|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:A352
(2016) 1 ΑΑΔ 1749
12 Ιουλίου, 2016
[ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΛΙΑΤΣΟΣ, ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στές]
WHITE KNIGHT HOLDINGS LTD,
Εφεσείοντες-Αιτητές,
v.
NEW WORLD INVESTMENTS LTD,
Εφεσιβλήτων-Καθ' ων η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 230/2014)
Εταιρείες ― Διάταγμα εκκαθάρισης ― Αναστολή διατάγματος εκκαθάρισης ― Κατά πόσο οι εφεσείοντες οι οποίοι είναι η εταιρεία εναντίον της οποίας εκδόθηκε το διάταγμα εκκαθάρισης, είχαν έρεισμα (locus standi), στην καταχώριση και προώθηση αίτησης αναστολής διατάγματος εκκαθάρισης ― Αρνητική η απάντηση στη βάση των προνοιών του Άρθρου 243 του Κεφ. 113. ― Προσδιορίζονται με σαφήνεια στο νόμο και με τρόπο περιοριστικό τα πρόσωπα τα οποία δικαιούνται, κάτω από τις προϋποθέσεις που τίθενται από το σχετικό άρθρο, να υποβάλουν αίτηση αναστολής του διατάγματος εκκαθάρισης.
Με την αίτηση, επιδιώχθηκε η έκδοση διατάγματος αναστολής εκδοθέντος διατάγματος εκκαθάρισης εναντίον των εφεσειόντων.
Το διάταγμα εκκαθάρισης, εκδόθηκε στηριζόμενο στη βάση της ανικανότητας των εφεσειόντων ν' αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Ως αποτέλεσμα τούτου, καταχωρήθηκε στις 21 Μαΐου 2014 η παρούσα έφεση. Η υπό εκδίκαση αίτηση για αναστολή του διατάγματος εκκαθάρισης, μέχρι το τέλος της έφεσης, καταχωρήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015. Η αίτηση αντίκρυσε την ένσταση των εφεσιβλήτων.
Ένα από τα σημεία που αποτελούσαν τη βάση της ενστάσεως από πλευράς εφεσιβλήτων ήταν η μη συμπερίληψη στη νομική βάση της αιτήσεως του Άρθρου 243 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 και, κατά συνέπεια, η μη στήριξη της στις πρόνοιες του άρθρου αυτού.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης για εκκαθάριση της εταιρείας των εφεσειόντων ημερομηνίας 2 Μαΐου 2014, εδραζόταν, μεταξύ άλλων, στη Δ.35, θ. 18 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, και στο Άρθρο 47 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν. 14/1960.
2. Κατά το στάδιο της ακρόασης με την αγόρευση του ο συνήγορος των εφεσειόντων δήλωσε ότι θα προωθήσει την αίτηση του στηριζόμενος, ως επί το πλείστον, στο Άρθρο 47 του Νόμου 14/1960. Τούτο κατεδείκνυε ότι δεν προωθείτο η αίτηση στη βάση της Δ.35, θ. 18.
3. Το Άρθρο 47 του Νόμου 14/1960 προσέδιδε μια γενικής μορφής εξουσία στο Εφετείο να διατάξει την αναστολή μιας αποφάσεως, η οποία αποτελεί αντικείμενο έφεσης, η άσκηση της οποίας ρυθμίζεται δικονομικά από τη Δ.35, θ. 18, που η αίτηση δεν προωθείται πλέον και σε αυτή τη βάση.
4. Επιπροσθέτως, όμως, της πιο πάνω γενικής διατάξεως περί αναστολής, υπάρχει και η ειδική εξουσία του Δικαστηρίου η οποία προσδιορίζεται στη βάση του Άρθρου 243(1) του Κεφ. 113, το οποίο εντάσσεται στο γενικό τίτλο που προσδιορίζει «Εκκαθάριση από το Δικαστήριο».
5. Η εξουσία που παρέχεται στο Δικαστήριο που έχει εκδώσει το διάταγμα εκκαθάρισης, όπως εξηγείται στο σύγγραμμα του R.R. Penninghton, Company Law, 5η Έκδοση, στις σελ. 872 και 873, αποτελεί αρχή δικαίου εδραζόμενη στην υπερίσχυση της ειδικής πρόνοιας ρύθμισης θέματος, έναντι μιας γενικής.
