|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:A461
(2015) 1 ΑΑΔ 1382
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 67/14)
25 Ιουνίου 2015
[ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ,
ΓΙΑΣΕΜΗ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION
ΕΦΕΣΕΙΟΥΣΑΣ/ΑΙΤΗΤΡΙΑΣ
ΚΑΙ
ΜΕΤΑΞΥ:
ΔΕΣΠΩ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ
ΚΑΙ
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΤΔ
ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΙ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΘΡΟ 30, ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ 1883, ΔΙΑΤΑΓΗ 59, 4(2), 5, 9, 18(1) ΚΑΙ 19(2)(3), ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
-----
Κ. Μελάς, για την εφεσείουσα.
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα απαγγείλει η Δικαστής Μιχαηλίδου.
---------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.: Με την υπό κρίση έφεση επιδιώκεται η ακύρωση της απόφασης του Δικαστηρίου στην Πολιτική Αίτηση αρ. 43/14, ημερομηνίας 14.3.2014, ECLI:CY:AD:2014:D193, με την οποία απορρίφθηκε η αιτούμενη άδεια για παραχώρηση προνομιακού εντάλματος Certiorari.
Προκύπτει από τα γεγονότα, όπως έχουν εκτεθεί στην υπό κρίση έφεση, ότι η αίτηση που καταχωρίστηκε μονομερώς στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακος εκ μέρους της εφεσείουσας, με την οποία επιδιωκόταν αναστολή εκτελέσεως, κατέστη ακολούθως δια κλήσεως κατόπιν οδηγιών του Δικαστηρίου για λόγους που δεν είναι του παρόντος να σημειωθούν. Οι καθ΄ ων η αίτηση παρέλειψαν να εμφανιστούν κατά τη δικάσιμο, οπότε το Δικαστήριο ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, εξέδωσε τα αιτούμενα διατάγματα υπό τον όρο παραχώρησης εγγύησης εκ μέρους της αιτήτριας-εφεσείουσας. Οι καθ΄ ων η αίτηση μετά την επίδοση των διαταγμάτων, προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσης Certiorari. Η σχετική άδεια παραχωρήθηκε για να ακολουθήσει η Αίτηση υπ΄ αρ. 175/13. Με απόφαση του ημερομηνίας 28.11.2013 το Δικαστήριο (Παμπαλλής, Δ.) έκανε δεκτή την αίτηση και προχώρησε να ακυρώσει τα διατάγματα λόγω μη ικανοποίησης του επιβληθέντος υπό του πρωτόδικου Δικαστηρίου όρου για παροχή εγγύησης.
Κατ΄ ακολουθίαν της απόφασης στην Aίτηση υπ΄ αρ. 175/13 η εφεσείουσα με επιστολή της ημερομηνίας 13.12.2013 προς τον Πρωτοκολλητή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακος, ζήτησε όπως οριστεί για προγραμματισμό η σχετική αίτηση, ούτως ώστε να συνεχίσει η εκδίκαση της «από το σημείο που είχε σταματήσει», πριν την έκδοση της ανωτέρω απόφασης.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο με απόφαση του ημερομηνίας 17.2.2014, απέρριψε το αίτημα. Έκρινε, ότι δεν υπήρχε εκκρεμής αίτηση ενώπιον του εφόσον με την απόφαση στην Αίτηση υπ΄ αρ. 175/13, δεν διατάχθηκε επανεκδίκαση.
