|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:A248
(2016) 1 ΑΑΔ 1231
19 Μαΐου, 2016
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., ΠΑΝΑΓΗ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΛΟΥΚΑΣ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ,
Εφεσείων-Καθ' ου η Αίτηση,
v.
ΑΛΚΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ,
Εφεσιβλήτου-Αιτητή.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 85/2011)
Πτώχευση ― Παρατυπία ― Έφεση εναντίον πρωτόδικης απόφασης έκδοσης διατάγματος παραλαβής περιουσίας, με μοναδικό προβληθέντα λόγο, παράβαση του Κανονισμού 46(1) των περί Πτωχεύσεων Κανονισμών και η οποία συνίστατο σύμφωνα με την εισήγηση στην έφεση, στο ότι η αίτηση υπογράφηκε από το δικηγόρο του πιστωτή και όχι από τον ίδιο, όπως προνοείται στον Κανονισμό ― Εκρίθη πρωτοδίκως ότι η υπογραφή της αίτησης από το δικηγόρο του πιστωτή δεν είχε οποιαδήποτε συνέπεια στην εγκυρότητα της αίτησης ― Επικυρώθηκε κατ' έφεση ― Στους Καν. 44-48 των περί Πτωχεύσεων Διαδικαστικών Κανονισμών που διέπουν (γενικά) τις αιτήσεις πτωχεύσεως και στους Καν. 49 και 50 που αφορούν αιτήσεις πιστωτών, δεν εντοπίζεται οτιδήποτε στη βάση του οποίου όταν οι αιτήσεις υπογράφονται από τους δικηγόρους των πιστωτών επιφέρουν ακυρότητα.
Πτώχευση ― Παρατυπία ― Η υπογραφή αίτησης πτώχευσης από δικηγόρο, συνιστά τυπικό ελάττωμα το οποίο μπορεί να θεραπευθεί με ανάλογες οδηγίες ― Νομολογιακή επισκόπηση ― Σχετικός είναι και ο Καν. 2 των περί Πτωχεύσεων Κανονισμών, σύμφωνα με τις πρόνοιες του οποίου το Δικαστήριο δύναται να θεραπεύσει τέτοιου είδους «ελαττώματα» κατά τέτοιο τρόπο και με τέτοιους όρους που θεωρεί σκόπιμο.
[Πέραν των ως άνω αναφερομένων τίτλων, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της.]
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Re Wallace [1884] 14 Q.B.D. 22,
Ευθυμίου ν. Γαβριηλίδη (2015) 1 Α.Α.Δ. 2812, ECLI:CY:AD:2015:A833.
Έφεση.
Έφεση από τον Καθ' ου η αίτηση εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παπαϊωάννου, Ε.Δ.), (Αίτηση Αρ. 586/2010), ημερομηνίας 25/2/2011.
Π. Σαββίδης για Α. Δανό, για τον Εφεσείοντα.
Κ. Καντούνας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Σταματίου, Δ..
ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Αντικείμενο της παρούσας έφεσης αποτελεί το διάταγμα παραλαβής που εκδόθηκε εναντίον του εφεσείοντα στα πλαίσια αίτησης πτώχευσης 586/2010.
Με το μοναδικό λόγο έφεσης που παρέμεινε, ο εφεσείων αμφισβητεί την κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η υπογραφή της αίτησης πτώχευσης από το δικηγόρο του πιστωτή δεν μπορεί να επηρεάσει την εγκυρότητα της αίτησης. Συγκεκριμένα, ο εφεσείων ισχυρίζεται ότι η υπογραφή της αίτησης πτώχευσης από το δικηγόρο του πιστωτή και όχι από τον ίδιο, αποτελεί παράβαση του Κανονισμού 46(1) των Πτωχευτικών Κανονισμών, ο οποίος προνοεί με επιτακτικό τρόπο ότι «Κάθε αίτηση πτώχευσης πρέπει να υπογράφεται από το πρόσωπο που υποβάλλει αυτή στην παρουσία του Πρωτοκολλητή.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο ενώπιον του οποίου είχε επίσης τεθεί το θέμα, με αναφορά στον αντίστοιχο Κανονισμό 143 των Αγγλικών περί Πτωχεύσεων Κανονισμών του 1952 και παραπομπή στην υπόθεση Re Wallace [1884] 14 Q.B.D. 22 και στο σύγγραμμα Halsbury's Laws of England, 3η Έκδοση, Τόμος 2, σελ. 304, έκρινε ότι δικηγόρος θεωρείται εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του πελάτη του και η εγκυρότητα της αίτησης δεν μπορεί να επηρεαστεί από το γεγονός ότι αυτή υπεγράφη από το δικηγόρο.
