|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2016) 1 ΑΑΔ 2752
12 Δεκεμβρίου, 2016
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στές]
CYTA,
Εφεσείοντες,
v.
PEPPIS COMPANY LTD,
Εφεσίβλητης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 87Α/2016)
Έφεση ― Αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης εκκρεμούσης της έφεσης ― Απορριπτική κατάληξη σε αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου με την οποία ανεστάλη αγωγή και η διαφορά παραπέμφθηκε σε διαιτησία ― Η θέση ότι η διαιτησία θα τελεσφορούσε πολύ νωρίτερα από ότι η έφεση δεν αποτελούσε λόγο για αναστολή της απόφασης διορισμού διαιτητή, ακριβώς διότι η παραπομπή σε διαιτησία εξυπηρετεί το συμφέρον των διαδίκων ― Τυχόν απόρριψη της έφεσης θα σήμαινε, σε περίπτωση αναστολής εκτέλεσης, την περαιτέρω διαιώνιση της μεταξύ των διαδίκων εκκρεμοδικίας, άνευ λόγου.
Έφεση ― Αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης εκκρεμούσης της έφεσης ― Οι σχετικοί Κανονισμοί της Δ.35 θ.θ.18 και 19, ερμηνεύονται στη βάση του ότι ο επιτυχών διάδικος δε θα πρέπει να αποστερείται, εκτός για πολύ καλό λόγο, των καρπών της επιτυχίας του ― Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν έχουν δεσπόζουσα ή καθοριστική επίπτωση ― Εκείνο εξισορροπείται σε τέτοιου είδους αιτήσεις, είναι η φυσιολογική προσδοκία του ενάγοντα ότι θα απολαύσει άμεσα τους καρπούς της νίκης του και, από την άλλη, η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μην απωλέσει τη σημασία της και να παραμείνει συνεπώς άνευ αντικρίσματος.
Η διαφορά των διαδίκων ανάγεται, στο 1996. Δυνάμει σχετικής γραπτής συμφωνίας, η Peppis Company Limited, (εφεξής «η εταιρεία»), ανέλαβε την ανέγερση νέου τηλεφωνικού κέντρου της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου στη Λεμεσό. Στο συμβόλαιο που καταρτίστηκε υπήρχε, δυνάμει του Άρθρου 84, δικαίωμα παραπομπής σε διαιτησία οποιασδήποτε διαφοράς μεταξύ των μερών εφόσον αυτή κατά τα άλλα δεν επιλυόταν από τον αρχιτέκτονα του έργου.
Προέκυψαν διαφορές, με αποτέλεσμα η ΑΤΗΚ να προχωρήσει σε κατάσχεση του ποσού της εγγυητικής λόγω κατ' ισχυρισμόν αδικαιολόγητων καθυστερήσεων εκ μέρους της εταιρείας, καταχώρησε δε την υπ' αρ. 12036/2004 αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας για τη διεκδίκηση ποσού ύψους £75.221 αναφορικά με ζημιές που υπέστη από την καθυστέρηση. Η εταιρεία αντέδρασε με την καταχώρηση αίτησης στην εν λόγω αγωγή με σκοπό την αναστολή της, λόγω του ότι η διαφορά καλυπτόταν από τη ρήτρα διαιτησίας. Το Δικαστήριο στις 11.1.2008 εξέδωσε απόφαση με την οποία όντως ανέστειλε την αγωγή διότι η διαφορά καλυπτόταν από ζήτημα ή ζητήματα που θα έπρεπε να εξεταστούν από διαιτητή και επ' αυτής της απόφασης δεν υπήρξε έφεση από πλευράς της ΑΤΗΚ.
Το Δικαστήριο εξέδωσε στις 25.2.2016 διάταγμα διορισμού διαιτητού με σαφείς οδηγίες προς την εταιρεία. Ο διορισμός της διαιτητού έγινε στη βάση των προβλεπομένων στον περί Διαιτησίας Νόμο Κεφ. 4, με τις ανάλογες εξουσίες που εκεί προνοούνται.
