public Γιασεμή, Γιασεμής Ν. Χρίστος Τριανταφυλλίδης και Δημήτρης Αραούζος, για τον Αιτητή. CY AD Κύπρος Ανώτατο Δικαστήριο 2015-06-16 el Τμήμα Νομικών Εκδόσεων, Ανώτατο Δικαστήριο ΑΝΔΡΕΑ ΑΡΤΕΜΗ, Πολιτική Αίτηση Αρ. 74/2015, 16/6/2015 Δικαστική Απόφαση

ECLI:CY:AD:2015:D430

(2015) 1 ΑΑΔ 1336

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Πολιτική Αίτηση Αρ. 74/2015)

 

16 Ιουνίου, 2015

 

[Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στής]

 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

ΚΑΙ

 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ 3 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ)

ΝΟΜΟΥ 33/1964 ΩΣ ΕΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗ

 

ΚΑΙ

 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΡΤΕΜΗ, ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΔΙ' ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

ΔΙ' ΕΚΔΟΣΙΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI

 

ΚΑΙ

 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΥΠ' ΑΡ. 32370/2014 ΤΟΥ ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

 

ΚΑΙ

 

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 26/5/2015

________________________

Χρίστος Τριανταφυλλίδης και Δημήτρης Αραούζος, για τον Αιτητή.

________________________

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.:  Με την υπό εξέταση αίτηση, ζητείται η παραχώρηση άδειας, για να επιδιωχθεί, στη συνέχεια, μέσω πρωτογενούς αίτησης, η έκδοση εντάλματος certiorari, κατ' επίκληση του ΄Αρθρου 155.4 του Συντάγματος.  Ο σκοπός του εντάλματος θα είναι η ακύρωση απόφασης του Μόνιμου Κακουργοδικείου Λευκωσίας, ημερομηνίας 26.5.2015, στη βάση καταφανούς νομικού σφάλματος, το οποίο εμφαίνεται σε αυτή.  H αναφορά είναι στο σκεπτικό και την τελική κρίση του Κακουργοδικείου στην εν λόγω απόφαση, σε σχέση με αίτημα του εδώ αιτητή, κατηγορουμένου 3 στην ποινική υπόθεση αρ. 32370/2014.  Συγκεκριμένα, με αυτήν, αποφασίστηκε η απόρριψη του αιτήματος που είχε υποβάλει ο αιτητής, προς το σκοπό επιφύλαξης νομικού ζητήματος για γνωμάτευση από το Ανώτατο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 148(1) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155.  Τα ανωτέρω αναφέρονται στην παρούσα αίτηση, ή προκύπτουν εμμέσως από αυτή.

 

Επιπρόσθετα, όπως αναφέρεται στην έκθεση, η οποία υποστηρίζει την αίτηση, στις 5.5.2015, το Κακουργοδικείο εξέδωσε και μια άλλη απόφαση στην προαναφερθείσα ποινική υπόθεση, η οποία αφορούσε, μεταξύ άλλων, και τον αιτητή.  Στο πλαίσιο εκείνης της απόφασης, εξετάστηκε ισχυρισμός του αιτητή, υπό τη μορφή της ειδικής απάντησης autrefois acquit, ο οποίος είχε υποβληθεί δυνάμει του άρθρου 69(1)(β) του Κεφ. 155.  Συγκεκριμένα, αυτός ισχυρίστηκε ότι, για τα ίδια γεγονότα, στα οποία βασίζονται οι κατηγορίες 1 και 2 που αντιμετωπίζει στην εν λόγω ποινική υπόθεση, ο ίδιος είχε προηγουμένως, στις 11.11.2013, αθωωθεί από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, σε υπόθεση, η οποία εξετάστηκε εναντίον του δυνάμει του άρθρου 48(4)(α) του περί των Πράξεων Προσώπων που Κατέχουν Εμπιστευτικές Πληροφορίες και των Πράξεων Χειραγώγησης της Αγοράς (Κατάχρηση Αγοράς) Νόμου του 2005, (Ν. 116(Ι)/2005), όπως αυτός έχει τροποποιηθεί, ως διοικητικού συμβούλου συγκεκριμένης εταιρείας, εισηγμένης στο Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου, σε σχέση με παράβαση, από αυτήν, του άρθρου 11(1)(α) του Ν. 116(Ι)/2005.  Για το λόγο δε αυτό, ζήτησε την απόρριψη των πιο πάνω κατηγοριών.    

