|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:D165
(2014) 1 ΑΑΔ 517
6 Μαρτίου, 2014
[ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤA ΑΡΘΡA 3 KAI 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
ΟΠΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ AIR COMPANY "KHORS" ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 4303/2013, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ/Ή PROHIBITION ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ/Ή ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΚΑΙ/Ή ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 20/01/2014 ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΙΑΤΑΓΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΙΣΧΥ ΤΑ ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΑΝ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘΜΟ 4303/2013 ΣΤΙΣ 04/07/2013 ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ 14/1960 ΑΡΘΡΟ 32 ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΝΟΜΟΥ ΚΕΦ. 6 ΑΡΘΡΟ 9 ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 06/03/2014.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 20/2014)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση για εξασφάλιση άδειας με σκοπό την καταχώριση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, με στόχο την ακύρωση προσωρινών απαγορευτικών διαταγμάτων που εκδόθηκαν μονομερώς, στο πλαίσιο αγωγής ― Απορριπτική κατάληξη, λόγω απουσίας προϋποθέσεων που ενεργοποιούσαν τη δικαιοδοσία προνομιακών ενταλμάτων.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Άδεια για καταχώριση αίτησης Certiorari χορηγείται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως και/ή συζητήσιμη υπόθεση ― Αν όμως στον αιτητή προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία, τότε ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα, περιθώρια για επιτυχία της αίτησης δεν υπάρχουν, εκτός και αν ο αιτητής ικανοποιήσει για την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων
Η αιτήτρια, επιδίωξε την εξασφάλιση άδειας με σκοπό την καταχώριση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, με στόχο την ακύρωση προσωρινών απαγορευτικών διαταγμάτων που εκδόθηκαν μονομερώς, στο πλαίσιο αγωγής που ηγέρθη εναντίον της.
Με τα εκδοθέντα διατάγματα απαγορευόταν στην ίδια να αποξενώσει συνολικό ποσό €4.000.000 κατατεθειμένο σε λογαριασμό της στην Ουκρανία, ή σε άλλη χώρα.
Στις 10/10/2013 επιδόθηκαν στην αιτήτρια, στην Ουκρανία, μέσω του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αριθμός εγγράφων, μεταξύ των οποίων και τα διατάγματα. Δεν επιδόθηκε όμως η μονομερής αίτηση στα πλαίσια της οποίας αυτά εκδόθηκαν.
Μεταξύ άλλων διαβημάτων, το Επαρχιακό Δικαστήριο ενώπιον του οποίου εκκρεμούσε η αίτηση, επιλήφθηκε συγκεκριμένου προφορικού αιτήματος της αιτήτριας για ακύρωση των διαταγμάτων στη βάση του ότι, αυτά παρέμειναν σε ισχύ για σκοπούς επίδοσης, πέραν του αναγκαίου για το σκοπό αυτό χρόνου. Αφού άκουσε την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία, με απόφαση που εξέδωσε την ίδια μέρα, απέρριψε το αίτημα της αιτήτριας.
Με την αίτηση για παραχώρηση άδειας προς καταχώρηση προνομιακού εντάλματος για αμφισβήτηση της έκδοσης και διατήρησης των ως άνω διαταγμάτων, υποστηρίχθηκαν μεταξύ άλλων τα εξής:
α) Υπήρχε συζητήσιμο ζήτημα και εξαιρετικές περιστάσεις που δικαιολογούσαν την έγκριση του αιτήματος.
β) Δεν προσφερόταν άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία.
γ) Η διατήρηση των διαταγμάτων σε ισχύ, λαμβανομένης υπόψη ιδιαίτερα της απραξίας των εναγόντων να ενεργήσουν κατά το διάστημα που διέρρευσε προς την κατεύθυνση της όσο το δυνατό σύντομης επίδοσης των, συνιστούσε υπέρβαση εξουσίας, ενώ παράλληλα, ήταν αντίθετη στην «επιτακτική ανάγκη» για ταχεία απονομή της δικαιοσύνης.
