|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:A890
(2014) 1 ΑΑΔ 2583
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 26/2014)
24 Νοεμβρίου 2014
[ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΤΑΜΕΙΟ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΗΣ MARFIN ΛΑΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΤΔ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ
Εφεσείων
- ΚΑΙ -
ΑΝΔΡΙΑΝΗΣ ΑΡΑΚΕΛΙΑΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΟΣ
HARUTUNE L. ARAKELIAN,
Εφεσίβλητης
--------------------------------
Αίτηση ημερομηνίας 10 Μαρτίου 2014 για
τροποποίηση της ειδοποίησης έφεσης
Γ. Ζαχαρίου (κα), για τον Αιτητή-Εφεσείοντα.
Χρ. Κληρίδης, για την Καθ΄ ης η αίτηση-Εφεσίβλητη.
-------------------------------
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του
Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Ναθαναήλ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.: Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών εξέδωσε οριστικό διάταγμα με το οποίο απαγορεύθηκε η διάλυση και διαγραφή του εφεσείοντα, καθώς και απαγόρευση για οποιαδήποτε ανταλλαγή, αποξένωση, εκποίηση κλπ οποιωνδήποτε χρηματικών ποσών του εφεσείοντα μέχρι την τελική εκδίκαση της ενώπιον του Δικαστηρίου υπ΄ αρ. 550/09 αίτησης. Η πιο πάνω απόφαση εκδόθηκε στο πλαίσιο αίτησης για προσωρινό διάταγμα ημερ. 18.10.2013, την οποία υπέβαλε ο αποβιώσας εφεσίβλητος τα συμφέροντα του οποίου τώρα αντιπροσωπεύει η διαχειρίστρια της περιουσίας του αξιώνοντας εναντίον του εφεσείοντος και άλλων προσώπων €336.243 ως αποζημιώσεις που υπέστη λόγω των παραλείψεων και/ή αμέλειας και ή παράβασης των νομίμων καθηκόντων τους προς αυτόν εφόσον κατά την αφυπηρέτηση του από τη θέση του ανώτερου στελέχους της Marfin Λαϊκής Τράπεζας Δημόσια Εταιρεία Λτδ, δεν του αποδόθηκαν, κατ΄ ισχυρισμόν, τα πλήρη δικαιώματα του και/ ή ως υπόλοιπο του Ταμείου Προνοίας.
Το Δικαστήριο διέταξε την επίδοση της αιτήσεως ημερ. 18.10.2013, η οποία καταχωρήθηκε πάνω σε μονομερή βάση, με αποτέλεσμα ο εφεσείων να εμφανισθεί στη διαδικασία του προσωρινού μέτρου, να διεξαχθεί σχετική ακρόαση και να εκδοθεί η προαναφερθείσα ενδιάμεση απόφαση. Ο εφεσείων, Ταμείο Προνοίας του Προσωπικού της Marfin Λαϊκής Τράπεζας Δημόσια Εταιρεία Λτδ, εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση με ειδοποίηση εφέσεως που καταχωρήθηκε στις 18.12.2013. Με έξι λόγους έφεσης ο εφεσείων θεωρεί ότι λανθασμένα και άνευ δικαιοδοσίας το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών εξέδωσε τα προαναφερθέντα διατάγματα, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις έκδοσης τους, αλλά και στη βάση λανθασμένων ευρημάτων τα οποία δεν δικαιολογούνταν από την ενώπιον του Δικαστηρίου τεθείσα μαρτυρία.
Πριν η έφεση οριστεί για προδικασία, ο εφεσείων υπέβαλε την υπό κρίση αίτηση ημερ. 10.3.2014, με την οποία επιδιώκει την τροποποίηση του εφετηρίου με την προσθήκη και έβδομου λόγου έφεσης ως προς το ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα δεν έθεσε ως όρο για την έκδοση των διαταγμάτων, την υπογραφή εγγύησης. Η αίτηση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση της δικηγόρου που ανέπτυξε τα επιχειρήματα της ενώπιον του Εφετείου, πρακτική που εκ προοιμίου κατακρίνεται ως μη συνάδουσα με τη γενικότερη νομολογία επί του θέματος της όμνυσης ένορκης δήλωσης από τον ίδιο τον δικηγόρο που χειρίζεται την υπόθεση, όπου αναφέρεται ως αιτιολογία της εκ των υστέρων προσθήκης λόγου έφεσης, ότι μετά την καταχώρηση της έφεσης «... εντοπίστηκε η απόφαση στην Πολιτική Αίτηση 175/2013, η οποία εκδόθηκε στις 28.11.2013, με βάση την οποία εξηγήθηκε ότι δεν ατονεί η ανάγκη επιβολής όρου για εγγύηση εάν δοθούν οδηγίες για επίδοση αίτησης και ότι το μόνο που αλλάζει είναι το διαδικαστικό μέρος». Η εισήγηση είναι ότι εφόσον κανένα διάβημα δεν έχει ακόμη ληφθεί στην έφεση, η οποία βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο, καμία ζημιά δεν θα προκληθεί στην αντίδικη πλευρά με την έγκριση της αίτησης, η οποία θα ήταν ορθό και δίκαιο να γίνει αποδεκτή προς αποφυγή ανεπανόρθωτης βλάβης στην πλευρά του εφεσείοντα.
