|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2016:D63
(2016) 1 ΑΑΔ 289
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 6/2016
2 Φεβρουαρίου 2016
[Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΥ) ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΙΡΙΠΙΤΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΗΣΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ CERTIORARI KAI PROHIBITION
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΤΑΛΜΑ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΥΠ΄ΑΡ. 1340 ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 14/05/2015 ΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 24/04/2015 ΠΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥΤΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ 3325/2011 ΓΙΑ ΣΚΟΠΟΥΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΤΑΔΙΟΥ 22, ΣΤΗΝ ΝΗΣΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΜΠΟΡΗ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 28/12/2015 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ 3325/2011 Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΙΡΙΠΙΤΣΗ ΓΙΑ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΥΠ΄ΑΡ. 1340 ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 14.05.2015.
____________
Μ. Βορκάς, για τον αιτητή.
___________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Στις 5.11.2012 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε στην αγωγή 3325/11, ερήμην της εναγόμενης εταιρείας Υ.P. Trade & Service Limited, απόφαση υπέρ των εναγόντων Παρασκευά Κωνσταντίνου και Γεωργίας Παμπόρη και διάταγμα για παράδοση ενός ακινήτου που προσδιορίζεται ως η ενοικιαζόμενη οικία που βρίσκεται στο τεμάχιο 442 στο χωριό Νήσου στη Λευκωσία, οδός Σταδίου 22.
Διευθυντής της εν λόγω εναγόμενης εταιρείας ήταν μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ο νυν αιτητής Ιωάννης Πιριπίτσης από τη Νήσου. Υπό την ιδιότητά του αυτή, μάλιστα, αντιμετώπισε και αίτηση παρακοής του εν λόγω διατάγματος, ημερομηνίας 15.1.2013, η οποία σε κάποιο στάδιο απεσύρθη. Παράλληλα, με απόφαση ημερομηνίας 12.6.2013, το Δικαστήριο απέρριψε αίτηση παραμερισμού της εν λόγω απόφασης.
Ακολούθησε, στις 24.4.2015, άδεια του Δικαστηρίου για έκδοση εντάλματος κατοχής του επιδίκου ακινήτου. Σύμφωνα δε με την εκδοχή του αιτητή, έχει εκδοθεί τέτοιο ένταλμα ανάκτησης. Ο αιτητής δεν έχει παρουσιάσει το ίδιο το ένταλμα, αλλά ειδοποίηση δικαστικού επιδότη ημερομηνίας 19.5.2015, ότι αυτό εκδόθηκε με αριθμό 1340 στις 14.5.2015 και ότι θα επρόκειτο να εκτελεστεί στις 2.7.2015.
Τότε ο αιτητής και η σύζυγός του καταχώρισαν αίτηση στα πλαίσια της αγωγής 3325/11 ζητώντας ακύρωση της άδειας που δόθηκε στις 24.4.2015 και του εντάλματος ανάκτησης κατοχής, επί τη βάσει της Δ.48, κ.8(4), ως επηρεαζόμενα πρόσωπα. Ήταν η θέση τους ότι νόμιμα κατέχουν το ακίνητο υπό την προσωπική τους ιδιότητα. Όπως σημειώνεται στη σχετική απόφαση, ο αιτητής βάσισε το δικαίωμά του στον ισχυρισμό του πως η γραπτή συμφωνία εκμίσθωσης μεταξύ των εναγόντων και της εναγόμενης εταιρείας, ημερομηνίας 4.11.2008, είχε μετατραπεί, τον Φεβρουάριο του 2009, σε προφορική «συμφωνία επένδυσης» μεταξύ του ιδίου και των εναγόντων. Επικαλέστηκε, επίσης, τον ισχυρισμό των εναγόντων, που προβλήθηκε στην εναντίον του αγωγή υπ΄αριθμό 56/2013 Ε.Δ. Λευκωσίας, ότι υπήρχε μεταξύ τους συμφωνία ενοικίασης ημερομηνίας 1.11.2008, με βάση την οποία οι ενάγοντες διεκδικούν από τον ίδιο ενοίκια, αποζημιώσεις και διάταγμα ανάκτησης κατοχής. Το Δικαστήριο, εν πάση περιπτώσει, για τους λόγους που έδωσε σε αιτιολογημένη απόφασή του ημερομηνίας 28.12.2015, απέρριψε την αίτηση.
