|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D421
(2016) 1 ΑΑΔ 2096
13 Σεπτεμβρίου 2016
[ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ/στής]
Αναφορικα με το αρθρο 155.4 του ΣυντΑγματοΣ και
τα αρθρα 3 και 9 του ΠερΙ ΑΠονομΗΣ τηΣ ΔικαιοσΥνηΣ (ΠοικΙλαι ΔιατΑξεΙΣ) ΝΟμου 33 του 1964, ΟΠωΣ αυτΟΣ τροΠοΠοιΗθηκε μεταγενΕστερα,
ΚΑΙ
ΑναφορικΑ με την ΑΙτηση των 1. SELENIOR NON -METALLICS LIMITED, 2. SPAKO CONSTRUCTION LIMITED
και 3. ΣΩΤΗΡΗ ΚΟΥΝΟΥΝΑ για Εκδοση ΑδειαΣ
υΠοβολΗΣ αΙτησηΣ για Εκδοση ΠρονομιακοΥ ΔιατΑγματοΣ CERTIORARI και/ή «PROHIBITION»
και/ή «MANDAMUS»,
ΚΑΙ
ΑναφορικΑ με την ΠολιτικΗ υΠΟθεση υΠ' αρ. 2517/2012 του ΕΠαρχιακοΥ ΔικαστηρΙου ΠΑφου,
ΚΑΙ
ΑναφορικΑ με την ενδιΑμεση αΠΟφαση ΔικασΤΗ
του ΕΠΑρχιακοΥ ΔικαστηρΙου ΠΑφου ημερομηνΙΑΣ 08.08.2016 Που αφοροΥσε αΙτηση ΠαρακοΗΣ ΠροσωρινοΥ διατΑγματοΣ ημερ. 9.8.2012,
ΚΑΙ
ΑναφορικΑ με την ενδιΑμεση αΠΟφαση ημερ. 8.8.2016 διΑ τηΣ οΠΟΙΑΣ οι αιτητΕΣ κρΙθηκαν Ενοχοι
ηθελημΕΝΗΣ ΠαρακοΗΣ του ΠροσωρινοΥ διατΑγματοΣ ημερ. 9.8.2012 και εΠιφυλΑχθηκε η εΠιβολΗ ΠοινΗΣ
για τιΣ 13.9.2016.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 96/2016)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση παραχώρησης άδειας καταχώρησης αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, προς το σκοπό ακύρωσης απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου με την οποία οι αιτητές κρίθηκαν ένοχοι παρακοής προσωρινού διατάγματος ― Απορριπτική κατάληξη ― Το πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε εντός της δικαιοδοσίας του ― Διαθέσιμο εναλλακτικό ένδικο μέσο και απουσία εξαιρετικών περιστάσεων ― Μη ενεργοποίηση της σχετικής δικαιοδοσίας λόγω ανυπαρξίας απαιτούμενων προϋποθέσεων.
Έναυσμα για καταχώρηση της αίτησης υπήρξε η υπό του Πρωτόδικου Δικαστηρίου απόφαση ότι οι Αιτητές είναι ένοχοι ηθελημένης παρακοής του προσωρινού Διατάγματος ημερ. 9.8.2012 και ορισμού της 13.9.2016 ως ημέρας επιβολής ποινής.
Οι Αιτητές προώθησαν αίτηση για παραχώρηση άδειας καταχώρησης αίτησης δια κλήσεως η οποία θα στόχευε στην έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, προς το σκοπό ακύρωσης της προαναφερόμενης απόφασης.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Με την προσβαλλόμενη Ενδιάμεση Απόφαση ημερ. 8.8.2016 το Πρωτόδικο Δικαστήριο ουσιαστικά έκρινε και την ουσία της αγωγής στερώντας τους Αιτητές ν' ακουστούν κατά παράβαση του Συντάγματος.
β) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ερμηνεύοντας λανθασμένα τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε σχέση με την παράλειψη της Ενάγουσας να προωθήσει έγκαιρα και/ή να προλειάνει το ταχύτερο το έδαφος για εκδίκαση της αγωγής, έκρινε ότι δεν επηρέαζε την ισχύ του Προσωρινού Διατάγματος και αφ' ετέρου δεν έλαβε υπόψιν του τα όσα αναφέρθηκαν στην Ενδιάμεση Απόφαση ημερ. 24.7.2014 με τα οποία στιγματίζεται η ολιγωρία της Ενάγουσας προώθησης της αγωγής της.
γ) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, σε αντίθεση με τις αρχές που έθεσε η νομολογία, έκρινε ότι η τρίτη αίτηση της Ενάγουσας για παρακοή του Προσωρινού Διατάγματος δεν συνιστούσε κατάχρηση των διαδικασιών σε συνδυασμό πάντοτε με την ολιγωρία προώθησης εκδίκασης της αγωγής.
δ) Η αίτηση της Ενάγουσας ημερ. 8.6.2015 για παρακοή Διατάγματος επιζητούσε την τιμωρία και/ή φυλάκιση του Σωτήρη Κούνουνα (τρίτη αίτηση) και όχι εξαναγκασμού τους προς υπακοή και κατ' επέκταση, με βάση το Άρθρο 162 του Συντάγματος, δεν χορηγείται δικαιοδοσία τιμωρίας του διαδίκου αλλά δημιουργείται μέσω εξαναγκασμού του προς υπακοή. Συνεπώς, το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην Ενδιάμεση Απόφαση του ημερ. 8.8.2016 καθ' υπέρβαση εξουσίας και/ή κατά παράβαση του Άρθρου 162 του Συντάγματος έκανε δεκτή την αίτηση της Ενάγουσας, κρίνοντας ότι έχει δικαιοδοσία και κρίνοντας τους Αιτητές ένοχους ηθελημένης παρακοής.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Οι αρχές βάσει των οποίων παρέχεται άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος είναι καλά θεμελιωμένες.
2. Με βάση τις νομολογημένες αρχές, δεν προέκυπτε ότι η υπό εξέταση περίπτωση ήταν τέτοια που να θεωρείτο κατάλληλη για να δοθεί η αιτούμενη άδεια.
3. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε εντός της δικαιοδοσίας του. Το Άρθρο 42 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν.14/1960) και Δ.42(Α) των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί είναι οι σχετικές πρόνοιες που προσδιορίζουν τη δικαιοδοσία του Πρωτόδικου Δικαστηρίου για την τιμωρία προσώπων, φυσικών ή νομικών για την παρακοή Διαταγμάτων.
4. Οι πιο πάνω πρόνοιες αποτελούσαν μεταξύ άλλων και τη νομική βάση της αίτησης παρακοής ημερ. 8.6.2015 ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η απόφαση στην Αίτηση Νίκου Σιέλη (2003) 1 Α.Α.Δ. 149 όπου αναφέρθηκε ο συνήγορος για υποστήριξη του τέταρτου λόγου δεν αναφέρει οτιδήποτε διαφορετικό.
5. Αναφέρεται στην έκταση εφαρμογής του Άρθρου 162 και αναφέρει ότι τα δικαστήρια διαθέτουν εναλλακτικούς τρόπους για την εκτέλεση των αποφάσεων τους, καθώς το Άρθρο 42 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν.14/1960 ορίζει, οι πρόνοιες του οποίου, συνάδουν απόλυτα με το Άρθρο 162 του Συντάγματος.
6. Ανέλαβε συνεπώς το Πρωτόδικο Δικαστήριο δικαιοδοσία, εξέτασε το αίτημα που του υπεβλήθη και κατόπιν ακρόασης εξέδωσε την απόφαση του ημερ. 8.8.2016 την οποία θεώρησε ορθή και δίκαιη σύμφωνη με το Νόμο.