δ) Υπήρχε πλάνη εμφανής επί του πρακτικού η οποία προέκυπτε από την αναφορά στην απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ότι με το να αιτείται ακύρωση των διαταγμάτων η αιτήτρια, ουσιαστικά καλούσε το Δικαστήριο να ενεργήσει ως εφετείο του εαυτού του.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Στη διάθεση της αιτήτριας υπήρχε εναλλακτική επιλογή· αυτή της έφεσης, την οποία όμως επέλεξε να μην ασκήσει.
2. Ανεξάρτητα όμως τούτου, τα διατάγματα είχαν καταστεί επιστρεπτέα σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Στην αιτήτρια παρεχόταν ευκαιρία, αν επιθυμούσε, να εμφανιστεί και καταχωρώντας ένσταση να εγείρει τις οποιεσδήποτε θέσεις που ενδεχομένως να είχε επί του προκειμένου.
3. Η θέση της ότι δεν είχε στη διάθεση της το εναλλακτικό ένδικο μέσο της έφεσης, επειδή «η διαδικασία ουδέποτε έφθασε στο επίπεδο καταχώρισης ένστασης», δεν ήταν ορθή. Στην παρούσα περίπτωση υπεβλήθη το αίτημα για απόρριψη των διαταγμάτων, έστω και προφορικά. Στο αίτημα έφερε ένσταση η άλλη πλευρά. Ακούστηκε η εκατέρωθεν επιχειρηματολογία και το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε την απόφαση του μετά τη συμπλήρωση της σχετικής διαδικασίας. Δεν παρεχόταν περιθώριο εφαρμογής της υπόθεσης Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41.
4. Δεν συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις που να δικαιολογούσαν τη χορήγηση της αιτούμενης άδειας. Τα όσα η αιτήτρια έθεσε, αναφορικά με τον αρνητικό επηρεασμό στις επαγγελματικές δραστηριότητες της και στον κύκλο εργασιών της ως αερομεταφορέας, ουδόλως ικανοποιούσαν τη συγκεκριμένη προϋπόθεση.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ. και το Ταμείο Προνοίας Προσωπικού Τράπεζας Κύπρου Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2012) 1(Α) Α.Α.Δ. 878,
Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41.
Αίτηση.
Χρ. Κληρίδης με Στ. Χατζηστεφάνου (κα), για Χρ. Βασιλειάδης και Σία ΔΕΠΕ, για την Αιτήτρια.
Cur. adv. vult.
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση της, η αιτήτρια, ουκρανική εταιρεία, εναγόμενη στην Αγωγή 4303/2013 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, επιδιώκει την εξασφάλιση άδειας με σκοπό την καταχώριση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος τύπου Certiorari, με στόχο την ακύρωση προσωρινών απαγορευτικών διαταγμάτων που εκδόθηκαν εναντίον της μονομερώς, στα πλαίσια της εν λόγω αγωγής.
Τα διατάγματα εκδόθηκαν στις 4/7/2013 και με αυτά απαγορεύεται στην αιτήτρια να αποξενώσει συνολικό ποσό €4.000.000 περίπου, το οποίο βρίσκεται κατατεθειμένο σε λογαριασμό της είτε στην Ουκρανία, είτε σε άλλη χώρα.
Στις 10/10/2013 επιδόθηκαν στην αιτήτρια, στην Ουκρανία, μέσω του Υπουργείου Δικαιοσύνης, αριθμός εγγράφων, μεταξύ των οποίων και τα διατάγματα. Δεν επιδόθηκε όμως η μονομερής αίτηση στα πλαίσια της οποίας αυτά εκδόθηκαν.
Στις 24/10/2013, η αιτήτρια, με άδεια του Επαρχιακού Δικαστηρίου καταχώρισε σημείωμα εμφάνισης υπό διαμαρτυρία και στις 15/11/2013, καταχώρισε αίτηση δια κλήσεως, επιδιώκοντας, μεταξύ άλλων, ακύρωση των διαταγμάτων στη βάση του ότι αυτά παρέμειναν σε ισχύ για σκοπούς επίδοσης, πέραν του αναγκαίου για το σκοπό αυτό χρόνου. Η αίτηση της αιτήτριας ορίστηκε για τις 16/12/2013, ημερομηνία κατά την οποία αναβλήθηκε για τις 20/1/2014, για να δοθεί χρόνος στην άλλη πλευρά να καταχωρίσει ένσταση. Την ίδια ημερομηνία, το Επαρχιακό Δικαστήριο, κάμνοντας πρόνοια όπως τα ενδιάμεσα διατάγματα εξακολουθήσουν να παραμένουν σε ισχύ, ανέβαλε, προφανώς για σκοπούς επίδοσης στην αιτήτρια, και την αίτηση στα πλαίσια της οποίας τα διατάγματα είχαν εκδοθεί, η οποία ήταν επίσης ορισμένη.