Τα πιο πάνω αναπτύχθηκαν και κατά τη συζήτηση της έφεσης, με την κα Ζαχαρίου να τονίζει τη φιλελεύθερη τάση που επικρατεί σε αιτήματα τροποποίησης, χωρίς στην υπό κρίση περίπτωση να επέρχεται οποιαδήποτε ουσιαστική παρεκτροπή στη διαδικασία της έφεσης. Αναφέρθηκε στην άγνοια νόμου, δηλαδή, την ερμηνεία επί του άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6, η οποία ερμηνεία ήλθε στην επιφάνεια με την προαναφερθείσα απόφαση στην Πολιτική Αίτηση αρ. 175/2013.
Εντελώς αντίθετη είναι η θέση της εφεσίβλητης, η οποία καταχώρησε σχετική ένσταση, η οποία υποστηρίχθηκε και διά ζώσης ενώπιον του Εφετείου, με κύριο άξονα της επιχειρηματολογίας του κ. Κληρίδη να είναι ότι η άγνοια νόμου ή η έκδοση μεταγενέστερης απόφασης να μην είναι δυνατόν να αποτελεί αιτιολογία για την εκ των υστέρων τροποποίηση της ειδοποίησης έφεσης, εισάγοντας έτσι ζήτημα νεοφανές που εκτρέπει το όλο υπόβαθρο της έφεσης. Η θέση του συνηγόρου είναι ότι δεν μπορεί να διευρύνονται με αυτή την ευκολία οι υφιστάμενοι λόγοι έφεσης, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό κακό προηγούμενο ότι μετά την καταχώρηση έφεσης μια νέα απόφαση που ερμηνεύει το Νόμο, να χρησιμοποιείται ως αιτιολογία για τροποποίηση. Η αίτηση καταχωρήθηκε καθυστερημένα και εν πάση περιπτώσει η απόφαση στην Πολιτική Αίτηση αρ. 175/2013, ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία που εν προκειμένω ακολουθήθηκε κατά την οποία υπήρξε ένσταση στην αίτηση για προσωρινό διάταγμα και έγινε σχετική επιχειρηματολογία επί της αιτήσεως.
Οι παράμετροι κρίσης που επηρεάζουν την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Εφετείου στο να αποδεχθεί ή μη αίτηση τροποποίησης του εφετηρίου και των λόγων έφεσης έχουν παγιωθεί μέσα από τη νομολογία. Σε πρόσφατες αποφάσεις επαναβεβαιώθηκε ότι γνώμονας είναι το συμφέρον της δικαιοσύνης υπό ευρεία έννοια, με τον περιορισμό ότι δεν διευρύνονται τα εφέσιμα ζητήματα, δεν προστίθεται λόγος ή λόγοι που εκτροχιάζουν την πορεία της εκδίκασης της έφεσης, δεν προκαλείται ανεπανόρθωτη ζημιά στην αντίδικη πλευρά και δεν είναι απλώς διευκρινιστικά των υφιστάμενων λόγων. Η νομολογία είναι στην ουσία ταυτόσημη σε όλο το φάσμα του δικαίου και βοήθεια αντλείται και από την πολιτική δικαιοδοσία και από την αναθεωρητική τοιαύτη, (δέστε Sigma Radio T.V. Ltd v. Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου (Αρ. 2) (2010) 3 Α.Α.Δ. 579, Panayiotis Georghiou (Catering) Ltd v. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 323, Φακοντή ν. Βρυώνη (2003) 1 Α.Α.Δ. 1714, Muskita Aluminium Industries Ltd v. Alsako Aluminium Ltd (2009) 1 Α.Α.Δ. 59 κ.ά.).
Ο χρόνος υποβολής της αίτησης για τροποποίηση επίσης αποτελεί παράγοντα που δύναται να προσμετρήσει υπέρ ή εναντίον της αίτησης, εφόσον εάν η ακρόαση έχει ήδη αρχίσει ο σκόπελος που πρέπει να υπερπηδήσει ο αιτούμενος την τροποποίηση είναι μεγαλύτερος. Η έκταση της τροποποίησης ενέχει τη δική της αυτοτελή σημασία έτσι ώστε αναλόγως της επίπτωσης της επί της τροχοδρόμησης του προγραμματισμού της έφεσης, η τροποποίηση δυνατόν να μην εγκριθεί, (Παπακόκκινου κ.ά. ν. Τράπεζας Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ, Πολ. Εφ. αρ. 242/2011, ημερ. 19.7.2012).