7. Μέσα στα όσα έκρινε το Πρωτόδικο Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφαση του, είναι και το ζήτημα της κατάχρησης της διαδικασίας. Το ζήτημα αυτό προωθήθηκε έντονα από τον συνήγορο των αιτητών με αναφορά στη νομολογία. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην προσβαλλόμενη απόφαση του εξέτασε το θέμα με αναφορά στα γεγονότα της υπόθεσης και κατέληξε ότι η υπό εξέταση υπόθεση διαφοροποιείται, για τους λόγους που εξέθεσε, από τις υποθέσεις της νομολογίας που αναφέρθηκαν οι αιτητές και που είναι οι ίδιες που παρουσίασαν και στην παρούσα διαδικασία.
8. Ο τέταρτος λόγος που αφορούσε στην έλλειψη δικαιοδοσίας του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, προωθήθηκε από τον συνήγορο των Αιτητών ως συνιστών εξαιρετικές περιστάσεις.
9. Σκοπός της παρούσας διαδικασίας δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας της αλλά της νομιμότητας της. Η φυσιολογική πορεία ελέγχου κατώτερου Δικαστηρίου είναι το ένδικο μέσο της Έφεσης, θέση με την οποία συμφώνησε και ο συνήγορος των Αιτητών, ότι δηλαδή εναντίον της προσβαλλόμενης απόφασης χωρεί καταχώρηση Έφεσης.
10. Όσα ανέφερε ο συνήγορος των Αιτητών δεν επέτρεπαν παράκαμψη της ορθόδοξης διαδικασίας της Έφεσης. Ακόμη και αν διαπιστωνόταν εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση, που δεν είχε καταδειχθεί, και πάλι δεν θα χορηγείτο άδεια καθότι δεν είχαν αποδειχθεί εξαιρετικές περιστάσεις για παρέκκλιση από τον Κανόνα.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ. v. Παντελίδου (2012) 1 (Α) Α.Α.Δ. 878,
Base Metal Trading Ltd. v. Fastact Developments Ltd. κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 1535,
Erin Resources S.A. κ.ά. v. Prime Int. Alliance Inc. (2014) 1 Α.Α.Δ. 55, ECLI:CY:AD:2014:A10,
Marewave Shipping & Trading Company Ltd. (1992) 1 A.A.Δ. 116,
Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 398,
Λυσιώτης & Υιός Λτδ (Αρ.3) (1996) 1 Α.Α.Δ. 1066,
Krashias Shoe Factory Ltd v. Adidas Sportschuhfabriken Adi Dassier KG (1989) 1(Ε) A.A.Δ. 750,
Οικονομίδου v. Ph. Economides Estates Ltd (1999) 1(B) A.A.Δ. 1145,
Μαυρονικόλα v. Ξάνθου (2011) 1 Α.Α.Δ. 293,
Χριστοδούλου v. Χριστοδούλου (2003) 1 Α.Α.Δ. 1985,
Σιέλη (2003) 1 Α.Α.Δ. 149,
Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41.
Αίτηση.
Αλ. Χρ. Αλεξάνδρου, για Αιτητές
Cur. adv. vult.
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Αφορμή για καταχώρηση της υπό εξέταση αίτησης υπήρξε η υπό του Πρωτόδικου Δικαστηρίου απόφαση στις 8.8.2016 ότι οι Αιτητές είναι ένοχοι ηθελημένης παρακοής του προσωρινού Διατάγματος ημερ. 9.8.2012 και ορισμού της 13.9.2016 ως ημέρας επιβολής ποινής.