Το ίδιο θέμα είχε εγερθεί και στην πολύ πρόσφατη υπόθεση Ευθυμίου v. Γαβριηλίδη (2015) 1 Α.Α.Δ. 2812, ECLI:CY:AD:2015:A833, στην οποία μας παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου, όπου εμφανίζονταν οι ίδιοι δικηγόροι. Αντί άλλης αναφοράς, παραθέτουμε αυτούσιο το σκεπτικό της απόφασης:
«Στους Καν. 44-48 των περί Πτωχεύσεων Διαδικαστικών Κανονισμών που διέπουν (γενικά) τις αιτήσεις πτωχεύσεως και στους Καν. 49 και 50 που αφορούν αιτήσεις πιστωτών, δεν εντοπίζεται οτιδήποτε στη βάση του οποίου όταν οι αιτήσεις υπογράφονται από τους δικηγόρους των πιστωτών επιφέρουν ακυρότητα. Το θέμα είχε εγερθεί και στην Τρύφωνος v. Παγκυπριακής (1993) 1 Α.Α.Δ. 706, η οποία αφορούσε ειδοποίηση πτώχευσης, όπου κρίθηκε ότι η υπογραφή από δικηγόρο δεν επιφέρει ακυρότητα της ειδοποίησης και ο προβληθείς λόγος ένστασης χαρακτηρίστηκε ανεδαφικός. Στη συνέχεια το ζήτημα της υπογραφής εξετάστηκε σε βάθος στη Βιολάρης (ανωτέρω) - με αναφορά κυρίως σε αγγλική νομολογία - και κρίθηκε ότι η υπογραφή μιας αίτησης πτώχευσης από το δικηγόρο του πιστωτή συνιστά ελάττωμα και αντικανονικότητα που «. μπορεί να θεωρηθεί ως τυπικό και δυνάμενο να θεραπευθεί χωρίς πρόκληση αδικίας προς την πλευρά του οφειλέτη.» Στη βάση αυτή και προς πλήρη αποκατάσταση της τάξης (Παπαδόπουλος v. Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Παγκυπριακής Λτδ (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1716), το Εφετείο απέρριψε μεν την έφεση αλλά έδωσε οδηγίες όπως καταχωρηθεί τροποποιημένη αίτηση με τον Τύπο 7, υπογεγραμμένη από τους ίδιους τους εφεσίβλητους.
Είναι λοιπόν νομολογημένο ότι η υπογραφή αίτησης πτώχευσης από δικηγόρο συνιστά τυπικό ελάττωμα το οποίο μπορεί να θεραπευθεί με ανάλογες οδηγίες. Σχετικός είναι και ο Καν. 2 των περί Πτωχεύσεων Κανονισμών, σύμφωνα με τις πρόνοιες του οποίου το Δικαστήριο δύναται να θεραπεύσει τέτοιου είδους «ελαττώματα» κατά τέτοιο τρόπο και με τέτοιους όρους που θεωρεί σκόπιμο. Στην υπό κρίση περίπτωση θεωρούμε ότι είναι προς το συμφέρον της δικαιοσύνης, λαμβανομένου υπόψη του χρόνου που παρήλθε από την καταχώριση της αίτησης και του γεγονότος ότι ο αιτητής επαλήθευσε με ένορκη δήλωση τα γεγονότα που παρατίθενται σ' αυτή, να μη δώσουμε οποιαδήπoτε οδηγία και να θεωρήσουμε ότι η αίτηση είναι σαν να έχει υπογραφεί από τον αιτητή εφόσον υπογράφηκε από το δικηγόρο του στη βάση της φαινόμενης πληρεξουσιοδότησης (ostensible authority).»
Τα όσα αναφέρθηκαν στην πιο πάνω υπόθεση εφαρμόζονται και στην παρούσα και υιοθετούμε το σκεπτικό της. Η εισήγηση του κ. Σαββίδη ότι η παρούσα υπόθεση διαφοροποιείται επειδή σ' αυτή γίνεται αναφορά και στον Κανονισμό 46(3), δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Ο Κανονισμός 46(3) προνοεί για τις περιπτώσεις όπου ο πιστωτής ο οποίος καταχωρεί αίτηση πτώχευσης βρίσκεται εκτός Κύπρου, ενώ ο Κανονισμός 46(2) για τις περιπτώσεις όπου ο πιστωτής-αιτητής ασθενεί. Σαφώς, αυτή δεν είναι η παρούσα περίπτωση. Το γεγονός ότι στην πιο πάνω απόφαση το Εφετείο δεν προέβη σε αναφορά σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, προτού καταλήξει στην απόφασή του, δεν διαφοροποιεί την υπόθεση εκείνη από την παρούσα.
Για τους πιο πάνω λόγους, η έφεση απορρίπτεται με €750 έξοδα, πλέον ΦΠΑ, αν υπάρχει.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.