6. Στο πιο πάνω Άρθρο 243(1) προσδιορίζονται με σαφήνεια και με τρόπο περιοριστικό τα πρόσωπα τα οποία δικαιούνται, κάτω από τις προϋποθέσεις που τίθενται από το σχετικό άρθρο, να υποβάλουν αίτηση αναστολής του διατάγματος εκκαθάρισης. Η έννοια της λέξης «πιστωτής» αναλύθηκε στην υπόθεση G.I.P. Constructions Ltd v. Σπανού (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 315 και περιλάμβανε και μελλοντικό πιστωτή.
7. Στην υπό κρίση περίπτωση, οι εφεσείοντες-αιτητές δεν ήταν ούτε ο εκκαθαριστής, ούτε ο Επίσημος Παραλήπτης, ούτε έγινε ισχυρισμός ότι είναι πιστωτής, ή συνεισφορέας. Η αίτηση είχε υποβληθεί από τους εφεσείοντες οι οποίοι είναι η εταιρεία εναντίον της οποίας εκδόθηκε το διάταγμα εκκαθάρισης.
8. Ο δε ενόρκως δηλών, προς υποστήριξη της αίτησης, δήλωσε σαφώς ότι είναι ένας εκ των Διευθυντών των εφεσειόντων και σε κανένα στάδιο δεν υποστήριξε ότι είναι πιστωτής ή συνεισφορέας της εταιρείας.
9. Συνακόλουθα, εγειρόταν το θέμα κατά πόσο οι εφεσείοντες είχαν έρεισμα (locus standi), στην καταχώριση και προώθηση της παρούσας αίτησης. Στη βάση των προνοιών του Άρθρου 243 του Κεφ. 113, η απάντηση είναι αρνητική.
10. Η προώθηση, ενστάσεως εκ μέρους του Επίσημου Παραλήπτη και στη συνέχεια η δήλωση του περί άρσεως της ενστάσεως για προώθηση της αίτησης για αναστολή, δεν ήρε το πρόβλημα το οποίο εγείρεται αναφορικά με τη δυνατότητα των εφεσειόντων να προωθήσουν την παρούσα αίτηση.
11. Αν και εφόσον, ο Επίσημος Παραλήπτης εξακολουθούσε να έχει την ανάλογη προσέγγιση, θα μπορούσε να προωθήσει ανάλογο αίτημα ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη Υπόθεση:
G.I.P. Constructions Ltd v. Σπανού (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 315.
Έφεση - Αίτηση.
Αίτηση για αναστολή εκτέλεσης διατάγματος εκκαθάρισης από τους Εφεσείοντες στα πλαίσια της έφεσης από τους Αιτητές εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Μαλαχτός, Π.Ε.Δ.), (Αίτηση Αρ. 251/2013), ημερομηνίας 2/5/2014.
Α. Πετρίδης, για τους Εφεσείοντες-Αιτητές.
Χ. Φιλίππου (κα) για Λ. Θεοφάνους (κα), για τους Εφεσίβλητους-Καθ'ων η αίτηση.
Γ. Γεωργίου (κα), για τον Επίσημο Παραλήπτη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από το Δικαστή Παμπαλλή.
ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.: Με την παρούσα, υπό εκδίκαση αίτηση, επιδιώκεται η έκδοση διατάγματος αναστολής του εκδοθέντος, στις 2 Μαΐου 2014, διατάγματος εκκαθάρισης εναντίον των εφεσειόντων.
Αποτελεί αποδεχτό γεγονός ότι το πιο πάνω, διάταγμα εκκαθάρισης, εκδόθηκε στηριζόμενο στη βάση της ανικανότητας των εφεσειόντων ν' αποπληρώσουν τα χρέη τους. Ως αποτέλεσμα τούτου, καταχωρήθηκε στις 21 Μαΐου 2014 η παρούσα έφεση. Η υπό εκδίκαση αίτηση για αναστολή του διατάγματος εκκαθάρισης, μέχρι το τέλος της έφεσης, καταχωρήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2015. Η αίτηση αντίκρυσε την ένσταση των εφεσιβλήτων.
