|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2015:A227
(2015) 1 ΑΑΔ 775
ΑNΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 194/2010
30 Mαρτίου, 2015
[Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π., Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Α. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
GABSTORE TRADING LIMITED,
Εφεσείουσα/ενάγουσα
ΚΑΙ
ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΙΦΩΣΙΗ
Εφεσίβλητης/εναγομένης
........
Γ. Παπαθεοδώρου για τους εφεσείοντες
Χρ. Λειβαδιώτου (κα) για την εφεσίβλητη
.........
Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δώσει ο Δικαστής Παρπαρίνος
...........
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Λ. ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Η εφεσείουσα είναι εταιρεία η οποία ασχολείται με την πώληση και τοποθέτηση κουφωμάτων. Κατά τον ουσιώδη χρόνο συμφώνησε με την εφεσίβλητη όπως της πωλήσει και τοποθετήσει μία εξώθυρα στην οικία της στη Λευκωσία, αξίας £1.800 πλέον 15% ΦΠΑ. Έναντι του άνω ποσού η εφεσίβλητη πλήρωσε σε δυο περιπτώσεις το συνολικό ποσό των £1.000. Στις 28/3/2005 η εφεσείουσα παρέδωσε και εγκατέστησε στην οικία της εφεσίβλητης αντί την συμφωνηθείσα εξώθυρα τύπου «Μπολώνια» από ξύλο «Μασίφ» άλλη, τύπου «Bruna» από MDF Laminate.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αξίωση της εφεσείουσας/ενάγουσας για το υπόλοιπο της συμφωνηθείσας τιμής ύψους £1.070 εφ' όσον η ενάγουσα δεν παρέδωσε τη συμφωνηθείσα και παραγγελθείσα θύρα. Επίσης δεν επιδίκασε υπέρ της οιονδήποτε άλλο ποσό αναφορικά με την παραδοθείσα εξώθυρα διότι, ως έκρινε δεν είχε ενώπιον του αξιόπιστη μαρτυρία σε σχέση με την πραγματική αξία της θύρας που παρέδωσε, ώστε να μπορεί να υπολογιστεί τυχόν υπόλοιπον. Περαιτέρω απέρριψε την ανταπαίτηση της εφεσίβλητης/εναγομένης για τα ποσό £2.080 και £84 που αντιπροσώπευαν αντίστοιχα, απώλεια χρήσεως και/ή ενοίκιο και δικηγορικά έξοδα. Επίσης απέρριψε αξίωση της για γενικές και τιμωρητικές αποζημιώσεις με το αιτιολογικό ότι δεν αποδείχθηκαν επαρκώς και δεν είναι η πρέπουσα υπόθεση γι' επιδίκαση αυτής της φύσεως αποζημίωσης αντίστοιχα.
Η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν ικανοποίησε κανένα εκ των διαδίκων με αποτέλεσμα αμφότεροι να προσφύγουν στο Εφετείο, με έφεση και αντέφεση αντίστοιχα. Η εφεσείουσα με τον πρώτο λόγο έφεσης παραπονείται για τη μη επιδίκαση προς όφελος της, του ποσού των £495 (€845,75) που είναι παραδεκτό ότι είναι η διαφορά της τιμής της παραδοθείσας θύρας και του πληρωθέντος ποσού από την εφεσίβλητη. Ο δεύτερος λόγος έφεσης αφορά ουσιαστικά το αυτονόητο, ήτοι ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης και αντικατάσταση της με απόφαση του Εφετείου.
Η εφεσίβλητη με την αντέφεση της προσβάλλει την πρωτόδικη απόφαση με έξι λόγους. Με τους τέσσερεις πρώτους λόγους προσβάλλεται η αξιολόγηση και απόρριψη της μαρτυρίας που προσέφερε και αφορούσε την καταλληλότητα της παραδοθείσας θύρας, τον ισχυριζόμενο υπ' αυτής χρόνο παράδοσης της, τις ζημιές που υπεστη αυτή λόγω των πιο πάνω και ειδικότερα τη μη ενοικίαση της οικίας, και τη ζημιά που προέκυψε με βάση την ενοικιαστική της αξίας ύψους £40 ημερησίως, του ποσού των £84 δικηγορικά έξοδα πριν την έγερση της αγωγής και την απόρριψη της μαρτυρίας της ως «γεμάτης από αντιφάσεις, ασάφειες και υπερβολές, ώστε να μην προκαλέσει θετική εντύπωση» στο πρωτόδικο Δικαστήριο. Ο πέμπτος λόγος αφορά την απόρριψη της αιτούμενης θεραπείας για τιμωρητικές και/ή παραδειγματικές αποζημιώσεις και ο έκτος λόγος αφορά την λανθασμένη κατά την εφεσίβλητη επιδίκαση εναντίον της των εξόδων της ανταπαίτησης.