Η ΑΤΗΚ εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση διορισμού της διαιτητού και με αίτηση ημερ. 28.3.2016 επεδίωξε και την αναστολή στην εκτέλεση της απόφασης ώστε να μην προχωρήσει η διαιτητής με τη διαδικασία της διαιτησίας, αίτηση που απερρίφθη από το πρωτόδικο Δικαστήριο με απόφαση ημερ. 17.6.2016. Η ΑΤΗΚ επιμένοντας στην αναστολή, καταχώρησε αίτηση ενώπιον του Εφετείου επιδιώκοντας εκ νέου την αναστολή της ισχύος της υπό έφεση απόφασης ημερ. 25.2.2016, μέχρι την εκδίκαση και τελική αποπεράτωση της ίδιας της έφεσης.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Αν δεν δοθεί η αναστολή, η έφεση θα καταστεί άνευ αντικειμένου εφόσον η απόφαση της διαιτητού θα πρέπει να εκδοθεί εντός εννέα μηνών, ενώ η εκδίκαση της έφεσης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο.
β) Αν η διαιτησία προχωρήσει, τα δικαιώματα της ΑΤΗΚ επηρεάζονται διότι εάν μεν λάβει μέρος στη διαιτησία θα θεωρηθεί ότι την έχει αποδεχθεί και ότι εγκαταλείπει στην ουσία την έφεση της, ενώ αν δεν λάβει μέρος θα κινδυνεύει να εκδοθεί απόφαση εναντίον της.
γ) Υπάρχουν πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας της έφεσης τόσο ως προς την καθ΄ αυτό απόφαση για διορισμό διαιτητή, όσο και προς την απόφαση της επιλογής του προσώπου του διαιτητή.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η θέση της ΑΤΗΚ μέσω του συνηγόρου της ότι επιδοκιμάζει με τη συμμετοχή της στη διαιτησία την απόφαση διορισμού, τη στιγμή που την αμφισβητεί με την έφεση, ήταν αδόκιμη.
2. Ενώ το δικαίωμα της να εισηγηθεί την αναστολή της απόφασης διορισμού παραμένει αλώβητο, είναι ταυτόχρονα σαφές ότι η συμμετοχική διαδικασία στη διαιτησία από μέρους της, αποτελεί υποχρέωση συμμόρφωσης με τη συναφή Δικαστική απόφαση ημερ. 25.2.2016, ως καθήκον πλέον που απορρέει από την τροχοδρόμηση και επίλυση της διαφοράς από συντεταγμένο Δικαστήριο.
3. Έχοντας αμφισβητήσει τη δυνατότητα διορισμού διαιτητή και ασκώντας έφεση επί της, αντίθετα με τη δική της θέση, απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η ΑΤΗΚ δεν κωλύεται ως θέμα νομικής και λογικής συνέπειας από τη δυνατότητα να προωθήσει την έφεση της αποστερούμενη έτσι των όποιων δικαιωμάτων της.
4. Τέτοιο κώλυμα θα υφίστατο προφανώς αν η ΑΤΗΚ συγκατατίθετο στο διορισμό διαιτητή.
5. Κατά τα άλλα είναι πασίγνωστες οι αρχές με βάση τις οποίες εξετάζεται αίτημα αναστολής εκτέλεσης.
6. Με βάση και την πάγια νομολογία επί του θέματος, καθίστατο πρόδηλο ότι δεν μπορεί κάποιος να ομιλεί στην εδώ περίπτωση για απόλαυση των καρπών της επιτυχίας του διότι δεν υπάρχει ακόμη τελεσίδικη απόφαση Δικαστηρίου που να καθορίζει τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των διαδίκων στις μεταξύ τους διαφορές.
7. Εκείνο το οποίο το Δικαστήριο αποφάσισε στην πρωτόδικη διαδικασία είναι ο διορισμός συγκεκριμένου ατόμου ως διαιτητή και τίποτε περαιτέρω.
8. Παραμένει όμως βάσιμη η θέση της εταιρείας ότι εξ αυτού του διορισμού η διαδικασία της διαιτησίας, προχωρά προς εξέταση και επίλυση των δικών τους ισχυρισμών ότι από το συμβόλαιο προέκυψαν διαφορές με την ΑΤΗΚ προς ζημία τους.