Στο τέλος της ημέρας, η έγκριση της τροποποίησης παραμένει ζήτημα ευρείας διακριτικής ευχέρειας υπό το πρίσμα του γενικότερου κανόνα ότι είναι επιθυμητό να αποτιμούνται δικαστικώς όλα τα δικαιώματα των διαδίκων, με περαιτέρω έμφαση στην σύγχρονη τάση της νομολογίας να επιτρέπονται οι τροποποιήσεις εκτός και εάν υπάρχουν σοβαροί λόγοι προς το αντίθετο, (Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, Α.Ε. ν. Βιομηχανίας Χαρίλαος Αλωνεύτης Λτδ (2002) 1 Α.Α.Δ. 237).
Στην υπό κρίση περίπτωση υφίσταται το δεδομένο ότι η ακρόαση της έφεσης δεν έχει ακόμη προγραμματιστεί εφόσον η έφεση ακόμη βρίσκεται στο στάδιο ορισμού της από το Πρωτοκολλητείο για προδικασία. Ο λόγος που επιδιώκεται να προστεθεί δημιουργεί συζητήσιμο θέμα τέτοιας φύσεως, που εάν τυχόν κριθεί υπέρ του εφεσείοντος θα θέσει τέρμα στην περαιτέρω συζήτηση της ουσίας της έφεσης. Θα μπορούσε δε και αυτεπάγγελτα να εγερθεί από το ίδιο το Εφετείο κατά τη συζήτηση της υπόθεσης. Στην Voici La Mode (Cafe La Mode) Ltd v. Διαχειριστικού Συμβουλίου Εμπορικής Σχολής Μιτσή Λεμύθου (2011) 1 Α.Α.Δ. 955, το Εφετείο έκρινε ότι ήταν επιτρεπτή η τροποποίηση της έφεσης με λόγο που υπερέβαινε το περιεχόμενο και την ουσία της έφεσης, ώστε να δικαιολογείτο η εκ των υστέρων προσθήκη του. Εκεί η προσθήκη λόγου έφεσης αφορούσε στην εκ των υστέρων διαπίστωση ότι η ένορκη δήλωση που οδήγησε στην έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος ανήκε σε πρόσωπο άλλο από αυτό που αναφερόταν στο σώμα της αίτησης, η οποία και τελεσφόρησε με την έκδοση του διατάγματος. Τίθετο λοιπόν ζήτημα θεμελιώδους παρατυπίας.
Είναι γεγονός ότι η υποστήριξη της υπό κρίση αίτησης περιορίζεται στην εκ των υστέρων διαπίστωση ότι είχε εκδοθεί μεταγενέστερα της υπό κρίση έφεσης, η απόφαση στην Πολιτική Αίτηση αρ. 175/2013. Αυτό ως λόγος δεν ικανοποιεί κατ΄ ανάγκη τη νομολογία που αναφέρθηκε πιο πάνω. Όμως, κατά περίπτωση, μπορεί να επιτραπεί η προσθήκη λόγου έφεσης με την αιτιολογία ότι υποστηρίζεται η ανάγκη της τροποποίησης και από νομολογία ή απόφαση που έχει εκδοθεί μεταγενέστερα της έφεσης, όπως έγινε στην περίπτωση της Investylia Public Company Ltd v. Τζοσεφίν Γαβριηλίδου, Πολ. Έφ. αρ. 236/2010, ημερ. 13.6.2013, όπου η βάση της προσθήκης λόγου έφεσης ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο παραγνώρισε τη νομολογία που υπήρχε περί της δυνατότητας του να απορρίψει αγωγή λόγω μακράς καθυστέρησης είχε πρόσθετο έρεισμα την έκδοση μεταγενέστερης απόφασης όπου πράγματι αγωγή απερρίφθη λόγω καθυστέρησης.
Υπό το φως όλων των ανωτέρω δεδομένων και έχοντας υπόψη την πιο πάνω νομολογία ότι και αυτεπαγγέλτως το Εφετείο θα ήταν δυνατό να εγείρει το υπό εξέταση αυτό σημείο, κρίνεται ότι είναι ορθό και δίκαιο να εγκριθεί η αίτηση για προώθηση του συγκεκριμένου λόγου έφεσης. Τα δικαιώματα της εφεσίβλητης ουδόλως επηρεάζονται, ούτε η αίτηση, αντικειμενικά κρινόμενη, μπορεί να θεωρηθεί ως καθυστερημένη, έχοντας υπόψη ότι η προδικασία της έφεσης δεν έχει ακόμη οριστεί.
Η αίτηση επιτρέπεται. Τροποποιημένο εφετήριο να καταχωρηθεί εντός 15 ημερών από τη σύνταξη του παρόντος Διατάγματος.
Τα έξοδα της αίτησης τροποποίησης θα βαρύνουν τον εφεσείοντα ως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, πληρωτέα στο τέλος της έφεσης.
Δ.
Δ.
Δ.
/ΕΘ