 

Στο πλαίσιο της τελευταίας, πιο πάνω, διαδικασίας ενώπιον του Κακουργοδικείου, ο αιτητής επικαλέστηκε, ειδικά, και την παρόμοια αρχή ne bis in idem, την οποία κατοχυρώνει το ΄Αρθρο 4.1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 7 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών[1]· μεταφέρθηκε στο ημεδαπό δίκαιο με τον ομώνυμο κυρωτικό Νόμο 18(ΙΙΙ)/2000.  Σε σχέση δε με την εφαρμογή της, έγινε αναφορά και στη, σχετικά, πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Grande Stevens and Others v. Italy, Αίτηση Αρ. 18640/2010, 7.7.2014, αφού θεωρήθηκε ότι αυτή ήταν άμεσα σχετική και βοηθητική για την εξέταση της προαναφερθείσας πτυχής.  Το Κακουργοδικείο δε δέχτηκε την εισήγηση του αιτητή περί εφαρμογής, στην περίπτωσή του, της πιο πάνω αρχής και, έτσι, απέρριψε το αίτημά του για απαλλαγή του από τις κατηγορίες 1 και 2, που αυτός αντιμετωπίζει στην ενώπιόν του διαδικασία.

 

Το νομικό ζήτημα, που ζητήθηκε, ακολούθως, να επιφυλαχθεί για γνωμάτευση από το Ανώτατο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 148(1) του Κεφ. 155[2], αφορούσε άμεσα την απορριπτική απόφαση του Κακουργοδικείου της 5.5.2015, σε σχέση με την πιο πάνω πτυχή.  ΄Οταν δε, στις 26.5.2015, απορρίφθηκε και το αίτημα αυτό, καταχωρίστηκε η παρούσα αίτηση, με την οποία ζητείται άδεια, με σκοπό την επιδίωξη της ακύρωσης της τελευταίας απόφασης του Κακουργοδικείου, για τους ακόλουθους δύο λόγους, ότι το Κακουργοδικείο:-

 

1.  Εφάρμοσε λανθασμένα τις πρόνοιες του άρθρου 148(1), υπό το φως των κριτηρίων τα οποία καθιέρωσε η σχετική νομολογία για την άσκηση της προβλεπόμενης σε αυτό διακριτικής εξουσίας· και

 

2.  ΄Εσφαλε στην απόφασή του ότι το θέμα, το οποίο είχε εγερθεί, με επίκεντρο την αρχή ne bis in idem και τη σχετική με αυτό προαναφερθείσα νομολογία, υπό τις περιστάσεις, δεν ήταν καινοφανές.

 

Το πρακτικό, στο οποίο εντοπίζονται οι χαρακτηρισθέντες, ως άνω, χειρισμοί του Κακουργοδικείου, είναι η απόφασή του της 26.5.2015, το μέρος αυτής που πραγματεύεται το αίτημα του αιτητή για επιφύλαξη, προς γνωμάτευση, νομικού ζητήματος.  Κατά την εξέταση δε της παρούσας αίτησης και προς υποβοήθηση του Δικαστηρίου, οι ευπαίδευτοι συνήγοροι του αιτητή ανέπτυξαν τις θέσεις τους, με αναφορά στη νομολογία η οποία ερμήνευσε τον τρόπο εφαρμογής του άρθρου 148(1), αλλά και στην υπόθεση Grande Stevens and Others v. Italy, ανωτέρω, σε σχέση με τον τρόπο που το Ε.Δ.Α.Δ. εφάρμοσε την υπό αναφορά αρχή, σε υποθέσεις με περιστατικά παρόμοια με αυτά της παρούσας υπόθεσης.