ΕΦΕΣΗ
Εξετάσαμε με πολύ προσοχή τους λόγους έφεσης και κρίνουμε ότι η έφεση θα πρέπει να πετύχει. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Είναι ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι δεν παραδόθηκε η συμφωνηθείσα θύρα αλλά παραδόθηκε και τοποθετήθηκε στην οικία της εφεσίβλητης μια θωρακισμένη εξώθυρα. Τα ευρήματα αυτά δεν αμφισβητούνται από κανένα των διαδίκων.
Στην Έκθεση Υπεράσπισης, παραγρ. 5 η εφεσίβλητη/εναγόμενη δέχεται ότι η θύρα που τοποθετήθηκε στην οικία της ήταν «η ονόματι «Βruna» από MDF Laminate αξίας Λ.Κ. 1300.- πλέον ΦΠΑ ήτοι συνολικής αξίας Λ.Κ. 1495». Το ίδιο επανέλαβε η εφεσίβλητη στην κυρίως εξέταση της. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επίσης στην απόφαση του, σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις, αναφέρεται στο θέμα υπό εξέταση. Στην πρώτη περίπτωση με αναφορά σε επιστολή της δικηγόρου της εφεσίβλητης ημερ. 7/4/2005 (τεκμ. 10) αναφέρει:
«Παρομοίως, τόσο το τεκμήριο 10 (επιστολή ημερ. 7.4.2005) όσο και το σύνολο της μαρτυρίας της εναγομένης, καταδεικνύει ότι η εναγομένη στην ουσία είχε αποδεχθεί την παραδοθείσα θύρα, παρά το ότι δεν ήταν το ορθό σχέδιο, και ήταν πρόθυμη να καταβάλει ένα υπόλοιπο εκ Λ.Κ. 495, εφόσον θεωρούσε ότι η αξία της συγκεκριμένης θύρας ήταν Λ.Κ. 1495.»
Στη δεύτερη περίπτωση εξετάζοντας το θέμα τυχόν επιδίκασης αποζημιώσεων προς όφελος της εφεσίβλητης λόγω μη παράδοσης της συμφωνηθείσας θύρας αναφέρει:
«Επισημαίνω ότι η ίδια η εναγομένη θεωρεί ότι η παραδοθείσα (λανθασμένη) θύρα, την οποία χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια, έχει αξία μεγαλύτερη από το ποσό που κατέβαλε προς την ενάγουσα, ήτοι ότι έχει αξία Λ.Κ. 1495 (βλ. παραγραφο 5 της Υπεράσπισης) ενώ η ίδια κατέβαλε μόνο Λ.Κ. 1000.»
Παρ' όλα τα πιο πάνω, η ευπαίδευτη πρωτόδικη Δικαστής έκρινε ότι δεν «είχε ενώπιον της αξιόπιστη μαρτυρία σε σχέση με την πραγματική αξία της θύρας που παραδόθηκε, ώστε να μπορεί να υπολογιστεί τυχόν υπόλοιπο.» Η κρίση αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου κρίνεται εκ των πραγμάτων ως μη ορθή.
ΑΝΤΕΦΕΣΗ
Η εφεσίβλητη/εναγόμενη με την ανταπαίτηση της αξίωνε τις ακόλουθες θεραπείες:
«Α) Ποσό εκ Λ.Κ. 2314.- ως αποζημιώσεις και/ή ζημιές, τις οποίες η Εναγόμενη υπέστη λόγω της συμπεριφοράς των Εναγόντων και/ή της παράνομης συμπεριφοράς των και/ή της παράνομης κατακράτησης των κλειδιών της εν λόγω εξώπορτας της οικίας της και/ή για παράβαση συμφωνίας και/ή άλλως πως, ως λεπτομερώς αναφέρεται ανωτέρω.
Β) Γενικές αποζημιώσεις για παράβαση συμφωνίας και/ή για κόπο και/ή ταλαιπωρία την οποία υπέστη η Εναγόμενη.
Γ) Τιμωρητικές αποζημιώσεις.»
Το ποσό των Λ.Κ. 2314 της θεραπείας υπό (Α) ανωτέρω υποδιαιρείται σύμφωνα με την παράγρ. 13 της Έκθεσης Υπεράσπισης και Ανταπαίτησης ως ακολούθως:
(α) Ποσό Λ.Κ. 2080 ως απώλεια χρήσεως του υποστατικού και/ή απώλεια ενοικίων για την περίοδο 20/2/2005 μέχρι 12/4/2005 προς Λ.Κ. 40 ημερησίως.