Η εφεσείουσα, κρίνοντας ως λανθασμένη την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, αποτάθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο καταχωρώντας την Αίτηση υπ΄ αρ. 43/14 για παραχώρηση άδειας Certiorari. Επικαλέστηκε παράβαση των δικαιωμάτων της, Άρθρο 30 του Συντάγματος και έκδηλη νομική πλάνη. Θεωρεί η εφεσείουσα, ότι η απόφαση του Παμπαλλή, Δ. άφησε άθικτη την αίτηση ακυρώνοντας μόνο τα εκδοθέντα διατάγματα ημερομηνίας 9.8.2013. Η αίτηση αυτή καθ΄ εαυτή παρέμεινε σε εκκρεμότητα, η δε απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου να απορρίψει το αίτημα συνιστά υπέρβαση των ορίων της δικαιοδοσίας του. Πλαισίωσε δε η εφεσείουσα την επιχειρηματολογία της περαιτέρω με τις εξαιρετικές περιστάσεις που συντρέχουν, ως εκ του γεγονότος ότι οι καθ΄ ων η αίτηση ήσαν ελεύθεροι πλέον να προχωρήσουν με μέτρα εκτέλεσης εναντίον της εφεσείουσας, προκαλώντας της ανεπανόρθωτη βλάβη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο (Σταματίου, Δ.) με την υπό κρίση απόφαση απέρριψε την αίτηση επικυρώνοντας ουσιαστικά την κατάληξη του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Έκρινε ότι με βάση τα γεγονότα της υπόθεσης, η ακύρωση των διαταγμάτων με την απόφαση στην Πολιτική Αίτηση αρ. 175/13, συμπαρέσυρε και την αίτηση στα πλαίσια της οποίας αυτά εκδόθηκαν. Πέραν και ανεξάρτητα από αυτό, θεώρησε ότι, παρεχόταν στην αιτήτρια η εναλλακτική θεραπεία της έφεσης όπως και δικαίωμα να αποταθεί εκ νέου στο Δικαστήριο με νέα αίτηση για παροχή θεραπείας, συνεπώς δεν συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις.
Η απόφαση προσβάλλεται με δύο λόγους έφεσης: Πλήττεται η ορθότητα της κατάληξης του Δικαστηρίου ως ερχόμενη σε αντίθεση με τον Νόμο και τις καθιερωμένες νομολογιακές αρχές: το Δικαστήριο παρέβλεψε εντελώς ότι οι λόγοι για τους οποίους επιζητείτο η χορήγηση άδειας αποκάλυπταν εκ πρώτης όψεως υπόθεση, συνιστώντας τοιουτοτρόπως εξαιρετικές περιστάσεις: το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακος δεν είχε «αρμοδιότητα και εξουσία» να θεωρήσει ότι δεν είχε ενώπιον του εκκρεμούσα αίτηση, η δε δυνατότητα καταχώρισης νέας αίτησης δεν θα έπρεπε να είχε επηρεάσει την τελική του κρίση.
Το ζητούμενο σε αιτήσεις αυτής της φύσης με τις οποίες επιδιώκεται προσωρινή θεραπεία για την έκδοση σχετικών διαταγμάτων, είναι η οριστικοποίηση ή ακύρωση εκδοθέντος διατάγματος. Από τη στιγμή που το Δικαστήριο καλώς εξέδωσε τα αιτούμενα διατάγματα ερήμην του αιτητή, τα οποία κατέστησαν απόλυτα μέχρι την εκδίκαση της αγωγής, ο αντικειμενικός σκοπός της αίτησης εκπληρώθηκε, η δε αίτηση περατώθηκε και χωρίς να προκρίνουμε οτιδήποτε, θα λέγαμε ότι με δεδομένο ότι τα διατάγματα ακυρώθηκαν για τους προαναφερθέντες λόγους υπαιτιότητι της εφεσείουσας, δεν διακρίνουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δικονομικά μεμπτό στην απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Είναι σ΄ αυτή τη βάση που κινήθηκε πλέον το Επαρχιακό Δικαστήριο για να εκδώσει την απόφαση του.
Είχαμε σχετικά πρόσφατα επισημάνει στην Πολιτική Έφεση Αρ. 20/2014, Στέλιος Στυλιανίδης, 17.3.2015, με παραπομπή στην Μαρκιτανής ν. Μουζούρη (2000) 1 Α.Α.Δ. 923, τις περιπτώσεις που δικαιολογείται επέμβαση του Εφετείου τις οποίες και κρίνεται αναγκαίο να επαναλάβουμε, ως εκ της αυξητικής τάσης που παρατηρείται στην καταχώριση αιτήσεων και εφέσεων αναλόγως, για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων:
«H άδεια για καταχώρηση αίτησης χορηγείται κατά διακριτική ευχέρεια (βλ. και The Supreme Court Practice 1999, σελ. 908). Εφόσο πρόκειται για απόφαση που απορρέει από άσκηση διακριτικής ευχέρειας επέμβαση του Εφετείου δικαιολογείται:
(α) ΄Οπου διαπιστώνεται ότι η διακριτική ευχέρεια ασκήθηκε έξω από το πλαίσιο που παρέχεται από το Νόμο, όπως όταν διαπιστώνεται ότι υπεισήλθαν στην άσκηση της εξωγενείς παράγοντες.
