|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:D808
(2015) 1 ΑΑΔ 2668
3 Δεκεμβρίου, 2015
[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 155.4
ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3, 5, 9, 11 ΚΑΙ 15 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ
ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 (Ν. 33/1964) ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 19 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1960 (Ν. 14/1960),
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΒΒΙΔΟΥ
ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΙΤΗΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ
ΔΙΑΙΤΗΤΗ ΛΕΩΝΙΔΑ ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ
23/09/2013 ΜΕ ΤΙΤΛΟ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΥΠΡΟΥ,
Ενάγουσα Εταιρεία,
ν.
1. ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΠΡΩΤΟΦΕΙΛΕΤΙΔΑΣ ΚΑΙ
2. ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑΣ ΕΓΓΥΗΤΡΙΑΣ-ΕΝΥΠΟΘΗΚΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΙΔΑΣ,
Εναγομένων,
ΚΑΙ
ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΜΕ ΑΡ. Υ.2454/2008 ΠΑΦΟΥ.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 137/2015)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση παραχώρησης άδειας για καταχώρηση αίτησης προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, το οποίο θα στόχευε στην ακύρωση διαιτητικής απόφασης που εκδόθηκε εναντίον της αιτήτριας ως εγγυήτριας και ενυπόθηκης οφειλέτιδας ― Απορριπτική κατάληξη επί τω ότι, εάν η αιτήτρια θεωρούσε ότι είχε καλό λόγο να προσβάλει τη διαιτητική απόφαση, μπορούσε να το πράξει επί τη βάσει της δικής της θέσης περί του χρόνου που έλαβε γνώση της απόφασης και εναπόκειτο στην άλλη πλευρά να εγείρει ζήτημα εκπροθέσμου της έφεσης, εάν αυτή θα ήταν η θέση της.
[Πέραν των ως άνω αναφερομένων τίτλων, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της.]
Η αίτηση για άδεια απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Χριστοφόρου κ.ά. (1999) 1 Α.Α.Δ. 980,
Μήλου, Αίτηση Αρ. 41/2000, ημερομ. 8/3/2000,
Δημοσθένους (2000) 1 Α.Α.Δ. 1699.
Αίτηση.
Χρ. Παρασκευάς για Μ. Παρασκευά, για την Αιτήτρια.
Cur. adv. vult.
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Η αιτήτρια ζητά άδεια για την καταχώρηση αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari με σκοπό την ακύρωση της διαιτητικής απόφασης του διαιτητή Λεωνίδα Λεωνίδου ημερομηνίας 23.9.2013, που εκδόθηκε εναντίον της ως εγγυήτριας και ενυπόθηκης οφειλέτιδας.
Ως λόγος για ακύρωση της απόφασης προβάλλεται η παραβίαση άρθρων του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η παράβαση του Κανόνα της Φυσικής Δικαιοσύνης που επιβάλλει όπως παρέχεται το δικαίωμα ακρόασης σε κάθε επηρεαζόμενο από δικαστική ή οιωνεί δικαστική διαδικασία.
Είναι ειδικότερα η θέση της αιτήτριας ότι η εν λόγω διαιτητική απόφαση δεν της είχε γνωστοποιηθεί δεόντως με αποτέλεσμα να μην είχε την ευκαιρία να ασκήσει τα υπό του νόμου προβλεπόμενα ένδικα μέσα για αμφισβήτησή της. Τέτοια παράλειψη, εισηγήθηκε ο ευπαίδευτος δικηγόρος της, συνιστά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης που ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα. Παρέπεμψε σχετικά στην απόφαση Αναφορικά με την αίτηση Χριστοφόρου κ.ά. (1999) 1 Α.Α.Δ. 980 και σε άλλες αποφάσεις που ακολούθησαν, ήτοι, Αναφορικά με την αίτηση Μήλου, Αρ. Αίτησης 41/2000, ημερ. 8.3.2000 και Αναφορικά με την αίτηση Παπαθεοχάρους κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 117.
Κοινό χαρακτηριστικό των υποθέσεων εκείνων ήταν ότι οι χρεώστες δυνάμει της διαιτητικής απόφασης έλαβαν γνώση της ύπαρξής της σε χρόνο που δεν είχαν άλλη θεραπεία να επικαλεστούν, παρά να καταφύγουν στην εφεδρεία της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Τούτο γιατί οι διαιτητικές αποφάσεις είχαν καταχωριστεί και εγγραφεί στο Πρωτοκολλητείο του αρμοδίου Επαρχιακού Δικαστηρίου και οι χρεώστες έλαβαν γνώση μόνο όταν επιχειρήθηκε η εκτέλεση των αποφάσεων. Είναι υπό αυτές τις περιστάσεις που στην υπόθεση Χριστοφόρου ο Καλλής, Δ., δέχθηκε την εισήγηση ότι η μη γνωστοποίηση της διαιτητικής απόφασης, που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της προθεσμίας για άσκηση έφεσης κατά το Άρθρο 52(4)*, ισοδυναμεί με ελεγχόμενη δια certiorari παράλειψη παροχής της οφειλόμενης ευκαιρίας για άσκηση των υπό του νόμου προβλεπομένων ενδίκων μέσων προς αμφισβήτηση της διαιτητικής απόφασης. Κατέληξε δε λέγοντας ότι η παράλειψη γνωστοποίησης της διαιτητικής απόφασης συνιστά παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης που αποτελεί καλό λόγο για τη χορήγηση της ζητηθείσας θεραπείας.