 

 Το Κακουργοδικείο, όπως προκύπτει από την υπό κρίση απόφαση, ασχολήθηκε εκτενώς και με τις δύο πιο πάνω πτυχές, εξετάζοντας και αναλύοντας τη σχετική με αυτές νομολογία.  Ειδικά, σε σχέση με το άρθρο 148(1), αναφέρθηκε σε κάποιες καθοριστικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, οι οποίες ασχολήθηκαν με το θέμα και έθεσαν τα κριτήρια για την εφαρμογή του.  Παρέθεσε δε σχετικά αποσπάσματα από αυτές, τα οποία υιοθετήθηκαν από μεταγενέστερη νομολογία, ως αποδίδοντα το ακριβές νόημα των προνοιών και το σκοπό του εν λόγω άρθρου.  Συγκεκριμένα, από την υπόθεση In re Charalambos N. Charalambous and Another (1974) 2 C.L.R. 37, παρέθεσε, από την απόφαση του Τριανταφυλλίδη, Π., στη σελίδα 42, το απόσπασμα που ακολουθεί και στο οποίο, βασικά, στηρίχθηκε όλη η μεταγενέστερη επί του θέματος νομολογία:-

 

"...; in our view 'a question of law arising during the trial'means only a question of law arising during the trial at a stage at which it has to be decided in order to enable the trial to proceed further in accordance with the law and rules of practice relating to criminal procedure; ...; what is envisaged under the said subsection (1) is a situation where a question of law is, so to speak, obtruding itself upon the trial Court and demanding an answer straightway."

 

 

 

Σχετική αναφορά έκαμε και στην υπόθεση Police v. Ekdodiki Eteria (1982) 2 C.L.R. 63, όπου ο Πικής, Δ., όπως ήταν τότε, αφού αναφέρθηκε επιδοκιμαστικά στην πιο πάνω υπόθεση, επεσήμανε πως, σύμφωνα με το σκεπτικό της, δεν ενδείκνυται η επιφύλαξη νομικού ζητήματος, "unless necessary for the outcome or progress of the case".  Το Κακουργοδικείο δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην υπόθεση The Republic v. Nicolaos Sampson (1977) 2 C.L.R. 1, όπου ο Α. Λοΐζου, Δ., όπως ήταν τότε, υιοθετώντας την προαναφερθείσα βασική απόφαση και σημειώνοντας ότι η εξουσία που παρέχει το άρθρο 148(1) είναι διακριτικής φύσεως, παρατήρησε, σε σχέση με αυτή, στις σελίδες 71 έως 72, με γενικούς όρους, εστιάζοντας, ιδιαίτερα, στις αρχές προστασίας του δικαιώματος της υπεράσπισης, ότι:-

 

"It is a discretion to be exercised, when an application at the instance of the defence is made only for the sake of doing justice in a case and particularly for the sake of saving an accused person from embarrassment in the conduct of his defence and from the likelihood of the detrimental consequences which a ruling given against an accused may bring."

 

 

 

Τέλος, το Κακουργοδικείο, αναφέρθηκε, σε κάποια έκταση, και στην υπόθεση Πατίκκη κ.ά. (2002) 1 Α.Α.Δ. 175, η οποία, ουσιαστικά, ακολούθησε την προαναφερθείσα υπόθεση In re Charalambos N. Charalambous and Another και στην οποία παραφράστηκε στα Ελληνικά το απόσπασμα, ανωτέρω, από την απόφαση του Τριανταφυλλίδη, Π.  Στην απόφασή του δε, αφού εντόπισε το κρίσιμο ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί σε σχέση με το αίτημα που υπήρχε ενώπιόν του για επιφύλαξη νομικού ζητήματος δυνάμει του άρθρου 148(1), ήτοι κατά πόσο αυτό συνιστούσε «νομικό ζήτημα που εγείρεται κατά τη διάρκεια της δίκης», ενδιέτριψε στα κριτήρια που καθόρισε, για το σκοπό αυτό, η πιο πάνω νομολογία.  Στη συνέχεια, προχώρησε και συνόψισε αυτό που, κατά την αντίληψή του, ήταν το ratio, σχετικά, της Πατίκκη κ.ά., ανωτέρω, και εκφράστηκε επί τούτου ως εξής:-

