|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ECLI:CY:AD:2014:A893
(2014) 1 ΑΑΔ 2630
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ. 170/10)
26 Νοεμβρίου 2014
[Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ, Π. ΠΑΝΑΓΉ, T.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δικαστών]
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Εφεσείοντα
ν.
ΜΙΧΑΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Εφεσίβλητου
_________
Σ. Σωφρονίου, για τον Εφεσείοντα.
Ευγ. Αναστασίου, για τον Εφεσίβλητο.
_________________
ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα
δώσει ο Δικαστής Τ.Θ. Οικονόμου.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ: Στις 29.9.2001 έλαβαν χώρα δύο επεισόδια σε λούνα παρκ στη Λεμεσό. Σύμφωνα με τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου εκείνη την ημέρα ο Μιχάλης Σαββίδης (εφεσίβλητος/ ενάγοντας) είχε επισκεφθεί το Λούνα Παρκ με φίλους του. Αφού έπαιξαν μπιλιάρδο, πήρε το ποδήλατό του, έκανε δύο-τρεις βόλτες στο Λούνα Παρκ και ξεκίνησε να φύγει. Κατά την έξοδό του παρουσιάστηκε μπροστά του ο Κωνσταντίνος Θεοδώρου, γιος του ιδιοκτήτη του Λούνα Παρκ Θεόδωρου Θεοδώρου (εφεσείοντα/ εναγόμενου) και είχαν μια έντονη λογομαχία για το ότι ο Μιχάλης έκανε βόλτες. Σ΄αυτή τη διαμάχη ο Κωνσταντίνος κτύπησε το Μιχάλη στο πρόσωπο και ο Μιχάλης τον κτύπησε πίσω. Μετά κάποιος τους χώρισε. Όταν ο Μιχάλης ξεκίνησε να φύγει, παρουσιάστηκε μπροστά του ο εφεσείοντας, ο οποίος φωνάζοντας «ποιος έτζιησε του γιου μου», άρπαξε τον Μιχάλη από το λαιμό και τον κτυπούσε με το άλλο του χέρι στο κεφάλι και ακολούθως τον κτύπησε σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του. Μετά πήρε το ποδήλατό του να φύγει και είπε «δεν ντρέπεστε, κτυπάτε 15 χρονών παιδί».
Από τα συμβάντα της ημέρας εκείνης προέκυψαν δύο αγωγές:
1. Η αγωγή 6865/03 μεταξύ του Κωνσταντίνου Θεοδώρου ως ενάγοντα και του Μιχάλη Σαββίδη, ως εναγόμενου με ανταπαίτηση. Αγωγή και ανταπαίτηση αφορούσαν επιθέσεις εναντίον αλλήλων.
2. Η αγωγή 5125/05 μεταξύ του ίδιου Μιχάλη Σαββίδη, ως ενάγοντα και του πατέρα του Κωνσταντίνου, Θεόδωρου Θεοδώρου. Η αγωγή αυτή επίσης αφορούσε επίθεση.
Στην πρώτη αγωγή (6865/03) το Δικαστήριο έδωσε επί της αγωγής απόφαση υπέρ του ενάγοντα για το ποσό των £107 ως ειδικές αποζημιώσεις και επί της ανταπαίτησης, απόφαση υπέρ του εναγόμενου για £150 ως γενικές αποζημιώσεις για τραυματισμό στα χείλη.
Στη δεύτερη αγωγή (5125/05) το Δικαστήριο επεδίκασε ποσό £3500 υπέρ του ενάγοντα ως γενικές αποζημιώσεις λόγω τραυματισμών, περιλαμβανομένων τιμωρητικών αποζημιώσεων.
Αντικείμενο της παρούσας έφεσης αποτελεί η απόφαση στη δεύτερη αγωγή. Προβάλλονται τέσσερεις λόγοι έφεσης:
(α) Το Δικαστήριο λανθασμένα κατέληξε στο ζήτημα της αξιοπιστίας.