(β) ΄Οπου η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας οδηγεί σε πασιφανή αδικία, όπως είναι η περίπτωση στην οποία δε θα μπορούσε να προέλθει κανένα δικαστήριο (Αρέστη ν. Ηλία (1991) 1 Α.Α.Δ. 984, 988, 989, Σιακόλας ν. Federal Bank of Lebanon (1992) 1 A.A.Δ. 710).
(γ) ΄Οπου υπάρχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου, εφαρμογή λανθασμένων αρχών δικαίου, λήψη υπόψη άσχετων στοιχείων, μη λήψη υπόψη σχετικών στοιχείων (Νεάρχου ν. Χαραλάμπους (1991) 1 Α.Α.Δ. 954, Donald Campbell & Co. Ltd ν. Pollak [1927] A.C. 732, Evans v. Bartlam [1937] A.C. 473, Young v. Thomas [1892] 2 Ch. 234 και Egerton v. Jones [1939] 3 All E.R. 892).»
Τα προνομιακά εντάλματα δεν αποσκοπούν στο να υποκαταστήσουν το ένδικο μέσο της έφεσης ή άλλο πρόσφορο υπό τις περιστάσεις ένδικο μέσο. Ακόμα και αν υπάρχει εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση, η άδεια δεν παραχωρείται εκεί όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο, εκτός και αν στοιχειοθετηθούν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις που να δικαιολογούν παρέκκλιση από τον κανόνα (Βase Metal Trading Ltd v. Fastact Developments κ.ά. (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1535, Κτηματικές Επιχειρήσεις Ανδρέα Ευριπίδη Διογένους Λτδ ν. Φιλίππου (2008) 1 Α.Α.Δ. 720 και Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά. (2012) 1(Α) Α.Α.Δ. 878 (απόφαση πλειοψηφίας)).
Ορθά λοιπόν το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η εφεσείουσα είχε στη διάθεση της το εναλλακτικό μέσο της έφεσης ή της καταχώρισης νέας αίτησης προς εξασφάλιση όμοιων με τα ακυρωθέντα διατάγματα, στοιχείο καθοριστικό για την απόρριψη της αίτησης.
Όπως ορθά και πάλι δεν διαπίστωσε συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων ως εκ της επαπειλούμενης επίκλησης κινδύνου εκτέλεσης, εγγενούς στοιχείου σε κάθε περίπτωση όπου το επιδιωκόμενο διάταγμα στοχεύει σε αναστολή εκτέλεσης. Οι εξαιρετικές περιστάσεις συναρτώνται πάντοτε προς τη δυνατότητα που προσφέρεται από τις διαθέσιμες θεραπείες (Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469). Παραπέμπουμε επί του προκειμένου στις Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.α. (ανωτέρω), Βase Metal Trading Ltd (ανωτέρω) και Αναφορικά με την Αίτηση του Αναστάσιου Κρασοπούλη, Πολιτική Έφεση Αρ. 453/2012, ημερομηνίας 22.2.2013.
Η εμμονή της αιτήτριας μετά από πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος και έστω από τις 28.11.2013, ημερομηνία ακύρωσης των διαταγμάτων στην υπ΄ αρ. 175/13, να επιδιώξει την αναβίωση της αίτησης, αντί να αποταθεί στο Επαρχιακό Δικαστήριο με νέα αίτηση, χρησιμοποιώντας αντ΄ αυτού ως ακυρωτικό όχημα αίτηση της φύσης Certiorari, επενεργεί μάλλον προς βλάβην των επικαλούμενων δικαιωμάτων και συμφερόντων της παρά προς προστασία τους και συνιστά κατάχρηση του εξαιρετικού αυτού μέσου που όπως η νομολογία έχει τονίσει, σπάνια χορηγείται.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται.
Γ. ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ.
Κ. ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/ΦΚ