α.Ρ. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.
ΣΦ.