9. Υπό αυτή την έννοια, έχοντας ιδιαίτερα υπόψη και τη πολύ μακρά διαδρομή της διαφοράς, δεν διαπιστωνόταν αποχρών λόγος αναστολής της απόφασης διορισμού της διαιτητού.
10. Από την άλλη η έφεση, όπως είναι διατυπωμένη, εμπεριέχει ζητήματα τα οποία άπτονται των προϋποθέσεων παραπομπής της διαφοράς σε διαιτησία όπως είναι οι λόγοι έφεσης 2 και 3, ζητήματα που τελεσίδικα έχουν κριθεί με την αναστολή της αγωγής της ΑΤΗΚ εναντίον της εταιρείας και την παραπομπή της απαίτησης σε διαιτησία χωρίς την καταχώρηση έφεσης.
11. Η ΑΤΗΚ εισηγείτο ότι δεν μπορεί να υποχρεωθεί να προωθήσει διαδικασία που δεν επιθυμεί και αυτό εμμέσως έχει πράξει με την απόφαση του το πρωτόδικο Δικαστήριο επιλέγοντας συγκεκριμένο άτομο ως διαιτητή.
12. Πέραν του αδόκιμου και ανορθόδοξου της θέσης αυτής, διότι εάν η ΑΤΗΚ δεν ήθελε να προχωρήσει, θα έπρεπε και να αποσύρει την αγωγή που καταχώρησε, δεν είναι δυνατό να αποστερούνται δικαιωμάτων που τυχόν υπάρχουν στην εταιρεία και που απορρέουν από το ίδιο το συμβόλαιο και τη ρήτρα διαιτησίας.
13. Εάν υπάρχουν τέτοια δικαιώματα είναι στη διαιτητή να αποφασίσει αφού ακούσει τις θέσεις των διαδίκων.
14. Η θέση ότι η διαιτησία θα τελεσφορήσει πολύ γρηγορότερα από ότι η έφεση, δεν αποτελεί λόγο για αναστολή της απόφασης διορισμού διαιτητή, ακριβώς διότι η παραπομπή σε διαιτησία εξυπηρετεί το συμφέρον των διαδίκων να επιτύχουν ταχύτερη επίλυση της διαφοράς τους και ταυτόχρονα την εξειδικευμένη τεχνική γνώση επί των θεμάτων που αναφύησαν.
15. Εάν η έφεση επιτύχει, τότε βέβαια ο διορισμός της διαιτητού και η διαδικασία που θα έχει στο μεταξύ γίνει, θα καταστεί άκυρη εξ υπαρχής, αλλά αυτό δεν είναι ένα δεδομένο το οποίο σήμερα μπορεί βάσιμα, κατά τη νομολογία, να ληφθεί υπόψη για σκοπούς αναστολής.
16. Από την άλλη, τυχόν απόρριψη της έφεσης θα σήμαινε, σε περίπτωση αναστολής, την περαιτέρω διαιώνιση της μεταξύ των διαδίκων εκκρεμοδικίας, άνευ λόγου. Συνάγετο ότι η εξισορρόπηση των παραγόντων έκλινε σαφώς υπέρ της μη αναστολής.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Dunnes Stores (2014) 1 Α.Α.Δ. 1037, ECLI:CY:AD:2014:D354,
Penderhill Holdings Limited κ.ά. v. Κλουκινά κ.ά. (2011) 1 Α.Α.Δ. 1921,
Παπά v. Οικονομίδου (2010) 1 Α.Α.Δ. 58,
Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147,
Ιωσηφάκη v. Αριστοδήμου (1990) 1 Α.Α.Δ. 284,
Νεοφύτου v. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 592,
Aristidou v. Aristidou (1985) 1 C.L.R. 649.
Έφεση - Αίτηση.
Αίτηση από τους Εφεσείοντες για αναστολή της ισχύος της υπό έφεση απόφασης ημερ. 25/12/2016 μέχρι την εκδίκαση της ίδιας της έφεσης από τους καθ' ων η αίτηση εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Καλογήρου, Π.Ε.Δ.), (Αίτηση Αρ. 335/2011), ημερομηνίας 25/2/2016.
Κ. Χατζηϊωάννου, για τους Αιτητές-Εφεσείοντες.
Γ. Χριστοφίδης, για την Καθ' ης η αίτηση-Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Ναθαναήλ.