Τώρα, με την παρούσα αίτηση ο αιτητής ζητά άδεια για να καταχωρίσει αίτηση προς έκδοση προνομιακών ενταλμάτων certiorari και prohibition με σκοπό:
(α) Την ακύρωση της άδειας για έκδοση εντάλματος κατοχής ημερομηνίας 24.4.2015.
(β) Την ακύρωση του εντάλματος ανάκτησης κατοχής υπ΄αριθμό 1340 ημερομηνίας 14.5.2015.
(γ) Την ακύρωση της απόφασης ημερομηνίας 28.12.2015.
(δ) Την αναστολή εκτέλεσης του εντάλματος κατοχής μέχρι την αποπεράτωση της διαδικασίας.
Ως λόγοι επί των οποίων βασίζεται το αίτημα, αναφέρονται η υπέρβαση δικαιοδοσίας, η εμφανής πλάνη νόμου και η εξαπάτηση του Δικαστηρίου από τους ενάγοντες στην αγωγή 3325/2011, καθ΄ων η αίτηση.
Ειδικότερα, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο με την απόφαση του ημερομηνίας 28.12.2015 εσφαλμένα θεώρησε ότι η συμφωνία του αιτητή με τους καθ΄ων η αίτηση ήταν προγενέστερη της συμφωνίας ενοικίασης ημερομηνίας 4.11.2008 μεταξύ των καθ΄ων η αίτηση και της εν λόγω εταιρείας.
Περαιτέρω, το Δικαστήριο κατά καταφανή πλάνη δεν έλαβε καθόλου υπόψη του μια ένορκη δήλωση του καθ΄ου η αίτηση 1, στα πλαίσια της αγωγής 56/2013, μεταγενέστερη της δικαστικής απόφασης στην αγωγή 3325/2011, με την οποία ορκίστηκε πως την κατοχή της οικίας έχει ο αιτητής.
Περαιτέρω, το Δικαστήριο, κατά καταφανή πλάνη, δεν μερίμνησε να τηρηθεί η Δ.43Α, σύμφωνα με την οποία δεν δίδεται άδεια για έκδοση εντάλματος ανάκτησης κατοχής, εκτός εάν «.it is shown that all persons in actual possession of the whole or any part of the property have received such notice of the proceedings as may be considered sufficient to enable them to apply to the Court for relief or otherwise».
Περαιτέρω, το Δικαστήριο κατέστη θύμα δόλου εκ μέρους των καθ΄ων η αίτηση, οι οποίοι, τόσο κατά το χρόνο λήψης της άδειας για έκδοση του εντάλματος, όσο και της απόφασης ημερομηνίας 28.12.2015, απέκρυψαν δολίως από το Δικαστήριο την ύπαρξη της αγωγής 56/2013, στα πλαίσια της οποίας επιβεβαιώνουν τη συμφωνία του αιτητή προσωπικά με αυτούς για την κατοχή της οικίας από τον αιτητή και ζητούν την έκδοση διατάγματος έξωσης του.
Η αίτηση δεν μπορεί να επιτύχει τόσο για λόγους διαδικαστικούς, όσο και για λόγους ουσιαστικών προϋποθέσεων.
Κατά πάγια νομολογία, με έρεισμα την υπόθεση In re Aeroporos & Others (1988) 1 C.L.R. 302, η επισύναψη πιστοποιημένου αντιγράφου της προσβαλλόμενης δικαστικής πράξης ή εντάλματος, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για επιτυχία της αίτησης. Σε περίπτωση δε παράλειψης, θα πρέπει η παράλειψη να εξηγείται ικανοποιητικά από τον αιτητή (βλ. και Αίτηση Ανδρέα Ροδοθέου (1997) 1 Α.Α.Δ. 602). Εν προκειμένω, δεν έχει τεθεί ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου πιστοποιημένο αντίγραφο του εντάλματος ανάκτησης κατοχής. Περί τούτου δε, ουδεμία εξήγηση δόθηκε, παρά μόνο στο στάδιο των αγορεύσεων και αφού τέθηκε το ζήτημα από το Δικαστήριο, ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή επικαλέστηκε τη στενότητα των χρονικών πλαισίων εντός των οποίων θα έπρεπε να ενεργήσει. Τέτοια εξήγηση βέβαια δεν είναι επαρκής. Παρέπεμψε ο ευπαίδευτος δικηγόρος του αιτητή στην υπόθεση Αίτηση Κώστα Κυριάκου (Αρ. 1) (2005) 1 Α.Α.Δ. 914 (απόφαση σε μονομελή σύνθεση), στην οποία, αφού αναγνωρίσθηκε, με αναφορά στην Aeroporos ότι τέτοια παράλειψη «δικαιολογεί και απόρριψη της αίτησης», παρά ταύτα το Δικαστήριο έκρινε ότι, υπό τις περιστάσεις δεν εδικαιολογείτο, για τέτοια παράλειψη και μόνο, η απόρριψη της αίτησης.