(β) Ποσό Λ.Κ. 84 έξοδα δύο επιστολών της δικηγόρου της.
(γ) Ποσό Λ.Κ.100 δαπάνη για εφαρμογή των χερουλιών της θύρας και
(δ) Ποσό Λ.Κ. 50 για επιδιόρθωση της θύρας για ζημιές που υπέστη.
Οι αξιώσεις για τα δύο τελευταία ποσά, υπό (γ) και (δ) ανωτέρω, διακόπησαν κατόπιν αδείας του Δικαστηρίου και απορρίφθησαν.
Αναφορικά με την πρώτη θεραπεία και συγκεκριμένα το αξιούμενο ποσό των Λ.Κ. 2080 ως απώλεια χρήσεως του υποστατικού και/ή απώλεια ενοικίων προς Λ.Κ. 40 ημερησίως, για την περίοδο 20/2/2005-12/4/2005, όφειλε η εφεσίβλητη με ικανή μαρτυρία ν' αποδείξει την ενοικιαστική αξία της οικίας προκειμένου το Δικαστήριο να επιδικάσει σ' αυτήν οιονδήποτε ποσό. Η εφεσίβλητη, όπως δήλωσε είναι αισθητικός και κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν εργαζόταν. Η παρουσίαση δημοσίευσης σε εφημερίδα γι' ενοικίαση της οικίας ή άλλη παρόμοια δημοσίευση (τεκμ. 12 και 19) ουδεμία αξία έχουν. Την ίδια μηδενική αξία είχε και ο ισχυρισμός της ότι καθόρισε την ενοικιαστική αξία της οικίας σε £1200 μηνιαίως η ίδια αφού συμβουλεύτηκε κτηματομεσίτες. Επίσης αναφέρθηκε και σε «άτομα» πρόθυμα να ενοικιάσουν την οικία της με το άνω ενοίκιο. Ουδείς όμως εξ' αυτών κλήθηκε να καταθέσει στο Δικαστήριο αλλ' ούτε και την ενοικίασε. Ελλείψει ικανής και επαρκούς μαρτυρίας το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν θα μπορούσε να εκλάβει το ποσό των Λ.Κ. 40 ημερησίως που αξίωνε η εφεσίβλητη ως βάση για αποζημιώσεις. Τέτοιο εγχείρημα θα ήταν αυθαίρετο.
Σχετικά με τις αξιούμενες τιμωρητικές αποζημιώσεις η κα Λειβαδιώτου στήριξε αυτές επί των αστικών αδικημάτων της παράνομης κατακράτησης (άρθρο 37) και ιδιοποίησης (άρθρο 39). Με όλο το σεβασμό προς την ευπαίδευτη δικηγόρο, η στήριξη της θεραπείας αυτής και επί τη βάση του αστικού αδικήματος της ιδιοποίησης είναι εντελώς αβάσιμη εν' όψει του ότι τέτοιο αστικό αδίκημα δεν δικογραφείται στην Έκθεση Υπεράσπισης και Ανταπαίτησης της εφεσίβλητης. Όσον αφορά το αστικό αδίκημα της παράνομης κατακράτησης (άρθρο 37 του Κεφ. 148) προκειμένου αυτό να επιτελεσθεί θα πρέπει ο παρακρατών το πράγμα ν' αρνείται την επιστροφή του στον ενάγοντα ή να παρεμποδίζει τον ενάγοντα από ανάληψη κατοχής του. Το βασικό στοιχείο είναι η παράνομη κατακράτησης που καταμαρτυρείται με άρνηση επιστροφής του αντικειμένου όταν αυτό απαιτηθεί (βλ. Αστικά Αδικήματα, τόμος 1 των Αρτέμη και Ερωτοκρίτου, σελ. 123, 645, Sidki v. Drymiotis (1962) C.L.R. 251, Panagyi v. Αρτεμίου κ.α. (1976) JSC 1-4, σελ. 510).