Διά καλύτερη κατανόηση του πραγματικού υπόβαθρου αναφέρονται τα γεγονότα ως αυτά παρατίθενται εις την Ένορκη Δήλωση του Αιτητή Σωτήρη Κούνουνα ημερ. 24.8.2016 επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση. Αυτά είναι:
Στις 19.7.2012 καταχωρήθηκε εναντίον των Αιτητών η αγωγή αρ. 2517/2012 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου. Με αυτήν, η Ενάγουσα αξιώνει εναντίον των Αιτητών-Εναγομένων τις ακόλουθες θεραπείες:
"Α. Δήλωση ότι η ενάγουσα έχει δικαίωμα κατοχής των τεμαχίων 158, 203, 209, 253, 256 και 400 στο Φυλ/Σχ. ΧΧΧΩ/1, 9, στο χωρίο Ανδρολύκου της επαρχίας Πάφου και ότι οι εναγόμενοι και/ή οι υπηρέτες και/ή υπάλληλοι και/ή αντιπρόσωποι των δεν δικαιούνται να εισέρχονται, κατέχουν ή να χρησιμοποιούν τα πιο πάνω περιγραφόμενα κτήματα της ενάγουσας ή μέρος αυτών καθ' οποιονδήποτε τρόπο.
Β. Διάταγμα του δικαστηρίου που να εμποδίζει τους εναγόμενους είτε προσωπικά είτε με τους υπηρέτες ή αντιπροσώπους των ή υπαλλήλους είτε άλλως πως από του να κατέχουν, εισέρχονται και χρησιμοποιούν και/ή από του να επεμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο στα επίδικα ακίνητα που κατέχει η ενάγουσα δηλαδή επί των τεμαχίων 158, 203, 209, 253, 256 και 400 στο Φυλ/Σχ. ΧΧΧΩ/1, 9, στο χωρίο Ανδρολύκου της Επαρχίας Πάφου.
Γ. Διάταγμα του Δικαστηρίου που να διατάσσει τους εναγομένους όπως μετακινήσουν και/ή μεταφέρουν τους σωρούς υλικών και/ή οποιονδήποτε μηχάνημα και/ή τους αποθηκευτικούς χώρους καυσίμων και/ή τα υφιστάμενα εγκαταλελειμμένα μεταλλικά αντικείμενα και/ή τα κοντέινερ και/ή τις ποσότητες μπάζων και/ή μεταχειρισμένων ελαστικών και/ή οποιονδήποτε συναφών και/ή άλλως αντικειμένων και/ή υλικών που έχουν παράνομα τοποθετηθεί επί των τεμαχίων 158, 203, 209, 253, 256 και 400 στο Φυλ/Σχ. ΧΧΧΩ/1, 9, στο χωρίο Ανδρολύκου της επαρχίας Πάφου, εντός 30 ημερών από την ημέρα επίδοσης του εν λόγω διατάγματος.
Δ. Και/ή διαζευκτικά προς την αξίωση Γ. €30.000 σαν αποζημιώσεις και ή έξοδα αποκατάστασης και/ή καθαρισμού του ακινήτου και/ή μετακίνησης των αντικειμένων και/η κατασκευών που έγιναν μέχρι σήμερα από την ενάγουσα και που όφειλαν να πράξουν οι εναγόμενοι.
Ε. €300.000 ως αποζημιώσεις λόγω επέμβασης και/ή για άρση της επέμβασης.
Ζ. Γενικές αποζημιώσεις λόγω επεμβάσεως.
Η. Παραδειγματικές αποζημιώσεις."
Η αγωγή κατεχωρήθηκε με κλητήριο Ειδικώς οπισθογραφημένο (Ο.2 r.6).