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Η διαφορά των διαδίκων ανάγεται, δυστυχώς, πίσω στο 1996. Δυνάμει σχετικής γραπτής συμφωνίας, η Peppis Company Limited, (εφεξής «η εταιρεία»), ανέλαβε την ανέγερση νέου τηλεφωνικού κέντρου της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου στη Λεμεσό. Στο συμβόλαιο που καταρτίστηκε υπήρχε, δυνάμει του Άρθρου 84, δικαίωμα παραπομπής σε διαιτησία οποιασδήποτε διαφοράς μεταξύ των μερών εφόσον αυτή κατά τα άλλα δεν επιλυόταν από τον αρχιτέκτονα του έργου.
Προέκυψαν πράγματι διαφορές με αποτέλεσμα η ΑΤΗΚ να προχωρήσει σε κατάσχεση του ποσού της εγγυητικής λόγω κατ' ισχυρισμόν αδικαιολόγητων καθυστερήσεων εκ μέρους της εταιρείας, καταχώρησε δε την υπ' αρ. 12036/2004 αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας για τη διεκδίκηση ποσού ύψους £75.221 αναφορικά με ζημιές που υπέστη από την καθυστέρηση. Η εταιρεία αντέδρασε με την καταχώρηση αίτησης στην εν λόγω αγωγή με σκοπό την αναστολή της λόγω του ότι η διαφορά καλυπτόταν από τη ρήτρα διαιτησίας. Το Δικαστήριο στις 11.1.2008 εξέδωσε απόφαση με την οποία όντως ανέστειλε την αγωγή διότι η διαφορά καλυπτόταν από ζήτημα ή ζητήματα που θα έπρεπε να εξεταστούν από διαιτητή και επ' αυτής της απόφασης δεν υπήρξε έφεση από πλευράς της ΑΤΗΚ.
Στη συνέχεια και αφού διαβουλεύσεις προς εξώδικη διευθέτηση των διαφορών, μεταξύ των οποίων και απαιτήσεις της εταιρείας προς τον αρχιτέκτονα του έργου, δεν τελεσφόρησαν, η εταιρεία υπέβαλε τη Γενική Αίτηση υπ' αρ. 335/2011 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας επιδιώκοντας το διορισμό ενός εκ των τριών υπό μέρους της προτεινομένων προσώπων ως διαιτητή προς επίλυση της διαφοράς. Η ΑΤΗΚ καταχώρησε ένσταση η οποία δεν έπεισε, με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να εκδώσει στις 25.2.2016 διάταγμα διορισμού της Άννας Στυλιανού Ιακώβου ως διαιτητού με σαφείς οδηγίες προς την εταιρεία όπως εντός δεκαπέντε ημερών δώσει αντίγραφα των εγγράφων της έκθεσης απαίτησης, της συμφωνίας των διαδίκων και των σχετικών αποφάσεων του Δικαστηρίου για τα περαιτέρω. Ο διορισμός της διαιτητού έγινε στη βάση των προβλεπομένων στον περί Διαιτησίας Νόμο Κεφ. 4, με τις ανάλογες εξουσίες που εκεί προνοούνται.
Η ΑΤΗΚ εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση διορισμού της διαιτητού και με αίτηση ημερ. 28.3.2016 επεδίωξε και την αναστολή στην εκτέλεση της απόφασης ώστε να μην προχωρήσει η διαιτητής με τη διαδικασία της διαιτησίας, αίτηση που απερρίφθη από το πρωτόδικο Δικαστήριο με απόφαση ημερ. 17.6.2016. Η ΑΤΗΚ επιμένοντας στην αναστολή καταχώρησε την υπό κρίση αίτηση ενώπιον του Εφετείου επιδιώκοντας εκ νέου την αναστολή της ισχύος της υπό έφεση απόφασης ημερ. 25.2.2016, μέχρι την εκδίκαση και τελική αποπεράτωση της ίδιας της έφεσης.