Η αιτιολογική βάση όμως στην υπόθεση Aeroporos είναι ισχυρή με αναφορά στην ακολουθητέα κατά πάγιο τρόπο πρακτική:
«The production of the judicial warrants and their verification is a prerequisite for the valid exercise of the powers vested in the Court to review judicial acts by way of certiorari. The production and verification is essential for the definition of the subject-matter of the proceedings.»
(H υπογράμμιση δική μου).
Το ζήτημα δεν είναι τυπικό. Είναι ζήτημα λογικής και νομικής τάξης και ως τέτοιο είναι ζήτημα ουσιαστικό. Τέτοια τάξη ανατρέπεται όταν, χωρίς να έχει τεθεί με βεβαιότητα, την οποία το πιστοποιημένο αντίγραφο του εντάλματος θα μπορούσε να δημιουργήσει, ζητείται από το Ανώτατο Δικαστήριο να δώσει άδεια προς άσκηση της εξαιρετικής του, κατά προνόμιο, δικαιοδοσίας, επί μιας ειδοποίησης επιδότη. Κατ΄ουσίαν, ζητείται από το Ανώτατο Δικαστήριο να ενεργήσει πιθανολογώντας ότι έχει εκδοθεί ένταλμα. Τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να υιοθετηθεί με μόνη εξήγηση ότι ο αιτητής είχε στενά χρονικά πλαίσια για να ενεργήσει.
Πέραν τούτου, στην πραγματικότητα ζητείται εφετειακού τύπου έλεγχος της απόφασης του Δικαστηρίου ημερομηνίας 28.12.2015. Στην εξαιρετική αυτή δικαιοδοσία το Ανώτατο Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται σε έλεγχο της ορθότητας των διαπιστώσεων του κατώτερου Δικαστηρίου, όπως ο αιτητής κατ΄ουσίαν επιδιώκει. Δεν έχει δίκαιο ούτε σε σχέση με τους ισχυρισμούς του για παράλειψη να του δοθεί πληροφόρηση. Και την απόφαση ημερομηνίας 5.11.2012 επεχείρησε η εταιρεία της οποίας ήταν διευθυντής να παραμερίσει και το ένταλμα ανάκτησης κατοχής επεδίωξε ο ίδιος, υπό την προσωπική του ιδιότητα και επικαλούμενος, ακριβώς, προσωπική κατοχή να ακυρώσει. Αλλά και οι ισχυρισμοί του περί δόλιας απόκρυψης των δεδομένων της αγωγής 56/2013 είναι αβάσιμοι. Το Δικαστήριο ρητώς αναφέρεται στην αγωγή 56/2013, η οποία μάλιστα κατατέθηκε ως τεκμήριο στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την αίτηση και στις θέσεις που προέβαλε ο αιτητής σε σχέση με την αγωγή αυτή. Συνεπώς, η περίπτωση διαφοροποιείται από τις υποθέσεις στις οποίες παρέπεμψε ο δικηγόρος του, όπου είχε διαπιστωθεί απόκρυψη των δικαιωμάτων του κατόχου με σκοπό και αποτέλεσμα να μην ακουστεί ενώπιον του Δικαστηρίου. Εν προκειμένω, ο αιτητής εμφανίστηκε στο Δικαστήριο, έθεσε τους ισχυρισμούς και τις θέσεις του και το Δικαστήριο ενεργώντας στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του απέρριψε την αιτούμενη θεραπεία.
Θα μπορούσε ο αιτητής να ασκήσει έφεση. Δεν το έπραξε γιατί η εκδίκαση της έφεσης θα έφερνε αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, όπως ανέφερε ο δικηγόρος του. Τούτο όμως δεν είναι λόγος να χρησιμοποιηθεί η εφεδρεία της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου αντί εφέσεως.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
/ΚΧ»Π