 

«Το βαθύτερο νόημα της πιο πάνω απόφασης είναι πως νομικό ζήτημα επιβάλλον την επίλυση του είναι εκείνο που χωρίς την γνωμοδότηση του Ανωτάτου παγοποιεί ή παραλύει τη δίκη, δηλαδή δεν επιτρέπει τη συνέχιση της, την καθιστά ανίκανη να προχωρήσει και γενικά καθιστά αδύνατη την περαιτέρω πορεία της με βάση τα καθιερωμένα στάδια της Ποινικής Δικονομίας.»

 

 

 

Οι όροι τους οποίους το Κακουργοδικείο χρησιμοποίησε στο πιο πάνω κείμενο δεν εμφανίζονται στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και είναι τους συγκεκριμένους όρους που ο, εκ των συνηγόρων του αιτητή, κ. Τριανταφυλλίδης επεσήμανε στην αγόρευσή του, εισηγούμενος ότι αυτοί εκφεύγουν των κριτηρίων που καθόρισε η νομολογία σε σχέση με την εφαρμογή του άρθρου 148(1).  Η εισήγηση, όμως, αυτή, προφανώς, αντικρίζει το πιο πάνω απόσπασμα απομονωμένα.  Από την απόφαση του Κακουργοδικείου, ορώμενη στο σύνολό της, δε γίνεται αντιληπτό κάτι τέτοιο και, ειδικά, ότι υπήρξε παρανόηση από αυτό ως προς τα κριτήρια που καθιέρωσε η νομολογία για τον πιο πάνω σκοπό.

 

Το Κακουργοδικείο, σε κάποιο σημείο της απόφασής του, στη σελίδα 10, παραπέμπει στην υπόθεση Πατίκκης κ.ά., σημειώνοντας  ότι, εκεί, με αναφορά στην Police v. Ekdodiki Eteria, ανωτέρω, υποδείχθηκε πως «η χρήση στο ΄Αρθρο 148 (1) του όρου 'εγειρόμενο' δεικνύει ότι θα πρέπει να επιφυλάσσονται ζητήματα των οποίων η λύση πρέπει να είναι κρίσιμη, είτε για το τελικό αποτέλεσμα της υπόθεσης είτε για την κρίση κάποιας πτυχής της που προοιωνίζει το αποτέλεσμα».  Σε άλλο σημείο της απόφασής του, στη σελίδα 12, αναφερόμενο, επίσης, στην Πατίκκη κ.ά., είπε ότι, εκεί, «κρίθηκε ότι δεν πληρούτο η δεύτερη προϋπόθεση που διαλαμβάνεται στο ΄Αρθρο 148(1), δηλαδή η ανάγκη όπως η επίλυση του θέματος είναι κρίσιμης σημασίας για την περαιτέρω συνέχιση της δίκης».  Τέλος, ενδεικτικό ότι το Κακουργοδικείο κατανοούσε πλήρως τη σχετική νομολογία είναι και το ακόλουθο απόσπασμα από τη σελίδα 9 της απόφασής του, όπου, ουσιαστικά, παραφράζοντας το απόσπασμα που παρατίθεται πιο πάνω από την In re Charalambos N. Charalambous and Another, αναφέρει ότι:-

 

«Νομικό ζήτημα εν τη εννοία του ΄Αρθρου 148(1) σημαίνει μόνο νομικό ζήτημα που προκύπτει κατά τη διάρκεια της δίκης σε στάδιο κατά το οποίο είναι αναγκαίο όπως επιλυθεί για να είναι δυνατή η συνέχιση της διαδικασίας, σύμφωνα με το Νόμο και τους Κανόνες της Ποινικής Δικονομίας.  Το νομικό ζήτημα θα πρέπει να παρεισφρέει στη διαδικασία, επιβάλλοντας την παρουσία του και αξιώνοντας άμεση απάντηση.»