Οι λόγοι που υποστηρίζουν την αίτηση αναστολής καταγράφονται στις σχετικές παραγράφους 13 και επέκεινα της ένορκης δήλωσης του Κυριάκου Παναγιώτου, Βοηθού Γραμματέα στο Τμήμα Εκτελεστικής Γραμματείας της ΑΤΗΚ. Προτείνεται ότι αν δεν δοθεί η αναστολή, η έφεση θα καταστεί άνευ αντικειμένου εφόσον η απόφαση της διαιτητού θα πρέπει να εκδοθεί εντός εννέα μηνών, ενώ η εκδίκαση της έφεσης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Περαιτέρω, αν η διαιτησία προχωρήσει, τα δικαιώματα της ΑΤΗΚ επηρεάζονται διότι εάν μεν λάβει μέρος στη διαιτησία θα θεωρηθεί ότι την έχει αποδεχθεί και ότι εγκαταλείπει στην ουσία την έφεση της, ενώ αν δεν λάβει μέρος θα κινδυνεύει να εκδοθεί απόφαση εναντίον της. Πρόσθετα, υπάρχουν πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας της έφεσης τόσο ως προς την καθ' αυτό απόφαση για διορισμό διαιτητή, όσο και προς την απόφαση της επιλογής του προσώπου του διαιτητή διότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα στηρίχθηκε στην ενδιάμεση απόφαση ημερ. 11.1.2008 στην αγωγή υπ' αρ. 12036/2004, εφόσον η τελική απόφαση απλά ανέστειλε τη διαδικασία, ενώ η αγωγή αφορούσε απαίτηση της ίδιας της ΑΤΗΚ, την οποία και δεν ήθελε να προωθήσει περαιτέρω. Με την απαίτηση της εταιρείας επιδιωκόταν ο διορισμός διαιτητή για να αποφασίσει δική της απαίτηση, η οποία δεν μπορούσε να εγερθεί με βάση τη συμφωνία αφού στηριζόταν σε αίτηση για παράταση χρόνου του οικοδομικού έργου που υπεβλήθη το 2006, ενώ το έργο είχε συμπληρωθεί το 1999 αντί το 1997. Το πρωτόδικο Δικαστήριο πρόσθετα, λανθασμένα αναφέρθηκε σε υπέρμετρη καθυστέρηση που δήθεν προκλήθηκε από την ΑΤΗΚ, ενώ το ιστορικό αποκαλύπτει ακριβώς το αντίθετο.
Η ένσταση τονίζει το καταχρηστικό της αίτησης για αναστολή, το νομικό αβάσιμο της και τη μη πλήρωση των προϋποθέσεων που η νομολογία προδιαγράφει για την εξέταση τέτοιων αιτήσεων. Η αναστολή της αγωγής υπ' αρ. 12036/2004 υπέρ της διαιτησίας κατέστη τελεσίδικο γεγονός και εξ αυτού απορρέει και το ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των διαδίκων που πρέπει να επιλυθεί. Η παρούσα αίτηση δεν είναι δυνατό να αναμειγνύει ζητήματα ως προς το παραδεκτό της παραπομπής της διαφοράς σε διαιτησία, αλλά μόνο θέματα που αναφύονται από τον καθαυτό διορισμό του προσώπου της διαιτητού. Η διαιτητής αποδέχθηκε το διορισμό της, έδωσε σχετικές οδηγίες για τη διαδικασία και εξέδωσε και οδηγίες για την καταχώρηση των δικογράφων. Συνεπώς η διαιτησία θα πρέπει να αφεθεί να προχωρήσει απρόσκοπτα, ιδιαιτέρως εφόσον η ΑΤΗΚ δεν έχει δείξει ποια είναι η βλάβη που θα επέλθει με τη συνέχιση της, αντίθετα δε είναι η εταιρεία που θα ζημιώσει με την περαιτέρω καθυστέρηση και τη σπατάλη χρόνου του Δικαστηρίου. Η ΑΤΗΚ απλά δεν επιθυμεί να συμμορφωθεί με τη Δικαστική απόφαση παραπομπής σε διαιτησία ακολουθώντας παρελκυστική τακτική.