Εν προκειμένω, υπάρχει διαπίστωση Δικαστηρίου ότι οι εκ της διαιτητικής απόφασης πιστωτές απέτυχαν να αποδείξουν με την προσήκουσα επάρκεια τη δέουσα γνωστοποίηση της επίδικης διαιτητικής απόφασης προς την αιτήτρια. Πρόκειται για απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερομηνίας 25.9.2015, στα πλαίσια αίτησης των πιστωτών, ημερομηνίας 7.2.2014, για εγγραφή της εν λόγω διαιτητικής απόφασης. Τούτου δοθέντος, το Δικαστήριο, αφού έλαβε υπόψη ότι βασική προϋπόθεση για την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης είναι, μεταξύ άλλων, η διαπίστωση ότι γνωστοποιήθηκε στο πρόσωπο εναντίον του οποίου στρέφεται, απέρριψε την αίτηση των πιστωτών εναντίον της νυν αιτήτριας.
Η παρούσα όμως περίπτωση διαφοροποιείται από τις προαναφερθείσες. Εν προκειμένω η διαπίστωση του Επαρχιακού Δικαστηρίου περί μη κοινοποίησης αφορούσε το χρόνο καταχώρισης της αίτησης για εγγραφή. Η αιτήτρια όμως, έλαβε, έστω με την αίτηση, γνώση της διαιτητικής απόφασης πριν δημιουργηθεί κατάσταση χωρίς επιστροφή, όπως ήταν η περίπτωση των εν λόγω υποθέσεων. Πρόβαλε το ζήτημα στα πλαίσια ένστασης και πέτυχε τη μη εγγραφή της απόφασης. Εάν θεωρούσε ότι θα έπρεπε να προσβάλει περαιτέρω αυτή τούτη την υπόσταση της διαιτητικής απόφασης, είχε το δικαίωμα και θα μπορούσε να την προσβάλει με έφεση εντός προθεσμίας 21 ημερών από την γνωστοποίησης προς αυτήν της απόφασης, η οποία γνωστοποίηση μπορούσε να είναι και προφορική. (Δημοσθένους (2000) 1 Α.Α.Δ. 1699). Ενώ στις προαναφερθείσες περιπτώσεις οι επηρεαζόμενοι δεν μπορούσαν ούτε στην εγγραφή να αμυνθούν, ούτε την εγγραφείσα πλέον απόφαση να προσβάλουν.
Ο ευπαίδευτος δικηγόρος της αιτήτριας δέχθηκε ότι αυτή είχε λάβει γνώση της διαιτητικής απόφασης στα πλαίσια της αίτησης της άλλης πλευράς για εγγραφή. Ήταν όμως η θέση του ότι δεν ασκήθηκε έφεση, διότι το κατά πόσο έλαβε ή όχι, προηγουμένως, γνώση της απόφασης ήταν επίδικο θέμα στα πλαίσια της αίτησης για εγγραφή. Γι' αυτό η αιτήτρια προχώρησε με ένσταση εφόσον θεωρητικά, όπως το έθεσε ο δικηγόρος της, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει με έφεση αφού υπήρχε μόνο ο δικός της ισχυρισμός ότι δεν έλαβε γνώση και θα έπρεπε να κριθεί από το Δικαστήριο.
Δεν θεωρώ, όμως, ότι τέτοια εξήγηση δικαιολογεί τα πράγματα. Εάν η νυν αιτήτρια θεωρούσε ότι είχε καλό λόγο να προσβάλει τη διαιτητική απόφαση, μπορούσε να το πράξει επί τη βάσει της δικής της θέσης περί του χρόνου που έλαβε γνώση της απόφασης και εναπόκειτο στην άλλη πλευρά να εγείρει ζήτημα εκπροθέσμου της έφεσης, εάν αυτή θα ήταν η θέση της.
Για τους παραπάνω λόγους, δεν παρέχεται έδαφος ακύρωσης της επίμαχης διαιτητικής απόφασης δια του προνομιακού εντάλματος certiorari και η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση για άδεια απορρίπτεται.