 

 

 

΄Οσον αφορά την πτυχή που αφορά στο ΄Αρθρο 4.1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 7, το Κακουργοδικείο εξέτασε, με προσοχή, τόσο την υπόθεση Grande Stevens and Others v. Italy όσο και προηγούμενη νομολογία του Ε.Δ.Α.Δ. επί του ιδίου θέματος.  ΄Εκρινε ότι το θέμα το οποίο αποφάσισε στην απόφασή του της 5.5.2015, σε σχέση με την αρχή του ne bis in idem, δεν παρουσίαζε οποιαδήποτε πρωτοτυπία, δηλαδή, δεν ήταν «καινοφανές», όπως ήταν ο όρος που χρησιμοποίησε, υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης, οι οποίες αφορούσαν τον αιτητή, ως κατηγορούμενο στην εν λόγω ποινική υπόθεση. 

 

Η πρωτοτυπία ενός ζητήματος, σύμφωνα με την προαναφερθείσα νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δεν αποτελεί αυτοτελές κριτήριο για επίκληση του άρθρου 148(1).  Ο αντίστοιχος αγγλικός όρος "novel" χρησιμοποιήθηκε από τον Α. Λοΐζου, Δ., όπως ήταν τότε, στην υπόθεση The Republic v. Nicolaos Sampson, ανωτέρω, ο οποίος, στη σελίδα 72, σε σχέση με την επιφύλαξη νομικού ζητήματος, παρατήρησε:  "It is in the province of trial Courts to determine points of law, whether novel or not, ...".  Αργότερα, στην υπόθεση Police v. Georghiades (1983) 2 C.L.R. 33, ο Πικής, Δ., όπως ήταν τότε, παρατήρησε, στη σελίδα 48, ότι:  "Recourse to Article 148(1) may be had, where the point of law involved is not covered by authority and its resolution is of crucial importance to the progress of a criminal case."  Επομένως, παρόλο ότι ένα ζήτημα μπορεί να χαρακτηριστεί ως καινοφανές, εντούτοις, αν δεν πληρούνται τα κριτήρια που έχει καθιερώσει η νομολογία για την εφαρμογή του άρθρου 148(1), δε δικαιολογείται επιφύλαξη νομικού ζητήματος για γνωμάτευση από το Ανώτατο Δικαστήριο.  Προφανώς, το καινοφανές ενός ζητήματος αποτελεί, απλώς, ένα παράγοντα, ο οποίος προσμετρά στην άσκηση της συγκεκριμένης διακριτικής εξουσίας και όχι αυτοτελές κριτήριο για εφαρμογή του προαναφερθέντος άρθρου. 

 

Υπενθυμίζεται πως η εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου για έκδοση εντάλματος certiorari, που προβλέπει το ΄Αρθρο 155.4, είναι διακριτικής φύσεως και, εν πάση περιπτώσει, ασκείται αποκλειστικά προς το σκοπό ελέγχου της νομιμότητας απόφασης κατώτερου δικαστηρίου και όχι της ορθότητάς της, η οποία εμπίπτει στη δευτεροβάθμια δικαιοδοσία του, (βλ. In re Kakos (1985) 1 C.LR. 250, Χαραλάμπους κ.ά. (Αρ.2) (1994) 1 Α.Α.Δ. 828).  Εν προκειμένω, το Κακουργοδικείο, στην απόφασή του, εξέτασε με μεγάλη προσοχή τις πρόνοιες του άρθρου 148(1), εντοπίζοντας κάθε συστατικό στοιχείο του.  Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε σε ό,τι αποτελεί το βασικό κριτήριο για την εφαρμογή του, ενδιατρίβοντας και στη σχετική επί τούτου νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και κατανοώντας την, όπως έχει διαπιστωθεί προηγουμένως.  ΄Εκρινε δε ότι, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δε συνέτρεχε και ότι μπορούσε να προχωρήσει απρόσκοπτα η ποινική δίκη στην υπόθεση η οποία είναι ενώπιόν του.