Στις 9/1/2014 το Επαρχιακό Δικαστήριο, στα πλαίσια μονομερούς αίτησης που οι ενάγοντες καταχώρισαν, έκδωσε διάταγμα επίδοσης εκτός δικαιοδοσίας της αίτησης, στα πλαίσια της οποίας τα διατάγματα είχαν αρχικά εκδοθεί.
Στις 20/1/2014 ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας, ενόψει του εκδοθέντος μονομερώς στις 9/1/2014, διατάγματος, απέσυρε, με άδεια του Δικαστηρίου και άνευ βλάβης των δικαιωμάτων της αιτήτριας να επανέλθει στο μέλλον με παρόμοια αίτηση, την αίτηση που είχε καταχωρίσει στις 15/11/2013 για ακύρωση, μεταξύ άλλων και των διαταγμάτων.
Την ίδια μέρα, δηλαδή στις 20/1/2014, η αιτήτρια, δια του συνηγόρου της, στα πλαίσια της αίτησης 4/7/2013, που ήταν επίσης ορισμένη τη συγκεκριμένη ημερομηνία, επανέφερε το αίτημα της για ακύρωση των διαταγμάτων, προφορικά αυτή τη φορά, για τον ίδιο λόγο για τον οποίο είχε ζητήσει την ακύρωση τους με την αίτηση της ημερομηνίας 15/11/2013, την οποία είχε νωρίτερα την ίδια μέρα αποσύρει, ήτοι γιατί τα διατάγματα είχαν παραμείνει σε ισχύ πέραν του αναγκαίου για σκοπούς επίδοσης τους, χρόνου. Το αίτημα της αντιμετώπισε την ένσταση της άλλης πλευράς.
Ο ευπαίδευτος Πρόεδρος του Επαρχιακού Δικαστηρίου που επελήφθη του συγκεκριμένου προφορικού αιτήματος, αφού άκουσε την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία που προβλήθηκε από τους ευπαίδευτους συνηγόρους των εμπλεκόμενων πλευρών, με απόφαση του την οποία έκδωσε την ίδια μέρα, απέρριψε το αίτημα της αιτήτριας. Παράλληλα, όρισε την αίτηση ημερομηνίας 4/7/2013 για επίδοση στις 6/3/2014, κάμνοντας ταυτόχρονα πρόνοια όπως τα διατάγματα παραμείνουν σε ισχύ.
Αντιδρώντας η αιτήτρια καταχώρισε την παρούσα αίτηση, στα πλαίσια της οποίας προβάλλει σωρεία ισχυρισμών, κοινό παρονομαστή των οποίων συνιστά η θέση ότι υπάρχει συζητήσιμο ζήτημα και δεν προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία. Διαζευκτικά, η αιτήτρια υποστηρίζει ότι στην παρούσα περίπτωση υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που δικαιολογούν την έγκριση του αιτήματος της.
Η αιτήτρια ισχυρίζεται ότι η περαιτέρω διατήρηση των διαταγμάτων σε ισχύ, κρινόμενη υπό το φως του συνόλου των περιστάσεων και ιδιαίτερα της απραξίας των εναγόντων να ενεργήσουν κατά το διάστημα που διέρρευσε προς την κατεύθυνση της όσο το δυνατό σύντομης επίδοσης των διαταγμάτων, συνιστά υπέρβαση εξουσίας, ενώ παράλληλα, είναι αντίθετη στην «επιτακτική ανάγκη» για ταχεία απονομή της δικαιοσύνης, που οι πρόνοιες του Άρθρου 30 του Συντάγματος επιβάλλουν.
Η αιτήτρια ισχυρίζεται επίσης «πλάνη εμφανή επί του πρακτικού». Επί τούτου, επικαλείται την αναφορά στην απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, ότι με το να αιτείται ακύρωση των διαταγμάτων η αιτήτρια ουσιαστικά καλεί το Δικαστήριο «να ενεργήσει ως εφετείο του εαυτού του».