Έχοντας προδιαγράψει συνοπτικά το πλαίσιο στο οποίο κινείται η υπό συζήτηση αίτηση, κρίνεται ότι αυτή είναι αβάσιμη. Η θέση της ΑΤΗΚ μέσω του συνηγόρου της ότι επιδοκιμάζει με τη συμμετοχή της στη διαιτησία την απόφαση διορισμού, τη στιγμή που την αμφισβητεί με την έφεση, είναι αδόκιμη. Ενώ το δικαίωμα της να εισηγηθεί την αναστολή της απόφασης διορισμού παραμένει αλώβητο, είναι ταυτόχρονα σαφές ότι η συμμετοχική διαδικασία στη διαιτησία από μέρους της, αποτελεί υποχρέωση συμμόρφωσης με τη συναφή Δικαστική απόφαση ημερ. 25.2.2016, ως καθήκον πλέον που απορρέει από την τροχοδρόμηση και επίλυση της διαφοράς από συντεταγμένο Δικαστήριο. Η διαιτησία δεν αποτελεί πια επιλογή από την ΑΤΗΚ ή την εταιρεία, αλλά συνειδητή υποχώρηση των επιθυμιών της μιας ή της άλλης πλευράς στο σχετικό Δικαστικό αποτέλεσμα.
Έχοντας αμφισβητήσει τη δυνατότητα διορισμού διαιτητή και ασκώντας έφεση επί της, αντίθετα με τη δική της θέση, απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, η ΑΤΗΚ δεν κωλύεται ως θέμα νομικής και λογικής συνέπειας από τη δυνατότητα να προωθήσει την έφεση της αποστερούμενη έτσι των όποιων δικαιωμάτων της. Τέτοιο κώλυμα θα υφίστατο προφανώς αν η ΑΤΗΚ συγκατατίθετο στο διορισμό διαιτητή, (σχετική η απόφαση στην Αναφορικά με την Αίτηση της Dunnes Stores (2014) 1 , ECLI:CY:AD:2014:D354Α.Α.Δ. 1037).
Κατά τα άλλα είναι πασίγνωστες οι αρχές με βάση τις οποίες εξετάζεται αίτημα αναστολής εκτέλεσης. Περιέχονται, μεταξύ άλλων και στις υποθέσεις Penderhill Holdings Limited κ.ά. v. Κλουκινά κ.ά. (2011) 1 Α.Α.Δ. 1921 και Παπά v. Οικονομίδου (2010) 1 Α.Α.Δ. 58. Η νομολογία προδιαγράφει ότι οι σχετικοί Κανονισμοί της Δ.35 θ.θ.18 και 19, ερμηνεύονται στη βάση του ότι ο επιτυχών διάδικος δε θα πρέπει να αποστερείται, εκτός για πολύ καλό λόγο, των καρπών της επιτυχίας του. Ο λόγος που τυχόν θα οδηγήσει σε επιτυχία αίτησης για αναστολή, θα πρέπει να είναι ουσιαστικός. Το δε ένδικο μέσο της έφεσης, όπως προδιαγράφει άλλωστε ο θ.18 της Δ.35, δεν επενεργεί ως αναστολή εκτέλεσης απόφασης. Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν έχουν δεσπόζουσα ή καθοριστική επίπτωση, όπως έχει λεχθεί στις Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147 και Ιωσηφάκη v. Αριστοδήμου (1990) 1 Α.Α.Δ. 284. Στην ουσία εκείνο που το Επαρχιακό Δικαστήριο ή το Εφετείο καλείται να εξισορροπήσει σε τέτοιου είδους αιτήσεις είναι η φυσιολογική προσδοκία του ενάγοντα ότι θα απολαύσει άμεσα τους καρπούς της νίκης του και, από την άλλη, η ενδεχόμενη επιτυχία της έφεσης να μην απωλέσει τη σημασία της και να παραμείνει συνεπώς άνευ αντικρίσματος. Σχετικές είναι, μεταξύ άλλων υποθέσεων, οι Νεοφύτου v. Δημητρίου (1989) 1 Α.Α.Δ. 592 και Aristidou v. Aristidou (1985) 1 C.L.R. 649.