(β) Το Δικαστήριο δεν εξέτασε το κατά πόσον ο εναγόμενος τελούσε σε άμυνα ή ενήργησε για προστασία άλλου προσώπου κατά παράνομης χρήσης βίας.
(γ) Το Δικαστήριο επεδίκασε αποζημιώσεις για τραυματισμούς που ήδη είχαν αποτελέσει το αντικείμενο της πρώτης αγωγής, στηριζόμενο στο ίδιο ιατρικό πιστοποιητικό.
(δ) Δεν εδικαιολογείτο η επιδίκαση τιμωρητικών αποζημιώσεων επειδή η επέμβαση του εναγόμενου ήταν για να γλυτώσει το γιο του από τα χέρια του ενάγοντα και δεν υπερέβη το μέτρο ούτε έδειξε αλαζονεία, θρασύτητα ή περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ενάγοντος ώστε να συνιστά αξιόμεμπτη διαγωγή.
Αρχίζοντας από το ζήτημα της αξιοπιστίας παραπέμπουμε στην πάγια αρχή ότι η αξιολόγηση της αξιοπιστίας ανήκει κατ΄εξοχήν στο πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο έχει τη δυνατότητα να ακούσει και να παρακολουθήσει τους μάρτυρες ενόσω καταθέτουν.
Όπως ελέχθη στην Φραντζής ν. Φιλική Ασφαλιστική Εταιρεία Λτδ (2010) 1 ΑΑΔ 254:
«Επέμβαση του Εφετείου δικαιολογείται μόνο εκεί όπου οι διαπιστώσεις κρινόμενες εξ αντικειμένου καταφαίνονται ανυπόστατες ή αντιστρατεύονται την κοινή λογική ή δεν βρίσκουν έρεισμα στη μαρτυρία που έγινε αποδεκτή ως αξιόπιστη από το πρωτόδικο Δικαστήριο ή είναι αντίθετες με μαρτυρία που δεν έχει αμφισβητηθεί ή είναι κοινά αποδεκτή. Εκεί όπου με βάση το σύνολο της μαρτυρίας ήταν εύλογα επιτρεπτό στο πρωτόδικο Δικαστήριο να καταλήξει στις υπό αμφισβήτηση σχετικά με την αξιοπιστία διαπιστώσεις, το Εφετείο δεν επεμβαίνει. (Βλ. Παπακόκκινου v. Σμιρλή κ.ά. (2001) 1 Α.Α.Δ. 1653 και Παπαμιλτιάδους v. Ιωάννου (2007) 1 Α.Α.Δ. 1320).»
Έχοντας κατά νου αφενός επιχειρήματα εκ μέρους του εναγόμενου και αφετέρου τη δικαστική απόφαση, θεωρούμε ότι δεν πρόκειται καθόλου για περίπτωση που θα παρεχόταν δυνατότητα παρέμβασης. Το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέθεσε και ανέλυσε με λεπτομέρεια τη μαρτυρία προβαίνοντας σε αξιολόγηση στα σωστά πλαίσια. Διατύπωσε δε με σαφήνεια τα ευρήματά του, τα οποία βρίσκουν έρεισμα στη μαρτυρία. Ο πρώτος λόγος είναι αβάσιμος.
Ως προς το δεύτερο λόγο έφεσης, διαπιστώνουμε ότι επρόκειτο για δύο επεισόδια και ότι το πρώτο επεισόδιο είχε λήξει, ώστε να μην ετίθετο για τον εφεσείοντα ζήτημα προστασίας του γιου του. Επίσης, η δική του επίθεση εναντίον του Μιχάλη ήταν άμεση χωρίς να τίθεται ζήτημα αυτοάμυνας. Ούτε ο δεύτερος λόγος είναι βάσιμος.
Ως προς τον τρίτο λόγο, σημειώνουμε τα εξής: Διερευνήσαμε καθηκόντως τα περιστατικά της αγωγής 6865/03 για να αποκτήσουμε πλήρη εικόνα, την οποία θα έπρεπε κανονικά να θέσει ενώπιον μας η πλευρά του εφεσείοντα που εγείρει το θέμα.