Γεγονότα που προηγήθηκαν της εφέσεως
Στο πλαίσιο αγωγής ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με αριθμό 6476/2003, οι εφεσίβλητοι πέτυχαν, στις 3 Νοεμβρίου 2011, την έκδοση απόφασης υπέρ τους για το ποσό των €93.295,33 πλέον τόκους και έξοδα. Η απόφαση αυτή εφεσιβλήθηκε με την υπ' αρ. Πολ. Εφ. 454/2011, η εκδίκαση της οποίας εκκρεμεί.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 2012, οι εφεσίβλητοι πέτυχαν, μετά από σχετική αίτηση, την έκδοση απαγορευτικού διατάγματος για μη αποξένωση 30 εκ. μετοχών αξίας €1 εκάστη, που κατείχαν οι εφεσείοντες σ' άλλη εταιρεία.
Παρόλη την εξασφάλιση αυτή, παραπονούνται οι εφεσείοντες με την ένορκη δήλωση του Κώστα Κίρκου, ενός εκ των διευθυντών των εφεσειόντων, ότι οι εφεσίβλητοι έστειλαν απαίτηση πληρωμής, και καταχώρισαν την αίτηση 251/2013 εκκαθάρισης της εταιρείας. Μετά από ακροαματική διαδικασία εκδόθηκε τελικώς διάταγμα εκκαθάρισης ημερ. 2 Μαΐου 2014, το αντικείμενο της παρούσας έφεσης. Η αναστολή του εν λόγω διατάγματος επιδιώκεται με την παρούσα αίτηση.
Η αίτηση για αναστολή
Ο πιο πάνω αναφερόμενος Κίρκου, σε μια μακροσκελή ένορκη δήλωση, προς υποστήριξη της αιτήσεως αναστολής, εισηγείται ότι η ενέργεια των εφεσιβλήτων, που εκδηλώθηκε με την καταχώριση της αιτήσεως διάλυσης, ενόψει της υφιστάμενης παγοποίησης των μετοχών, ήταν κακόπιστη. Οι δε εφεσείοντες, είχαν, όπως αναφέρει, διαβιβάσει στους εφεσιβλήτους την πρόθεση τους να προσφέρουν εγγυητική για το ποσό της απόφασης ή ακόμη και υποθήκευση άλλου ακινήτου, με σκοπό την εξασφάλιση της απαίτησης των εφεσιβλήτων. Καμιά πρόταση δεν έγινε αποδεχτή, καταλήγει ο ενόρκως δηλών, και σε περίπτωση καταβολής του ποσού της απόφασης, οι εφεσίβλητοι, όντας αφερέγγυοι, όπως προβλήθηκε, υπάρχει κίνδυνος να μην δυνηθούν οι εφεσείοντες να ανακτήσουν το καταβληθέν ποσό.
Τέλος ο ενόρκως δηλών, σημειώνει ότι οι εφεσείοντες έχουν καλή υπόθεση και το εκδοθέν διάταγμα, έχει προκαλέσει πολλαπλά προβλήματα στη λειτουργία της εταιρείας των εφεσειόντων, ιδιαιτέρως στη συνεργασία με τις τράπεζες.
Στο πλαίσιο της ενστάσεως που καταχωρήθηκε από τους εφεσιβλήτους συμπεριελήφθησαν 31 λόγοι. Η ένορκη δήλωση που υποστηρίζει την αίτηση έγινε από το Νίκο Λαούρη, Διευθυντή της εφεσίβλητης εταιρείας, ο οποίος, πέραν από την αναφορά σε νομικά θέματα, τα οποία θα σχολιαστούν σε μεταγενέστερο στάδιο, επεσήμανε ότι οι εφεσείοντες παρέλειψαν να πληρώσουν, πέραν του ποσού της απόφασης, τα επιδικασθέντα έξοδα τόσο της αρχικής αγωγής, όσο και τα έξοδα της αιτήσεως για μη αποξένωση μετοχών. Εκκρεμεί, πρόσθεσε, και η πληρωμή των εξόδων που επιδικάστηκαν σε βάρος των εφεσειόντων στο πλαίσιο της αίτησης εκκαθάρισης.
Η υπό εκδίκαση αίτηση είναι η δεύτερη που καταχωρείται εκ μέρους των εφεσειόντων, καθότι στις 21 Μαΐου 2014 καταχωρήθηκε αίτηση αναστολής στο πρωτόδικο δικαστήριο, η οποία και απερρίφθη.