Με βάση και τη νομολογία που έχει αναφερθεί ανωτέρω καθίσταται πρόδηλο ότι δεν μπορεί κάποιος να ομιλεί στην εδώ περίπτωση για απόλαυση των καρπών της επιτυχίας του διότι δεν υπάρχει ακόμη τελεσίδικη απόφαση Δικαστηρίου που να καθορίζει τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των διαδίκων στις μεταξύ τους διαφορές. Εκείνο το οποίο το Δικαστήριο αποφάσισε στην πρωτόδικη διαδικασία είναι ο διορισμός συγκεκριμένου ατόμου ως διαιτητή και τίποτε περαιτέρω. Παραμένει όμως βάσιμη η θέση της εταιρείας ότι εξ αυτού του διορισμού η διαδικασία της διαιτησίας προχωρά προς εξέταση και επίλυση των δικών τους ισχυρισμών ότι από το συμβόλαιο προέκυψαν διαφορές με την ΑΤΗΚ προς ζημία τους. Υπό αυτή την έννοια, έχοντας ιδιαίτερα υπόψη και τη πολύ μακρά διαδρομή της διαφοράς, δεν διαπιστώνεται αποχρών λόγος αναστολής της απόφασης διορισμού της διαιτητού.
Από την άλλη η έφεση, όπως είναι διατυπωμένη, εμπεριέχει ζητήματα τα οποία άπτονται των προϋποθέσεων παραπομπής της διαφοράς σε διαιτησία όπως είναι οι λόγοι έφεσης 2 και 3, ζητήματα που τελεσίδικα έχουν κριθεί με την αναστολή της αγωγής της ΑΤΗΚ εναντίον της εταιρείας και την παραπομπή της απαίτησης σε διαιτησία χωρίς την καταχώρηση έφεσης. Η ΑΤΗΚ εισηγείται ότι δεν μπορεί να υποχρεωθεί να προωθήσει διαδικασία που δεν επιθυμεί και αυτό εμμέσως έχει πράξει με την απόφαση του το πρωτόδικο Δικαστήριο επιλέγοντας συγκεκριμένο άτομο ως διαιτητή. Πέραν του αδόκιμου και ανορθόδοξου της θέσης αυτής, διότι εάν η ΑΤΗΚ δεν ήθελε να προχωρήσει, θα έπρεπε και να αποσύρει την αγωγή που καταχώρησε, δεν είναι δυνατό να αποστερούνται δικαιωμάτων που τυχόν υπάρχουν στην εταιρεία και που απορρέουν από το ίδιο το συμβόλαιο και τη ρήτρα διαιτησίας. Εάν υπάρχουν τέτοια δικαιώματα είναι στη διαιτητή να αποφασίσει αφού ακούσει τις θέσεις των διαδίκων. Είναι δε και αντιφατικό για την ΑΤΗΚ να ισχυρίζεται, στην ουσία, ότι εάν η διαφορά δεν παραπεμπόταν σε διαιτησία θα προωθούσε την αξίωση της διά της αγωγής που καταχώρησε, αλλά επειδή ενεργοποιήθηκε η ρήτρα της διαιτησίας από την εταιρεία δεν επιθυμεί πλέον να το πράξει.
Η θέση ότι η διαιτησία θα τελεσφορήσει πολύ γρηγορότερα από ότι η έφεση δεν αποτελεί λόγο για αναστολή της απόφασης διορισμού διαιτητή, ακριβώς διότι η παραπομπή σε διαιτησία εξυπηρετεί το συμφέρον των διαδίκων να επιτύχουν ταχύτερη επίλυση της διαφοράς τους και ταυτόχρονα την εξειδικευμένη τεχνική γνώση επί των θεμάτων που αναφύησαν. Εάν η έφεση επιτύχει, τότε βέβαια ο διορισμός της διαιτητού και η διαδικασία που θα έχει στο μεταξύ γίνει, θα καταστεί άκυρη εξ υπαρχής, αλλά αυτό δεν είναι ένα δεδομένο το οποίο σήμερα μπορεί βάσιμα, κατά τη νομολογία, να ληφθεί υπόψη για σκοπούς αναστολής. Από την άλλη, τυχόν απόρριψη της έφεσης θα σήμαινε, σε περίπτωση αναστολής, την περαιτέρω διαιώνιση της μεταξύ των διαδίκων εκκρεμοδικίας, άνευ λόγου. Συνάγεται ότι η εξισορρόπηση των παραγόντων κλίνει σαφώς υπέρ της μη αναστολής.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των αιτητών-εφεσειόντων και υπέρ της εφεσίβλητης εταιρείας, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η αίτηση απορρίπεται με έξοδα.