Είναι γεγονός ότι στην πρώτη αγωγή, με την ανταπαίτηση είχαν ζητηθεί στο δικόγραφο αποζημιώσεις για το σύνολο των τραυματισμών του Μιχάλη και από τα δύο επεισόδια («κτυπήματα στο κεφάλι, σχίσιμο στα χείλη, γδάρσιμο στο πρόσωπο και σώμα, πόνο και ψυχική και σωματική οδύνη, φόβο και ταλαιπωρία»). Κατά την ακρόαση έγινε κοινώς παραδεκτό ότι διαπιστώθηκαν κτυπήματα στο πρόσωπο του Μιχάλη. Ο Κωνσταντίνος, όμως, αρνήθηκε ότι τα κτυπήματα στο πρόσωπο τα είχε προκαλέσει ο ίδιος. Δεν υπήρξε ως προς τούτο διχογνωμία, εφόσον ο Μιχάλης στη μαρτυρία του ανέφερε ότι ο Κωνσταντίνος τον κτύπησε μόνο στα χείλη και ότι είναι μετά από το επεισόδιο που δέχθηκε κτυπήματα και από τον πατέρα του Κωνσταντίνου για τα οποία εκκρεμούσε άλλη αγωγή.
Το δικαστήριο εν τέλει επεδίκασε ως άνω £150 αποζημιώσεις αναφορικά με το κτύπημα στα χείλη και μόνο.
Στην παρούσα αγωγή ο Μιχάλης «ήταν σταθερός», όπως χαρακτηριστικά διαπίστωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, ότι από το επεισόδιο με τον Κωνσταντίνο τραυματίστηκε μόνο στα χείλη. Αρνήθηκε ότι για τα τραύματα που παραπονείτο στη δεύτερη αγωγή αποζημιώθηκε στην πρώτη.
Εν τέλει το Δικαστήριο επεδίκασε τις αποζημιώσεις με ρητή αναφορά σε «εκδορές δεξιάς μετωποκροταφικής χώρας και εκδορές αριστεράς τραχηλικής χώρας, μικρό αιμάτωμα ινιακής χώρας, κεφαλαλγία και ζαλάδα».
Είναι φανερό ότι οι δύο αγωγές αφορούσαν διαφορετικούς τραυματισμούς. Συνεπώς ο σχετικός λόγος έφεσης δεν ευσταθεί.
Σε ότι αφορά την επιδίκαση τιμωρητικών ή παραδειγματικών αποζημιώσεων (exemplary damages) σημειώνονται τα ακόλουθα:
Ο εφεσείων συνέδεσε την εισήγηση του ότι δεν ήταν κατάλληλη περίπτωση για παραδειγματικές αποζημιώσεις ειδικά με τη δική του εκδοχή ότι η εμπλοκή του ήταν για προστασία του γιου του. Είναι σ΄αυτά τα περιορισμένα πλαίσια που τέθηκε η εισήγηση ότι η συμπεριφορά του εφεσείοντα δεν κατεδείκνυε αλαζονεία ή περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ενάγοντα και όχι ότι, κατά τ΄ άλλα, δεν ήταν η αρμόζουσα περίπτωση.
Η εκδοχή όμως αυτή του εφεσείοντα δεν βρίσκει έρεισμα στα γεγονότα όπως διαπιστώθηκαν από το Δικαστήριο και κατά συνέπεια ο βασιζόμενος σ΄αυτή λόγος έφεσης καταρρέει χωρίς να χρειάζεται να ενδιατρίψουμε στο κατά πόσο με βάση τα ευρήματα του Δικαστηρίου, ορθώς ή μη επεδίκασε τιμωρητικές αποζημιώσεις. Τέτοιο εγχείρημα δεν καλύπτεται από το σχετικό λόγο έφεσης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα πλέον ΦΠΑ υπέρ του εφεσίβλητου, όπως θα υπολογιστούν και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Α. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, Δ.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.
/ΚΧ¨Π