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης σύμφωνα με τα ευρήματα του Δικαστηρίου, τα οποία στηρίχθηκαν σε μαρτυρία που προσήξε η εφεσίβλητη, η εφεσείουσα μετά την επίδοση της επιστολής της δικηγόρου της εφεσίβλητης στις 11/4/2005, με την οποία καλείτο να παραδώσει τα κλειδιά της θύρας εντός 24 ωρών, το έπραξε και τα παρέδωσε την αμέσως επόμενη ημέρα στις 12/4/2005. Συνεπώς δεν ικανοποιείται η νομοθετική πρόνοια που δημιουργεί το αδίκημα. Όσον αφορά, τη μαρτυρία της Μ.Υ.2, Γ/Αστυφύλακας Κ. Κωνσταντίνου θα πρέπει να λεχθεί ότι δεν βοηθά την υπόθεση της εφεσίβλητης. Αυτή κλήθηκε από την εφεσίβλητη προκειμένου να καταδείξει ότι κάλεσε τον Διευθυντή της εφεσείουσας, Μ.Ε.1 να παραδώσει τα κλειδιά στην εφεσίβλητη και αυτός αρνήθηκε. Η μαρτυρία όμως, όπως φαίνεται από τα πρακτικά, είναι ότι τηλεφώνησε στον πιο πάνω μετά τον μήνα Απρίλιο, ήτοι μετά την παράδοση των κλειδιών στις 12/4/2005. Αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι ότι δεν τίθεται θέμα για τιμωρητικές και/ή παραδειγματικές αποζημιώσεις. Δικαιολογείται όμως η επιδίκαση των εξόδων που υπεβλήθηκε η εφεσίβλητη προκειμένου να της δοθούν τα κλειδιά της παραδοθείσας θύρας, όπως και η εκπλήρωση από την εφεσείουσα της υποχρέωσης της για εγκατάσταση στην θύρα χερουλιών, υποχρέωση που είναι παραδεκτή από την εφεσείουσα. Η εφεσίβλητη, προκειμένου να εκπληρώσει η εφεσείουσα τις άνω υποχρεώσεις της αναγκάστηκε να προσφύγει στη δικηγόρο της, η οποία απέστειλε δυο επιστολές ημερ. 7/4/05 και 13/5/05, τεκμ. 10 και 11. Για αυτές τις δυο επιστολές όπως και για την επίδοση τους η εφεσίβλητη πλήρωσε στη δικηγόρο της το συνολικό ποσό των €143 (£84) και η δικηγόρος της εξέδωσε την απόδειξη ημερ. 27/5/05 (τεκμ. 16). Η μαρτυρία αυτή δεν αμφισβητήθηκε από την άλλη πλευρά. Συνεπώς η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι δεν «αποδείχθηκε επαρκώς και δεν δικαιολογείται αυτό το σκέλος της ανταπαίτησης» είναι λανθασμένη.
Θέμα επιδίκασης γενικών αποζημιώσεων για παράβαση σύμβασης δεν τίθεται στην παρούσα υπόθεση, ενόψει της αποδοχής από την εφεσίβλητη της τοποθετηθείσας θύρας, απεμπολώντας με τον τρόπο αυτό του δικαιώματος της για καταγγελία της επίδικης σύμβασης πώλησης της θύρας ως τερματισθείσα. Εκείνο που θα δικαιούτο μετά την άνω αποδοχή είναι αποζημίωση (όχι γενικές) για παραβίαση ουσιώδους όρου ή εγγυητικής διαβεβαίωσης της σύμβασης. (Βλ. άρθρο 60 του περί Πώλησης Αγαθών Νόμου του 1994 (Ν. 10(Ι)/1994, όπως τροποποιήθηκε).
Ως αποτέλεσμα οι λόγοι αντέφεσης 1, 2, 4, 5 και 6 απορρίπτονται ενώ αντίθετα ο τρίτος λόγος που αφορά την αξίωση των €143 (£84) επιτυγχάνει.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους η έφεση επιτυγχάνει. Εκδίδεται απόφαση υπέρ της εφεσείουσας για το ποσό των €845,75 (£495) πλέον έξοδα, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή του Εφετείου και εγκριθούν από το τελευταίο.
Επίσης εκδίδεται απόφαση υπέρ της εφεσίβλητης επί της αντέφεσης για €143 (£84) πλέον έξοδα, όπως αυτά υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή του Εφετείου.
Η πρωτόδικη διαταγή για έξοδα τόσο κατά το μέρος που αφορά την αγωγή όσο και κατά το μέρος που αφορά την ανταπαίτηση ακυρώνεται. Τα έξοδα της αγωγής να είναι υπέρ της εφεσείουσας/ενάγουσας στην αντίστοιχη κλίμακα που πέτυχε η αξίωση της και τα έξοδα της ανταπαίτησης να είναι υπέρ της εφεσίβλητης/εναγομένης στην αντίστοιχη κλίμακα που αυτή πέτυχε. Τα πρωτόδικα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Μ. Νικολάτος, Π.
Λ. Παρπαρίνος, Δ.
Α. Λιάτσος, Δ.
ΚΑΣ