Η χορήγηση άδειας για καταχώριση Certiorari ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία ασκείται μεν δικαστικά, ασκείται όμως με πολλή φειδώ. Χορηγείται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει «εκ πρώτης όψεως υπόθεση» και/ή «συζητήσιμη υπόθεση». Αν όμως στον αιτητή προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή θεραπεία, τότε ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επιδιώκεται το διάταγμα, περιθώρια για επιτυχία της αίτησης δεν υπάρχουν, εκτός και αν ο αιτητής ικανοποιήσει για την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων. (Αναφορικά με την Αίτηση της Τράπεζας Κύπρου Δημόσιας Εταιρείας Λτδ. και του Ταμείου Προνοίας Προσωπικού Τράπεζας Κύπρου Δημόσιας Εταιρείας Λτδ (2012) 1 Α.Α.Δ. 878 και τη νομολογία που η απόφαση παραπέμπει).
Στην προκείμενη περίπτωση η αιτήτρια, υποβάλλοντας προφορικά σχετικό αίτημα, ζήτησε την απόρριψη των διαταγμάτων διότι είχαν παραμείνει σε ισχύ για σκοπούς έκδοσης, πέραν του εύλογου χρόνου. Το αίτημα της, το οποίο να σημειωθεί αντιμετώπισε την ένσταση της άλλης πλευράς, απορρίφθηκε αφού το Δικαστήριο έδωσε στις δύο πλευρές την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσουν για υποστήριξη των θέσεων τους. Στη διάθεση της αιτήτριας υπήρχε εναλλακτική επιλογή∙ αυτή της έφεσης, την οποία όμως επέλεξε να μην ασκήσει. Η συγκεκριμένη επιλογή ήταν αποκλειστικά δική της.
Ανεξάρτητα όμως τούτου, τα διατάγματα είχαν καταστεί επιστρεπτέα στις 6/3/2014. Στην αιτήτρια παρέχεται ευκαιρία, αν επιθυμεί, να εμφανιστεί και καταχωρώντας ένσταση να εγείρει τις οποιεσδήποτε θέσεις που ενδεχομένως να έχει επί του προκειμένου.
Η θέση της αιτήτριας ότι δεν έχει στη διάθεση της το εναλλακτικό ένδικο μέσο της έφεσης, επειδή «η διαδικασία ουδέποτε έφθασε στο επίπεδο καταχώρισης ένστασης», δεν είναι ορθή. Στην παρούσα περίπτωση υπεβλήθη το αίτημα για απόρριψη των διαταγμάτων, έστω και προφορικά. Στο αίτημα έφερε ένσταση η άλλη πλευρά. Ακούστηκε η εκατέρωθεν επιχειρηματολογία και το Δικαστήριο έκδωσε την απόφαση του μετά τη συμπλήρωση της σχετικής διαδικασίας. Συνεπώς, δεν παρέχεται περιθώριο εφαρμογής της υπόθεσης Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, στην οποία οι ευπαίδευτοι συνήγοροι της αιτήτριας παραπέμπουν και συγκεκριμένα της αναφοράς ότι «έφεση δεν μπορεί να καταχωριστεί πριν την εξάντληση του δικονομικού μέτρου της ένστασης και ακρόασης ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου».
Η αιτήτρια ισχυρίζεται βέβαια ότι στην περίπτωση της υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που δικαιολογούν τη χορήγηση της αιτούμενης άδειας. Η επί του προκειμένου επιχειρηματολογία περιστρέφεται γύρω από τη θέση ότι η διατήρηση των διαταγμάτων για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα επηρεάσει αρνητικά τις επαγγελματικές δραστηριότητες της και τον κύκλο εργασιών της ως αερομεταφορέα. Τα όσα η αιτήτρια έθεσε ενώπιον μου για σκοπούς τεκμηρίωσης της εν λόγω θέσης της, κρινόμενα υπό το φως του συνόλου των εδώ περιστάσεων, ουδόλως ικανοποιούν τη συγκεκριμένη προϋπόθεση.
Ως αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, η αίτηση δεν μπορεί να πετύχει και απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.