Την επομένη, ήτοι στις 20.07.2012, καταχωρήθηκε από την Ενάγουσα και μονομερής αίτηση για έκδοση Προσωρινών Διαταγμάτων, πλην όμως διατάχθηκε η επίδοση της στους Αιτητές. Αφού ειδοποιήθηκαν, καταχωρήθηκε ένσταση και κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, το Πρωτόδικο Δικαστήριο στις 9.8.2012 με Ενδιάμεση Απόφαση του, εξέδωσε εναντίον των Αιτητών τ' ακόλουθα Διατάγματα:
«(Α) Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο εμποδίζονται οι Εναγόμενοι είτε προσωπικά είτε με τους υπηρέτες ή αντιπροσώπους των ή υπαλλήλους είτε άλλως πως από του να κατέχουν, εισέρχονται και χρησιμοποιούν και/ή από του να επεμβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο στο επίδικο ακίνητο που κατέχει η Ενάγουσα δηλαδή στο προνόμιο με αρ. εγγραφής Ε 15139 που περιλαμβάνει τα τεμάχια 158, 203, 209, 253, 256 και 400 στο Φυ./Σχ. ΧΧΧΩ/1, 9, στο χωριό Ανδρολύκου της Επαρχίας Πάφου, εντός 20 ημερών από την ημέρα της επίδοσης του εν λόγω διατάγματος.
(Β) Διάταγμα του Δικαστηρίου διατάσσοντας τους Εναγόμενους - Καθ' ων η Αίτηση εις την υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο αγωγή και/ή τους αντιπροσώπους και/ή τους υπηρέτες και/ή τους υπαλλήλους τους και/ή άλλως, όπως μετακινήσουν και/ή μεταφέρουν τους σωρούς υλικών και/ή οποιονδήποτε μηχάνημα και/ή μηχανήματα και/ή τους αποθηκευτικούς χώρους καυσίμων και/ή τα υφιστάμενα εγκαταλελειμμένα μεταλλικά αντικείμενα και/ή τα κοντέινερ και/ή τις ποσότητες μπάζων και/ή μεταχειρισμένων ελαστικών και/ή οποιωνδήποτε συναφών και/ή άλλων αντικειμένων και/ή υλικών και/ή το λυόμενο υποστατικό που έχουν παράνομα τοποθετηθεί στο Προνόμιο Λατομείου της Ενάγουσας με αρ. εγγραφής Ε 15139 που περιλαμβάνει τα τεμάχια 158, 203, 209, 253, 256 και 400 στο Φυλ./Σχ. ΧΧΧΩ/1, 9, στο χωριό Ανδρολύκου της Επαρχίας Πάφου, εντός 20 ημερών από την ημέρα της επίδοσης του εν λόγω διατάγματος.»
Στις 10.1.2013 κατεχωρήθη η υπό των Αιτητών η Έκθεση Υπεράσπισης τους. Προηγουμένως στις 4.1.2013 κατεχωρήθη από την Ενάγουσα αίτηση παρακοής εναντίον των Αιτητών. Η αίτηση απορρίφθηκε στις 7.10.2013 λόγω παράλειψης εμφάνισης της Ενάγουσας κατά την ημέρα ακρόασης της. Την ίδια ημέρα, 7.10.2013, η Ενάγουσα κατεχώρησε νέα αίτηση παρακοής εναντίον των Αιτητών η οποία απερρίφθη στις 24.7.2014 με Ενδιάμεση Απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η αίτηση απερρίφθη διότι η οπισθογράφηση του διατάγματος δεν ήταν σύμφωνη με τις πρόνοιες της Δ.42 θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Παράλληλα το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκανε και παρατηρήσεις στην παρατηρηθείσα καθυστέρηση λήψης μέτρων για εκδίκαση της αγωγής.
Στις 8.6.2015 κατεχωρήθη από την Ενάγουσα νέα αίτηση παρακοής των Αιτητών, η τρίτη στη σειρά. Μετά από ακροαματική διαδικασία, το Πρωτόδικο Δικαστήριο (με άλλη σύνθεση) με Ενδιάμεση Απόφαση του ημερ. 8.8.2016 έκρινε τους Αιτητές ένοχους ηθελημένης παρακοής του Προσωρινού Διατάγματος ημερ. 9.8.2012 και επιφυλάχθηκε να επιβάλει ποινή στις 13.09.2016.
Η Ενάγουσα κατεχώρησε την απάντηση της στην Υπεράσπιση και αίτηση ορισμού της αγωγής, στις 29.11.2014.