Η κυρίως έφεση, συνεχίζει ο ενόρκως δηλών, δεν έχει ακόμα επιδοθεί στους εφεσιβλήτους και οι εφεσείοντες δεν έχουν ζητήσει αναστολή της απόφασης που εκδόθηκε στο πλαίσιο της αρχικής αγωγής, η δε παρούσα αίτηση καταχωρήθηκε με μεγάλη καθυστέρηση με σκοπό την πρόκληση κωλυσιεργίας στη διαδικασία εκκαθάρισης της εταιρείας των εφεσειόντων. Υπήρξαν, καταλήγει ο ενόρκως δηλών, διάφορες εισηγήσεις για αποπληρωμή, πλην, όμως, ουδέποτε υλοποιήθηκαν καθότι οι εφεσείοντες είναι αφερέγγυοι και η μη πληρωμή των εξόδων των διαδικασιών καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει διάθεση τήρησης οποιωνδήποτε δεσμεύσεων εκ μέρους τους.
Σημειώνουμε στο σημείο αυτό ότι, η καταχωρηθείσα, στο πλαίσιο της αιτήσεως, ένσταση από πλευράς του Επίσημου Παραλήπτη, Εφόρου Εταιρειών, αποσύρθηκε με δήλωση της εκπροσώπου του Εφόρου έχοντας θέσει όρους τους οποίους ο συνήγορος των εφεσειόντων είχε αποδεχθεί.
Στο πλαίσιο της αγόρευσης του ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων ανέφερε ότι οι προβληθέντες λόγοι ένστασης δεν έχουν έρεισμα και η θέση του Επίσημου Παραλήπτη, ο οποίος ουσιαστικώς εκπροσωπεί και όλους τους πιστωτές, καταδεικνύει το βάσιμο της αιτήσεως και στο συνυπολογισμό όλων των παραγόντων θα πρέπει η αίτηση να γίνει αποδεκτή.
Η ευπαίδευτος συνήγορος για τους εφεσιβλήτους υποστήριξε τη μακροσκελή ένσταση που, όπως έχουμε αναφέρει, αποτελείται από 31 λόγους.
Θα ασχοληθούμε αρχικώς με κάποιους λόγους οι οποίοι κρίνονται ως δικονομικής μεν φύσεως, όμως αφορούν την εξουσία (δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τούτου να επιληφθεί της παρούσας αίτησης) και στη συνέχεια, αν κριθεί τούτο αναγκαίο, με λόγους που άπτονται της ουσίας.
Ένα από τα σημεία που αποτελούν τη βάση της ενστάσεως από πλευράς εφεσιβλήτων ήταν η μη συμπερίληψη στη νομική βάση της αιτήσεως του Άρθρου 243 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113 και, κατά συνέπεια, η μη στήριξη της στις πρόνοιες του άρθρου αυτού.
Πριν ασχοληθούμε με το ιδιαίτερο αυτό θέμα, θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στη νομική βάση επί της οποίας στηρίζεται η αίτηση.
Κατ' αρχάς δέον να σημειωθεί πως η αίτηση για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης για εκκαθάριση της εταιρείας των εφεσειόντων ημερομηνίας 2 Μαΐου 2014, εδράζεται, μεταξύ άλλων, στη Δ.35, θ. 18 των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών, και στο Άρθρο 47 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν. 14/1960. Κατά το στάδιο της ακρόασης με την αγόρευση του ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων δήλωσε ότι θα προωθήσει την αίτηση του στηριζόμενος, ως επί το πλείστον, στο Άρθρο 47 του Νόμου 14/1960. Τούτο καταδεικνύει ότι δεν προωθείται η αίτηση στη βάση της Δ.35, θ. 18.
Το Άρθρο 47 του Νόμου 14/1960 προσδίδει μια γενικής μορφής εξουσία στο Εφετείο να διατάξει την αναστολή μιας αποφάσεως, η οποία αποτελεί αντικείμενο έφεσης, η άσκηση της οποίας ρυθμίζεται δικονομικά από τη Δ.35, θ. 18, που η αίτηση δεν προωθείται πλέον και σε αυτή τη βάση.