 

Η κρίση, ανωτέρω, του Κακουργοδικείου ήταν, ειδικά, σε σχέση με το ενδεχόμενο παραβίασης της αρχής ne bis in idem.  Σημείωσε δε, συναφώς, εφαρμόζοντας το πιο πάνω κριτήριο, ότι η μη επίλυση του ζητήματος αυτού στο παρόν στάδιο δεν παρεμβάλλεται στην ορθή και δίκαιη διεξαγωγή της ποινικής δίκης και ότι αυτό είναι δυνατό να εξεταστεί μετά το πέρας της, στο πλαίσιο έφεσης, η οποία μπορεί να υποβληθεί, ανάλογα, βέβαια, και με την κατάληξη της υπόθεσης.  Εν ολίγοις, η απόφασή του είναι πλήρως αιτιολογημένη και νομικά τεκμηριωμένη και δε διαπιστώνεται να υπάρχει οποιοδήποτε νομικό σφάλμα σε αυτή, σε σχέση με το υπό εξέταση θέμα, τοσούτω μάλλον αυτό να είναι και καταφανές στο πρακτικό της.

 

Διαφορετική αντιμετώπιση του υπό εξέταση θέματος και υιοθέτηση της σχετικής εισήγησης των συνηγόρων του αιτητή θα ισοδυναμούσε με καθιέρωση δικαιώματος ελέγχου από το Ανώτατο Δικαστήριο απόφασης κατώτερου δικαστηρίου αναφορικά με τις ειδικές απαντήσεις του άρθρου 69(1)(β) του Κεφ. 155 και του ΄Αρθρου 4.1 του Πρωτοκόλλου Αρ. 7 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, σε σχέση με την οποία δεν υπάρχει δικαίωμα έφεσης, όπως ορθά παρατήρησε, κατά την αγόρευσή του, και ο κ. Τριανταφυλλίδης· και αυτό, στο πλαίσιο επίκλησης του άρθρου 148(1), για επιφύλαξη νομικού ζητήματος, σχετικά, για γνωμάτευση από το Ανώτατο Δικαστήριο.  Η πρόβλεψη δικαιώματος έφεσης υπέρ κατηγορουμένου προσώπου, ειδικά υπό το φως και του προαναφερθέντος ΄Αρθρου 4.1, εναπόκειται στο νομοθέτη. 

 

Εν κατακλείδι, με βάση το σύνολο των περιστάσεων που περιβάλλουν το υπό αναφορά αίτημα του αιτητή, το Κακουργοδικείο άσκησε ορθά τη διακριτική του εξουσία, απορρίπτοντας το αίτημα για επιφύλαξη του προταθέντος νομικού ζητήματος, προς το σκοπό γνωμάτευσης από το Ανώτατο Δικαστήριο.  Επομένως, διαπιστώνεται ότι δεν έχει αποδειχθεί εκ πρώτης όψεως υπόθεση, ώστε να δικαιολογείται η παραχώρηση της αιτούμενης άδειας.    

 

 

Για όλους τους πιο πάνω λόγους, η αίτηση απορρίπτεται. 

                                  

                   

 

 

 

 

 

                                                         Γ.Ν. Γιασεμής,

                                                                 Δ.

 

 

 

/ΜΠ