Με την υπό εξέταση αίτηση οι Αιτητές αιτούνται την έκδοση άδειας για καταχώρηση αίτησης για έκδοση Προνομιακών Διαταγμάτων Certiorari και Prohibition. Το αίτημα για έκδοση Mandamus απεσύρθη και εγκαταλείφθη κατά την ακροαματική διαδικασία της αίτησης, από τους Αιτητές.
Οι λόγοι για τους οποίους παραπονούνται οι Αιτητές και για τους οποίους υπέβαλαν την αίτηση τους είναι τέσσερις και είναι οι ακόλουθοι:
(Α) Με την προσβαλλόμενη Ενδιάμεση Απόφαση ημερ. 8.8.2016 το Πρωτόδικο Δικαστήριο ουσιαστικά έκρινε και την ουσία της αγωγής στερώντας τους Αιτητές ν' ακουστούν κατά παράβαση του Συντάγματος.
(Β) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ερμηνεύοντας λανθασμένα τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε σχέση με την παράλειψη της Ενάγουσας να προωθήσει έγκαιρα και/ή να προλειάνει το ταχύτερο το έδαφος για εκδίκαση της αγωγής, έκρινε ότι δεν επηρέαζε την ισχύ του Προσωρινού Διατάγματος και αφ' ετέρου δεν έλαβε υπόψιν του τα όσα αναφέρθηκαν στην Ενδιάμεση Απόφαση ημερ. 24.7.2014 με τα οποία στιγματίζεται η ολιγωρία της Ενάγουσας προώθησης της αγωγής της.
(Γ) Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, σε αντίθεση με τις αρχές που έθεσε η νομολογία, έκρινε ότι η τρίτη αίτηση της Ενάγουσας για παρακοή του Προσωρινού Διατάγματος δεν συνιστούσε κατάχρηση των διαδικασιών σε συνδυασμό πάντοτε με την ολιγωρία προώθησης εκδίκασης της αγωγής.
(Δ) Η αίτηση της Ενάγουσας ημερ. 8.6.2015 για παρακοή Διατάγματος επιζητούσε την τιμωρία και/ή φυλάκιση του Σωτήρη Κούνουνα (τρίτη αίτηση) και όχι εξαναγκασμού τους προς υπακοή και κατ' επέκταση, με βάση το Άρθρο 162 του Συντάγματος, δεν χορηγείται δικαιοδοσία τιμωρίας του διαδίκου αλλά δημιουργείται μέσω εξαναγκασμού του προς υπακοή. Συνεπώς, το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην Ενδιάμεση Απόφαση του ημερ. 8.8.2016 καθ' υπέρβαση εξουσίας και/ή κατά παράβαση του Άρθρου 162 του Συντάγματος έκανε δεκτή την αίτηση της Ενάγουσας, κρίνοντας ότι έχει δικαιοδοσία και κρίνοντας τους Αιτητές ένοχους ηθελημένης παρακοής.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των Αιτητών, με την αγόρευση του προώθησε τις θέσεις των Αιτητών. Η αγόρευση περιελάμβανε και αναφορά στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Οι αρχές βάσει των οποίων παρέχεται άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος είναι καλά θεμελιωμένες. Στην Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ. v. Παντελίδου (2012) 1 (Α) Α.Α.Δ. 878 λέχθηκαν τ' ακόλουθα σχετικά:
«Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος παρέχεται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει, στην ουσία, συζητήσιμο ζήτημα και, περαιτέρω, στην περίπτωση όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ότι συντρέχουν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα ότι, εφόσον προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ο αιτητής δεν θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα. (Βλ., μεταξύ άλλων, R. v. Secretary of State [1986] 1 All E.R. 717, Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469 και Μιχαήλ και Μιχαηλίδη (2001) 1 Α.Α.Δ. 247). Στη Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965, διευκρινίστηκε, ορθά, ότι η αρχή αυτή «ισχύει γενικά, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα». Έστω, δηλαδή, και αν ο προβαλλόμενος λόγος είναι έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας. (Βλ. επίσης, Σ. Μαρκίδης κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 552) Αν δε, παρά τη μη ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων, χορηγηθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης για certiorari, η μη ύπαρξη τέτοιων περιστάσεων συνιστά, a fortiori, λόγο απόρριψης της αίτησης.»