Επιπροσθέτως, όμως, της πιο πάνω γενικής διατάξεως περί αναστολής, υπάρχει και η ειδική εξουσία του Δικαστηρίου η οποία προσδιορίζεται στη βάση του Άρθρου 243(1) του Κεφ. 113, το οποίο εντάσσεται στο γενικό τίτλο που προσδιορίζει «ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ». Το δε άρθρο αυτό προβλέπει:
«243(1) Το Δικαστήριο δύναται σε οποιοδήποτε χρόνο μετά την έκδοση διατάγματος εκκαθάρισης, μετά από αίτηση είτε του εκκαθαριστή είτε του Επίσημου Παραλήπτη ή οποιουδήποτε πιστωτή ή συνεισφορέα, και αφού αποδειχθεί προς ικανοποίηση του δικαστηρίου ότι κάθε διαδικασία σχετικά με την εκκαθάριση έπρεπε να ανασταλεί, να εκδώσει διάταγμα για αναστολή της διαδικασίας, είτε εξ ολοκλήρου ή για περιορισμένο χρονικό διάστημα με τέτοιους όρους που το δικαστήριο κρίνει πρέπον.»
Η εξουσία που παρέχεται στο Δικαστήριο που έχει εκδώσει το διάταγμα εκκαθάρισης, όπως εξηγείται στο σύγγραμμα του R.R. Penninghton, Company Law, 5η Έκδοση, στις σελ. 872 και 873, αποτελεί αρχή δικαίου εδραζόμενη στην υπερίσχυση της ειδικής πρόνοιας ρύθμισης θέματος, έναντι μιας γενικής.
Στο πιο πάνω Άρθρο 243(1) προσδιορίζονται με σαφήνεια και με τρόπο περιοριστικό τα πρόσωπα τα οποία δικαιούνται, κάτω από τις προϋποθέσεις που τίθενται από το σχετικό άρθρο, να υποβάλουν αίτηση αναστολής του διατάγματος εκκαθάρισης. Η έννοια της λέξης «πιστωτής» αναλύθηκε στην υπόθεση G.I.P. Constructions Ltd v. Σπανού (1999) 1(Α) Α.Α.Δ. 315 και περιλάμβανε και μελλοντικό πιστωτή.
Στην υπό κρίση περίπτωση, οι εφεσείοντες-αιτητές δεν είναι ούτε ο εκκαθαριστής, ούτε ο Επίσημος Παραλήπτης, ούτε έγινε ισχυρισμός ότι είναι πιστωτής, ή συνεισφορέας. Η αίτηση έχει υποβληθεί από τους εφεσείοντες οι οποίοι είναι η εταιρεία εναντίον της οποίας εκδόθηκε το διάταγμα εκκαθάρισης. Ο δε ενόρκως δηλών, προς υποστήριξη της αίτησης, Κ. Κίρκου, δήλωσε σαφώς ότι είναι ένας εκ των Διευθυντών των εφεσειόντων και σε κανένα στάδιο δεν υποστήριξε ότι είναι πιστωτής ή συνεισφορέας της εταιρείας. Συνακόλουθα, εγείρεται το θέμα κατά πόσο οι εφεσείοντες έχουν έρεισμα (locus standi), στην καταχώριση και προώθηση της παρούσας αίτησης. Στη βάση των προνοιών του Άρθρου 243 του Κεφ. 113, η απάντηση είναι αρνητική.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι η προώθηση, κατ' αρχάς, ενστάσεως εκ μέρους του Επίσημου Παραλήπτη και στη συνέχεια η δήλωση του περί άρσεως της ενστάσεως για προώθηση της αίτησης για αναστολή, δεν αίρει το πρόβλημα το οποίο εγείρεται αναφορικά με τη δυνατότητα των εφεσειόντων να προωθήσουν την παρούσα αίτηση. Αν και εφόσον, ο Επίσημος Παραλήπτης εξακολουθεί να έχει την ανάλογη προσέγγιση, θα μπορούσε να προωθήσει ανάλογο αίτημα ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου.
Με γνώμονα τα πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται, με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων και εναντίον των εφεσειόντων, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο στο τέλος της εκδίκασης της κυρίως εφέσεως.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.