(βλ. Base Metal Trading Ltd. v. Fastact Developments Ltd. κ.α. (2004) 1 Α.Α.Δ. 1535, Erin Resources S.A. κ.ά. v. Prime Int. Alliance Inc. (2014) 1 , ECLI:CY:AD:2014:A10Α.Α.Δ. 55).
Περαιτέρω σύμφωνα με τη νομολογία, (βλ. Αναφορικά με την Αίτηση της Marewave Shipping & Trading Company Ltd. (1992) 1 A.A.Δ. 116), αντικείμενο της διαδικασίας όπως η παρούσα δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου αλλά της νομιμότητας της. Εκεί όπου εκ πρώτης όψεως προκύπτει ότι το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία και ότι η διαδικασία εξελίχθηκε κανονικά το Ανώτατο Δικαστήριο δεν προχωρεί στην έκδοση προνομιακού διατάγματος επειδή ενδεχομένως το πρωτόδικο δικαστήριο αντιλήφθηκε λανθασμένα ένα νομικό σημείο (βλ. Αναφορικά με το Μάριο Χρίστου (1996) 1 Α.Α.Δ. 398). Το ίδιο συμβαίνει εκεί όπου το πρωτόδικο Δικαστήριο κέκτηται δικαιοδοσίας, δεν είναι δυνατό να θεωρηθεί ότι έχει υπερβεί ή ότι καταχράστηκε τη δικαιοδοσία του απλώς και μόνο επειδή ερμήνευσε λανθασμένα ένα νομοθέτημα. Δεν τίθεται θέμα αντικατάστασης, της κρίσης που διαμόρφωσε κατώτερο δικαστήριο αναφορικά με ζήτημα που αποφάσισε στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του, με την κρίση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στο σύγγραμμα «Προνομιακά Εντάλματα» του Πέτρου Αρτέμη, σελ. 127-128, αναφέρεται ότι ο έλεγχος των κατωτέρων Δικαστηρίων με ένταλμα της φύσεως certiorari δεν περιλαμβάνει νομικά εσφαλμένες αποφάσεις ή λανθασμένη ερμηνεία νόμου. Θα πρέπει επίσης να λεχθεί ότι το certiorari δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μεταμφιεσμένη Έφεση ούτε ως δεύτερη ευκαιρία επανακρόασης των ζητημάτων που απασχόλησαν το κατώτερο Δικαστήριο (βλ. Λυσιώτης & Υιός Λτδ (Αρ.3) (1996) 1 Α.Α.Δ. 1066).
Έχοντας υπόψιν τα πιο πάνω δεν έχω ικανοποιηθεί ότι η υπό εξέταση περίπτωση είναι τέτοια που να θεωρηθεί κατάλληλη για να δοθεί η αιτούμενη άδεια. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ενήργησε εντός της δικαιοδοσίας του. Το Άρθρο 42 του Περί Δικαστηρίων Νόμου (Ν.14/1960) και Δ.42(Α) των Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικοί Κανονισμοί είναι οι σχετικές πρόνοιες που προσδιορίζουν τη δικαιοδοσία του Πρωτόδικου Δικαστηρίου για την τιμωρία προσώπων, φυσικών ή νομικών για την παρακοή Διαταγμάτων. (Βλ. Krashias Shoe Factory Ltd v. Adidas Sportschuhfabriken Adi Dassier KG (1989) 1(Ε) A.A.Δ.750, Οικονομίδου v. Ph. Economides Estates Ltd (1999) 1(B) A.A.Δ. 1145, Μαυρονικόλα v. Ξάνθου (2011) 1 Α.Α.Δ. 293, Χριστοδούλου v. Χριστοδούλου (2003) 1 Α.Α.Δ. 1985)
Οι πιο πάνω πρόνοιες αποτελούσαν μεταξύ άλλων και τη νομική βάση της αίτησης παρακοής ημερ. 8.6.2015 ενώπιον του Πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η απόφαση στην Αίτηση Νίκου Σιέλη (2003) 1 Α.Α.Δ. 149 που αναφέρθηκε ο ευπαίδευτος συνήγορος για υποστήριξη του τέταρτου λόγου δεν αναφέρει οτιδήποτε διαφορετικό. Η απόφαση αναφέρεται στην έκταση εφαρμογής του Άρθρου 162 και στη σελ. 153 αναφέρει:
«.... Να σημειώσω βέβαια παρενθεντικά ότι τα δικαστήρια διαθέτουν εναλλακτικούς τρόπους για την εκτέλεση των αποφάσεων τους, καθώς το Άρθρο 42 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν.14/1960 ορίζει, οι πρόνοιες του οποίου, στην κρίση μου, συνάδουν απόλυτα με το Άρθρο 162 του Συντάγματος.»
Ανέλαβε συνεπώς το Πρωτόδικο Δικαστήριο δικαιοδοσία, εξέτασε το αίτημα που του υπεβλήθη και κατόπιν ακρόασης εξέδωσε την απόφαση του ημερ. 8.8.2016 την οποία θεώρησε ορθή και δίκαιη σύμφωνη με το Νόμο. Μέσα στα όσα έκρινε το Πρωτόδικο Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφαση του είναι και το ζήτημα της κατάχρησης της διαδικασίας. Το ζήτημα αυτό προωθήθηκε έντονα από τον ευπαίδευτο συνήγορο των αιτητών με αναφορά στη νομολογία. Το Πρωτόδικο Δικαστήριο στην προσβαλλόμενη απόφαση του εξέτασε το θέμα με αναφορά στα γεγονότα της υπόθεσης και κατέληξε ότι η υπό εξέταση υπόθεση διαφοροποιείται, για τους λόγους που εξέθεσε, από τις υποθέσεις της νομολογίας που αναφέρθηκαν οι αιτητές και που είναι οι ίδιες που παρουσίασαν και στην παρούσα διαδικασία. Ο τέταρτος λόγος που αφορά την έλλειψη δικαιοδοσίας του Πρωτόδικου Δικαστηρίου, προωθήθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορο των Αιτητών ως συνιστών εξαιρετικές περιστάσεις. Όπως έχει αναφερθεί πιο πάνω σκοπός της παρούσας διαδικασίας δεν είναι ο έλεγχος της ορθότητας της αλλά της νομιμότητας της. Η φυσιολογική πορεία ελέγχου κατώτερου Δικαστηρίου είναι το ένδικο μέσο της Έφεσης, θέση με την οποία συμφώνησε και ο ευπαίδευτος συνήγορος των Αιτητών, ότι δηλαδή εναντίον της προσβαλλόμενης απόφασης χωρεί καταχώρηση Έφεσης. Όσα έχει αναφέρει ο ευπαίδευτος συνήγορος των Αιτητών δεν επιτρέπουν παράκαμψη της ορθόδοξης διαδικασίας της Έφεσης. Ακόμη και αν διαπιστώνετο εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση, που δεν έχει καταδειχθεί, και πάλι δεν θα χορηγείτο άδεια καθότι δεν έχουν αποδειχθεί εξαιρετικές περιστάσεις για παρέκκλιση από τον Κανόνα (Βλ. Αίτηση Γεώργιου Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41).
Για τους λόγους ανωτέρω, η υπό εξέταση αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει και απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.